Γεια σας κορίτσια,
Είμαι 39 χρονών και 13 χρόνια παντρεμένη. Δυστυχώς, δεν μπόρεσα ακόμη να γίνω μητέρα παρά τις προσπάθειές μου που μου στοίχησαν πολύ σε σωματική και ψυχική υγεία. Θαυμάζω όσες μπορούν να συνεχίσουν την προσπάθεια με τη βοήθεια της επιστήμης. Εγώ δεν μπορώ πια. Ξέρω ότι οι πιθανότητές μου είναι πια ελάχιστες αλλά δεν μπορώ άλλο να το παλέψω. Μακάρι ο Θεός να κάνει το θαύμα Του, μόνο εκεί ελπίζω.
Η ανάγκη μου για ένα παιδί γίνεται κάθε μέρα όλο και πιο έντονη και με πνίγει. Δεν θέλω να το δείχνω στον άντρα μου και να τον στενοχωρώ περισσότερο ούτε σε κανέναν άλλον. Όλοι είναι απορροφημένοι με τα δικά τους θέματα. Μου λένε μάλιστα ότι είμαι τυχερή που δεν έχω παιδιά τέτοιες εποχές! Λες και πρέπει να κάνουμε παιδιά μόνο σε περιόδους οικονομικής άνεσης!
Άλλοι πάλι προσπαθούν να με πληγώσουν άμεσα ή έμμεσα λες και χαίρονται που δεν έχω παιδιά. Τελικά έχω καταλάβει ότι σε όλα τα προβλήματα μπορείς να βρεις συμπαράσταση και κατανόηση. Στην ατεκνία όμως όχι. Ένα πέπλο σιωπής απλώνεται, μια ψυχρότητα, μια ενόχληση, και σε χωρίζει από τους άλλους, τους τυχερούς, τους ευνοημένους. Ακόμη και γυναίκες που ταλαιπωρήθηκαν πολύ να αποκτήσουν παιδί, μόλις αποκτούν, συμπεριφέρονται λες και δεν πέρασαν ποτέ αυτή την δοκιμασία και προσπαθούν να με πληγώσουν. Τόσο γρήγορα ξέχασαν τον πόνο και την πίκρα φαίνεται. Παρακαλάω, αν ποτέ μου δώσει ο Θεός παιδί, να μη γίνω έτσι. Να μην πληγώσω ποτέ κανέναν που πέρασε τα ίδια με μένα.
Συγγνώμη που σας φόρτωσα, αλλά μαζεύτηκε πολύς πόνος μέσα μου αυτές τις μέρες και κάπου ήθελα να τον βγάλω. Το κλάμα δεν ανακουφίζει πάντα, άλλωστε έχω χύσει πολλά δάκρυα τόσα χρόνια κι όπως φαίνεται θα συνεχίσω το ... σπορ!
Ευχαριστώ που μου δώσατε την ευκαιρία να το μοιραστώ αυτό. Εύχομαι σε όλες σας να πραγματοποιηθούν οι ευχές σας σύντομα, να μην ξαναδακρύσετε ποτέ παρά μόνο από χαρά!