Γεια σας. Εγω ειμαι καινουργια στην παρεα και δυστηχως μονο σε αυτο το θεμα μπορω να γραψω.
Ηταν τελος Ιουλιου και ημουν στην 34η εβδομαδα μιας εγκυμοσυνης χωρις κανενα μα κανενα προβλημα.Μολις ειχαμε τελειωσει τις εκρεμοτητες και επιτελους θα απολαμβανα τον τελευταιο μηνα της εγκυμοσυνης μου.Ομως δεν προλαβα.Αρχισα να εχω συσπασεις.Ο μπεμπακος πολυ ψηλα.Πονουσα και φοβομουν.Τα ειχα σκεφτει ολα οχι ομως προωρο τοκετο.Τι ειναι αυτο?Δεν ειχα ομως επιλογη.
Ξυπνησα απο την αναισθησια με τη φωνη της μαιας στα αυτια μου"να σου ζησει ο κουκλος 2230".Δεν τον ειδα τον πηραν στη μοναδα.Την αλλη μερα κατεβηκα με τα χιλια ζορια να τον δω."Αυτος ειναι ο γιος σου" η φωνη του αντρα μου και η καρδουλα μου μεσα σε ενα γυαλινο κλουβι με μενα να κλαιω και να του μιλαω.Να μην μπορω να το αγγιξω,να μην μπορω να το παρω αγκαλια.Καθε μερα στην ουρα να περιμενουμε για να το δουμε 5 λεπτα δυο φορες τη μερα.Μια μερα με αφησαν να τον ακουμπησω.Εβαλα το χερι μου στην καρδουλα του.ΕΥΤΥΧΙΑ!
Οι μερες περνουσαν και ο μικρος χειροτερευει."τον ελεγχουμε" λενε οι"γιατροι".Δεν μπορουν να βρουν τι λοιμωξη εχει.Ζηταμε διακομηδη και αρνουνται.Ζηταμε ιατρικο συμβουλιο με δικο μας νεογνολογο και κανονιζεται για τριτη πρωι.Δευτερα βραδυ η καρδουλα μου δεν αντεξε.Κουραστηκε.Εφυγε χωρις να τον αγκαλιασουμε,χωρις να ερθει σπιτι μας να δει το δωματιο του,χωρις να κοιμηθουμε αγκαλια,χωρις....
ΖΕΙΣ?Ζεις μετα απο αυτο?Ζεις με τυψεις που τρως που κοιμασαι που αναπνεεις.Ζεις χωρις να ξεχνας τα προσωπα αυτων που τους εμπιστευτηκες τη ζωη του παιδιου σου και αυτοι σκεφτηκαν μονο "ενα ακομη".Ζεις χωρις να ξεχνας το βλεμα του.Του υποσχεθηκαμε να τον παρουμε υγιη και δεν τα καταφεραμε.ΣΥΓΝΩΜΗ ΚΑΡΔΟΥΛΑ ΜΟΥ!
