vivianka

Καλησπέρα! Αν και ανήκω στην 'μπλε' ομάδα χαίρομαι πάρα πολύ όταν αυξάνουν τα μέλη της ροζ ομάδας! Διότι αν δε το έχετε ήδη δει, σας πληροφορώ ότι εμείς οι μανούλες στα Απριλιάτικα μωράκια βαλθήκαμε να αυξήσουμε τον ανδρικό πληθυσμό της Ελλάδας 14 αγοράκια - και 5 κοριτσάκια! Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν, οι νυφούλες είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτες! Τώρα επί της ουσίας: Η β' επιπέδου γίνεται μεταξύ 20ης και 23ης εβδομάδας - όχι αργότερα, διότι η διακοπή κύησης λόγω προβλημάτων υγείας του εμβρύου γίνεται το αργότερο ως την 24η εβδομάδα! Εγώ την έκανα 21 εβδομάδων και 2 ημερών, συνήθως όμως γίνεται στην 22η εβδομάδα! Η καμπύλη σακχάρου, συνήθως γίνεται μεταξύ 26ης και 28ης εβδομάδας όταν αρχίζει η αντίσταση στην ινσουλίνη, αλλά μπορεί να γίνει και νωρίτερα αν φανούν υψηλά ποσοστά σακχάρου στη μηνιαία εξέταση αίματος και ούρων. Αυτό συνέβη σε μένα στον 4ο μήνα (περί την 16η εβδομάδα), οπότε και έκανα την καμπύλη, η οποία έδειξε σακχαρώδη διαβήτη κυήσεως. Την ίδια εξέταση καθώς κι εξέταση γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης επανέλαβα στην 20η εβδομάδα μετά από ειδική δίαιτα, οπότε μπήκα στην ινσουλίνη, αφού ο διαβήτης κυήσεως δεν είχε ρυθμιστεί με μόνη τη δίαιτα. Με βάση τη δική μου εμπειρία, δεν είναι κάτι το τρομερό η εξέταση αυτή παρά τα όσα περί του αντιθέτου ακούγονται.... Καλή επιτυχία!

ΜΠΕΜΠΟΥΛΗΣ έγραψε: Καλημέρα! Εμένα πάντως ότι αφήνει το σπίτι και το παιδί βρόμικο ενώ παλιά δεν το έκανε, με προβληματίζει πολύ... Το πρόβλημα, δυστυχώς, έχει δύο σκέλη αγαπητή φίλη. Το νομικό το προσεγγίσαμε λίγο -πολύ όλες, όμως στην παρούσα φάση είναι πιο σημαντικό το ψυχολογικό. Δηλαδή, πως θα χειριστείτε τους γονείς πριν την επαφή με κοινωνική υπηρεσία- εισαγγελία για τα περαιτέρω. Σε παρακαλώ, κάνε ένα κόπο να ρωτήσεις και τη ψυχολόγο του φόρουμ μας την κ. Κυριακοπούλου για το πώς να θέσετε τους γονείς ενώπιον των ευθυνών τους. Πιστεύω, αξίζει τον κόπο!

ΜΠΕΜΠΟΥΛΗΣ έγραψε: Μήπως έχει κατάθλιψη; Εάν έχει αφήσει το σπίτι της να βρωμάει, είναι σοβαρή ένδειξη ότι κάτι δεν πάει καλά! Πιάσε τον αδελφό σου, τη μητέρα της, τη μεγάλη αδελφούλα και τον άντρα της. Πες τους δυναμικά ότι αν δε δεχθούν να σε ακούσουν θα απευθυνθείς στην κοινωνική υπηρεσία. Εξάντλησε ΚΑΘΕ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ να υπάρξει ενδοοικογενειακή συνδρομή....Πίεσέ τους εν ανάγκη! Από κει και πέρα, αν κανείς δεν ενδιαφερθεί, πήγαινε στον Εισαγγελέα και ζήτησε διενέργεια κοινωνικής έρευνας ή κάνε την καταγγελία σου απευθείας στην κοινωνική υπηρεσία, να ζητήσουν εκείνοι εισαγγελική παρέμβαση. Με προσοχή όμως και αφού προσεγγίσετε τρυφερά τη μικρούλα... Αλήθεια η μικρούλα, δείχνει σημάδια παραμέλησης; Είναι περιποιημένο; Καθαρό;

Επίσης, θα συνταχθώ με την Κάσση ως προς το ότι αν η μητέρα δεν ήταν πάντα έτσι μήπως χρειάζεται κι εκείνη βοήθεια... Πάρτε την με το καλό στην αρχή, χωρίς να την κατηγορείτε, πείτε της πόσο αγαπάτε το παιδάκι και ότι αν θέλει μπορεί να τ' αφήνει σε σας.Βάλε τον αδελφό σου δυναμικά στο πρόβλημα και προσπαθείστε να βρείτε λύση από κοινού. Και ας μιλήσετε παιδιά και στον πατέρα. Όταν είχε χαθεί η μαμά είχε ενδιαφερθεί απ' ό,τι λες και είχε πάρει μαζί και την αδελφούλα... Προ του ενδεχομένου μιας κοινωνικής έρευνας μπορεί να ευαισθητοποιηθεί κι αυτός.

Κάσση μου, εάν ζητηθεί από την κοινωνική υπηρεσία, ανώνυμα βοήθεια, σίγουρα θα στέρξει και θα απευθύνει απόρρητο έγγραφο στην Εισαγγελία. Εκείνοι με τη σειρά τους, θα ζητήσουν κοινωνική έρευνα πάλι με την ένδειξη απόρρητο, γιατί ούτως ή άλλως αυτά τα στοιχεία δεν πρέπει να κοινοποιούνται. Δυστυχώς όμως, ο κρατικός μηχανισμός είναι λίγο δυσκίνητος... Εάν μπορεί η ΜΠΕΜΠΟΥΛΗΣ ας βοηθήσει τη μαμά και τον μπαμπά να συνέλθουν... Πόσο ανεύθυνοι πια μπορεί να είναι; Ας τους μιλήσετε όλοι μαζί (και η μεγαλύτερη αδελφούλα)... Εν ανάγκη όπως είπα ας γίνουν παράπονα στον Εισαγγελέα μέσω αστυνομίας (μη τρομάζεις ΜΠΕΜΠΟΥΛΗΣ είναι συνήθης διαδικασία, απλώς θα φωνάξει τη μαμά η αστυνομία να τις επισημάνει τις ευθύνες της μήπως και ταρακουνηθεί λίγο). Βέβαια, τα παράπονα καλό είναι να γίνουν από το μπαμπά ή από την αδελφούλα ή έστω την εξ' αίματος οικογένεια της κοπέλας γιατί δε ξέρω πως θα το πάρει αν γίνουν από σένα... Και εννοείται αυτά τα λέω όχι με την σκέψη πως θ' αντιδράσει η μαμά, αλλά τί επιπτώσεις θα έχει η αντίδραση της μαμάς στο παιδάκι, γιατί αυτό μας ενδιαφέρει...

ΜΠΕΜΠΟΥΛΗΣ έγραψε: Καταλαβαίνω απόλυτα το ενδιαφέρον και την ανησυχία σου, όμως κάποια πράγματα θα πρέπει κανείς να τα γνωρίζει για να σε πληροφορήσει υπεύθυνα. Εάν οι γονείς δεν έχουν πάρει διαζύγιο, πώς ελήφθη απόφαση για την επιμέλεια; Έχει κατατεθεί αγωγή διαζυγίου; Αίτηση ασφαλιστικών μέτρων; Προσωρινή διαταγή μέχρι την έκδοση απόφασης επί των ασφαλιστικών μέτρων; Υπάρχει ιδιωτικό συμφωνητικό ή άτυπη συμφωνία μεταξύ των γονιών; Σε ρωτάω γιατί ανάλογα με το τί συμβαίνει υπάρχουν συγκεκριμένες παραβάσεις των όρων επιμέλειας. Επίσης, σέβομαι απόλυτα το γεγονός ότι αυτό είναι ένα δημόσιο φόρουμ και δεν μπορείς να δημοσιοποίησεις στοιχεία, γιαυτό δε θέλω κι εγώ να σε ρωτήσω περισσότερα. Καλό είναι να γνωρίζεις όμως εκ των προτέρων, ότι η κοινωνική υπηρεσία δεν μπορεί να επέμβει χωρίς επώνυμη καταγγελία (πέρα από την παροχή κάποιων συμβουλών), εκτός αν θέλεις να απευθυνθείς στον εισαγγελέα ακροάσεων με αίτησή σου για να ζητήσει εκείνος κοινωνική έρευνα (θα πας στο κτίριο 16 στην Ευελπίδων και θα του μιλήσεις με ό,τι στοιχεία έχεις). Επίσης βλέπω η μεγάλη αδελφή είναι ολόκληρη κοπελίτσα. Μήπως να την προσεγγίσεις, να έχεις μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα;

liberty81 έγραψε: Αγαπητή liberty, η επικοινωνία του κοινωνικού λειτουργού, του ψυχολόγου και του δικαστή με το ανήλικο παιδάκι είναι πολύ πιο διαφωτιστική απ' όσο μπορούμε να υποθέσουμε. Ειδικά σε περιπτώσεις κακοποίησεων τα παιδάκια είναι βιβλίο ανοιχτό για το τί συμβαίνει πίσω από κλειστές θύρες. Ειδικοί ψυχολόγοι μπόρεσαν να καταλάβουν από τα σκίτσα του παιδιού ή κάποια λογάκια ότι υπάρχει περίπτωση σεξουαλικής κακοποίησης, όταν κανείς από το στενό περιβάλλον δεν υποψιαζόταν καν. Φυσικά όλα τα στοιχεία συνεκτιμώνται, δεν καλείται το παιδί να πάρει την απόφαση! Εάν είχες όμως κι εσύ μπει στη βάσανο μια τέτοιας διαδικασίας, θα έβλεπες πως τα μικρά μας κολλάνε πολλές φορές εμάς τους "μεγάλους" στον τοίχο και κυριολεκτώ- μου συνέβη κι εμένα άλλωστε, μόνο που δεν είναι επί του παρόντος να αναφέρω εδώ συγκεκριμένα περιστατικά. Τα παιδάκια καταλαβαίνουν πολύ περισσότερο απ' όσο εμείς οι μεγάλοι νομίζουμε (ιδίως όσοι δεν έχουμε παιδιά)... Επιπλέον, να σου πω και ότι τη συνεκτίμηση της άποψης του παιδιού ανάλογα με την ωριμότητα του πριν από κάθε απόφαση που αφορά τη γονική μέριμνα, δεν την φαντάστηκα εγώ, αλλά προβλέπεται από τη νομοθεσία (άρθρο 1511 Α.Κ.)

Καλημέρα! Κατ' αρχήν οφείλω να σου πω ότι η αφαίρεση επιμέλειας από γονέα κατά τα άρθρα 1510, 1533 του Αστικού Κώδικα γίνεται σε πολύ σοβαρές περιπτώσεις, στις οποίες δεν θεωρώ ότι εμπίπτει η περίπτωση που περιγράφεις. Και τούτο διότι παρά την ανεύθυνη συμπεριφορά της η μητέρα δεν είναι ούτε δικαιοπρακτικά ανίκανη (πάσχουσα από ψυχική νόσο ή πνευματική αναπηρία), ούτε υπάρχει συμπεριφορά του τέκνου που να δηλώνει κακοποίηση. Εξάλλου, για να έχουμε έκπτωση γονέα από την επιμέλεια κατά τον Αστικό Κώδικα (άρθρο 1537) θα πρέπει ο γονέας είτε να έχει καταδικαστεί σε φυλάκιση ενός μηνός τουλάχιστον για αδίκημα που διέπραξε με δόλο και στρέφεται κατά της ζωής, των ηθών και της υγείας του τέκνου και πάντα ύστερα από αίτηση του άλλου γονεά ή του εισαγγελέα. Όπως λες κι εσύ η μικρούλα αγαπάει πολύ τη μαμά της δε δείχνει ότι τη φοβάται ή δεν τη θέλει (και να ξέρεις πάντα ερωτάται το παιδάκι σε αυτές τις περιπτώσεις), συνεπώς θεωρώ ότι δεν θα γίνει έκπτωση της επιμελείας από τη μητέρα με τις συνθήκες που περιγράφεις. Ούτως ή άλλως, εφόσον υπάρχει και άλλος γονέας που μάλιστα έχει την επιμέλεια του άλλου παιδιού, οποιαδήποτε απόφαση κατ' αρχήν, περνάει μέσα από αυτόν και όχι τους απώτερους συγγενείς (αδέλφια, παππούδες) αν και γνωρίζοντας όλοι μας τις συνθήκες που επικρατούν στα ιδρύματα της χώρας μας, καλό θα είναι να είμαστε πολύ προσεκτικοί πριν αναφερθούμε σε μια τέτοια λύση. Αυτό που μπορείς να κάνεις, είναι συζήτηση με τον πατέρα του παιδιού (και καλύτερα να την κάνει ο αδελφός και οι γονείς της μητέρας), ούτως ώστε να ζητηθεί από τη μητέρα να συμμορφωθεί, άλλως ο πατέρας θα ζητήσει την επιμέλεια και του δεύτερου τέκνου. Σίγουρα θα υπάρχει ιδιωτικό συμφωνητικό ή δικαστική απόφαση που να ορίζουν τα της επιμέλειας και εκεί θα στηριχθεί ή όποια συζήτηση. Αν η μητέρα δε συμμορφωθεί, ο πατέρας μπορεί: 1. Να κάνει σύσταση μέσω της Αστυνομίας στη μητέρα (απευθυνόμενος στον Εισαγγελέα υπηρεσίας). Είναι η πλέον ανώδυνη λύση και η μητέρα σίγουρα θα "ταρακουνηθεί", όπως λες. 2.Ο πατέρας μπορεί δικαστικά να αιτηθεί την επιμέλεια και του δεύτερου τέκνου και για έκτακτες περιπτώσεις που χρήζουν άμεσης επίλυσης να ζητησει εισαγγελική παρέμβαση. 3.Για να γίνει αφαίρεση της επιμέλειας και από τους δύο γονείς και ν' ανατεθεί σε ειδικό επίτροπο θα πρέπει το δικαστήρο να πειστεί ότι κάθε άλλο μέτρο έχει αποβεί μη πρόσφορο και μετά από εμπεριστατωμένη έρευνα της κοινωνικής υπηρεσίας. Έχοντας διαβάσει άπειρα τέτοια πορίσματα λόγω της δουλειάς μου, θεωρώ ότι με τα στοιχεία που παραθέτεις, μάλλον δεν θα έχουμε έκπτωση και των δύο γονέων από την επιμέλεια. Σε κάθε περίπτωση και πριν από την οποιαδήποτε παρέμβαση της Πολιτείας, θα σου συνιστούσα να γίνει αυτή η συζήτηση άμεσα με τον πατέρα του παιδιού και καλό θα είναι να έχει προηγηθεί συμβουλευτική επικοινωνία με ειδικό, ούτως ώστε η μητέρα να καταλάβει ότι προσπαθείτε να βοηθήσετε και να μη θωρακιστεί αμυντικά πιστεύοντας ότι δέχεται επίθεση, γιατί έτσι θα καταλήξετε στο αντίθετο αποτέλεσμα. Καλή επιτυχία!

Καλημέρα κορίτσια! Εγώ δεν ανήκω στο club ακριβώς... Είμαι Ελληνίδα παντρεμένη με Γερμανό και περιμένω το πρώτο μου παιδί (αγοράκι) περί τα τέλη Μάρτη, αρχές Απρίλη. Για να είμαι ειλικρινής, δε θα ήθελα να μετακομίσω εκεί (Μόναχο) παρά τις συνεχείς προτροπές του άντρα μου για πολλούς λόγους. Ο βασικότερος είναι ότι εδώ έχω τη δουλειά μου, τις γνωριμίες μου, ένα καλό μισθό, τη μαμά μου να με βοηθάει... Εκεί δεν έχω απολύτως τίποτα, εκτός από τους συγγενείς του άντρα μου που βέβαια δεν είναι σε καμμία περίπτωση τόσο κοντά μου όσο οι δικοί μου άνθρωποι. Επιπλέον θα έχω σίγουρα πρόβλημα με τη γλώσσα. Καλώς ή κακώς ως δεύτερη γλώσσα διδάχτηκα τα αγγλικά και τα γαλλικά. Τώρα στα γεράματα μου φαίνεται δύσκολο να αρχίσω και γερμανικά, αν και τέθηκε ένα θέμα με τον άντρα μου τί γλώσσα θα μιλάμε στο παιδί. Εν ολίγοις, πιστεύω πως όσες κάνατε το βήμα να μεταφέρετε την οικογένειά σας εκεί, ειδικά οι 'καινούριες' που ήρθατε από Ελλάδα χωρίς να έχετε δικούς σας ανθρώπους δίπλα να σας περιμένουν, λίγο- πολύ θα αντιμετωπίσατε όσα παραπάνω σας είπα κι εγώ. Αναρωτιέμαι μάλιστα πόσο 'ενσωματωμένες' αισθάνεστε στην καινούρια σας κατοικία, εγώ πιστεύω πως πάντα θα ήμουν ξένο σώμα εκεί, ποτέ δε θα ένοιωθα τόσο άνετα όσο στο σπίτι μου. Όλα όμως τελικά είναι σχετικά, δηλαδή θέμα προσωπικότητας και προσαρμοστικότητας.... Φιλιά

Lenaki26 έγραψε: Αφού τα κατάφερες ήδη μία φορά, σίγουρα θα τα καταφέρεις!

manoula3 να χαίρεσαι την οικογένεια σου και τα κουκλάκια παιδάκια σου! katrina έγραψε: Γιατί να μη σε αξιώσει καλή μου; Θα σε αξιώσει σίγουρα! Φιλάκια!

Διάβασα όλα τα posts αν και μου πήρε πολλή ώρα... Σκεπτόμουν πόσο έγκυρη μπορεί να είναι η δική μου άποψη, αφού δεν έχει γεννηθεί ακόμη το μωράκι μου, οπότε η γνώση μου για τους πρώτους μήνες της λοχείας είναι λεπτομερής μεν, θεωρητική δε. Ωστόσο, επειδή έχω κι εγώ φίλες και γνωστές που τα έζησαν και παρακολούθησα από κοντά και τα τρία πρώτα χρόνια του ανηψιού μου, θα πω τα εξής: Καταλαβαίνω απόλυτα τις μαμάδες που προβληματίζονται σχετικά με τον ερχομό ενός δεύτερου παιδιού. Οι μαμάδες μας και πολύ περισσότερο οι γιαγιάδες μας άφηναν τον αριθμό των μελών της οικογένειας στο Θεό, όχι με την έννοια ότι περίμεναν τη θεία παρέμβαση να ορίσει πόσα παιδιά θα εχει η οικογένεια, αλλά πιστεύοντας ότι όσα παιδάκια και αν έρθουν θα βρεθεί λύση. Άλλωστε όλων μας οι γιαγιάδες μεγάλωσαν τουλάχιστον 5 ή 6 παιδιά χωρίς να έχουν περισσότερα προβλήματα από τη φίλη ή τη γειτόνισσα (γιατί βέβαια προβλήματα δόξα τω Θεώ πάντα υπάρχουν και δεν το αρνούνται και όσοι πεισματικά δηλώνουν ευτυχισμένοι γονείς). Ωστόσο, τότε τα πράγματα ήταν διαφορετικά... Τα χρήματα μπορεί να ήταν λιγότερα, οι άνθρωποι όμως ήταν περισσότερο αυτάρκεις. Σήμερα τα παιδιά πρέπει οπωσδήποτε να γνωρίζουν δύο ξένες γλώσσες, τότε η εκμάθηση ξένης γλώσσας ήταν πολυτέλεια. Σήμερα, η επαγγελματική εξειδίκευση είναι επιβεβλημένη. Τότε και μ' ένα απολυτήριο λυκείου μπορούσες να έχεις καλή εξέλιξη. Σήμερα, το ΙΧΕ είναι είδος πρώτης ανάγκης. Τότε κι αν δεν το είχες, ε, δεν πείραζε και τόσο.. κ.ο.κ Δεν είναι λοιπόν τόσο αυτή καθαυτή η οικονομική δυνατότητα όσο οι ανάγκες που έχουμε τη σήμερον ημέρα. Κάποιες από αυτές υπαρκτές, κάποιες γιατί έτσι επιβλήθηκαν από τα καταναλωτικά πρότυπα. Η ουσία είναι ότι είμαστε μέλη μιας κοινωνίας και αναγκαστικά πορευόμαστε μέσα σε αυτήν, αντλώντας πρότυπα από αυτήν. Ιδανικές συνθήκες βέβαια για τη δημιουργία οικογένειας δεν υπάρχουν ποτέ. Κι εγώ περίμενα πολλά χρόνια για να δημιουργηθούν αυτές οι ιδανικές συνθήκες. Αποφάσισα να γίνω μητέρα για πρώτη φορά στα 39 μου χρόνια και αυτό γιατί πλέον το βιολογικό μου ρολόι άρχισε να χτυπά δυνατά και απειλητικά. Οι ιδανικές συνθήκες ακόμα δεν έχουν δημιουργηθεί!!! Γιατί ναι μεν έκανα καριέρα, αλλά η δουλειά μου είναι πολύ απαιτητική. Έχω πια ένα πολύ καλό εισόδημα ν' αντιμετωπίσω τις ανάγκες που θα παρουσιαστούν, πιθανόν όμως όπως είπε και πιο πάνω η Cecilia να μην είμαι παρούσα στις πρώτες λεξούλες του γιου μου.... οπότε τζίφος! Αν βέβαια έκανα το παιδί μου στα 25 θα ήμουν εκεί παρούσα να ακούσω όλα τα πρώτα του λογάκια, αλλά τα οικονομικά μας θα ήταν χάλια. Τί από τα δύο είναι καλύτερο; Ειλικρινά, δεν ξέρω.... Με αυτά τα δεδομένα, ο ερχομός κι άλλου παιδιού, δημιουργεί προβληματισμό. Πώς θα μεγαλώσουν αυτά τα παιδιά με μια μάνα που δουλεύει τόσες ώρες και πρέπει να το κάνει γιατί σε αυτήν στηρίζεται ο οικογενειακός προϋπολογισμός; Δύσκολο ερώτημα, δύσκολη απάντηση. Και ακόμα πιο δύσκολη η πρακτική αντιμετώπιση του ζητήματος.... Παρόλα αυτά, επειδή η ίδια μεγάλωσα ως μοναχοπαίδι (έχοντας 10 χρόνια διαφορά από την αδελφή μου), δε θέλω ν' απορρίψω την ιδέα να χαρίσω ένα αδελφάκι στο παιδί μου. Και καταλαβαίνω πολύ καλά αυτό που είπε η tonia28 για το παιδάκι που έπαιζε μόνο του. Τα έζησα η ίδια... Πότε όμως θα είναι οι ιδανικές συνθήκες, τη στιγμή μάλιστα που λόγω της ηλικίας μου τα περιθώρια έχουν στενέψει δραματικά; Τελικά, μετά από πάρα πολλή σκέψη, αποφάσισα ότι επάνω στο χρόνο και μόλις επανέλθει λίγο ο οργανισμός μου από τη γέννα, θα επιχειρήσω ξανά να γίνω μητέρα (εκτός απροόπτου πάντα γιατί κανείς δεν ξέρει αύριο η μέρα τί θα φέρει). Με ό,τι και αν αυτό συνεπάγεται... ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Καλός είναι ο προβληματισμός και ο προγραμματισμός. Βοηθάνε πολύ. Όλα με μέτρο όμως... Οι ιδανικές συνθήκες δε θα δημιουργηθούν ποτέ. Αν οι συνθήκες είναι σχετικά καλές, τότε τα παιδιά είναι ευτυχία. Αρκεί βέβαια, να βλέπουν γύρω τους χαμογελαστά πρόσωπα και να μη νοιώθουν ότι στερούνται βασικά πράγματα συγκριτικά με τ' άλλα παιδάκια της ηλικία τους. Το ταξίδι στη Disneyland δεν είναι απαραίτητο. Μια αξιοπρεπής διαβίωση όμως και δυνατότητα καλής επαγγελματικής επιμόρφωσης είναι επιβεβλημένη. Τα μικροπροβλήματα της καθημερινότητας θα λυθούν. Αρκεί κανείς να βλέπει το ποτήρι μισο-γεμάτο... Ευχαριστώ όσες είχατε την Ιώβειο υπομονή να με διαβάσετε και συγγνώμη για το τεράστιο μήνυμα!

Μεξικό, Πουέρτο Ρίκο, Κούβα, Μαρτινίκα.... (Ό,τι βρίσκεται σε λατινική Αμερική), Ιαπωνία, Ν.Υ, Φλόριντα και από Ευρώπη, Παρίσι, Φλωρεντία, Στοκχόλμη!

Mpempoulina_mou έγραψε: Με κάλυψε απολύτως η Mpempoulina_mou

crazy έγραψε: Η άνοδος από μόνη της είναι πολύ καλή ένδειξη! Εύχομαι από καρδιάς το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα! Και μ' ένα (ή και περισσότερα) γερό ευτυχισμένο μωράκι στην αγκαλιά! Ιφιγένεια, τί υπέροχη φωτό! Θα τρελλαθώ!!! Ψυχούλα μου! Ε, ναι λοιπόν άλλη χάρη έχουν τα κοριτσάκια, πάει τέλειωσε!!!

Κάποιες μικροενδείξεις που τις είχα αποδώσει στη ζέστη και στην αναμενόμενη περίοδο, ήταν αίσθημα κόπωσης, έντονη θερμότητα, υπνηλία και εκνευρισμός. Μετά ένα αίσθημα πρηξίματος και φυσικά η καθυστέρηση. Με κύκλο 29 ημερών έκανα τεστ φαρμακείου την 32η μέρα και ήταν αρνητικό. Όταν πια η καθυστέρηση έφτασε στις 8 ημέρες πήγα για χοριακή (σημειωτέον ότι είχα πονάκια περιόδου κανονικά και πήγαινα κάθε λίγο και λιγάκι στην τουαλέτα να δω αν αδιαθέτησα) και μέχρι να βγουν τ' αποτελέσματα πήρα το διπλό clear blue και το + αυτή τη φορά έβγαζε μάτι και στα 2 τεστς. Την επομένη πήρα μια μεγάλη χοριακή....κι επιβεβαίωσα το αποτέλεσμα! Θα έλεγα γενικά ότι τ' αποτελέσματα ποικίλλουν από γυναίκα σε γυναίκα. Η πιο σίγουρη ένδειξη είναι η καθυστέρηση!

Και για του λόγου το αληθές ρίξε μια ματιά εδώ... http://www.baby.gr/index.cfm/doc/177/cat/26 Εγώ βέβαια δεν το είχα διαβάσει στο διαδίκτυο αλλά σε κάποια ιατρικά περιοδικά που είναι συνδρομήτρια η αδελφή μου... Αν ψάξεις κι άλλο θα βεβαιωθείς ότι το μωράκι σου ακούει και καταλαβαίνει πολύ περισσότερο απ' όσο φανταζόσαστε! Φιλιά

PIPITSAZOUZOUNA έγραψε: Αν αυτό σε παρηγορεί γλυκειά μου... εγώ είμαι 39! Η δε αδελφή μου απέκτησε το γιο της μετά από 15 χρόνια προσπαθειών (τα 9 με εξωσωματική ) στα 47!

Οι γιατροί πάντως λένε ότι το νοιώθει... και παροτρύνουν τους γονείς να του μιλάνε από την κοιλιά. Είχε μάλιστα παρατηρηθεί σε ειδική έρευνα πως ορισμένα παιδάκια, άκουγαν πιο ευχάριστα συγκεκριμένα παραμυθάκια και έτρωγαν πιο εύκολα το φαγητό τους. Ήταν τα παραμυθάκια εκείνα που είχαν ξανακούσει από την κοιλιά της μαμάς τους!

Όντως το μωράκι σου κάνει τούμπες και κολυμπάει καλή μου, αλλά δυστυχώς δεν μπορείτε ακόμα να τ΄ακούσετε. Οι ίδιοι οι γιατροί όταν κάνουν ακρόαση, την κάνουν συνήθως από την 18η εβδομάδα και μετά με ειδική συσκευή όπως αυτή που χρησιμοποιούν για ν' ακροαστούν καρδιά και πνεύμονες! Λίγη υπομονή λοιπόν και θα το ακούσετε σύντομα και όχι μόνο θα τ' ακούσετε αλλά θα αισθανθείτε και τις κλωτσιές του. Και μάλιστα θα επικοινωνείτε, θα το σπρώχνετε απαλά και εκείνο ... θα σας απαντάει με κλωτσίτσες!

Καλημέρα PIPITSAZOUZOUNA! Όπως σου είπαν και τα κορίτσια το άγχος σε αυτή την περίπτωση μόνο καλό δεν κάνει! Για σκέψου μόνο πόσα ζευγάρια έπιασαν παιδάκι μετά από χρόνια ασκόπων προσπαθειών, ακριβώς όταν απογοητεύτηκαν και έπαυσε το ... άγχος! Γιαυτό ξεκίνησε χαλαρά με όσες εξετάσεις σου προτείνει ο γιατρός σου και ακολούθησε τις οδηγίες του πάλι χαλαρά και με αυτοπεποίθηση, χωρίς καθόλου άγχος! Και όλα θα πάνε καλά!!! Μείνε μακριά από χρονοδιαγράμματα... ή μάλλον το μόνο σου χρονοδιάγραμμα να είναι ότι του χρόνου τέτοια εποχή να σε βρει είτε μ' ένα μωράκι ή με φουσκωμένη κοιλίτσα! Φιλιά

Προσπαθούμε να βλέπουμε τα πράγματα ορθολογικά... Κάποιες στιγμές όμως όταν είμαστε λίγο πιο ευάλωτοι, περισσεύει ο προβληματισμός από τις αρνητικές σκέψεις. Πρόσφατα μου έστειλαν αυτό: Είναι η ιστορία 2 φίλων που περπατούν στην έρημο. Κάποια στιγμή τσακώθηκαν και ο ένας από τους δύο έδωσε ένα χαστούκι στον άλλο.Αυτός ο τελευταίος, πονεμένος, αλλά χωρίς να πει τίποτα, έγραψε στην άμμο:ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΕ ΧΑΣΤΟΥΚΙΣΕ. Συνέχισαν να περπατούν μέχρι που βρήκαν μια όαση όπου αποφάσισαν να κάνουν μπάνιο. Αλλά αυτός που είχε φάει το χαστούκι παραλίγο να πνιγείκαι ο φίλος του τον έσωσε. Όταν συνήλθε, έγραψε πάνω σε μια πέτρα:ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΕΣΩΣΕ ΤΗ ΖΩΗ.Αυτός που τον είχε χαστουκίσει και στη συνέχεια του έσωσε τη ζωή, τον ρώτησε : όταν σε χτύπησα, έγραψες πάνω στην άμμο, και τώρα έγραψεςπάνω στην πέτρα. Γιατί? Ο άλλος φίλος απάντησε : «όταν κάποιος μας πληγώνει, πρέπει να το γράφουμε στην άμμο όπου οι άνεμοι της συγνώμης μπορούν να το σβήσουν. Αλλά όταν κάποιος κάνει κάτι καλό για μας, πρέπει να το χαράζουμε στην πέτρα, όπου κανένας άνεμος δεν μπορεί να το σβήσει». ΜΑΘΕ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΤΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΡΑΖΕΙΣ ΤΙΣ ΧΑΡΕΣ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ. Και όταν με πιάνουν οι μαύρες σκέψεις τις κάνω στην άκρη.... Κρατάω μόνο ό,τι μου δίνει δύναμη Φιλιά

Υπέροχο τοπίο, υπέροχες φωτό, υπέροχη οικογένεια! Να 'στε καλα!!!!

AngelMama έγραψε: Γιαυτό σου λέω καλή μου ότι σκέπτεσαι σωστά! Είναι τυχερό το παλληκαράκι σου που έχει για στήριγμα εσένα! Σίγουρα δεν είναι εύκολο και γιαυτό πολλοί λυγίζουν στην πίεση και αφήνουν αισθήματα εκδίκησης να βγαίνουν στην επιφάνεια. Το έχω ζήσει με φίλες μου διαζευγμένες. Ποτέ δε μπόρεσαν να ξεπεράσουν την πικρία τους για τη συμπεριφορά του συντρόφου τους και διοχέτευαν το δηλητήριό τους στα παιδιά τους (το ίδιο ισχύει και για άντρες διαζευγμένους που περίμεναν να δουν το παιδί για να βγάλουν χολή για τη μαμά)... Και βέβαια οι συγγενείς δεν εξαιρούνται! Εμάς οι θείοι και οι θείες μας παρότρυναν για άμβλωση ενώ θέλαμε και οι δύο το παιδί, επιχειρηματολογώντας ότι δεν πρέπει να κάνουμε παιδί αν δε γυρίσω και πάλι στην Αθήνα ώστε να είμαστε μαζί!!! Και να ξέρεις.. Πιο σωστά θα μεγαλώσει το δικό σου παιδάκι από άλλα που οι γονείς μένουν συμβατικά μαζί και κάθε μέρα γίνεται στο σπίτι πόλεμος (παρόλα αυτά από πεποίθηση δε χωρίζουν γιατί... τί θα πει ο κόσμος; ) Τώρα για τα... άπλυτα δε μπορώ παρά να συμφωνήσω! Αν και προς το παρόν πλένω μόνο τα δικά μου και του άντρα μου, μόλις επιστρέψω στην υπηρεσία μου με το μωράκι μου, πάλι όλα εγώ θα τα κάνω- ας έβρισκα τουλάχιστον μια καλή γυναίκα να μου τον κρατάει όταν θα είμαι στη δουλειά!

Όλα είναι σχετικά... Εγώ πάντως αν και υπέφερα πολύ από αναγούλες... στη β επιπέδου επιβεβαιώσαμε ότι περιμένω αγοράκι!