Haris1

THEODOSIADOU έγραψε: Οι φετινες γιορτες για πολλες απο εμας ηταν παρα πολυ δυσκολες. Ονειρευομασταν μωρακια γυρω απο το χριστουγεννιατικο δεντρο και οχι δακρυα, πονο και αναπαντητα "γιατι??". Ευχομαι σε ολες μας ενα τυχερο 2010, ενα 2010 καρποφορο και δημιουργικο, το οποιο θα μας χαρισει ο,τι μας στερησε ο χρονος που φευγει: την ξενοιασια μας και ενα γερο μωρακι!!!

Να εχεις υπομονη!! το ξερω πως ειναι δυσκολο, το ξερω πως δεν αντεχεις. Ουτε κι εγω αντεχω. Ομως, δεν υπαρχει αλλη διοδος. Μονο η υπομονη και η ελπιδα!! Να ξερεις πως σε σκεφτομαστε, πως δεν εισαι μονη. Δυστυχως, ειμαστε πολλες!!

muller έγραψε: Πραγματικα φοβερο αυτο που ειδες!!! Δεν μπορω ουτε να το σκεφτω. Εγω δεν εχω παει ακομη στα μνηματα. Και για να σου πω την αληθεια δεν ξερω καν τι εχει γινει με το μωρακι μου. Δεν ξερω αν εχει παει για ταφη. Δεν ρωταω γιατι δεν ειμαι ετοιμη να το αντιμετωπισω και αυτο!!

Κοριτσια, εχω διαβασει ολες τις περιπτωσεις, ολα αυτα που γραφετε. Εχω προσπαθησει πολλες φορες να γραψω, αλλα τα δακρυα δεν με αφηναν. Ουτε και τωρα με αφηνουν, αλλα θελω κι εγω να καταθεσω την ψυχη μου, τον πονο που νιωθω. Ημουνα κι εγω εγκυος μεχρι πριν δυο μηνες... Μια εγκυμοσυνη καταπληκτικη, με φυσιολογικες εξετασεις και κανενα απολυτως προβλημα. Μεχρι που ενα πρωι ξυπνησα και το μωρακι δεν με κλωτσουσε... Λιγες ωρες μετα διαπιστωθηκε πως δεν χτυπουσε η καρδουλα του. Και μολις ειχα κλεισει τον 8ο μηνα!Ημουν 36 εβδομαδων εγκυος!! Τωρα, δυο μηνες μετα, παλευουμε με αποτελεσματα ιστολογικων, με νεκροψιες, με προγεννητικους ελεγχους, πηγαινουμε σε γυναικολογους και αιματολογους.Το αποτελεσμα: ενα τιποτα. Δεν μπορουν να βρουν τιποτα, δεν μπορουν να μου πουν τι εγινε!!! Δεν εχω χασει απλα και μονο την εμπιστοσυνη μου στους επιστημονες, στους γιατρους και στους καθηγητες των πανεπιστημιων, που ολα τα εμπορευονται και τα μετατρεπουν σε στατιστικα δεδομενα. Εχω χασει την ελπιδα μου, την αισιοδοξια μου και την αγαπη για ζωη. Δεν εχω σταματησει στιγμη να κλαιω, να θλιβομαι και να φωναζω ΓΙΑΤΙ!!! Ελπιζω σε μια δευτερη εγκυμοσυνη, αλλα η ελπιδα ερχεται μαζι με φοβο.Φοβο πως μπορει να επαναληφθει το κακο που μου ετυχε!! Εχασα τον πριγκηπα μου, δεν τον ειδα ποτε, δεν τον αγκαλιασα...Καθε μερα ζηταω απο τον αντρα μου να μου τον περιγραψει... Θα νιωσω ποτε καλυτερα??? Και υστερα, διαβαζω τις δικες σας ιστοριες, κλαιω, και λεω ΘΕΕ ΜΟΥ, ΓΙΑΤΙ???