Ηταν η χειρότερη μέρα της κοινής μας ζωής με τον αντρούλη μου.
Δεν θέλαμε να παντρευτούμε καν μια και μια χαρά συζούσαμε. Όντας όμως παιδιά από επαρχία και οι δυο μας οι γονείς μας έπεσαν να μας φάνε. Τι θα πει το χωριό που συζούμε αστεφάνωτοι.
Το πήραμε και εμείς στο χαβαλέ και λέμε άντε ας το κάνουμε το πανυγηράκι για χάρη τους. Για πολιτικό ούτε λόγος!!!! Είπαμε και εμείς να καλέσουμε τους πολύ κοντινούς συγγενείς και τους κολλητούς και να πάμε σε ένα μικρό εκκλησάκι να παντρευτούμε.
Ο παπάς μόνο που δε μας έδιωξε. Μαζεύτηκαν γύρω στα 600 άτομα (είχαν φροντίσει γι αυτό οι μανούλες μας) είχαν κλείσει τους δρόμους με τα αυτοκίνητα και δεν έπεφτε καρφίτσα μέσα και έξω από την εκκλησία.
Μετά βρεθήκαμε από εκεί που είχαμε κλείσει ένα μπαράκι να τα πιούμε με τους κολλητούς μας να τραπεζώνουμε περίπου 350 άτομα (ναι μας έκαναν την χάρη και δεν τους κάλεσαν όλους ) τους οποίους δεν έτυχε να γνωρίζουμε, σε μία εξοχική ταβέρνα με ζωντανή μουσική.
Την επόμενη μέρα θα φεύγαμε για ταξίδι να γυρίσουμε την Ελλαδίτσα μας με μηχανές αλλά από την ταλαιπωρία του ΠΑΝΥΓΗΡΙΟΥ φύγαμε μετά από 2 μέρες.
ΑΞΕΧΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ :woohoo: :woohoo: :woohoo: