Εκτέλεση της Αναζήτησης

Απάντηση στο ερώτημα του αν όντως υπάρχει αυτό που λέμε αγάπη επιχείρησαν να δώσουν ερευνητές (οικονομολόγοι), οι οποίοι σύμφωνα με τη βρετανική εφημερίδα Daily Mail, υποστηρίζουν πως αρκεί να απαντήσει κανείς σε δύο απλές ερωτήσεις για να… προβλέψει τις πιθανότητες να… χωρίσει από το/τη σύντροφό του στο μέλλον. Κι αυτές δεν είναι άλλες από τις εξής: «Πόσο ευτυχισμένος είσαι μέσα στο γάμο σου, σε σχέση με το πόσο ευτυχισμένος θα ήσουν εκτός αυτού;» και «Πώς πιστεύεις ότι απάντησε ο/η σύντροφός σου στο προηγούμενο ερώτημα;». Πίσω στη δεκαετία του 1980, μια ομάδα επιστημόνων έθεσε αυτά τα δύο ερωτήματα σε 4.242 ζευγάρια, τα οποία επανέλαβε ξανά περίπου έξι χρόνια μετά. Οι οικονομολόγοι Leora Friedberg και Steven Stern από το πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια, ανέλυσαν τα δεδομένα και βρήκαν –όπως ήταν αναμενόμενο- ότι οι άνθρωποι που πίστευαν ότι δε θα ήταν σε χειρότερη κατάσταση αν ήταν single απ’ ό,τι αν παρέμεναν παντρεμένοι, τελικά είχαν περισσότερες πιθανότητες να καταλήξουν single. Όμως, οι άνθρωποι που υπερεκτίμησαν το πόσο ευτυχισμένοι ήταν οι σύντροφοί τους μέσα στη σχέση τους, είχαν ακόμη περισσότερες πιθανότητες να βρεθούν μόνοι έξι χρόνια μετά. Όπως αναφέρει το δημοσίευμα, μόνο το 40,9% των ζευγαριών κατάφερε να απαντήσει με ακρίβεια πώς θα απαντούσε ο/η σύντροφός του στα παραπάνω ερωτήματα. Αυτό σημαίνει, ότι σχεδόν το 60% των ζευγαριών είχαν ατελή πληροφόρηση ο ένας για τον άλλον και σχεδόν το ένα τέταρτο εξ αυτών είχε «σοβαρές διαφορές» στα γενικότερα επίπεδα ευτυχίας. Οι γυναίκες έτειναν να πιστεύουν ότι οι άντρες τους θα ήταν χειρότερα χωρίς αυτές, απ’ ό,τι πίστευαν οι ίδιοι οι σύζυγοι για τον εαυτό τους, ενώ οι άντρες είχαν την ακριβώς αντίθετη άποψη. Σε γενικές γραμμές, περίπου το 7% των ζευγαριών του δείγματος που μελετήθηκε, είχε πάρει διαζύγιο όταν διενεργήθηκε το δεύτερο στάδιο της έρευνας. Ανάμεσα σε αυτούς που αξιολόγησαν σωστά το πόσο δυστυχισμένος μπορεί να ήταν ο σύντροφός τους σε περίπτωση χωρισμού, το ποσοστό διαζυγίου ήταν λιγότερο από 6%. Από τους άντρες που υπερεκτίμησαν το πόσο δυστυχισμένες θα έκανε ένα διαζύγιο τις γυναίκες τους, το 13% κατέληξε single, με το αντίστοιχο ποσοστό στις γυναίκες να είναι 14,5%. Οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι η υπερεκτίμηση του πόσο ευτυχισμένος είναι ο άλλος επηρεάζει τα ζευγάρια στο να καταφέρουν να επιλύουν τις συγκρούσεις και τις διαφορές τους μέσα από τη διαπραγμάτευση. Σύμφωνα με τη θεωρία της διαπραγμάτευσης, όσο περισσότερο ο ένας σύζυγος παραγνωρίζει την ευτυχία του/της συντρόφου του, τόσο πιο πιθανό είναι να διαπραγματευτεί «πολύ σκληρά» και να καταλήξει να κάνει κάποιο λάθος. «Για παράδειγμα, αν πιστεύω ότι η σύζυγός μου είναι πολύ ευτυχισμένη στο γάμο μας, μπορεί να την πιέσω να κάνει περισσότερες δουλειές του σπιτιού ή να συνεισφέρει περισσότερο οικονομικά στο οικογενειακό εισόδημα» εξήγησε ο καθηγητής Stern. «Αν όμως, εν αγνοία μου, εκείνη είναι χλιαρή απέναντι στο γάμο, ή αν ενδιαφέρεται γι’ αυτή κάποιος πολύ εμφανίσιμος τύπος, τότε μπορεί να αποφασίσει τελικά ότι ένα διαζύγιο μπορεί να είναι μια καλύτερη επιλογή για τον εαυτό της». Σε αυτό το σενάριο, ένα πολύ σκληρό παζάρι, με βάση την εσφαλμένη εκτίμηση της ευτυχίας ενός εταίρου, θα οδηγήσει σε διαζύγιο που διαφορετικά θα μπορούσε να μην έχει συμβεί. «Αυτά τα στοιχεία δείχνουν ότι οι άνθρωποι δεν είναι τόσο σκληροί διαπραγματευτές, όσο θα μπορούσαν να είναι και στη συνέχεια συνειδητοποιήσαμε ότι έπρεπε να περιλάβουμε την έννοια της φροντίδας στο μοντέλο για να έχει νόημα» πρόσθεσε η καθηγήτρια Friedberg. «Η ιδέα της αγάπης εδώ, είναι ότι αποκομίζεις κάποιο βαθμό ευτυχίας από το/τη σύντροφό σου απλά όντας ευτυχισμένος. Για παράδειγμα, μπορεί να συμφωνήσω να κάνω περισσότερες δουλειές του σπιτιού, κάτι που μπορεί να μειώσει σε κάποιο βαθμό την προσωπική μου ευτυχία, όμως αυτό το αναπληρώνω από το αίσθημα ευτυχίας που αποκομίζω, γνωρίζοντας ότι θα ωφεληθεί από αυτό ο/η σύντροφός μου». Τα ευρήματα αυτά, καταλήγουν οι ερευνητές, αποκαλύπτουν πόσο σημαντικό είναι να γνωρίζει κανείς πόσο πρόθυμος είναι ο/η σύντροφός του να φύγει από τη σχέση προτού επιλέξει για ποια πράγματα θα συγκρουστεί μαζί του/της. Newsbeast.gr

Ακόμη και όταν τα παιδιά δεν αντιδρούν στις αλλαγές με προφανή τρόπο, υποφέρουν σιωπηλά, περιμένοντας από τους γονείς τους και τον στενό περίγυρο να λάβουν τα μηνύματα που προσπαθούν να στείλουν. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα ερευνών, το διαζύγιο δεν έχει απαραίτητα τις ίδιες επιπτώσεις σε όλα τα παιδιά. Ωστόσο, σε ποσοστό πάνω από 40% οι επιπτώσεις στον ψυχισμό τους ήταν αρκετά σοβαρές. Καταρχάς, αλλάζει η ποιότητα των σχέσεων του παιδιού με κάθε γονιό χωριστά μετά το διαζύγιο, ενώ το παιδί εισπράττει παραμέληση ή ακόμη και αδιαφορία κατά τη διάρκεια του διαζυγίου και μετά, από τους ενήλικες γύρω του. Τα αρνητικά συναισθήματα των πληγωμένων γονιών συχνά μετατρέπονται σε ξεσπάσματα προς το ίδιο το παιδί, το οποίο σπανίως μένει εκτός πεδίου μάχης στην αντιδικία. Παράλληλα, η συνεχής υποτίμηση του γονιού που μένει σε άλλο σπίτι από αυτόν που έχει την επιμέλεια, του προκαλεί άγχος και στενοχώρια. Κάθε παιδί αντιδρά τελείως διαφορετικά σε ένα διαζύγιο και αυτό εξαρτάται από πλήθος παραγόντων όπως η ηλικία, η προσωπικότητα, η σχέση του με τον γονιό που θα φύγει, η θέση που έχει στη σειρά των αδελφών (πρωτότοκος, δευτερότοκος, μοναχοπαίδι) κ.α. Τα παιδιά της προσχολικής ηλικίας (2,5–6 ετών) έχουν μεγαλύτερη ανάγκη τους γονείς τους, καθώς είναι αυτοί με τους οποίους αισθάνονται μεγαλύτερη ασφάλεια, γι' αυτό και δυσκολεύονται να καταλάβουν ότι «η μαμά και ο μπαμπάς δεν ζουν πια μαζί». Συνήθως αντιδρούν με δάκρυα και θυμό, ενώ παρουσιάζουν διαταραχές στον ύπνο και στο φαγητό, επιθετικότητα, φοβίες. Μάλιστα όσο μικρότερο είναι το παιδί, τόσο πιθανότερο είναι να νιώθει το ίδιο ενοχές για το διαζύγιο. Τα μεγαλύτερα παιδιά (7-11 ετών), παρά το γεγονός ότι ξέρουν τι είναι το διαζύγιο, δυσκολεύονται να αποδεχτούν ότι οι γονείς τους αποφασίζουν να ζήσουν χωριστά. Συνήθως παρουσιάζουν συμπτώματα άγχους, θλίψη και έντονο θυμό, ενώ επηρεάζονται και οι σχολικές επιδόσεις τους, αφού εμφανίζουν αδυναμία συγκέντρωσης και παραμελούν τα μαθήματά τους. Οι έφηβοι τέλος, μπορεί να δείχνουν ότι αποσύρονται ή αποστασιοποιούνται από τη διαδικασία, συχνά όμως εμφανίζουν συμπτώματα κατάθλιψης, διατροφικές διαταραχές και άγχος για το μέλλον τους. Ορισμένες από τις τυπικές αντιδράσεις των παιδιών στη φάση του διαζυγίου είναι: Ενοχή Αισθάνονται ότι φταίνε για τις διαφορές των γονιών τους. Αυτό ενισχύεται όταν οι γονείς συγκρούονται μπροστά στα παιδιά. Άρνηση Δεν δέχονται ότι ο μπαμπάς θα μείνει σε άλλο σπίτι και καλλιεργούν στο μυαλό τους την ιδέα ότι θα είναι πάλι όλοι μαζί. Θυμός και επιθετικότητα Μπορεί να εκφράσουν επιθετική συμπεριφορά στους γονείς και τα αδέλφια τους, αλλά και στο σχολείο. Λύπη Δείχνουν λυπημένα, κλαίνε ή είναι υπερκινητικά. Φόβος Πολλά παιδιά νιώθουν ότι όταν οι γονείς τους χωρίσουν θα τα εγκαταλείψουν. Ανησυχούν για το ποιος θα τα φροντίζει και αυτό εκδηλώνεται με γκρίνια ή θλίψη. Αλλαγές συνηθειών Προκαλείται αναστάτωση στην καθημερινότητά τους. Μπορεί να εμφανίσουν συμπτώματα υπνηλίας, διαταραχές στον ύπνο και το φαγητό, τάσεις απομόνωσης. Ανασφάλεια Μένουν προσκολλημένα στον γονέα, αρνούνται να πάνε στο σχολείο και υιοθετούν χειριστική συμπεριφορά απέναντι στους γονείς τους, ειδικά όταν πάνε από το σπίτι του ενός γονέα στο σπίτι του άλλου, προβάλλοντας υπερβολικές ή παράλογες απαιτήσεις. omned.gr

Οι καυγάδες, η έλλειψη αμοιβαίου σεβασμού και εμπιστοσύνης που μπορεί να διέπει τις σχέσεις του πρώην ζευγαριού δημιουργούν προβλήματα στα παιδιά, όπως και ενδεχόμενες αποτυχημένες προσπάθειες εξομάλυνσης της σχέσης από τον έναν σύζυγο. Ο χειρισμός της απουσίας του ενός γονιού από την οικογενειακή στέγη είναι η δυσκολότερη κατάσταση που καλείται να αντιμετωπίσει το παιδί. Η αρνητική συμπεριφορά των παιδιών και η επιδίωξή τους να συμφιλιώσουν τους γονείς είναι θέματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν. «Το κλίμα αυτό προκαλεί διάφορα συναισθήματα. Το άγχος αποχωρισμού και εγκατάλειψης, ο φόβος, η θλίψη, ή ο θυμός και η επιθετικότητα, η κατάθλιψη, είναι μερικά απ’ αυτά. Επίσης τα παιδιά μπορεί να νοιώθουν ενοχές, πιστεύοντας ότι είναι υπεύθυνα για το χωρισμό των γονιών τους», εξηγεί η Κλινική Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια στο Αιγινήτειο Νοσοκομείο, Δρ. Ίλια Θεοτοκά. Η ένταση και το είδος των παιδικών συναισθημάτων αλλά και ο χειρισμός που απαιτείται από τους γονείς εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από την ψυχοσυναισθηματική ωριμότητα των παιδιών και την ποιότητα των σχέσεων που έχουν αυτά με τα άτομα του οικείου περιβάλλοντός τους. Όμως, η ωριμότητα των γονέων είναι η προϋπόθεση ώστε να μπορέσουν να χειριστούν με τον σωστό τρόπο την κατάσταση. Βασικό μέλημά τους, προκειμένου να περάσουν τα παιδιά ευχάριστα τις διακοπές τους, θα πρέπει να είναι η καλή ψυχολογική κατάσταση των παιδιών. «Κάθε γονιός, από την πλευρά του, θα πρέπει για όσες ημέρες διαρκέσουν οι διακοπές να στοχεύει στη δημιουργία ενός κλίματος αγάπης και σιγουριάς, ώστε τα παιδιά να νοιώσουν ασφαλή και ήρεμα», συμβουλεύει η Δρ. Ίλια Θεοτοκά. Καλό είναι δε να αποσπά τα παιδιά σε ευχάριστες και εποικοδομητικές ασχολίες. Σε κάθε περίπτωση οι γονείς μπορούν να αποταθούν σε κάποιον ψυχολόγο προκειμένου να λάβουν στήριξη και καθοδήγηση. Ο ειδικός μπορεί να τους βοηθήσει να καταλάβουν ποιες είναι τόσο οι ανάγκες οι δικές τους όσο και των παιδιών τους, ώστε η επικοινωνία γονιών και παιδιών να είναι ποιοτικότερη και αποτελεσματικότερη. Αυτό θα βοηθήσει όλες πλευρές να νοιώσουν πιο ήρεμα, και κυρίως τα παιδιά να “διώξουν” τα άγχη και τις ενοχές τους. Οι γονείς πρέπει να κατανοήσουν ότι παρά το διαζύγιο θα πρέπει να συνεχίσουν να συνεργάζονται για το καλό των παιδιών τους, μέχρι αυτά να ενηλικιωθούν.