Η νομοθεσία είναι ξεκάθαρη και αντιμετωπίζει τους δύο γονείς ως ίσους, δίχως να κάνει διακρίσεις λόγω του φύλου, του κοινωνικού στάτους ή της οικονομικής επιφάνειας.
Έχοντας ως βασικό κριτήριο το όφελος του παιδιού, οι ικανότητες των γονιών, το περιβάλλον, το επάγγελμα, η πνευματική τους πρόοδος καθώς και η δράση τους στην κοινωνία, η σταθερότητα των συνθηκών ανάπτυξης του παιδιού δίχως μεταβολές στις συνθήκες διαβίωσης συμπεριλαμβάνονται και προσμετρώνται στα κριτήρια που προσδιορίζουν το συμφέρον του παιδιού.
Επομένως συνεπάγεται ότι η εκάστοτε περίπτωση είναι ιδιαίτερη και μοναδική, όμως οι στατιστικές δείχνουν ότι συνηθίζεται κατά κόρον οι δικαστές να επιλέγουν τη μητέρα ως πλέον ασφαλή λύση. Η ελληνική κοινωνία το έχει αποδεχθεί και η κοινή λογική το ίδιο…
Τι έγινε όμως και πώς είναι δυνατό να συνέβη κάτι πέρα απ' όσα έχουμε συνηθίσει μέχρι σήμερα;
Με αυτό το ερώτημα, η «Ελευθερία» της Λάρισας συνάντησε την κ. Λίτσα Λιακούλη, πληρεξούσια δικηγόρο του πατέρα.
Με ευκαιρία αυτην την απόφαση η ίδια έθεσε το θέμα σε ευρύτερη βάση, καθώς το χαρακτήρισε βαθιά πολιτικό και όχι μόνο κοινωνικό, σημειώνοντας μάλιστα την απουσία μιας ανεξάρτητης κοινωνικής υπηρεσίας η οποία να ασχολείται αποκλειστικά και μόνο με τις υποθέσεις του οικογενειακού δικαίου.
«Όσο μεγαλώνει ο αριθμός των ζευγαριών που χωρίζουν τόσο πληθαίνουν και οι δικαστικές υποθέσεις οι οποίες μας απασχολούν αναφορικά με την επιμέλεια των παιδιών.
Όσο ενισχύονται τα προβλήματα στις διαπροσωπικές σχέσεις λόγω όλων αυτών των παραγόντων καθώς και της κρίσης και της διάλυσης του αξιακού μας συστήματος τόσο περισσότερο παρουσιάζονται περιπτώσεις αδυναμίας διαχείρισης της επιμέλειας των παιδιών και της καλής συννενόησης ανάμεσα στους δύο γονείς για την κηδεμονία».
Ασφαλώς και δεν έχει άδικο καθώς η τελευταία και πιο δυνατή αμυντική γραμμή για τον Έλληνα ήταν πάντα ο θεσμός της οικογένειας.
Φαίνεται ωστόσο ότι η οικονομική κρίση δεν άφησε ανεπηρέαστους και τους σχετικούς δείκτες μιας κι ενώ περιορίζονται οι γάμοι πολλαπλασιάζονται τα διαζύγια. Το 2010 καταγράφηκαν 13.275, το 2011 ο αριθμός τους έπεσε στις 12.705, ενώ το 2012 εκτοξεύθηκαν στις 14.880. Ένα χρόνο μετά ο αριθμός τους εκτινάχθηκε στις 16.717 και πάει λέγοντας.
Μεταξύ των διαζυγίων κυριαρχούν τα συναινετικά. Ωστόσο υπάρχουν και οι αντιδικίες και εκεί καλείται να δώσει την λύση ο νόμος και ο εκάστοτε δικαστής.
«Πραγματικά η κάθε περίπτωση είναι ιδιαίτερη», σημείωνει η κ. Λιακούλη «Δεν υπάρχουν κάποια στάνταρ. Υπήρχε η κατεύθυνση μέχρι σήμερα και η νομολογία μας πως το παιδί συνεχίζει να μένει με τη μητέρα του μέχρι και την ηλικία του προεφηβικού αν όχι του εφηβικού σταδίου. Είτε αγόρι είτε κορίτσι».
Η συγκεκριμένη περίπτωση που προαναφέραμε είναι μοναδική. Και ως τέτοια φαίνεται να την έκρινε το δικαστήριο της Λάρισας. Έκρινε ότι ο πατέρας είναι πιο κατάλληλος για την άσκηση της επιμέλειας και μπορεί να έχει θετική συμβολή στην περαιτέρω ομαλή ψυχική και σωματική ανάπτυξη του παιδιού, αφού έχει δημιουργήσει ένα ομαλό και ήρεμο οικογενειακό περιβάλλον.
Το σημείο κλειδί που έκρινε την έκβαση της υπόθεσης
Στην περίπτωση αυτή το ανδρόγυνο συνδέεται με τα δεσμά του γάμου πριν από αρκετά χρόνια. Κάνουν ένα παιδί όμως ξεκινούν τα προβλήματα και έτσι η έγγαμη συμβίωσή τους σταδιακά και με την πάροδο του χρόνου διαταράσσεται σοβαρά με επακόλουθο να μην αποκατασταθεί κατόπιν η οικογενειακή γαλήνη και αρμονία.
Έπειτα από τον χωρισμό η μητέρα μαζί με το παιδί πηγαίνει να μείνει με τους γονείς της όμως το δικαστήριο κρίνει ότι οι συνθήκες του πατέρα είναι καταλληλότερες από εκείνες της μητέρας.
Το ίδιο το παιδί είχε προσωπική επικοινωνία με την δικαστή, που ανέλαβε την υπόθεση, προκειμένου να ληφθεί και να συνεκτιμηθεί η δική του άποψη. Κατά τη διάρκεια της επικοινωνίας αυτής, διατύπωσε αυθόρμητα τις απόψεις του κι εξέφρασε ελεύθερα και αβίαστα τα συναισθήματα και τις δικές του επιθυμίες.
Αν κι έδειξε σαφώς ότι τρέφει αισθήματα αγάπης και για τους δύο γονείς του, ήθελε να μένει πλέον με τον πατέρα του, ενώ την ίδια στιγμή ένιωθε αγωνία για το ότι η μητέρα του θα λυπόταν γι' αυτό.
Το δικαστήριο έκρινε ότι, το ανήλικο παιδί έχει αναπτύξει την απαιτούμενη ωριμότητα ώστε να κατανοήσει το καλώς εννοούμενο συμφέρον του και να λάβει μία απόφαση σύμφωνα μ' αυτό. Δίχως βέβαια κάτι τέτοιο να προκύπτει από κάποιου είδους πίεση ή αλόγιστη παροχή υλικών αγαθών από την πλευρά του πατέρα προκειμένου να προσκολληθεί σε αυτόν.
Η γνώμη του παιδιού αποδείχθηκε ότι είχε σημασία και συνεκτιμήθηκε όσον αφορά την τελική απόφαση του δικαστηρίου.
«Στο σύνολο των υποθέσεων με παρόμοιο αντικείμενο, υπάρχουν παιδάκια τα οποία θέλουν να ζήσουν με τον μπαμπά τους, όμως η συναισθηματική τους δέσμευση και το άγχος τους μην συντρίψουν συναισθηματικά τη μητέρα δεν τους αφήνει να πάρουν μία τέτοια απόφαση ή καν να την εκφράσουν» αναφέρει η κ. Λιακούλη.
Αυτόνομος κι ανεξάρτητος θεσμός
Το θέμα ασφαλώς δεν είναι αυτή η δικαστική απόφαση αλλά εν γένει το ζήτημα των οικογενειακών υποθέσεων.
Επάνω σε αυτό το πλάισιο η κ. Λιακούλη υποστηρίζει: «Στερούμαστε την ύπαρξη μιας ανεξάρτητης κοινωνικής υπηρεσίας που να ασχολείται μόνο με οικογενειακού δικαίου υποθέσεις. Ένας αυτόνομος και ανεξάρτητος θεσμός που θα έχει ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς που θα ασχολούνται με τέτοιου είδους ζητήματα κατ' εντολή του δικαστηρίου, για τη διερεύνηση του κοινωνικού και οικογενειακού περιβάλλοντος.
Εγώ πιστεύω στον θεσμό του οικογενειακού δικαστηρίου. Θα έπρεπε να είναι αυτόνομο και να λειτουργεί ως τέτοιο. Δεν μπορεί να συσσωρεύονται τα ασφαλιστικά μέτρα οικογενειακού δικαίου μαζί με τις κατασχέσεις και οτιδήποτε άλλο.
Το οικογενειακό δικαστήριο θα έπρεπε να είναι ένας θεσμός ολοκληρωμένος με βοηθητικές υπηρεσίες ολοκληρωμένες, που θα παίρνει την εντολή η κοινωνική υπηρεσία να ασχοληθεί με ένα περιστατικό σήμερα και τώρα.
Πλέον γίνεται ακόμα πιο φανερή η έλλειψη αυτής της διασύνδεσης. Οι υπηρεσίες είναι λίγες, δεν επαρκούν και ο ρόλος πρέπει να είναι συγκεκριμένος. Η δομή πρέπει να είναι αφιερωμένη σε αυτόν τον σκοπό. Να ασχολείται με τέτοιου είδους θέματα.
Η προστασία της ανηλικότητας θα πρέπει να υπάρχει, όχι μόνο στα χαρτιά αλλά και να αναχθεί σε ένα συνταγματικά κατοχυρωμένο, ούτως ή άλλως δικαίωμα, προστατευόμενο από την Πολιτεία, από τη Δικαιοσύνη και την τοπική κοινότητα».
Στη εν λόγω δικαστική απόφαση σπουδαίο ρόλο διαδραμάτισε η προσωπική επαφή του δικαστή με το παιδί σε χώρο μάλιστα ο οποίος σύμφωνα με την κ. Λιακούλη «μπορεί να μην είναι ο κατάλληλος όμως οι δικαστές γίνονται νηπιαγωγοί - παιδαγωγοί για να αγκαλιάσουν τα παιδιά» καταλήγει.
Recommended Comments
Δεν υπάρχει κάποιο σχόλιο