nikthearchit

Ο όρος παιδική επιθετικότητα είναι αλήθεια ότι αρχικά ξενίζει και ξαφνιάζει .Η παιδική ηλικία είναι στο υποσυνείδητό μας ταυτισμένη με την αθωότητα . Δυστυχώς όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική .Η παιδική επιθετικότητα υπάρχει και για το λόγο αυτό πρέπει να αναλυθεί και να κατανοηθεί . Η πλειοψηφία των μικρών τρίχρονων και τετράχρονων παιδιών δεν έχει πλήρη συνείδηση για τις συνέπειες των πράξεών τους .Σε ένα υπερπροστατευτικό οικογενειακό περιβάλλον όπου τους υποδεικνύεται συνέχεια τι να κάνουν , τι να πουν , που να πάνε και γενικά πως να συμπεριφερθούν είναι απόλυτα αναμενόμενο ότι αυτά θα αναζητήσουν κάποιο τρόπο για να εκφράσουν , ασυνείδητα βέβαια , την ανεξαρτησία τους και να κάνουν εμφανή την παρουσία τους . Μόλις το παιδί αρχίσει να περπατάει , ένας ολόκληρος κόσμος ανοίγεται μπροστά του για εξερεύνηση .Οι περισσότερες από τις ανακαλύψεις του θα είναι ευχάριστες . Κάποιες όμως θα το απογοητεύσουν και τότε εμφανίζονται τα πρώτα δείγματα της παιδικής επιθετικότητας .Τότε η απογοήτευση μετατρέπεται σε επιθετική συμπεριφορά . Χτυπώντας , δαγκώνοντας και με διάφορα άλλα συναισθηματικά ξεσπάσματα εκτονώνει αυτή την απογοήτευση . Ο καλύτερος τρόπος για την αντιμετώπιση αυτής της συμπεριφοράς είναι η ήρεμη αντίδραση . Ποτέ μα ποτέ μη κτυπήσετε ένα επιθετικό παιδί για τιμωρία . Το μήνυμα που θα λάβει από μία τέτοια αντίδραση θα ενισχύσει ακόμη περισσότερο τη βίαια συμπεριφορά του . Η συνέχεια του άρθρου εδώ

Η παιδική παχυσαρκία και η κατάθλιψη δεν είναι καθόλου μα καθόλου άσχετες μεταξύ τους .Αντίθετα τις περισσότερες φορές συμπορεύονται Όταν υπάρχει παχυσαρκία τότε είναι πολύ πιθανή και η ύπαρξη κατάθλιψης . Αντίστοιχα όταν υπάρχει κατάθλιψη τότε και η παχυσαρκία είναι παρούσα η αναμενόμενη . Δυστυχώς η παχυσαρκία και η κατάθλιψη είναι δύο πολύ σοβαρά προβλήματα της παιδικής υγείας σήμερα που παρουσιάζονται μάλιστα όλο και συχνότερα .Ο αριθμός των παιδιών που υποφέρει η υγεία τους από τις συνέπειες της παχυσαρκίας είναι ευθέως ανάλογος με τον αριθμό των παιδιών που πάσχουν από κατάθλιψη .Παρόλο που φυσικά κανείς δεν μπορεί να ισχυρισθεί ότι η μόνη η κύρια αιτία της κατάθλιψης είναι η παχυσαρκία , όπως και ότι ο μόνος γενεσιουργός παράγων της παχυσαρκίας είναι η κατάθλιψη , εν τούτοις η σχέση μεταξύ τους είναι φανερή και άμεσα αντιληπτή . Το παχύσαρκο παιδί βιώνει μία τραυματική κατάσταση . Προκαλείται κατά κάποιο τρόπο ένας κοινωνικός στιγματισμός που το οδηγεί στην αποστασιοποίηση , την απομάκρυνση και τελικά στην αυτοαπομόνωση από τους συνομηλίκους του και την παρέα του. Το παιδί αναπτύσσει μία μειονεκτική αυτοθεώρηση και συνεχίζει με σκέψεις ότι δεν είναι καθόλου αρεστό .Επειδή η κοινωνία θεωρεί την παχυσαρκία σαν κάτι αρνητικό και ανεπιθύμητο , το παχύσαρκο παιδί δυσκολεύεται να συγχροτισθεί και να ενταχθεί στις παρέες με τα παιδιά της ηλικίας του . Βιώνει καθημερινά συμπεριφορές φραστικών - λεκτικών αλλά και σωματικών επιθέσεων από τα άλλα παιδιά , τόσο στο σχολείο όσο και στο ευρύτερο περιβάλλον της γειτονιάς . Έχει την τάση να αποτραβηχτεί από τις διάφορες ομαδικές δραστηριότητες επειδή αισθάνεται ανήμπορο να ανταγωνισθεί τους ταχύτερους και πιο ευέλικτους συμμαθητές του .Προτιμά να μείνει στο σπίτι αντί να περνά το χρόνο του με φίλους . Αυτή η συμπεριφορά της αυτοαπομόνωσης ενέχει ήδη πρώιμα σημεία κατάθλιψης . Αυτό είναι πολύ σοβαρό και πρέπει να ενεργοποιεί άμεσα τους γονείς για την αντιμετώπιση του . Η κατάθλιψη επίσης μπορεί να είναι ένας βασικός λόγος που οδηγεί στην παχυσαρκία . Το καταθλιπτικό παιδί παραμένει πάρα πολύ χρόνο μόνο του στο σπίτι , παρακολουθώντας τηλεόραση και καταναλώνοντας τρόφιμα , τις περισσότερες φορές παχυντικά και επιβαρυντικά για την υγεία του , σε ποσότητες πολύ μεγαλύτερες του κανονικού . Εάν αυτή η κατάσταση συνεχισθεί τότε το παιδί θα πάρει βάρος πολύ πιο πάνω από το κανονικό για την ηλικία του και θα καταλήξει να γίνει υπέρβαρο . Το πρόβλημα επιδεινώνεται ακόμη περισσότερο επειδή δεν συμμετέχει στις διάφορες φυσικές δραστηριότητες και ασκήσεις . Για περισσότερη πληροφόρηση σχετικά με την παιδική παχυσαρκία και κατάθλιψη διαβάστε εδώ και εδώ