tesh

ευχαριστώ πολύ,πραγματικά κι εγώ το σκέφτομαι να κάνω ένσταση. Μου διάβασαν απο ένα βιβλίο μια διάταξη που λέει ότι πρέπει να είσαι απο την 28η εβδομάδα και πάνω για να πάρεις το βοήθημα κύησης και λοχείας.

και να τον καταγγείλω βρε κορίτσια πιστεύετε ότι θα καταθέσει η γιατρός η η μαία εναντίον του? Αυτοι υποστηρίζονται μεταξύ τους. Ου μπλέξεις. Χώρια την ταλάιπωρία που τρώω απο το ΙΚΑ(άσχετα αν γέννησα δεν δικαιούμαι τίποτα και φυσικά ούτε άδεια λοχείας κλπ)μας ταλαιπωρούν για ένα σωρό χαρτιά, χώρια το ψυχολογικό, δεν αντέχω.

να ξεκαθαρίσω ότι το αποτέλεσμα πάλι αυτό θα ήταν. Δεν ευθύνεται για το ότι πέθαναν τα μωρα μου. Ευθύνεται για το ότι δεν ήταν παρων και για το ότι δεν πρόσεξαν εμένα. Οσο για τον άντρα μου δεν του επέτρεπαν να έρχεται μέσα στο δωμάτιο που νοσηλευόμουν παρα μόνο 4-6 το απόγευμα. Καθόταν όμως έξω στον διάδρομο για να αισθάνομαι ασφαλής. Ερχόταν 6 το πρωί και έφευγε 11 το βράδυ. και αυτός και η μητέρα μου.και όταν εγώ γεννούσα οι δικοί μου ήταν στο διάδρομο άλλα δεν το γνώριζαν μιας και δεν μπήκε κανεις στην διαδικασία να τους ενημερώσει. Ξαφνικά βφήκαν οι νεογνολόγοι με το μωρό που ήταν ζωντανό και του είπαν του καημένου του αντρα μου αυτό είναι το μωρό σας,το άλλο πέθανε και αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιβιώσει λόγω προωρότητας.

ψαχνω γιατρό για Θεσσαλονίκη. Τα μωρά μου πέθαναν λόγω προωρότητας. Είχαν το σύνδρομο υποκλοπής των διδύμων το οπόιο δημιούργησε οξύ υδράμνιο(πάνω απο το φυσιολογικό αμνιακό υγρό), δεν τρέφονταν σωστά και ήταν ΄πολύ μικρούλια. Το ένα πέθανε στην γέννα και το άλλο το μικράκι μου έζησε μια μέρα στην θερμοκοιτίδα. Αν είχαμε έναν ακόμα μήνα στην διάθεσή μας ίσως τώρα να τα είχα κοντά μου...

ήμουν στο Ιπποκράτειο ένα μήνα περίπου,γέννησα στην 25 εβδομάδα και όχι δεν του κάναμε τπτ γιατί σε όλη σχεδόν την εγκυμοσύνη νοσηλευόμουν και αφού έχασα τα μωράκια μου ήθελα να φύγω απο κει μέσα όσο γρηγορότερα γινόταν και να μην τους ξαναδώ στα μάτια μου. Ευτυχώς που με στηρίζει ο άντρας μου και η οικογένειά μου αλλιώς.....

Απαντώντας σε ένα πμ σε μια φίλη απο δω μέσα μου ήρθαν στο μυαλό οι τραγικές στιγμές που έζησα στο νοσοκομείο.Κορίτσια δεν ξέρω για σας αλλά εγώ συνάντησα πολλούς γιατρούς που θα έπρεπε να κανουν άλλο επάγγελμα. Παρασκευή πρωί μεπιασαν οι πόνοι. Όσο περνούσε η ώρα γινόταν όλο και πιο αφόρητοι. Κατα τις 3 το μεσημέρι με είδε ο γιατρός που με παρακολουθούσε εκει μέσα και μου είπε ότι σήμερα εφημερεύει ο Τ.....,αν χρειάζεσαι κάτι σε αυτόν θα απευθυνθείς. Απο εκείνη την ώρα οι συσπάσεις ερχόταν κάθε 2 με 3 λεπτά και διαρκούσαν πολύ. Σε κάποια φάση δεν άντεχα τον πόνο και άρχισα να φωνάζω. Δεν μου έδιναν καμια σημασία οι νοσοκόμες και μάλιστα τις ενοχλούσα οπότε με πήγαν σε ένα άλλο δωμάτιο να φωνάζω μόνη μου και να πονάω. Πεταμένη σαν ένα ζωο, έτσι αισθανόμουν...Κάποια στιγμή ένιωθα ότι θα βγούν τα μωρά μου και την φώναξα την παλιομαία και μου λέει: Οχι φωνούλες, ανασούλες. Μα της λέω κάτι βγαίνει,φώναξε έναν γιατρό σε παρακαλώ.Με τα πολλά ο Τ..... που εφημέρευε ήταν απών. Σπίτι του. Ηρθε μια ειδικευόμενη με ξεγέννησε στις 7 το απόγευμα και όποτε προέκυπτε πρόβλημα τον έπαιρνε τηλέφωνο. Και το καλό είναι ότι έχει και καλό όνομα ο τύπος. Είναι απαράδεκτοι,γουρούνια. Πέθαναν και τα δυο κοριτσάκια μου και την επόμενη μέρα ήρθε ο άξεστος και μου λέει δεν πειράζει μωρε θα κάνεις άλλα μωρά. Την ημέρα που θάψαμε τα αγγε΄λούδια μου αυτός μου λέει δεν πειράζει ο αναίσθητος.Δεν έπεσα σε σωστό γιατρό βρε κοριτσια.Αν γνωρίζει καμμια κανέναν καλό ας μου στείλει πμ.

Κορίτσια ποίο είναι το διάστημα που πρέπει να περιμένει μια γυναίκα για μια δεύτερη εγκυμοσύνη?Να σημειώσω ότι είχα πρόωρο τοκέτο(εχασα τα διδυμάκια μου), δεν ξέρω αν παίζει ρόλο?

κορίτσια δεν ξέρω πως να σας ευχαριστήσω για την συμπαράσταση...ξέρω ότι με νιώθετε όπως νιώθω κι εγώ εσας, ειδικά όσες έχουμε βιώσει την απώλεια... Χτές πήγα για πρώτη φορά να ανάψω κεράκι στο κοιμητήριο που έθαψαν τα μικρά μου. Ο Θεός να μην χαρίσει σε κανέναν άνθρωπο τέτοιες άσχημες στιγμές... Απο 'δω και πέρα εύχομαι για όλες μας μόνο χαρούμενα πράγματα.

ευχαριστώ πολύ κορίτσια για τα λόγια παρηγοριάς...μακάρι καμμία να μην βιώσει τοσο άσχημες καταστάσεις και φυσικά καμμια να μην νιώσει τετοια απώλεια. Άσχημο πράγμα να γεννάς και να μην έχεις παιδί, να γίνεσαι μανα και να μην είσαι ταυτόχρονα...

ευχαριστώ ζαχαρένια μου,να'σαι καλα...μακάρι να γεμίσει η αγκαλιά μας με μπεμπούλια

Διαβάζω συχνά άρθρα και συζητήσεις εδώ και αποφάσισα να μοιραστώ και την δική μου πρόσφατη ιστορία. Έμεινα έγκυος τον Απρίλιο και η αλήθεια είναι πως έμεινα γρήγορα,δεν το περίμενα να είναι τόσο εύκολο. Όσο εύκολο ήταν στην αρχή όμως τόσο δύσκολο έγινε στην συνέχεια. Είχαμε διδυμάκια, κοριτσάκια μονοχωριακά,διαμνιακά. Πέρασαμε πολύ δύσκολη εγκυμοσύνη με αιμμοραγίες,αποκόλληση πλακούντα,κολικούς νεφρού κλπ. Τον περισσότερο καιρό ήμουν στο νοσοκομείο, όμως έκανα υπομονή για τα μωράκια μου. Στην 20η εβδομάδα μου είπαν οι γιατροί ότι τα μώρα έχουν το σύνδρομο υποκλοπής και δεν τρέφονται σωστά και αυτό δημιουργεί υπερβολικό αμνιακό υγρο,πάνω απο το φυσιολογικό. Ήμουν στο Ιπποκράτειο όπου ξεκινήσαμε παρακεντήσεις για να βγάζουμε το υγρό που περίσσευε.Περιττό να πώ ότι είχα μια τεράστια κοιλιά και ζοριζόμουν ακόμα και στην τουαλέτα να παω. Χώρια ο πόνος και τα χάπια που κατέβαζα για να μην έχω συσπάσεις. Για να μην αναφέρω ότι κατάντησα σωστό σουρωτήρι απο τα τρυπήματα, (ορός,παρακεντήσεις,παυσίπονες ενέσεις κλπ)Δυστηχώς στην δεύτερη παρακέντηση μου έσπασαν τα νερα και μετα απο μια εβδομάδα γέννησα τα μικρά μου.Τα γέννησα φυσιολογικά έπειτα απο 12 ώρες αφόρητων πόνων.Ήμουν στην 25 εβδομάδα και δυστηχώς τις έχασα και τις δυο. Απο εκεινη την μερα ολα άλλαξαν. Όλα είναι ανούσια, πονάω αφόρητα για τα μικρά μου κοριτσάκια και μου λείπουν πολύ. Δεν θα τις ξεχάσω ποτέ!!!Σας αγαπώ μωράκια μου

Σε καταλαβαίνω απόλυτα.Πριν ένα μήνα έχασα τα διδυμάκια μου.Ήμουν στην 25η εβδομάδα και δυστηχώς γεννήθηκαν πρόωρα.Η μία πέθανε αμέσως και η άλλη την επόμενη μέρα. Δεν περνάει λεπτό που να μην τις σκέφτομαι. Νίωθω άδεια , κενή και συνεχώς αισθάνομαι ένα μαχαίρι καρφωμένο στην καρδιά. Είχα δύσκολη εγκυμοσύνη και τον περισσότερο καιρό νοσηλευόμουν και τώρα το μόνο που σκέφτομαι είναι ενα μεγάλο ΓΙΑΤΙ? Γιατί να περάσω τέτοια ταλαιπωρία και να χάσω τελικά τις μπεμπούλες μου. Είναι άδικο... Κουράγιο αν και ξέρω ότι ότι και να σου πούν δεν υπάρχει παρηγοριά. Τα αγγελούδια μας ξέρουν ότι τα αγαπάμε και μας βλέπουν απο εκει ψηλά...