Καλησπέρα ,
Την πρώτη φορά προσπάθησα και κατάφερα μόνη μου , μετά από δύο χρόνια να ξεπεράσω την επιλόχεια κατάθλιψη ...
Ετσι νόμιζα ,
Δεν δεχόμουν ότι υπάρχει τέτοιο πράγμα , ότι είναι απλά δικαιολογίες των νέων μαμάδων για να ασχολείται το οικογενειακό περιβάλλον μαζί τους....
Το ένιωσα στο πετσί μου καλά πόσο λάθος έκανα , και δε ήταν το μόνο λάθος μου αυτό ...
Πίστευα ότι αυτό θα το ξεπερνούσα μόνη μου , δεν επέτρεπα στον εαυτό μου να δείξω ότι ήμουν αδύναμη και ότι δεν καταφέρνω να ανταπεξέλθω στα νέα μου καθήκοντα ..
Και το κατάφερα , με μεγάλο κόστος όμως ... Απέραντες τύψεις που θα τις κουβαλάω για πάντα , για όλες τις κακές σκέψεις που έκανα , για το πόσο πλήγωνα τον άντρα μου , για το πόσο λίγο απόλαυσα την εμπειρεία του να γίνεσαι πρώτη φορά μαμά ...
Και ενώ πίστευα ότι ήταν κάτι που πέρασε , ήρθε το καινούργιο μας μωράκι !!! Και αυτή την φορά είπα ότι δεν θα επιτρέψω να το ξαναπεράσω ...
Το ελέγχω... προσπαθώ τουλάχιστον , αλλά υπάρχουν στιγμές που νιώθω τόσο ανίκανη , κάνω πάλι κακές σκέψεις , όταν κλαίει το μωράκι μου νιώθω ότι το κλάμα του μπαίνει στο νευρικό μου σύστημα και το κάνει κομμάτια ...
Και μετά ξανά οι τύψεις , για τι άνθρωπος είμαι , μήπως πρέπει να φύγω από την ζωή τους , θα είναι καλύτερα χωρίς εμένα ....
Ερχεται όμως ο μεγάλος μου γιος , σαν να το ξέρει ότι είναι αυτό ακριβώς που χρειάζομαι εκείνη την στιγμή , και μου λέει πόσο πολύ μ'αγαπάει , έρχεται ο άντρας μου πάλι εκείνη την στιγμή σαν να το νιώθει με παίρνει στο τηλέφωνο και μου λέει πόσο πολύ μ'αγαπάει ή όταν είναι στο σπίτι παίρνει τα αγόρια μας και μας αγκαλιάζει όλους τόσο τρυφερά , και απλά όλα σταματάνε εκεί , ...
Και εγώ απλά ευχαριστώ τον Θεό που μου έδωσε αυτό τον άνθρωπο και αυτά τα παιδιά !!!!
Γιατί απλά ξέρω ότι έχοντας στη ζωή μου αυτούς τους τρεις ανθρώπους δεν έχω να ζητήσω τίποτα παραπάνω εκτός από το να εχουν υγεία !!!
Δεν είμαι ανθρωπος που θα κάτσω να μιλήσω σε κάποιον δικό μου , γιατί δεν θέλω να δείξω σημάδια αδυναμίας , αλλά ήθελα κάπου να τα πω...