Δάφνη92

Ειλικρινά σας ευχαριστώ για την στήριξη και τις απαντήσεις σας .Πέντε μέρες πριν περίπου όταν ξανά έθεσε η μανούλα μου το θέμα από το πολύ κλάμα και την πίεση με έπιασε κρίση πανικού και με έτρεχε στο νοσοκομείο. Φάνηκε κάπως να ταρακουνήθηκε. Αυτό που έχω κάνει πλέον είναι να απομακρυνθώ. Όσο και αν με πονάει νομίζω πως το καλύτερο είναι να έχω τα απολύτως τυπικά μαζί της. Της τα είπα όλα με λίγες φράσεις: Μάνα, από τα 20 μου,12 χρόνια ΄ ποτέ δεν σου ζήτησα τίποτα. Ήξερα ότι τα έβγαζες και τα βγάζεις δύσκολα πέρα. Ρίχτηκα στην δουλειά για να βγάζω μόνη το ψωμί μου σε αντίθεση με το άλλο σου παιδί. Ποτέ δεν σου είπα κάτι. Ποτέ ακόμα και όταν περνούσα δύσκολα για να μην σε επιβαρύνω και να μην σε στεναχωρήσω. Πάντα έλεγες πως είμαι δυνατή και δεν έχω ανάγκη. Ένα μπράβο ποτέ δεν μου είπες. Αξία για σένα θα αποκτήσω μόνο αν και όταν κάνω παιδί. Δικαίωμα σου και γνώμη σου δεν θα σου την αλλάξω. Δεν σου κρατάω κακία και η πόρτα μου θα είναι ανοιχτή αλλά την επόμενη φορά που θα ανακατευτείς ξέχνα με. ΥΓ: Έπαιρνε τηλέφωνο μέχρι και τον σύντροφό μου και τον ρωτούσε πότε θα παντρευτούμε και θα κάνουμε παιδί. Ο ίδιος δεν μου ΄έλεγε τίποτα για να μην μαλώσω μαζί της 😂

Καλησπέρα σε όλες. Εδώ και 3 μήνες ζω μία παράνοια και θα ήθελα την γνώμη σας. Με τον σύντροφο μου αποφασίσαμε πριν 8 μήνες να κάνουμε παιδάκι. Τα καταφέραμε λοιπόν και έμεινα έγκυος. Δυστυχώς η χαρά δεν κράτησε καθώς απέβαλα. Η γυναικολόγος μου μου έδωσε κάτι χάπια για να καθαρίσω ώστε να αποφύγω την απόξεση. Τα χάπια αυτά μου έκαναν παρενέργειες με αποτέλεσμα μία μέρα να καταλήξω στο νοσοκομείο βιώνοντας πολύ έντονα σωματικά συμπτώματα σε σημείο που ένιωθα ότι δεν θα προλάβω να φτάσω ζωντανή στο νοσοκομείο. Αφού πέρασε η όλη περιπέτεια και με διαβεβαίωσε γυναικολόγος πως έχω καθαρίσει ξεκίνησαν απευθείας οι πιέσεις να ξανά μείνω έγκυος. Και όχι δεν εννοώ από τον σύντροφο μου. Προσπαθώντας να μαζέψω τα κομμάτια μου από την αποβολή αλλά και από το σοκ των παρενεργειών, η μητέρα μου και άτομα του στενού μου οικογενειακού περιβάλλοντος που υποτίθεται με αγαπάνε ,καθημερινά θα μου πουν τις φράσεις βάλε μπροστά τι κάθεσαι, τα χρόνια περνάνε κτλ. .Έχουν περάσει 3 μήνες από όλη την περιπέτεια και νιώθω πως θέλω χρόνο. Και σωματικά αλλά κυρίως ψυχολογικά. Και αυτό γιατί φοβάμαι μετά από όλο αυτό και θέλω να ηρεμήσω. Το γεγονός ότι μου θυμίζουν καθημερινά το ζήτημα της εγκυμοσύνης ενώ τους έχω εξηγήσει πως νιώθω κάνει την κατάσταση χειρότερη. Το κερασάκι στην τούρτα είναι η τρίτη εγκυμοσύνη συγγενικού προσώπου και μάλιστα δε μικρότερης ηλικίας από μένα. Μου λένε είδες η τάδε??ούτε φοβάται ούτε τίποτα .Τίς προάλλες μου ανακοινώθηκε 2η προαγωγή στην εργασία μου σε διάστημα 4 χρόνων που είμαι στην εταιρεία. Κάλεσα όλο χαρά την μητέρα μου και η απάντησή της??Άσε την δουλειά και κοίτα να κάνεις παιδί. Ούτε ένα συγχαρητήρια. Γενικά η όλη συμπεριφορά τους, με κάνει να νιώθω πως αφού δεν έχω παιδί η αν δεν κάνω παιδί δεν έχω και αξία ως άνθρωπος. Έχω κάνει χοντρό καυγά για το συγκεκριμένο ζήτημα μαζί τους εξηγώντας τους πως δεν είναι ότι δεν θέλω παιδάκι αλλά ότι απλά θέλω χρόνο και πάλι δεν καταλαβαίνουν. Ποια η γνώμη σας;