Η συμβουλη μου ειναι να αφεθεις, να κλαψεις το μωρο σου.Ειναι φυσικο να εισαι σε απογνωση..
Το ξερω πως ο πονος ειναι αβασταχτος αλλα ο χρονος καπως βοηθα.
Το δικο μου μωρό πεθανε 50 ημερων τον Ιουνη του 2007.
Εξι μηνες περιπου δεν μπορουσα να λειτουργησω πουθενα. Περα απο τη ζωη που χανεται, κανεις και μια απιστευτη βουτια στην πραγματικοτητα και τα χθεσινα σου ονειρα γινονται οι εφιαλτες σου. . Τα γελαστα προσωπα που χθες σου ευχονταν "καλη λευτεριά" και τα συναφή,σημερα ειναι σκυθρωπά,και ειμαι σιγουρη πως θα εχεις κι εσυ ακουσει τα πιο ηλιθια τσιτατα (καλοπροαιρετα βεβαια). Οι περισσοτεροι ανθρωποι θεωρουν οτι κατι τετοιο το ξεπερνας γρηγορα με το σκεπτικο οτι δεν εζησες αρκετα το μωρο.Σε λιγο καιρο θα θεωρεισαι ισως υπερευαισθητη που το σκεφτεσαι επιμονα και κλαις ακομα.
Να μη στα πολυλογω σε μενα μετα το κλαμα ηρθε ο θυμος και μετα η ενοχη μετα παλι το κλαμα ΚΟΚ. Με το χρονο η ενταση των συναισθηματων μειωνεται μενει το γιατι σε εμενα. Τι ειρωνια ομως, ειμαστε τοσες πολλες...
Τωρα μετα απο 1,5 χρονο σκεφτομαι περισσοτερο την επιβαρυνση απο την καισαρικη και τα σχετικα και γενικα αναβαλλω την εγκυμοσυνη.
Ομως χμμ.. οχι για πολυ ακομα..
Η πιστη βοηθαει πολυ
Εγω αν και αθεη κατεληξα πως το μωρο μου ειναι αγγελακι ..και ειλικρινα το πιστευω.
Εχω επισης την αισθηση οτι το περιστατικο σου ειναι τυχαιο και δεν οφειλεται σε καποιο προβληματακι. να εισαι καλα..και ολα θα γινουν καλλιτερα