Εκτέλεση της Αναζήτησης

Υπάρχουν άνθρωποι που συνηθίζουν να ταυτίζουν το χαιρετισμό μ’ ένα φιλί στο στόμα. Κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι ένα φιλί στο μάγουλο είναι αρκετό μεταξύ φίλων και γνωστών και κρατούν το φιλί στο στόμα για τους αγαπημένους τους, το σύντροφό τους, τους γονείς τους και τα παιδιά τους. Πολλές μαμάδες συνηθίζουν να δίνουν στα παιδιά τους φιλί στο στόμα όχι μόνο όταν είναι μωρά, αλλά και αργότερα, όταν μεγαλώνουν πια. Γιατρός τάσσεται κατά του φιλιού στο στόμα από γονείς σε παιδιά προειδοποιώντας ότι αυτό είναι «πάρα πολύ σεξουαλικό». Πολλοί γονείς θα το δουν ως ένα απλό σημάδι της γονικής αγάπης, αλλά ο Δρ Charlotte Reznick έχει προειδοποιήσει ότι το στόμα είναι μια ερωτογενής ζώνη, η οποία «μπορεί να είναι διεγερτική» και στη συνέχεια να προκαλέσει σύγχυση στα παιδιά. Ο γιατρός υποστηρίζει ότι τα παιδιά μπορεί να μπερδευτούν από αυτή την κίνηση των γονιών τους, βλέποντας την ίδια κίνηση να κάνουν και ο μπαμπάς με τη μαμά μεταξύ τους. Σύμφωνα με τον Δρ Charlotte η κίνηση αυτή θα μπορούσε να προκαλέσει ένα παιδί να σκεφτεί: «Αν η μαμά και ο μπαμπάς φιλιούνται στο στόμα και το αντίστροφο, τι σημαίνει αυτό, όταν εγώ, ένα μικρό αγόρι ή κορίτσι, φιλώ τους γονείς μου στο στόμα» Την άποψη αυτή δεν συμμερίζονται πολλοί ψυχολόγοι, που υποστηρίζουν ότι δεν δημιουργείται σύγχυση στα παιδιά από την πράξη αυτή, ενώ αντιπαραθέτουν την πράξη του θηλασμού, που μπορεί να φαντάζει σεξουαλική, αλλά δεν δημιουργεί κάποιο πρόβλημα στα παιδιά.

Γύρω στον δεύτερο με τρίτο χρόνο η παραμονή της ανάγκης για θηλασμό δεν είναι τις περισσότερες φορές τίποτα άλλο παρά σύμπτωμα συναισθηματικής διαταραχής του παιδιού. Εκδηλώνεται με αυτές τις ρυθμικές κινήσεις, από τις οποίες μερικές είναι άμεσα ευχάριστες, ενώ άλλες του θυμίζουν την ευχάριστη περίοδο της πρώτης νηπιακής ηλικίας. Αυτή η κακιά συνήθεια εκδηλώνεται ειδικά όταν το παιδί είναι θλιμμένο, κουρασμένο, ενοχλημένο, φοβισμένο. Αν αντίθετα το παιδί αισθάνεται ότι προστατεύεται και ότι είναι σημαντικό για εμάς, αν η μητέρα ασχολείται μαζί του συμμετέχοντας στα παιχνίδια του και στις εμπειρίες του, η ανάγκη για καταφύγιο στο θηλασμό του αντίχειρα εξαφανίζεται. Οι γονείς δεν πρέπει να προσπαθούν να κόψουν αυτή τη συνήθεια με τιμωρίες και φωνές. Με αυτό τον τρόπο δεν καταφέρνουμε τίποτα άλλο, παρά μόνο να μεγαλώνουμε την αγωνία του παιδιού. Το καλύτερο πράγμα που πρέπει να γίνει σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να δημιουργούμε ένα ήρεμο περιβάλλον γύρω από το παιδί και να αλλάζουμε ότι του δημιουργεί άγχος και πίεση. Ένας τρόπος που χρησιμοποιείται συχνά για να αποσπάται το παιδί από αυτή τη συνήθεια είναι ή να του δίνουμε να κρατάει κάτι στο χέρι ή να το απασχολούμε σε μια δραστηριότητα που να μη του επιτρέπει να θηλάζει το χέρι του. Αυτός ο τρόπος εφαρμόζεται όχι συστηματικά, χωρίς μεταξύ των άλλων να παραλείπουμε να καταλάβουμε το γιατί αυτής της συμπεριφοράς και να προσπαθούμε να το διορθώσουμε. Συγχρόνως οι γονείς οφείλουν να επιδοκιμάζουν το παιδί όταν δεν θηλάζει το δάχτυλό του, να το κάνουν να καταλαβαίνει πως ξέρουν πόσο δύσκολο είναι να εγκαταλείψει αυτή τη συνήθεια και πως εκτιμούν τις προσπάθειές του.

Σύμφωνα με μια μελέτη που διεξήγαγαν ερευνητές από το Ινστιτούτο Γνωστικών Επιστημών στη Bron της Γαλλίας, ο εγκέφαλος των μωρών είναι «προγραμματισμένος» να προβαίνει σε αυτή τη συμπεριφορά από τη γέννησή τους. Οι ερευνητές κάνουν λόγο για νοοτροπία «επιβίωσης του ισχυροτέρου», με την οποία τα μωρά εξασφαλίζουν την επιβίωσή τους ακόμη κι όταν δεν έχουν αναπτυχθεί άλλοι αισθητήρες τους, γράφει ο Jonathan O'callaghan στη Daily Mail. Προκειμένου να ερευνήσει αυτό το ανθρώπινο χαρακτηριστικό, η νευροψυχολόγος Angela Sirigu και οι συνεργάτες της εξέτασαν 26 ασθενείς, οι οποίοι υποβλήθηκαν σε χειρουργική επέμβαση στον εγκέφαλο. Ενώ ήταν αναίσθητοι, ήταν σε θέση να κάνουν εννιά από τους ασθενείς να κινήσουν τα χέρια τους προς το στόμα τους, ενεργοποιώντας περιοχές του εγκεφάλου τους, οι οποίες είναι γνωστό ότι «πραγματοποιούν» αυτές τις λειτουργίες/δραστηριότητες. Το γεγονός ότι αυτού η συμπεριφορά είναι προγραμματισμένη στην ίδια περιοχή του εγκεφάλου σε κάθε άνθρωπο, υποδηλώνει ότι είναι κατά πάσα πιθανότητα μια ικανότητα που έχει ο καθένας από εμάς πριν από τη γέννησή του. Αν ήταν μια ικανότητα που μαθαίνει κανείς θα συμμετείχαν κι άλλες περιοχές του εγκεφάλου, ενώ θα ήταν επίσης διαφορετικές σε κάθε άτομο. Όμως οι ερευνητές δεν παρατήρησαν κάτι τέτοιο. Αυτό, σύμφωνα με το δημοσίευμα, υποδηλώνει ότι οι κινήσεις που κάνουν τα μωρά (κινώντας τα χέρια τους προς το στόμα τους) ίσως είναι «προγραμματισμένες» στον εγκέφαλό μας. Άλλωστε, τα έμβρυα είναι γνωστό ότι «βυζαίνουν» τα δάχτυλά τους από τη μήτρα ακόμη, μια κίνηση-«πρόδρομος» που συνεχίζεται μετά τη γέννησή τους με την τάση τους να βάζουν ό,τι βρίσκουν μπροστά τους στο στόμα τους, καταλήγει το δημοσίευμα.