Με τη γυναίκα μου αποκτήσαμε διδυμάκια, 11 μηνών ειναι τώρα. Είμαι ελληνοαμερικανός (μπαμπάς Αμερικανός, μαμά μισή μισή). Γεννήθηκα μεγάλωσα Αμερική. Ελληνικά μιλάω σαν μητρική (δίγλωσσος είμαι) αλλά έχω λίγη προφορά. Για να είμαι ειλικρινής νιώθω ξένος εδώ (3 χρόνια έχω στην Ελλάδα, τη γυναίκα μου τη γνώρισα Αμερκική). Με τα πεθερικά έχω χείριστες σχέσεις. Με αντιπαθούν γιατί 1) είμαι ξένος 2) είμαι καθολικός 3) μιλάω "παράξενα" 4) θα με μισούσαν έτσι κι αλλιώς γιατί παντρεύτηκα την κόρη τους. Η γυναίκα μου έχει επιλόχειο κατάθλιψη και την περνάει πολύ βαριά. Την παρακολουθεί ψυχίατρος. Είχε κατάθλιψη και πιο μικρή αλλά τώρα είναι το χειρότερο. Στο ιατρικό κομμάτι θεωρώ κάνουμε ότι μπορούμε γιατί τη βλέπει ειδικός και κάνουμε ότι μας λέει. Παρόλα αυτά νιώθω μεγάλη ανασφάλεια. Τα μικρά δεν τα αφήνω μόνα μαζί της. Βοηθάει η μητέρα της αλλά και αυτή δεν ξέρω. Δεν θέλω να έχω κάποιον στο σπίτι που με αντιπαθεί. Νιώθω σε ένα αδιέξοδο. Οικονομικά είμαστε έτσι και έτσι. Έχω καλή δουλειά σε αμερικανικη εταιρεια. Αλλά είμαστε 4 άτομα + ιατρικά έξοδα. Χρήματα από αυτούς δεν θέλω. Θα μπορούσα να βγάζω περισσότερα αν γύρναγα πίσω στην πόλη μου (όλοι μαζί) και που έχω σπίτι. Αγχώνομαι ότι δεν ξ΄έρω ποτέ θα τελειώσει όλο αυτό. Δεν μπορώ να έχω διαρκώς υπό επίβλεψη εκεινη και τα μικρά μας. Νομίζω θέλω να πάμε Αμερική που θα έχω και τους δικούς μας να βοηθάνε. Αυτό ηθελα να συζητησω..
