πριν 3 μερες διαπιστωθηκε παλινδρομος κυηση στο δικο μου μωρακι. Ημουν στον τριτο μηνα. Ο πονος ,με καταλαβαινετε, τεραστιος..βρηκα το site αυτο με αλλες μανουλες που χασαν τα μικρα τους και ξερω πια οτι δεν ειμαι μονη..ο μονος λογος που με κανει κ ηρεμω ειναι η σκεψη οτι ειναι εκει στον ουρανο κοντα στην Παναγια μας..μπορει να μην προλαβα να το παρω αγκαλια, να δω το σωμα μου να μεταμορφωνεται λογω εγκυμοσυνης αλλα και μονο που ακουσα την καρδουλα του ηταν σα να το κρατουσα ηδη στην αγκαλια μου. Οταν μας ανακοινωσε ο γιατρος τα κακα μαντατα εχασα τη γη κυριολεκτικα κατω απο τα ποδια μου..απ τα ματια μου ετρεχαν ακαταπαυστα δακρυα μεχρι που με εβαλαν στο χειρουργειο..μετα απο αρκετες συζητησεις με τον αντρα μου, κλαιω μοναχα για το οτι δε θα το κρατησω ποτε αγκαλια..ηρεμω ομως γιατι ξερω οτι μας περιμενει και προσευχεται για μας απο κει ψηλα..και δε θα θελε να βλεπει την μαμα του να κλαιει κ να θρηνει..γιατι το αστερακι μου ειναι σε καλα χερια..θα φροντισουμε να το κρατησουμε για παντα στην καρδια μας..