emiliastat

thena έγραψε: Μα εννοείται!Ελπίζω να έχω νέα σύντομα! Ευχαριστώ πολύ όλες σας που με ακούσατε και με βοηθήσατε να βάλω τον προβληματισμό μου σε μια σειρά! Θα τα ξαναπούμε! Φιλιάααα!

Φίλες μου καλησπέρα, Ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις. Η αλήθεια είναι πως με βοηθήσατε να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα και σύντομα πιστεύω, θα έχω καταλήξει ποια απόφαση να πάρω και πιθανότατα θα είναι να προχωρήσω στη διαδικασία της εξωσωματικής. Η υπόθεση με την αδελφή μου με έχει πληγώσει πολύ, δε θέλω να τη συζητήσω άλλο, αλλά επειδή κάποιες κοπέλες με ρώτησαν, δεν ξέρω σίγουρα αν η μικρούλα είναι από δικό μου ωάριο, γιατί είχε γίνει ωοληψία και από την αδελφή μου,απλώς ο δικός μου αριθμός ωαρίων ήταν πολύ μεγαλύτερος. Η Σοφούλα μοιάζει στη μητέρα μου όπως κι εγώ (η αδελφή μου μοιάζει στον πατέρα μας) κι έχει μια ελίτσα πάνω από το αριστερό χείλος που μόνο εγώ την έχω στην οικογένεια. Αυτό με υποψιάζει, αλλά για το καλό της μικρής δεν έχει νόημα να το ψάχνω. Στο κάτω-κάτω εκείνη δε φταίει σε τίποτα. Όσο για το σπίτι, δεν έκανα τη μεταβίβαση, μόνο διαθήκη έχω κάνει, γιατί η αδελφή μου όταν της είπα να πάμε στο συμβολαιογράφο θύμωσε και μου είπε «άμα είναι να περιμένει να πεθάνεις για να πάρει όλο το σπίτι κάνε διαθήκη να μη πληρώσουμε και συμβολαιογραφικά, το θέμα ήταν αν ήθελες να βοηθήσεις να το πάρει το σπίτι από τώρα, να μαζέψει τα ενοίκια για τις σπουδές της...» Κι εγώ μετά από αυτό στεναχωρήθηκα τόσο που δεν το προχώρησα κι αρκέστηκα στη διαθήκη.Τι να κάνω, να μπαίνω στη διαδικασία των εξηγήσεων; Ήθελα να σας πω, ότι σαφώς η πρώτη μου επιλογή ήταν η υιοθεσία, διότι αφενός θα έπαιρνα ένα παιδάκι που ήδη υπάρχει και που κι αυτό ήδη έψαχνε μανούλα και αφετέρου γιατί κι η εξωσωματική δεν εγγυάται αποτέλεσμα με την πρώτη προσπάθεια. Πόσες κοπέλες δεν έκαναν 1 και 2 και 3 προσπάθειες χωρίς να τα καταφέρουν; Και κακά τα ψέμματα η διαδικασία στοιχίζει αρκετά. Δυστυχώς όμως, όπως το γνωρίζετε κι εσείς, η γραφειοκρατία και τα συμφέροντα των ΔΣ των Ιδρυμάτων που επιχορηγούνται δε βοηθούν και πολύ- ιδίως στην περίπτωση μου, καθώς προτιμούνται τα ζευγάρια. Και εκείνα όμως πολλές φορές περιμένουν πολύ στην ουρά μέχρι το όνειρο να γίνει πραγματικότητα. Και τα παιδάκια περιμένουν στα Ιδρύματα... Γνωρίζω προσωπικά ένα αγαπημένο φιλικό ζευγάρι που κατέφυγε στην υιοθεσία μετά από 2 αποτυχίες εξωσωματικής λόγω σοβαρού ορμονικού προβλήματος της κοπέλας (αρκετά μικρότερή μου). Τελικά και αφού απάντησαν ένα σωρό ερωτηματολόγια μπήκαν σε λίστα αναμονής και περίμεναν... Περίμεναν πολύ και τελικά απογοητεύτηκαν και κατέφυγαν σε παράνομη υιοθεσία! Πλήρωσαν ένα Χ ποσό και υιοθέτησαν ένα γλυκύτατο παιδάκι από την Αλβανία που οι γονείς του, όχι μόνο δέχθηκαν με πολύ μεγάλη ευκολία να το δώσουν έναντι αμοιβής, αλλά από ό,τι φαίνεται το πότιζαν αλκοόλ για να κοιμάται και να μην τους ενοχλεί (βέβαια ήταν αλκοολικοί και οι ίδιοι). Θυμάμαι πως είχε ορμήξει και μου άρπαξε το ποτήρι με το κρασί από το χέρι και πήγε να το πιει σα νεράκι! Το πιστεύετε; Εμείς που δεν έχουμε παιδάκια να τα βλέπουμε και να τα λαχταράμε τόσο κι εκείνοι που έχουν αυτή την ευλογία να φέρονται τόσο επιπόλαια! Τέλος πάντων, δε θα τους κρίνω εγώ, αλλά με κάτι τέτοια είναι να μην τρελλαίνεται κανείς; Ωστόσο, αν και θεωρώ πολύ ευτυχή την κατάληξη αυτού του μικρούλη κι εγκρίνω εν μέρει την ενέργεια των φίλων μου, σε τέτοια μονοπάτια φοβάμαι να μπω, δε θέλω να έχω συναλλαγές με τέτοια κυκλώματα. Θέλω να έχω νόμιμα και συνειδητά την πλήρη ευθύνη ενός παιδιού, ν΄αναλάβω την ανατροφή του, να του δώσω την αγάπη μου, την προστασία μου, τη στοργή μου και ό,τι άλλο έχω να προσφέρω σ’ ένα παιδί. Εάν ο Θεός με αξιώσει, εννοείται πως δε θα αρνηθώ τη βοήθειά μου και σε άλλα παιδάκια που τη χρειάζονται. Αυτό όμως είναι άλλο και άλλο η πλήρης ανάληψη της ευθύνης ενός παιδιού. Βέβαια από τον έρωτα δεν παραιτήθηκα, ούτε θα παραιτηθώ. Αυτόν περίμενα ως τώρα άλλωστε. Ασφαλώς κι ελπίζω και χαίρομαι πολύ για κοπέλες όπως η juliet που μας θυμίζουν ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Με δεδομένο όμως ότι μετά τα 40 τα δεδομένα αλλάζουν και μετά τα 45 η υπόθεση μητρότητα αν και δεν αποκλείεται,δυσκολεύει πλέον αρκετά όπως λέει και το μαρικακι27, θέλω να μην έχω χάσει το τραίνο της μητρότητας αν εκείνο του έρωτα τύχει και καθυστερήσει λίγο παραπάνω. Άλλωστε αν έρθει ο έρωτας, όπως τον θέλω και τον ονειρεύομαι δε θα μου κλείσει την πόρτα, επειδή υπάρχει ένα παιδί, όπως λένε κάποιες γνωστές μου, αλλά θα καταλάβει τις ανάγκες και τις επιλογές μου. Ευχαριστώ πολύ όλες σας και ιδιαίτερα τη μαίρη3 που μοιράστηκε τη συγκλονιστική ιστορία της μαζί μου. Μπράβο σου κοπέλα μου, που είχες το θάρρος να ανοίξεις το δρόμο της ελευθερίας και σε σένα και στη μανούλα σου . Να είσαι πάντα καλά και να χαίρεσαι το παιδάκι σου (και χρόνια πολλά έστω και καθυστερημένα για τη γιορτή σου) . Να είστε καλά να χαίρεστε τα παιδάκια σας κι όσες δεν έχετε γρήγορα ν’ αποκτήσετε! Σας φιλώ

vagman, όχι δεν το ξέρει ο γαμπρός μου. Το ξέρουμε εγώ, η αδελφή μου και φυσικά ο γιατρός, ο οποίος μας δεχόταν και τις δύο-έχουμε άλωστε το ίδιο επώνυμο και το κύριο όνομα και των δύο αρχίζει από Α (Αιμιλία εγώ, Άννα εκείνη) τη μέρα του χειρουργείου άλλωστε ήταν μαζί μου κι η αδελφή μου. Αυτό βέβαια απ' όσο ξέρω δεν είναι σύννομο γιατί ο δότης γεννετικού υλικού πρέπει να μένει άγνωστος, δεν ξέρω τί είπε η αδελφή μου στο γιατρό, πάντως μπροστά μου μ' εκθείαζε ' η υπέροχη αδελφούλα μου κ.λ.π' και όταν δεν έδωσα το σπίτι έγινα ξαφνικά η κακιά μάγισσα. Τέλος πάντων, δε θέλω να το παίζω θύμα, ήθελα και τη βοήθησα, μπορεί και να ήταν λάθος, βλέπω όμως τη Σοφούλα (σπάνια βέβαια) και παρηγοριέμαι ότι το λάθος έπιασε τόπο.

Κορίτσια ευχαριστώ για τις απαντήσεις, μιας και το θέσατε, οικονομικά είμαι καλά, δεν είμαι πλούσια, εχω όμως δουλεψει σκληρά και πληρώνομαι ικανοποιητικά για να το θεσω έτσι. Το διαμερισματάκι που έχω το αγόρασα με οικονομίες και δάνειο. Το έταξα στην αδελφή μου όταν έμεινε έγκυος και μου ζήτησε να βαφτίσω το μωρό. Απλώς η προϋπόθεση που έθεσα ήταν να έχω εγώ την επικαρπία όσο ζω γιατί άνθρωποι είμαστε, αν π.χ εχει οικονομικά προβλήματα η αδελφή μου τί θα γινόταν αν το σπίτι ήταν στο όνομα της μικρούλας; Θα ήθελα τη διαχείριση να την έχω εγώ τώρα που είναι νήπιο, αν ο μη γένοιτο γίνει κάτι.Αν της έγραφα την ψιλή κυριότητα θα την εξασφάλιζα. Όμως, φαίνεται τα αδέλφια μου υπολόγιζαν περισσότερο στα χρήματά μου παρά σε μένα. Ακούγομαι μελό τώρα και δεν το θέλω, αλλά τί να πω που δε με κάλεσαν στη βάπτιση γιατί ... το ξέχασαν; Έτσι λένε δηλαδή... Τώρα για το δότη το σκέπτομαι σοβαρά, αλλά αγχώνομαι. Το παιδί κάποτε θα πρέπει να μάθει. Ψεύτικες ιστορίες δε θέλω να του πω. Ούτε δικαιολογίες. Απλώς αν με ρωτήσει 'γιατί' θα του πω 'γιατί σ' αγαπώ, γιατί σ' αγαπούσα πριν καν γεννηθείς'. Κι αυτή θα ναι η αλήθεια...Αν με συγχωρήσει όμως που θα βλέπει τ' άλλα παιδάκια να έχουν το μπαμπά τους, είναι κάτι που δεν το ξέρω. Ελπίζω πως θα με καταλάβει...

Γειά σας, Παρακολουθώ το φόρουμ πολύ καιρό,μόλις τώρα όμως αποφάσισα να σας πω αυτά που με βασανίζουν,μήπως και με βοηθήσετε να πάρω μια σωστή απόφαση. Ειμαι 42 ετών. Ξεκινώ από την ηλικία γιατί είναι βασικός παράγοντας στη διαμόρφωση της ψυχολογίας μου όπως είναι τώρα.Είμαι 42 ετών λοιπόν, δεν έχω παντρευτεί και δεν έχω παιδιά. Δεν ήταν επιλογή μου όμως. Τα παιδιά τα λατρεύω, θέλω πάρα πολύ να γίνω μητέρα, αλλά ως τώρα δεν κατάφερα να βρω το σύντροφο που θα με γεμίσει τόσο ώστε ν' αποφασίσουμε να ενώσουμε τις τύχες μας. Συμβατικό γάμο δεν ήθελα να κάνω, πίστευα και πιστεύω ότι έτσι οι άνθρωποι απλώς καταστρέφουν τη ζωή τους και τίποτε παραπάνω. Όσο για τον άνδρα που ερωτεύτηκα, δυστυχώς οι συνθήκες δε μας επέτρεψαν να είμαστε για πολύ καιρό μαζί. Έτσι έμεινα μόνη. Βασανιζόμουν όμως και βασανίζομαι όταν βλέπω μωράκια στην αγκαλιά της μαμάς τους. Θέλω να κλάψω όταν περνάω από μαγαζάκια με παιδικά ρουχαλάκια και τα βλέπω έτσι μικροσκοπικούλια έτοιμα να φορεθούν από τρυφερά παιδικά κορμάκια. Κοιτώ με τις ώρες τα πορτ μπεμπέ, τα λούτρινα αρκουδάκια, τα λίκνα και αναρωτιέμαι 'γιατί να μην μπορώ να ζήσω κι εγώ αυτή την ευτυχία;' Αποτέλεσμα αυτής μου της ψυχολογίας και καθώς τα χρόνια περνάνε είπα κάποια στιγμη να κάνω το μεγάλο βήμα και είτε να υιοθετήσω ένα παιδάκι, είτε ν' απευθυνθω σε τράπεζα σπέρματος. το πρώτο έχει μια διαδικασία πολύχρονη κι επίπονη, το δεύτερο απαιτεί μεγάλη οικονομική θυσία, συν το γεγονός ότι κάποια στιγμή το παιδί θα ζητήσει να μάθει για τον πατέρα του και τότε τί θα του πω; Γιατί όπως και να το κάνουμε ένα παιδί χρειάζεται και τους δύο γονείς του. Βέβαια το ξέρω πως κάποια παιδάκια μένουν με τον ένα γονέα είτε από ατύχημα, είτε επειδή ο άλλος γονέας δε στάθηκε αξιος ν΄αναλάβει τις ευθύνες του.Τί γίνεται όμως αν καταλήγει κάποιος με μονογονεϊκή οικογένεια όχι λόγω συνθηκών αλλά από επιλογή;Λέω πως αν με αξιώσει ο Θεός να έχω ένα παιδί με αυτό τον τρόπο θα του δώσω όλη μου την αγάπη, όλη μου τη ζωή, αρκεί όμως αυτό για το παιδί; Στο σημείο αυτό να σας πω ότι πριν λίγο καιρό, αποφάσισα να βοηθήσω την αδελφή μου ν΄αποκτήσει παιδάκι μ΄εξωσωματική. Πήρα όλα τα φάρμακα, έκανα ενέσεις ορμονοθεραπείας, μπήκα στο χειρουργείο και της έδωσα ωοθηκικο ιστό και ωάρια. Απέκτησε την ανηψούλα μου τη Σοφούλα μας που γι α μένα ήταν σα να ήταν δικό μου παιδί. Μου ζήτησε να μην πω τίποτε σε κανένα για το γεγονός αυτό, ούτε καν στους γονείς μας ή στον πατέρα της μικρής. Το σεβάστηκα. Επειδή όμως δεν της έγραψα το σπίτι μου κατά πλήρη κυριότητα και ήθελα να της γράψω την ψιλή κυριότητα και να κρατήσω μόνο την επικαρπία για όσο ζω, και να το πάρει κατά πλήρη κυριότητα όταν πεθάνω, θύμωσαν και η αδελφή μου και ο γαμπρός μου και δε με κάλεσαν ούτε στη βάπτιση της μικρής. Συγγνώμη αν καταχράστηκα το χρόνο σας, ακούω πότε τη μία άποψη πότε την άλλη.. Τελικά, είναι θεμιτό ν' αποκτήσω παιδί με δότη ή είναι μια πράξη αδόκιμη χωρίς ΔΥΟ γονείς; Ευχαριστώ που με διαβάσατε, Αιμιλία