Έχασα και εγώ πριν χρόνια δυο μωράκια.Πονάω ακόμα και αναρωτιέμαι <<γιατι;>>.Τι ζηλεύει ο Θεός απο αυτά τα μικρά πλασματάκια και τα παίρνει κοντά του;Οι μανούλες αξίζουν τόση πίκρα και τόσο πόνο;Και πού θα βρουν την δύναμη να συνεχίσουν;Και όμως κορίτσια,την βρίσκουμε την δύναμη μέσα μας.Στην οικογένεια και τον σύζυγο μας,στην χαρά για ζωή και στην επιθυμία της μητρότητας.Είναι δύσκολο,δεν αντιλέγω.Εγώ ένιωθα άδεια την αγκαλιά μου μέχρι πρόσφατα.Τώρα είμαι έγκυος σε δίδυμα και σίγουρα δεν είναι τυχαίο.Αυτά τα δυο παιδάκια με βλέπουν απο εκεί ψηλά και μου στέλνουν τα χαμόγελα,τις αγκαλιές και τις όμορφες στιγμές που δεν πρόλαβαν να μου χαρίσουν.
Μην σταματήσετε να ελπίζετε ποτέ και θα τα καταφέρετε!