Rina80

Είμαι...και προβληματισμένη και προβληματική μη σου πω... εγώ ούτε 40 μέρες πιστεύω θα μπορέσω να κάτσω...μια βδομάδα και πολύ μου είναι...εκτός...αν αυξηθούν τα παιδάκια μου και μπορώ να προσλάβω κοπέλα...

Είμαι μια επίδοξη μανούλα - θέλω να αρχίσω προσπάθειες - κι επειδή είμαι πολύ αγχώδης...σκέφτομαι διάφορα. Καταρχάς, έχω μια δική μου δουλειά, της οποιας φετος είναι ο δεύτερος χρόνος λειτουργίας και μόλις φέτος έχει αρχίσει να δίνει λίγους καρπούς, δηλαδή συντηρείται πια μόνη της και δε βάζω από την τσέπη μου για τα έξοδά της. Πρόκειται για φροντιστήριο στο οποίο όμως κάνω όλ να τα μαθήματα εγώ. είναι κάτι σαν ολοήμερο αλλά ιδιωτικό. Θέλω λοιπόν πολύ να μείνω έγκυος και να κάνω ένα παιδάκι αλλά σκέφτομαι ότι αν μου προκύψει μια δύσκολη εγκυμοσύνη και χρειαστεί να κάτσω σπίτι θα είναι πάρα πολύ δύσκολο αφού δεν υπάρχει κανείς να με αντικαταστήσει και οικονομική δυνατότητα δεν υπάρχει για να προσληφθεί αντικαταστάτης. Αλλά ακόμα κι αν δε χρειαστεί να λείψω κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης , σίγουρα θα πρέπει να λείψω όταν γεννήσω. Πόσο σύντομα είναι εφικτό να επιστρέψω στη δουλειά. Το μωράκι έχω να το αφήσω στη μαμά μου, η οποία μπορεί και να έρχεται σπίτι μου και να μην το ταλαιπωρώ. κι η δουλειά μου είναι δίπλα στο σπίτι οπότε χρειάζεται να λείπω 7 ώρες το πολύ. το θέμα είναι ...οργανικά πότε μπορεί η γυναίκα να επιστρέψει; κι αν θηλάζει; τι γίνεται; θα μου πείτε....ακόμα δεν έχεις μείνει έγκυος κι αγχώνεσαι με αυτά...σωστό αλλά....έτσι είμαι φτιαγμένη...θέλω να τα σκέφτομαι όλα...όσο γίνεται...

Σου εύχομαι ολόψυχα να έρθει σύντομα το μωράκι σου...

Ετσι κάπως το φαντάζομαι κι εγώ...λόγω δουλειάς ασχολούμαι καθημερινά με παιδάκια και μάλιστα...με το διάβασμά τους...δύσκολη υπόθεση...με φτάνουν πολύ συχνά στα όριά μου...αλλά όπως λες μου λένε μια γλυκιά κουβέντα ή κάτι χαριτωμένο και τα ξεχνάω όλα...και δεν είναι δικά μου παιδάκια...βέβαια θα μου πεις με αυτά ασχολούμαι 2-3 ώρες κάθε μέρα...με το δικό μου θα ασχολούμαι 24 ώρες το 24 ωρο. θέλω να πιστεύω ότι με τη βοήθεια του άντρα μου κι αν προσπαθήσω να βλέπω τα καλά της ιστορίας και τα άσχημα ...με χιούμορ (αυτό προσπαθεί να μου περάσει κι ο άντρας μου) όλα καλά θα πάνε! σωστά;

Ευτυχώς δεν αρνί δεν τρώει ποτέ, χοιρινό όταν φάει θα βγάλει το λίπος, πιο πολύ τρώμε κοτόπουλο και κανένα μπιφτεκάκι. Δεν είναι το πρόβλημα η χοληστερίνη - παλιότερα είχε γιατί ζούσε με σουβλάκια και πίτσες, αλλά τώρα έχει έρθει στα φυσιολογικά . Γενικώς δεν πρέπει να τρώει πάρα πολύ πρωτείνη λόγω ενός θέματος που έχει με την υγεία του...Αν φτιάξω κρέας με λαχανικά...θα φάει το κρέας μόνο....εγώ προσπαθώ αντί για κρέας να φτιάχνω κανένα μακαρόνι ή καμία πίτα με σπανάκι ή κανένα ρύζι...έστω κι αυτό 2-3 μέρες τη βδομάδα να τσουλάνε...

Για πολυκατοικία καμιά πρόταση; έχουμε τζάκι αλλά ζεσταίνει μονο τοπικά. επίσης κλιματιστικά αλλά δεν είναι ό,τι πιο υγιεινό. Εμείς επειδή πρόσφατα κάναμε μια ανακαίνιση και πήραμε καινούρια σώματα θα θέλαμε να τα αξιοποιησουμε. Είμαστε ανάμεσα στα πάνελ υπέρυθρης θέρμανσης και έναν λέβητα ιόντων για τον οποίο μας είπαν. Δεν ξέρω....

θα ήθελα να "συζητήσω" μαζί σας κι άλλο ένα θέμα...δεν έχω παιδάκια ακόμα αλλά θέλω να κάνω κι ελπίζω αυτό να γίνει σύντομα. Όμως...έχω μια φίλη η οποία όποτε μιλάμε μου μαυρίζει την ψυχή. Λέει συνέχεια ότι είναι πολύ δύσκολο να κάνει κανείς παιδι και κανείς μας δε φαντάζεται τι τον περιμένει και τίποτα πια δεν είναι το ίδιο...δε λέω...φαντάζομαι κι εγώ ότι θα έχει πολλή κούραση....ξενύχτι, τρέξιμο όλη μέρα πίσω από ένα μωράκι μη χτυπήσει, μη φάει τίποτα επικίνδυνο, να το απασχολήσεις, προβληματισμός για το αν κάνεις σα γονιός τις σωστές επιλογές...αλλά....είναι ΤΟΣΟ τραγικά τα πράγματα; Δεν είναι ευτυχία να κάνεις ένα παιδάκι; Μήπως η ιδια είναι λίγο υπερβολική; Κούραση σίγουρα υπάρχει αλλά εκείνη το παρουσιάζει σαν να είναι κάτι βασανιστικό!!

πώς ξέχνα το το απέξω; παίρνει το τηλέφωνο και παραγγέλνει....βέβαια να μην είμαι άδική...όταν τον γνώρισα έτρωγε πρώι βράδυ απέξω, τώρα καμία σχέση...θα πάρουμε 1-2 φορές τη βδομάδα σουβλάκι και πίτσες πια δικές μου. αλλά....3 φαγητά..προσπάθειες βέβαια κάνει και λόγω του προβλήματος υγείας να περιορίσει το κρέας, δε μπορώ να πω...τρώει πολύ λιγότερο και προσπαθεί και να βρει φαγητά που να μην περιέχουν κρέας. αλλά πχ μελιτζάνες φάγαμε 2 φορές το καλοκαίρι και τις πήγαινε κάτω αμάσητες. σπανακόπιτα τρώμε που και που...ψάρια έχουμε αρχίσει πολύ...αυτά...και κανενα τύπου γεμιστό πολύ σπάνια

αμ, ο δικός μου δεν τρώει πολλά....κι αν φτιάξω κάτι που δεν του αρέσει....δε θα γκρινιάξει, δε θα πει τίποτα...αλλά πολύ απλά θα φάει απέξω κι εγώ αυτό θέλω να το αποφύγω...προτιμώ να φάει 3 φαγητά σπιτικά παρά τις βλακείες που φτιάχνουν έξω...εμένα δυστυχώς πήρε πολύ κακές συνήθειες διατροφής από τη μαμά του...δυστυχώς...

Καλημέρα σας...θα ήθελα να θίξω ένα πολύ φλέγον ζήτημα κατά τη γνώμη μου αφού είναι πρόβλημα το τι θα μαγειρέψουμε κάθε μέρα Τι φαγητά τρώνε οι δικοί σας άντρες; Ο δικός μου μόνο κρέας...άντε και μακαρόνια...γινεται όμως να τρως κάθε μέρα κρέας; άσε που στην περίπτωσή μας δεν κάνει κιόλας λόγω προβλήματος υγείας. Πώς να τον μάθω να τρώει και τίποτα άλλο; αύριο θα κάνουμε κι ένα παιδάκι...πώς θα μάθει να τρώει τα πάντα όταν ο μπαμπάς τρώει 3 πράγματα. και βέβαια....αν ήταν στο χέρι του μόνο απέξω θα έτρωγε...τρελαίνεται για σαβούρα....αυτό βέβαια τώρα το έχουμε περιορίσει πολύ...τα φώτα σας...

τόσο απλο;; ε, να αρχίσω από σήμερα!!!!!!!!!!

Τρελη επιτυχία!!!!!!!!!ξυπνάω το πρωί με ένα σχετικό άγχος...του τύπου...που θα σταθώ, πού θα με περιμένει ακριβώς ο άντρας μου, τι θα του πω κλπ...και....την ώρα που πάω στην κουζίνα για ένα πρωινούλι, έρχεται ο μπαμπάς σε κατάσταση σοκ και μας λέει ότι ο θείος που φιλοξενούσαμε πήγε στο περίπτερο και λείπει εδώ και 1 ώρα!!!!!!!!! και...για να μην πολυλογώ...ψάχναμε το θείο παντού για 4 ώρες!!!!!!!!!! μπέρδεψε τους δρόμους, γιατί δεν ήξερε την περιοχή κ χάθηκε!!!κατά τα άλλα...όλα πήγαν τέλεια!!!!!!!!!!!!!!!! πραγματικά. αν εξαιρεσουμε αυτό το περιστατικό, που αφού είχε αίσιο τέλος, το θυμομαστε και γελάμε, όλα πήγαν όπως τα είχαμε σχεδιάσει..

Νομίζω ότι άντρες και γυναίκες αγχωνόμαστε για διαφορετικά θέματα. εγώ όσες ξέρω όταν είναι να κάνουμε μωρό το ψάχνουμε, ρωτάμε, διαβάζουμε, υπολογίζουμε μέρες, κάνουμε εξετάσεις....οι άντρες....σαν να μην τρέχει τίποτα!!! δεν πάει το μυαλό τους...απλά!!!

Δύσκολο....από τη μια πολλές από εμάς φοβούνται ή έχουν δύσκολη εγκυμοσύνη κι απαγορεύεται...το ζουζούνισμα...οπότε είναι δύσκολο για αυτούς να απέχουν 9 μήνες...ή περίπου τόσο. ωστόσο....ας βρουν τρόπους να....βγάλουν το άχτι τους...κι ας κάνουν υπομονή...γιατι αν το να με απατήσει είναι μια φορά άθλιο το να με απατήσει ενώ είμαι έγκυος, και ούτως ή αλλιώς νιώθω....αντισεξουαλική είναι 100 φορές άθλιο!!!!!!!!!!

Κι εγώ μέσω ίντερντετ..Και να φανταστείτε ότι ήμουν κατά των γνωριμιών μέσω ίντερνετ!!!! Ενα βράδυ που βαριόμουν μπήκα στο ίντερνετ να χαζέψω.Την προηγουμενη μέρα με "συμβούλευε" ένας ξάδερφος να κάνω καμιά γνωριμία μέσω ίντερνετ, γιατί από γνωστούς δεν υπήρχε ελπίδα και γενικότερα ήμουν και πάρα πολύ ντροπαλή. Τόσο που και να μου την έπεφτε κάποιος τον απέρριπτα από ντροπή. Και μπαίνω σε ένα σάιτ γνωριμιών....και πατάω τα χαρακτηριστικά του καλού μου όπως θα τον ήθελα...και μου βγάζει πρώτη επιλογή τον άντρα μου...ο οποιός είμαι σίγουρη ότι έχει γράψει ό,τι έχει γράψει στο προφίλ του για να ρίξει γυναίκες. Παρόλα αυτά του στέλνω μήνυμα. Γιατί τουλάχιστον του αρέσει το σινεμά και ίσως αποκτήσω αντρική παρέα για σινεμά. Την επόμενη μέρα μου απαντά κι αρχίζει έτσι μια συνομιλία. Μου προτείνει να βρεθούμε. Έλα που εγώ ντρέπομαι...του λέω όχι, θέλω να μείνουμε εδώ...και συνεχίζουμε αλλά μου δίνει το τηλέφωνό του αν αλλάξω γνώμη. μετά από κανένα μήνα αποφάσιζω να βγω για έναν καφέ....και μετά αρχίσαμε σινεμαδάκια, εξόδους με τους φίλους του, αλλά....δεν έχει γίνει παραπάνω βήμα....όλα αυτά ένα 6μηνο περίπου. εκεί αρχίζω να τα παίρνω γιατί ενώ δείχνει να με θέλει -μου στέλνει άπειρα μηνύματα κάθε μέρα και βρισκόμαστε κάθε σκ - δεν κάνει βήμα. του λέω ότι μ' αρέσει μήπως και τον κολλάω επειδή είμαι ντροπαλή...και εκεί....δεν αρνείται ότι του αρέσω αλλά λέει είναι σε δύσκολη φάση στη ζωή του και δεν ξέρει αν πρέπει να με μπλέξει σε σχέση (όντως είχε ένα πολύ σοβαρό και δύσκολο προσωπικό πρόβλημα, το ήξερα, που δεν ήξερα πως θα εξελιχθεί). κι ούτε θέλει να με χάσει από φίλη αν δεν πάει καλά. τέλος πάντων....και του λέω ότι εγώ δεν τον βλέπω φιλικά όμως και δε θέλω να συνεχίσουμε έτσι. ή θα γίνουμε ζευγάρι ή δε θα με ξαναδεί...και..........έκανε το βήμα!!!!!!!!!!!!!!! και μετά από 3 χρόνια παντρευτήκαμε και ελπίζω σύντομα να κάνουμε κι ένα μωράκι....δε γνωριζόμαστε πολλά χρόνια αλλά έχουμε περάσει μαζί αρκετά δύσκολα: αρρώστιες, θανάτους, ανεργία....τον αγαπώ πάρα πολύ ...κι ας μου σπάει τα νεύρα που και που!!!!!!!!!!

λοιπόν....εμείς με τον άντρα μου χωρίς παιδί επί 2 χρόνια ζούσαμε με 600-700 ευρώ το μήνα....έχουμε δικό μας σπίτι, δε χρωστάμε σε κάρτες και δάνεια. πώς; με πολύ προγραμματισμό...στο σούπερ μάρκετ με λίστα και κομπιουτεράκι και δεν ξεφεύγαμε ποτέ, προγραμματίζαμε τα έξοδα του μήνα που ερχόταν και πηγαίναμε και τις βολτούλες μας - σινεμά κυρίως. όταν είχαμε...όταν δεν είχαμε σπίτι αγκαλίτσα. που και που βοηθούσε κι η μαμά με κανένα κατοστάρικο....αν είχαμε παιδάκι σίγουρα θα θέλαμε παραπάνω αλλά πάλι με προγραμματισμό θα βγαίναμε. το πολύ να κόβαμε τα σινεμά

ουουουουυου!!!!!!!!!χρόνια τώρα!!!!!!!!!!!!!! και δεν είμαι έγκυος....και το καλύτερο;; φέρνω κι αντίλογο!!!!!!!!!!!!!!!!

Εμείς έχουμε ένα δικό μας καθεστώς. ο καθένας τα λεφτά του,εγώ πληρώνω σούπερ μάρκετ και αυτοκίνητο (το οποίο οδηγώ εγώ) κι εκείνος λογαριασμούς κ οτι δήποτε χρειαστεί το σπίτι (οικιακές συσκευές, επιδιορθώσεις, κλπ) και τη διασκέδαση -τις υποχρεώσεις μας. υπάρχουν και κοινοί και μη κοινοι λογαριασμοί, όμως κι οι δυο ξέρουμε τι λεφτά μπαίνουν ή βγαίνουν από το σπίτι. δοκιμάσαμε και το κοινά όλα αλλά δε γινόταν γιατί θέλαμε πχ να κάνουμε κι ένα δωράκι ο ένας στον άλλο. θα μου ζήταγε ή θα του ζήταγα; εκτός αυτού εγώ έχω κ διική μου δουλειά οπότε χρειάζεται να έχω λογαριασμό για να διαχειρίζομαι τα έξοδα. είμαστε κι οι δυο υπευθυνοι στις υποχρεώσεις οπότε...όλα καλα

ούτε παράλογη ούτε εξωγήινη...κι εμείς δεν έχουμε παιδάκι αλλά κι εγώ όλη μέρα με το σπίτι ασχολούμαι(ώσπου να πάω στη δουλειά). κι εγώ δε θέλω να μου κάνει γενική, τον έμαθα να πλένει πιάτα και να στρώνει κανένα κρεβάτι...αλλά...το έχουμε σε κακό να φάμε με πιάτο, θα φτιάξουμε το τοστ πάνω στον πάγκο, θα γεμίσουμε ψίχουλα και μετά θα το βάλουμε σε πιάτο, θα πετάξουμε τα ρούχα μας πάνω στον καναπέ μόλις μπούμε στο σπίτι, βγαίνουμε από το μπάνιο με τα νερά να τρέχουν στο πάτωμα...αλλά τι να κάνουμε; να τσακωνόμαστε όλη μέρα; υγεία να υπάρχει κορίτσια...ο δικός μου έχει ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας (που ευτυχώς το βρήκαμε νωρίς και δείχνει να πηγαίνει καλά), οπότε...γερός να είναι κι ας τον κυνηγάω από πίσω...

Σε καταλαβαίνω απόλυτα γιατί κι εγώ ήμουν στο ίδιο ακριβώς δίλημμα με το δικό σου. πέρυσι ήμασταν άνεργοι κι οι δύο (ο άντρας μου δύο χρόνια,εγώ ουσιαστικά 1,5, αν και τον 1 είχα ξεκινήσει κάτι δικό μου που όμως δεν άφηνε κέρδη, ίσα ίσα έβαζα από την τσέπη μου οπότε...άνεργη ήμουν). είμαι 33 και σκεφτόμουν κι εγώ πολύ έντονα το θέμα του παιδιού. ο άντρας μου θέλει πολύ οικογένεια -πιο πολύ κι από εμένα που με φοβίζει λίγο η ευθύνη κι η κούραση - και σκεφτόμουν τι θα κάνουμε που τα χρόνια παιρνούν. γνώμη μου λοιπόν είναι, αν σε παίρνει η ηλικία ας περιμένεις ένα - δύο χρόνια μήπως βελτιωθούν τα πράγματα. αν πάλι όχι τότε επιχείρησέ το κι έχει ο Θεός!! αν υπάρχει και βοήθεια από γονείς ακόμα καλύτερα...κι εγώ νιώθω άσχημα που μας βοηθάνε αλλά....έτσι είναι οι συνθήκες...βλέπουν ότι προσπαθούμε αλλά είναι δύσκολα...δεν είμαστε παιδιά που εκμεταλλευόμαστε...καλή τύχη!!!!!!!!

Καλημέρα σας...είμαι νέο μέλος...δεν είμαι ακόμη μανούλα αλλά θα ήθελα να γίνω. Είμαι παντρεμένη εδώ κι 1,5 χρόνο. Ο άντρας μου από τη στιγμή που γνωριστήκαμε μου είπε ότι θέλει να κάνει οικογένεια, ο ίδιος μεγάλωσε μόνο με τη μαμά του κι ήθελε να κάνει μια σωστή κι αγαπημένη οικογένεια. Θεωρώ ότι ουσιαστικά θέλει να κάνουμε παιδί πιο πολύ απ΄οτι θέλω εγώ, γιατί εγώ έχω και το φόβο ότι δε θα είμαι καλή μαμά, επειδή με τα παιδάκια των άλλων κάποια στιγμή βαριέμαι και σταματώ να ασχολούμαι, επειδή είμαι τρελλή με το σπίτι να είναι τακτοποιημένο και επειδή λόγω επαγγέλματος ασχολούμαι καθημερινά με παιδιά και πιστεύω ότι δε θα έχω την απαραίτητη υπομονή γιατί ήδη έχω εξαντλήσει ένα μέρος της. εκείνος είναι τρελός με τα παιδιά, όπου πάμε και υπάρχουν παιδιά ασχολείται ακούραστα μαζί τους. Τέλος πάντων...μέχρι πριν λίγους μήνες δεν ήθελα με τίποτα να κάνουμε παιδί γιατί εκείνος ήταν άνεργος κι εγώ έχω ανοίξει μια δική μου δουλειά και δεν πήγε πολύ καλά πέρυσι. είχαμε πει όμως ότι του χρόνου είτε λυνόταν το πρόβλημα δουλειάς είτε όχι θα βάζαμε μπροστά το ερχόμενο καλοκαίρι (2014). τελικά εκείνος βρήκε δουλειά κι εγώ φέτος πάω καλύτερα, άρχισε να τσουλάει το πράγμα (δε βγάζω τρελό κερδος αλλά δε βάζω πια από την τσέπη μου, κάτι μένει και άρχισε να τσουλάει). Με την κρίση και την αβεβαίοτητα μπορεί εκείνος να απολυθεί οποιαδήποτε στιγμή κι εμένα η δουλειά να ξαναπαρουσιάσει κάμψη. Δε θα σκεφτώ αυτό γιατί τότε δε θα κάνω ποτέ παιδί. εγώ λοιπόν αφού τα δεδομένα μας τώρα είναι καλά (να σημειώσω ότι έχουμε δικό μας σπίτι, βοήθεια από γονείς και είμαστε πολύ του προγράμματος στα έξοδά μας και καταφέρνουμε να είμαστε καλά και με τα λίγα), θέλω να αρχίσουμε προσπάθεις γιατί εγώ είμαι 33 κι εκείνος 37 και έχω στο μυαλό μου ότι το παιδάκι μπορεί να έρθει αμέσως μπορεί και όχι...εκείνος όμως θέλει να ξεκινήσουμε όταν είχαμε προγραμματίσει το καλοκαίρι δηλαδή για να σταθεροποιηθούμε στις δουλειές μας (να περάσουν λίγοι μήνες να δει αν είναι ευχαριστημένοι στη δουλειά του κι αν την παλεύει κι εκείνος κι εγώ να δω αν θα κρατήσω σταθερούς τους πελάτες μου). εγώ στενοχωριέμαι λίγο, ξέρω ότι το κάνει μόνο επειδή ξέρει ότι είμαι αγχώδης και θέλει οικονομικά να είμαστε όσο πιο σίγουροι γίνεται στις μέρες μας...επίσης επειδή η δουλειά μου είναι εποχική και την κρατώ μόνη προς το παρόν κι είναι η φύση της τέτοια που δεν μπορώ να λείψω, θέλει η γέννα αν γίνεται να γίνει καλοκαίρι που κλείνω έτσι κι αλλιώς τη δουλειά μου. ευελπιστεί ότι θα πετύχουμε το μωράκι με τις πρώτες προσπάθειες. αλλά εγώ αγχώνομαι γιατί σκέφτομαι...να αρχίσω στα 34...κι αν δεν έρθει αμέσως; κι αν μετά τα 35 είναι πιο επικίνδυνο να εμφανιστούν διάφορα προβλήματα στο μωρό; πώς να τον πείσω;