new baby

Σας ευχαριστω πολυ,μακαρι να πανε ολα καλα.Θελω να ευχηθω σε ολες σας να πραγματοποιηθουν τα ονειρα σας.Και ειδικα στη patata συντομα να χει στην αγκαλια της ενα πανεμορφο,υγιη και σκανδαλιαρικο μωρακι.Ξερω οτι δυστυχως εσυ και οσες βρεθηκαν στη θεση μου μπορουν να καταλαβουν τον πονο μου.Μακαρι να μην ξανασυμβει σε καμια,γιατι πραγματι ρε κοριτσια δεν μας αξιζει κατι τετοιο.Ειναι σκληρο και γινομαστε κομματια.

Σας ευχαριστω πολυ. Λεω οτι σκοτωνω τα παιδια μου γιατι ετσι ειναι εχω θρομβοφιλια και ενω ολα ξεκιναν καλα τελικα δημιουργουντε θρομβωσεις και τα μωρα μου πεθαιναν ,ακολουθω αντιπηπτηκη αγωγη ομως δεν ειχε κανενα αποτελεσμα.Και ξερεται ποιο ειναι το χειροτερο ? Να ξερεις οτι κατα πασα πιθανοτητα θα ηταν υγιει μωρακια και οτι φταις εσυ.Γιατι δεν πεθαινω εγω?Στο κατω κατω εγω φταιω.Εχω ενα γιο 8 χρονων οταν εμεινα εγκυος για δευτερη φορα αρχισαν τα προβληματα.Οταν ημουν εγκυος στο γιο μου ουτε καν ηξερα οτι εχω θρομβοφιλια.θελει παρα πολυ ενα αδερφακι,νοιωθει μονος του,μου ζηταει να υιοθετησουμε.Μακαρι να γινοταν θα το αγαπουσα σαν δικο μου πραγματικα και δεν θα με ενοιαζε τι θα ελεγε ο κοσμος.

Ειμαι παλι εγκυος.Εχω χασει ειδη τεσσερα παιδακια και τρεμω.Ξεκινησα τις ενεσουλες μου και Σαλοσπιρ, δεν τολμω να χαρω γιατι φοβαμαι.Το μονο που ξερω ειναι οτι αν και αυτη τη φορα δεν παει καλα θα τρελαθω.Δεν ξερω τι θα κανω.Δεν το ξερει κανεις αλλος εκτος απο τον αντρα μου.Πηγα χθες στο γιατρο ειδαμε το σακο στον υπερηχο και δεν ηθελα να χαρω,στην αρχη δεν ηθελα καν να κοιταξω,τελικα ομως δεν αντεξα.Η γιατρος μου μου ειπε να παω 5/7 να ακουσουμε καρδουλα,και οτι εχουμε πολυ δρομο μπροστα μας και οτι εμεις κανουμε οτι μπορουμε απο κει και περα ειναι και θελημα του θεου.Αχ κοριτσια σας παρακαλω προσευχειθειται εσεις για μενα γιατι εγω εχω κλονιστει.Προσπαθω να προσευχηθω και θυμαμαι τα μωρακια μου και σκεφτομαι" γιατι αυτη τη φορα να πανε καλα τα πραγματα" και με πιανει θλιψη.Ειμαι πολυ θυμωμενη γιατι?Γιατι εχασα τα μωρακια μου?Γιατι να υπαρχουν γυναικες που παιρνουν τετοιες καταστασεις?Γιατι να μην μπορω να κανω ονειρα?Γιατι καθε στιγμη να φοβαμαι μηπως δεν τα καταφερω ξανα?Γιατι σκοτωνω τα παιδια μου?Και απο πανω να πρεπει να προσποιουμε,να μην δινω σημασια στις ηλιθιες ερωτησεις των περιεργων.Πηγα να παρω τις ενεσεις και η φαρμακοποιος με κοιτουσε με οικτο.Συγνωμη αν δεν βγαινει νοημα απο αυτα που γραφω ομως ειναι μπερδεμενες σκεψεις.Σας παρακαλω προσευχειθειται και για μενα εσεις που μπορειται γιατι εγω ουτε αυτο δεν μπορω να κανω πια.

anastasia32 έγραψε:

Persia σε ευχαριστώ πολύ.Σε καταλαβαίνω και πονάω μαζί σου.Διαφορετικές περιπτώσεις όμως πονάμε για τον ίδιο λόγο.Θέλω όμως να σου πω ότι στη δική σου περίπτωση πιστεύω ότι πραγματικά πρέπει να σηκωθείς και να ξαναπροσπαθήσεις και ξέρεις κάτι?Στο τέλος είμαι σίγουρη πως εσύ θα είσαι η νικήτρια.Και το νέο σου μωράκι θα είναι πολύ τυχερό γιατί θα έχει ένα αγγελάκι στον ουρανό να το προσέχει και δύο γονείς που θα το λατρεόυν.Θα είσαι μία πάρα πολύ καλή και στοργική μανούλα πιο καλή από αυτές που βλέπουμε στο δρόμο γιατί εσύ πόνεσες και θα έχει διπλή αγάπη το μωράκι σου.Οταν έμεινα έγκυος στον γιο μου επειδή έμεινα πολύ εύκολα και δεν είχα κανένα πρόβλημα,το θεωρούσα απόλυτα φυσιολογικό και δεν το έζησα πραγματικά...Έχασα πολλές μαγικές στιγμές γιατί τις θεωρούσα δεδομένες.Τώρα όμως αν γινόταν ένα θαύμα (και δυστυχώς έπαψα εδώ και καιρό να πιστεύω στα θαύματα)γιατί στην περίπτωση μου πιστεύω μόνο από θαύμα θα τα καταφέρω ξανά όλα θα ήταν διαφορετικά πίστεψε με.Για αυτό λοιπόν πάρε το χρόνο σου,σήκω στα πόδια σου και ξανακάντω.Το χρωστάς στον εαυτό σου πίστεψε με σου αξίζει διπλά,ξέρω πως πάντα θα θυμάσαι το πρώτο μωράκι σου,το να προχωρήσεις δεν σημαίνει πάντα ότι το αφήνεις πίσω,αλλά ότι το παίρνεις μαζί σου στην καρδιά σου.

Σε ευχαριστώ πολύ καληνύχτα.

Εκεί που νιώθεις ότι είσαι καλά σκέφτεσαι κατι και γίνεσαι κομμάτια...Και το κακό είναι να παλεύεις μόνη,να μην ελπίζει κανείς ότι μπορεί να τα καταφέρεις.Να μην μπορείς να μιλήσεις σε κανέναν ,να πρέπει εσύ να είσαι αυτή που πρέπει να δώσει κουράγιο στους άλλους.Να αναγκάζεσαι να προσποιείσαι ότι είσαι καλά και δυνατή για να μην προσπαθούν να σε παρηγορήσουν με κούφια λόγια,να μην σε αντιμετωπίζουν με λύπη.Τελοσπάντων νομίζω ότι σε κουράζω με δικές μου σκέψεις και ανασφάλειες.Πάντως να ξέρεις ότι με βοήθησες σε μία δύσκολη νύχτα.Ηθελα να με ακούσει κάποιος που θα καταλάβαινε και μόνο όποιος το χει περάσει καταλαβαίνει.

Σε ευχαριστώ πολύ.Απλά είναι άλλο ένα από εκείνα τα δυσκολα βράδια που θυμάσαι,σκέφτεσαι και πονάς.Που θα πάει νύχτα είναι θα περάσει.Αύριο πρέπει να είμαι γελαστή για τον ζούζουνο μου,του χρωστάω πολλά...

Καλησπερα.Πριν απο λιγες μερες γράφτηκα και σήμερα πήρα το θαρρος να γράψω.Εχω χάσει τέσσερα μωρακια για μένα δεν έχει σημασία που δεν τα είδα ποτέ μου .Η πρώτη μου εγκυμωσύνη πήγε πολύ καλά και έχω ένα γιο.Ενα βράδυ εγινε μεγαλη φασαρια και εκλαιγα ολη νυχτα.Την αλλη μερα πηγα στο γιατρο για υπερηχο ,είδα την καρδουλα του και τρελαθηκα .Μετα απο λιγες μερες ειχα αιμα πηγα στο γιατρο και μου ειπε οτι το μωρο πεθανε ,εκεινη τη στιγμη δεν ενιωσα τιποτα ενα κενο,οι επομενες μερες ηταν μαρτυρικες.Τύψεις χιλιάδες γιατι στεναχωρεθηκα ισως αν δεν στεναχωριομουν αν δεν εκλαιγα αν...Απο κει και περα έγινε αλλες τρεις φορες εχω θρομβοφιλία έχω αλλαξει πολλους γιατρους,αιματολογους το αποτελεσμα το ιδιο.Νιώθω αχρηστη,οτι σκοτωνω τα παιδιά μου.Δεν ξέρω καν γιατί σας γραφω ,ζω μόνο για τον γιο μου,θέλει πάρα πολύ ένα αδερφάκι είναι 8 χρονων.Σκεφτομαι οτι δεν μπορει να υπαρχει θεος και να αφηνει να συμβαινει αυτο,παρολλα αυτα θα προσπαθησω ακομα μια φορα το χρωσταω στο γιο μου.Αυτη τη στιγμη σκεφτομαι τα μωρα μου με βλεπουν?Με ακουν?Νιωθουν πόσο μου λύπουν?Καταλαβαίνουν πόσο τα αγαπώ και ποσο ποναω?