Αίσθημα μοναξιάς κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης

[Naty_]

Κορίτσια μου, είπα να ανοίξω αυτό το θέμα μήπως έχετε νιώσει αντίστοιχα συναισθήματα όπως εγώ και μπορούμε να ανταλλάξουμε εμπειρίες, απόψεις πάνω σε αυτό κλπ. 

Όσο περνάει η εγκυμοσύνη και πλησιάζω προς το τελευταίο κομμάτι που είναι και η γέννα, νιώθω πολύ ανάμεικτα συναισθήματα. Αρχικά, πρώτη φορά γίνομαι μαμά, μετά από πολύ κόπο και αρνητικές προηγούμενες εμπειρίες και είναι κάτι που ανυπομονώ να βιώσω με όλα όσα θα φέρει, και το ξέρω δε θα είναι όλα εύκολα. Έχω την τύχη (;) να ζω κοντά στους δικούς μου επομένως θα έχω βοήθεια σε κάποια κομμάτια που ξέρω ότι για άλλες κοπέλες είναι δύσκολο το να μην έχουν βοήθεια. Νιώθω πως κάθε μέρα αποχαιρετώ με κάποιον τρόπο τον παλιό μου εαυτό ή καλύτερα κομμάτια αυτού και οδεύω προς μία νέα εκδοχή του εαυτού μου. Παρά το γεγονός πως έχω κάποια άτομα που με στηρίζουν με όποιον τρόπο μπορεί ο καθένας ή μοιράζονται κι εκείνες το δικό τους ταξίδι στη μητρότητα, βαθιά μέσα μου νιώθω κάπως μόνη. Είμαι φοβερά ευγνώμων για τον σύντροφό μου που με στηρίζει όσο καλύτερα γίνεται,αλλά κι εκείνος αντίστοιχα έχει να διαχειριστεί τη δική του μετάβαση στο νέο του ρόλο ως πατέρας. 

Και με "τρομάζει" λίγο το postpartum, όταν πραγματικά θα είμαι σε φάση δικής μου θεραπείας μετά τον τοκετό και την εγκυμοσύνη και ταυτόχρονα θα πρέπει να φροντίζω το μωρό μου, κάποιους μήνες θα είμαι πιο περιορισμένη με μετακινήσεις κλπ, ενώ η ζωή όλων των υπολοίπων θα κυλάει όπως πριν. Και με φοβίζει αν θα νιώθω κι άλλο μόνη σε αυτή τη συνθήκη. Ενώ γενικά είμαι άνθρωπος που μου αρέσει να περνάω χρόνο μόνη μου και με κουράζει η συχνή επαφή με πολύ κόσμο, σίγουρα θέλω να νιώθω ότι υπάρχουν άνθρωποι που με σκέφτονται και με στηρίζουν σε αυτή τη φ΄άση της ζωής μου. Ίσως να απογοητεύομαι και από τις προσδοκίες μου δεν ξέρω. Ίσως το ότι καλώς ή κακώς οι σχέσεις θα αλλάξουν πιστεύω, οι προτεραιότητες θα είναι άλλες, και αυτό είναι κάτι που με στεναχωρεί από τη μία αλλά από την άλλη θέλω σαν τρελή να μπω σε αυτό τον νέο ρόλο. Και σίγουρα σιγά σιγα θα είναι καλύτερα και πολύ πιθανόν να κάνω και νέες φιλίες. 

Για πείτε τη δική σας γνώμη/ εμπειρία πάνω σε αυτό; Ειδικά όσες το έχετε βιώσει ήδη θα έχετε μία πιο ολοκληρωμένη άποψη!  

 

[Xrisa95]

Αρχικά να πω την αλήθεια η μητρότητα είναι μια αρκετά απαιτητική «κατάσταση»  από την άποψη ότι είσαι η μαμά και το βάρος πέφτει στην μαμά και το μπαμπά φυσικά. 
 

όμως είναι περισσότερο στη μαμά. Γιατί η μαμά θα είναι στο σπίτι όσο ο μπαμπάς θα είναι δουλειά. 
 

εγώ έχω 3 παιδιά. 
 

άπειρες φορές έχω νιώσει μόνη κ ίσως και καθημερινά από την άποψη ότι κ μένα οι συγγενείς μου μένουν κοντά αλλά έχουν κ εκείνοι τη ζωη τους δεν μπορούν καθημερινές να μου κάνουν παρέα να πω μια κουβέντα να πιω ένα καφέ (έχουν το πρόγραμμα τους, έχουν τις δουλειές τους κτλ κτλ) 

η κόρη μου έγινε 6 κ της λέω κάθε μέρα πόσο τυχερή νιώθω που υπάρχει κ μπορώ να πω μια κουβέντα με κάποιον που με καταλαβαίνει.  Ο ένας ο γιος μου είναι 3.5 κ δν μπορεί να κάνει κάποια ουσιαστική συζήτηση κ το άλλο παιδάκι μου είναι 6 μηνών δεν μιλάει καν 😁

Καμία φίλη μου δεν είναι μητέρα (είμαι 30) κ κανένα συγγενικό μου πρόσωπο που είναι κοντά. Plus μένω στο εξωτερικό κ φαντάζεσαι πόσο πιο δύσκολο είναι. 
 

εμένα τα παιδιά μου είναι η παρέα μου κ πραγματικά είναι όλη μου η μέρα. Προσωπικά μεγαλώνω τα παιδιά μου εδώ και 6 χρόνια άρα 6 χρόνια είμαι στο σπίτι. Σαφώς υπάρχουν στιγμές μοναξιάς από την άποψη ότι θέλεις έναν ενήλικα να συναναστρεφείς να πιεις ένα καφέ κάτι. 
 

αλλά είναι στιγμές. 
 

αν δεν ήταν η κόρη μου τόσο μεγάλη ίσως να μιλούσα στα ντουβάρια που λέει ο λόγος 🤣

 

το άλλο που κάνω κ μας βοηθάει όλους είναι να τα βγάζω έξω όλη την ημέρα (3ωρες τουλάχιστον) άρα παίρνουμε αέρα βλέπουμε κόσμο. 
 

μετά από κάθε γέννα μου αντιμετώπιζα έτσι ψυχολογικά προβλήματα. Με το που πήγαινε να νυχτώσει έκλαιγα, στεναχωριόμουν, ένιωθα μόνη μου πολύ έντονα. 
 

ευτυχώς μετά τις 50 μέρες καλυτέρεψα. 
 

Δεν βοηθάει που κ ο άντρας μου γυρνάει 11-12 το βράδυ. Αλλά οκ είναι όλα μια συνήθεια εν τέλη. 
 

τώρα είμαι πολύ καλύτερα που έχουν στρώσει οι ορμόνες. Δεν θα σκεφτώ δλδ τέτοια αρνητικά συναισθήματα συχνά. 
 

(οι φίλες μου όλες μένουν στην Ελλάδα άρα μόνο τηλεφωνικά ή με βιντεοκλήσεις μπορώ να τους μιλήσω κάτι είναι κ αυτό όμως από το τίποτα 🙏🏼🩷). 
 

τον πρώτο καιρό να έχεις παρέα συνέχεια ( την πρώτη εβδομάδα η μαμά μου κοιμόταν σπίτι μας για να με βοηθάει γιατί όπως είπα έχω 3 παιδιά άρα ήταν πολύ εξουθενωτικό μέχρι να μαζέψω δυνάμεις από τη γέννα) 

 

Και θα πω αυτό που πάντα λέω κ στον εαυτό μου! Αν σου δίνουν τη βοήθεια τους να την παίρνεις κ να μην ντρέπεσαι. (Είμαι ένας άνθρωπος που ούτε στην μαμά μου δεν θα πω να έρθει να με βοηθήσει ή πχ στις αδερφές μου. Μόνο αν οι ίδιοι θελήσουν από μόνοι τους να έρθουν τότε θα έρθουν. Κ αυτό θεωρώ ότι είναι μειονέκτημά μου κ είναι κ εγωισμός γιατί εν τέλη θαρρώ απλά ότι δεν ξέρω να ζητάω βοήθεια ή ότι έχω εγωισμό και δεν ζητάω βοήθεια. Από την άλλη έχω την τιμή να λέω ότι τα κατάφερα μόνη μου με 3 παιδιά κάθε μέρα όλη μέρα. Τα αγαπάω τόσο πολύ μου αρέσουν τόσο πολύ τα παιδιά που ξεχνάω πολύ εύκολα αυτή τη μοναξιά) 

 

μακρυγορησα

με το καλό εύχομαι 🩷

[Zaxaroulamak]

Νομιζω οτι λιγο πολυ ολες εχουμε νιωσει κατι παρομοιο. Μετα τη γεννα προσωπικα περασα μια δυσκολη περιοδο παρολο που ειχα βοηθεια απο τη μητερα μου και ειχα και την τυχη να εχω τον αντρα μου στο σπιτι για σχεδον 2 μηνες. Τις πρωτες μερες ειδικα οταν γυρισαμε σπιτι εκλαιγα πολυ συχνα. Εννοειται οτι οταν γινεσαι μανουλα χανεις καποια κομματια του εαυτου σου οπως τον ηξερες πριν αλλα βρισκεις καποια καινουρια που ειναι εξισου ομορφα. Θυμαμαι που κοιτουσα τον μικρο μου και σκεφτομουν οτι αισθανομαι σαν να μη θυμαμαι καν πως ηταν η ζωη μου πριν χωρις αυτον, ενιωθα σαν να τον ειχαμε απο παντα. Τωρα η ζωη ειναι γενικα απαιτητικη, ο καθενας εχει τις υποχρεωσεις και τα τρεξιματα του ομως οπως ειπε και η κοπελς παραπανω θα χτισεις μια νεα καθημερινοτητα στην οποια θα ενταξεις και το παιδακι σου και ολα θα ειναι τελεια. Κι εγω τον πηγαινα καθε μερα κουνιες και ειχαμε γνωριστει με καποιες μανουλες, δε γιναμε φιλες ομως ηξερα οτι θα παω εκει και θα πω και μια κουβεντα. Με το καλο το μωρακι σου ευχομαι. 

[MyNa]

στις πριν 10 ώρες, ο/η Naty_ είπε:

Κορίτσια μου, είπα να ανοίξω αυτό το θέμα μήπως έχετε νιώσει αντίστοιχα συναισθήματα όπως εγώ και μπορούμε να ανταλλάξουμε εμπειρίες, απόψεις πάνω σε αυτό κλπ. 

Όσο περνάει η εγκυμοσύνη και πλησιάζω προς το τελευταίο κομμάτι που είναι και η γέννα, νιώθω πολύ ανάμεικτα συναισθήματα. Αρχικά, πρώτη φορά γίνομαι μαμά, μετά από πολύ κόπο και αρνητικές προηγούμενες εμπειρίες και είναι κάτι που ανυπομονώ να βιώσω με όλα όσα θα φέρει, και το ξέρω δε θα είναι όλα εύκολα. Έχω την τύχη (;) να ζω κοντά στους δικούς μου επομένως θα έχω βοήθεια σε κάποια κομμάτια που ξέρω ότι για άλλες κοπέλες είναι δύσκολο το να μην έχουν βοήθεια. Νιώθω πως κάθε μέρα αποχαιρετώ με κάποιον τρόπο τον παλιό μου εαυτό ή καλύτερα κομμάτια αυτού και οδεύω προς μία νέα εκδοχή του εαυτού μου. Παρά το γεγονός πως έχω κάποια άτομα που με στηρίζουν με όποιον τρόπο μπορεί ο καθένας ή μοιράζονται κι εκείνες το δικό τους ταξίδι στη μητρότητα, βαθιά μέσα μου νιώθω κάπως μόνη. Είμαι φοβερά ευγνώμων για τον σύντροφό μου που με στηρίζει όσο καλύτερα γίνεται,αλλά κι εκείνος αντίστοιχα έχει να διαχειριστεί τη δική του μετάβαση στο νέο του ρόλο ως πατέρας. 

Και με "τρομάζει" λίγο το postpartum, όταν πραγματικά θα είμαι σε φάση δικής μου θεραπείας μετά τον τοκετό και την εγκυμοσύνη και ταυτόχρονα θα πρέπει να φροντίζω το μωρό μου, κάποιους μήνες θα είμαι πιο περιορισμένη με μετακινήσεις κλπ, ενώ η ζωή όλων των υπολοίπων θα κυλάει όπως πριν. Και με φοβίζει αν θα νιώθω κι άλλο μόνη σε αυτή τη συνθήκη. Ενώ γενικά είμαι άνθρωπος που μου αρέσει να περνάω χρόνο μόνη μου και με κουράζει η συχνή επαφή με πολύ κόσμο, σίγουρα θέλω να νιώθω ότι υπάρχουν άνθρωποι που με σκέφτονται και με στηρίζουν σε αυτή τη φ΄άση της ζωής μου. Ίσως να απογοητεύομαι και από τις προσδοκίες μου δεν ξέρω. Ίσως το ότι καλώς ή κακώς οι σχέσεις θα αλλάξουν πιστεύω, οι προτεραιότητες θα είναι άλλες, και αυτό είναι κάτι που με στεναχωρεί από τη μία αλλά από την άλλη θέλω σαν τρελή να μπω σε αυτό τον νέο ρόλο. Και σίγουρα σιγά σιγα θα είναι καλύτερα και πολύ πιθανόν να κάνω και νέες φιλίες. 

Για πείτε τη δική σας γνώμη/ εμπειρία πάνω σε αυτό; Ειδικά όσες το έχετε βιώσει ήδη θα έχετε μία πιο ολοκληρωμένη άποψη!  

 

Καλησπέρα! Έχω παρά πολύ καιρό να γράψω αλλά σου γράφω γιατί έχω μια ίσως λίγο πιο εκκεντρική ζωή σα μητέρα. Εγώ πριν μείνω έγκυος, ήμουν πάρα πολύ του έξω με έναν φοιτητικό και μετα - φοιτητικό τρόπο. Σχεδόν όλοι οι φίλοι μου ήταν και είναι χωρίς παιδιά και σε άλλη φάση ζωής - σοκαρίστηκαν και χρειάστηκαν και οι ίδιοι προσαρμογή όταν έμεινα έγκυος κι ας το ήξεραν ότι προσπαθούσαμε. Στη φάση της εγκυμοσύνης προσπαθούσα μανιακα να μην αλλάξω τίποτα. Έβγαινα σε ρυθμούς όπως πριν, είχα μάθει τι μπύρες χωρίς αλκοόλ έχει κάθε μαγαζί της Αθήνας, πήγαινα σε σπιτοπαρτα που αντί να πάω ποτό έπαιρνα τα μη-αλκοολούχα δικά μου, με αποκορύφωμα το ότι πήγα 34η εβδομάδα σε ένα πάρτι στη Θεσσαλονίκη με το αεροπλάνο. Ακόμα κι έτσι όμως ένιωθα μοναξιά, καθώς παρότι ακολουθούσα το πρόγραμμα δε μπορούσα να είμαι όπως πριν, ειδικα το τελευταίο διάστημα. Τόσο φομο είχα που την επόμενη μέρα από αυτή που βγήκαμε από το μαιευτήριο, 2η μέρα από τον τοκετό, πήγα με το μωρό βόλτα σε σπίτι που ήταν μαζεμένες οι φίλες μου. Γενικά δεν είχα την τύχη να νιώθω σα να ήταν η μικρή πάντα στη ζωή μας. Χρειαστηκαμε προσαρμογή στη νέα ζωή. Μετά συνεχίσαμε να βγαίνουμε συνέχεια και παντού μαζί το μωρό, θήλαζα παντού κλπ. Βοήθησε και που ήταν καλοκαίρι και ήταν όλα έξω,οποτε δεν είχα άγχος να κολλήσει κάτι τον πρώτο καιρό. Χάσαμε, όμως, τις διακοπές εκείνου του καλοκαιριού με τους φίλους. Δεν ήταν πάντα εύκολο να προσπαθώ να μην χάνομαι και γενικά μεσολάβησαν συζητήσεις και με τους φίλους που προσαρμοστηκαν και οι ίδιοι αρκετά. Τώρα έχουν περάσει 3 χρόνια κι εχουν αποκτήσει πολλή οικειότητα με την κόρη μου και αυτή έχει γίνει πολύ κοινωνικό παιδάκι. Ξέρει και ότι η μαμά και ο μπαμπάς έχουν φίλους και μερικές φορές θέλουν να βγαίνουν μαζί τους και ότι η φιλία είναι πολύ σημαντική. Η ζωή μας είναι άλλη από αυτή που ήταν, χωρίς όμως να έχουμε απομακρυνθεί από τους φίλους μας, τις εξόδους μας, τις διακοπές μας κλπ. Είναι φάσεις που νιώθω μοναξιά, αλλά θεωρώ όχι περισσότερες απ'ο, τι ένας μέσος άνθρωπος. Θέλουν όλα περισσότερη οργάνωση και λιγότερο αυθορμητισμό για να συνδυαστούν, όμως δεν έχουμε χάσει ακόμα πάρτι στη Θεσσαλονίκη 🤣 ούτε άλλες διακοπές με φίλους. Όλα αυτά κοστίζουν σε κούραση, ομως είναι αποφάσεις που ο καθένας παίρνει για τον εαυτό του, ανάλογα το πώς επιθυμεί να είναι η ζωή του. 

Ειδικά για εσένα που δε φαίνεσαι crazy όπως εγώ και σε κουράζει να είσαι συνέχεια με κόσμο, θεωρώ θα είναι πιο εύκολο τελικά. Παρατήρησε τον εαυτό σου και πώς αλλάζει σιγά σιγά. Μίλα με τους φίλους σου, μοιράσου το πώς αισθάνεσαι και δώσε χρόνο και σε αυτούς και στη σχέση σας να προσαρμοστουν στη νέα κατάσταση. Φρόντισε κι εσύ από τη μεριά σου τις σχέσεις σας, προσπαθώντας να ακούς με ενδιαφέρον τα θέματα τους. Μια φιλική σχέση θέλει κι αυτή φροντίδα και προσοχή, ανεξαρτήτως αν το μωρό σου θα είναι φυσικά η προτεραιότητά σου. Όλα θα πάρουν το δρόμο τους με τρόπο που δε μπορείς ακριβώς να φανταστείς τώρα. Με το καλό το μωράκι σου και η νέα σας ζωή! 🥰 

[eva96]

Κοιτα οταν γινεσαι γονιος αλλαζουν τα πραγματα και η ισορροπιες. Μεχρι να βρεις τα πατηματα σου με το νεογεννητο εισαι περιεργα. Οταν ομως τα βρεις ειναι καπως καλυτερα τα πραγματα. Ειδικα οταν συμμετεχει και ο συζυγος. Αυτην την μοναξια που λες την αισθανομαι τωρα που ειμαι εγκυος στο δευτερο παιδι μου επειδη ακομα δεν εχω κανει αυχενικη δεν το ξερει σχεδον κανεις ολοι εχουν εξαφανιστει και κανεις δεν με ρωτησε τι γινεται και γιατι χαθηκα ξαφνικα. Το εχω παραπονο και οταν ερθει η ωρα θα ξεκαθαρισουν πολλα πραγματα. δυστυχως εχει εξαφανιστει και η κολλητη μου που ξερει για την κατασταση. Ειναι ασχημο πραγμα να καταλαβαινεις με αυτον τον τροπο τι ανθρωπους ειχες διπλα σου.

[MinaSam]

Καλημέρα! Εγώ θα πω κάτι που είχα διαβάσει όταν έκανα τον γιο μου και μου φάνηκε πολύ σωστό. Παρόλο που εγώ ήμουν από αυτές τις γυναίκες που ερωτεύτηκα τον γιο μου από το τεστ εγκυμοσύνης, η περίοδος με το μωρό και αναφέρομαι στον πρώτο χρόνο ολόκληρο είναι ένα πένθος του παλιού σου εαυτού, των παλιών συνηθειών και της παλιάς σου ζωής. Από τη μια όντως ένιωθα ότι η θέση του μπέμπη ήταν πάντα στο σπίτι μας αλλά από την άλλη είμαι ένας άνθρωπος με τη δουλειά μου, τα χόμπι μου και μετά με τον άντρα μου και τους φίλους μου και είμαστε πολύ του έξω. Ξαφνικά και ειδικά εφόσον γέννησα χειμώνα, έβγαινα μεν με το μωρό από την πρώτη εβδομάδα κάθε πρωί για βόλτα αλλά όλοι δούλευαν, το μωρό δε μιλάει να πεις καμία κουβέντα αλλά και όταν έβλεπα τους άλλους δεν είχα να πω τίποτα για μένα που δε σχετιζόταν με το παιδάκι μου. Κάποιες γυναίκες δεν έχουν θέμα με αυτό και πολύ καλά κάνουν και μάλιστα νομίζω ότι είναι και πιο ικανοποιημένες απτή ζωή τους, εγώ όμως δεν είμαι έτσι και το να νιώθω ότι έχω να πω κάτι για τον εαυτό μου που δε συνδέεται με το σπίτι μου με ανανεώνει. Σε όποια κατηγορία κι αν βρεθείς όμως θα βρεις τα πατηματά σου και όλα θα γίνουν φυσιολογικά αλλά με έναν διαφορετικό τρόπο που μετά από λίγο δε θα θυμάσαι καθόλου πως ήσουν πριν το μωράκι. Αφού πλέον αν λείπει ο άντρας μου με τον γιο μου πολλές ώρες κανένα Σάββατο στην αρχή λέω ναι θα κάνω το ένα το άλλο, θα πάω εδώ εκεί κλπ και μετά από κανένα τρίωρο μου φαίνεται άδειο το σπίτι. Αξία της μοίρας μου  

[Naty_]

 Καλημέρα κορίτσια, σας ευχαριστώ που πήρατε το χρόνο να μου απαντήσετε! 

Απ' ότι καταλαβαίνω, λίγο πολύ, ανεξάρτητα τους χαρακτήρες και τις συνθήκες μας, όλες βιώνουνε σε κάποια φάση λίγη μοναξιά και συνειδητοποιώ ότι τελικά λογικό είναι. Και πριν την εγκυμοσύνη πάλι ήταν περίοδοι που μπορεί  που ένιωθα κάπως έτσι. Απλά τώρα αυτό που συμβαίνει και θα συμβεί είναι huge! 

Χαίρομαι που όλες έχετε βρει τα πατήματά σας και μου δίνει κουράγιο ότι θα τα βρω κι εγώ με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και από τη στιγμή που αυτό ζητούσα και το ευχόμουν με όλη μου την ψυχή, θα στρέψω το βλέμμα στο ότι ήρθε, έρχεται και πόσο ευγνώμων είμαι για αυτό. Από κει και πέρα κάθε αλλαγή ποτέ δεν έχει μόνο ευχάριστα συναισθήματα. Και με κάθε αλλαγή είναι λογικό να υπάρχουν και κάποιες απώλειες. Προσωπικά δεν είμαι από εκείνες που μιλάνε μόνο για την εγκυμοσύνη τους ή δε νομίζω να μιλάω μόνο εγώ για το παιδί μου χωρίς να δίνω χώρο στον άλλον να μου πει τα δικά του νέα και τις δικές του ανησυχίες. Απο κει και πέρα αν ο άλλος δεν μπορεί να διαχειριστεί τη νέα μου συνθήκη, τότε είναι δικό του θέμα και καλύτερα να μην είναι κοντά μου αν δεν μπορεί. Νομίζω ξεκαθαρίζουν πολλά πράγματα έτσι κι αλλιώς. 

@eva96 σχετικά με αυτό που είπες ναι μετά την αυχενική θα νιώσεις καλύτερα κι εγώ έτσι ήμουν ήθελα να το μοιραστώ και το ήξεραν ελάχιστα άτομα, και ναι από αυτά δεν έδειξαν όλα το ίδιο ενδιαφέρον. Αλλά καλύτερα θα πω, τα βλέπεις όλα πιο ξεκάθαρα. 

[_piripiri_]

Καλημέρα κορίτσι μου,

Εγώ πέρα απ' αυτά που είπαν τα άλλα κορίτσια, ένιωθα μοναξιά όταν συνέκρινα αυθόρμητα και χωρίς να το θέλω τον εαυτό μου με τον άντρα μου. Ενώ ήταν πολύ υποστηρικτικός και με φρόντισε πάρα πολύ στην περίοδο της λοχείας, και ήταν πολύ παρών, ένιωθα τόση μοναξιά που αυτός δεν ξυπνούσε τα βράδια επειδή δεν θηλαζε, που δεν άλλαξε το σώμα του, που δεν σταμάτησε τη δουλειά του κι "έμεινε πίσω", που δεν άφησε τα χόμπυ του ενώ εγώ ήθελα πολύ χρόνο μέχρι να ξανά ξεκινήσω, που του ήταν πιο εύκολο να βρει χρόνο για τον εαυτό του απ'ότι εγώ. Ενώ στην ουσία δεν έκανε κάτι που να "φταίει" και παρόλο που ήταν κι αυτός γονιός του ίδιου παιδιού, ένιωθα τόσο μόνη επειδή δεν ένιωθε και δεν το βιωνε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο όπως κι εγώ. 

Είχα την τύχη και οι φίλες μου όλες να κάνουμε παιδιά μέσα στο ίδιο διάστημα, οπότε βρήκα την υποστήριξη εκεί. 

Θα βρεις κι εσύ τα πατήματα σου, μίλα στον περίγυρο σου για το πώς νιώθεις, πώς βιώνεις τις αλλαγές. Θα βρεις υποστήριξη, ακόμα κι από άτομα που δεν είναι στην ίδια φάση με σένα. 

Τέλος, πόσο συμφωνώ με τη @MinaSam στο τελευταίο. Κι εμένα όταν ο άντρας μου έπαιρνε το παιδί (τα παιδιά πλέον) να πάνε κάπου για να μου δώσει χρόνο για τον εαυτό μου, μετά ένιωθα ότι λείπω και ότι μου λείπουν, και "ζήλευα" που περνάν καλά χωρίς εμένα κι ήθελα να είμαι κι εγώ εκεί! 😆 Πραγματικά κι εγώ αξία της μοίρας μου! 😆

[Eirinistz]

Καλημέρα κορίτσια🌸 

Ως μαμά 5 μηνών βρέφους θα σου πω πως όλα τα συναισθήματα που βιώνεις στην εγκυμοσύνη αλλά και που θα βιώσεις μετά προέρχονται αποκλειστικά από τις ορμόνες που μας φέρνουν τα πάνω κάτω.
 

Όμως, είναι ταξίδι άπλετης χαράς και κούρασης ταυτόχρονα. Την μοναξιά την βιώνουμε θεωρώ γιατί μπαίνουμε μόνες μας σε μια νέα ζωή, μαζί με μια νέα ζωή. 
 

Μέχρι τώρα, λέω ότι έχω κενά μνήμης μέχρι τον πρώτο μήνα που γέννησα. Θυμάμαι ελάχιστα πράγματα και νομίζω κάθε μανούλα στο πρώτο της παιδί.
 

Προσπαθείς να μάθεις, να συνηθίσεις, να προσαρμοστείς! Μετά όμως που τα έχεις κατακτήσει όλα αυτά μοιάζουν όλα μαγικά και με έναν μαγικό τρόπο βρίσκεις πάλι τον εαυτό σου και κάνεις τα πάντα μαζί με το παιδάκι σου και δεν στερείσαι τίποτα απολύτως! Αν έχει βοήθεια ακόμη καλύτερα!! 
 

Εγώ στις 10 μέρες ήθελα μια βόλτα, πήρα τον άντρα μου και πήγαμε με το αμάξι και ένιωσα τόσο όμορφα που μετά γύρισα στο μωράκι μου με γεμάτες μπαταρίες🫶🏻 

Μη φοβάσαι την μοναξιά, το παιδί σου θα σου καλύψει κάθε κενό είτε μείνεις με τις φίλες που έχεις είτε κάνεις νέες η ζωή σου θα είναι πανέμορφη από δω και πέρα και σου εύχομαι να το απολαύσεις🙏🏻

[sisi93]

Καλησπέρα κορίτσια,

εγώ τώρα περιμένω πρώτα ο Θεός το πρώτο μου παιδάκι, δεν ξέρω πως είναι η ζωή με ένα παιδί αλλά αν κάτι μου έμαθαν οι αποβολές είναι ότι η μητρότητα για κάποιες γυναίκες ξεκινά να είναι δύσκολη πριν πάρουν το παιδί στα χέρια τους...Δεν λέω ότι όταν έρθει δεν θα αμφιβάλλω, δεν θα μου λείπουν κομμάτια του ευατού μου..αλλά πιστεύω όπως εγώ ίσως και εσύ @Naty_είχες χάσει ήδη μέσα από την προσπάθεια για μητρότητα, τον εαυτό σου..

Εγώ ξυπνούσα και δεν ήξερα πια είμαι..μία ήμουν έγκυος μετά δεν ήμουν..δεν τα συγκρίνω με την καθημερινότητα ενός απαιτητικού μωρού..αλλά και τότε παλεύαμε να βρούμε ποιες είμαστε και που πάμε..Οι γυναίκες είμαστε αμφίθυμα όντα και είναι πολύ φυσιολογικό αυτό..και θα αμφιβάλλεις όσο και να το ήθελες με όλες σου τις δυνάμεις και θα απογοητευτείς, αλλά θα ξες ότι ήδη έχεις περάσει δύσκολα και μέσα στην αμφιβολία..Είναι και οι ορμόνες στη μέση που από μόνες τους είναι ικανές να φέρουν τα πάνω κάτω..

όσο για το θέμα φιλίες..εγώ ακόμα δεν έχω πει τίποτα σε κανέναν..χάνομαι από τις παρέες και δεν ξέρω τι να τους πω..θέλω τόσο να μπορώ να βγω να πω μια κουβέντα αλλά τα συμπτώματα με έχουν καταβάλλει..Καμμία φίλη μου κοντινή δεν είναι παντρεμένη με παιδιά..και θα πρέπει αν πάνε όλα καλά..να δούμε την καθημερινότητα μας αλλιώς..όλα γίνονται όμως πιστεύω..με καλή θέληση!

[eva96]

στις πριν 1 ώρα, ο/η sisi93 είπε:

Καλησπέρα κορίτσια,

εγώ τώρα περιμένω πρώτα ο Θεός το πρώτο μου παιδάκι, δεν ξέρω πως είναι η ζωή με ένα παιδί αλλά αν κάτι μου έμαθαν οι αποβολές είναι ότι η μητρότητα για κάποιες γυναίκες ξεκινά να είναι δύσκολη πριν πάρουν το παιδί στα χέρια τους...Δεν λέω ότι όταν έρθει δεν θα αμφιβάλλω, δεν θα μου λείπουν κομμάτια του ευατού μου..αλλά πιστεύω όπως εγώ ίσως και εσύ @Naty_είχες χάσει ήδη μέσα από την προσπάθεια για μητρότητα, τον εαυτό σου..

Εγώ ξυπνούσα και δεν ήξερα πια είμαι..μία ήμουν έγκυος μετά δεν ήμουν..δεν τα συγκρίνω με την καθημερινότητα ενός απαιτητικού μωρού..αλλά και τότε παλεύαμε να βρούμε ποιες είμαστε και που πάμε..Οι γυναίκες είμαστε αμφίθυμα όντα και είναι πολύ φυσιολογικό αυτό..και θα αμφιβάλλεις όσο και να το ήθελες με όλες σου τις δυνάμεις και θα απογοητευτείς, αλλά θα ξες ότι ήδη έχεις περάσει δύσκολα και μέσα στην αμφιβολία..Είναι και οι ορμόνες στη μέση που από μόνες τους είναι ικανές να φέρουν τα πάνω κάτω..

όσο για το θέμα φιλίες..εγώ ακόμα δεν έχω πει τίποτα σε κανέναν..χάνομαι από τις παρέες και δεν ξέρω τι να τους πω..θέλω τόσο να μπορώ να βγω να πω μια κουβέντα αλλά τα συμπτώματα με έχουν καταβάλλει..Καμμία φίλη μου κοντινή δεν είναι παντρεμένη με παιδιά..και θα πρέπει αν πάνε όλα καλά..να δούμε την καθημερινότητα μας αλλιώς..όλα γίνονται όμως πιστεύω..με καλή θέληση!

Απλα οταν βλεπεις οτι πρόσωπα που θεωρουσες φιλους/φιλες να εξαφανιζονται σου στοιχιζει. Και εμενα μου στοιχισε πολυ. Δεν μου ειναι καθολου ευκολο ενω εχω ζαλαδες, ναυτιες και ολα τα συμπτώματα να σηκωθω και να παω για καφε. Και εχω κιαλλο παιδι που θελει φροντιδα. Κατα βαθος μεσα απο τετοιες καταστασεις βλεπεις ποιος ειναι διπλα σου και ποιος εξαφανιζεται.