filos`ifigen

υπογονιμότητα σήμερα Ημερομηνία δημοσίευσης: 10 Ιουνίου 2005 Γράφει: Γκικόντες Ευάγγελος, Μαιευτήρας - Χειρούργος Γυναικολόγος Προβολή Υπολογίζεται ότι ένα 15% περίπου των ζευγαριών θα πάσχει από κάποιο πρόβλημα υπογονιμότητας. Το ποσοστό αυτό μπορεί να μην έχει εκτιμηθεί σωστά καθώς περιλαμβάνει μόνο τα ζευγάρια εκείνα που αναζητούν ιατρική βοήθεια για το προβλημά τους. Υπάρχουν όμως και άλλα ζευγάρια που είναι προετοιμασμένα να αποδεχθούν την υπογονιμότητά τους, δεν αποκτούν παιδί αλλά και δεν προσπαθούν ενεργά για κάτι τέτοιο. Τα ποσοστά των ατόμων με υπογονιμότητα τείνουν να αυξάνουν, και αυτό γίνεται γιατί αυξάνεται η άποψη ότι η ελαττωμένη γονιμότητα είναι μία κατάσταση η οποία αντιμετωπίζεται. Έτσι, περισσότερα ζευγάρια πλησιάζουν τον γιατρό τους για να λάβουν βοήθεια. Το θέμα της υπογονιμότητας αναφέρεται συχνά στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και έχουν βρεθεί καινούργιες μέθοδοι μικρογονιμοποίησης οι οποίες προσφέρουν περισσότερες ελπίδες εκεί όπου παλαιότερα δεν υπήρχε καμία. Τώρα μπορεί να υπάρξει γονιμότητα και σύλληψη ακόμα και με ένα ή δύο ζωντανά σπερματοζωάρια από πλευράς του συζύγου ή και με κανένα ζωντανό σπερματοζωάριο με την χρησιμοποίηση των σπερματίδων. Εκτός από αυτά, η συχνότητα των χλαμυδιακών νόσων αυξάνεται. Οι λοιμώξεις αυτές μπορεί να έχουν κάποια επίδραση στην διαβατότητα των σαλπίγγων των γυναικών και να μειώνουν τις πιθανότητες φυσιολογικής σύλληψης ή να αυξάνουν τις πιθανότητες εξωμητρίου κυήσεως. Εκτός από αυτό, ο αριθμός ζωντανών σπερματοζωαρίων στον αντρικό πληθυσμό γενικά, μειώνεται σταδιακά. Δεν είναι γνωστός ακόμα ο τρόπος με τον οποίο το σπέρμα έχει την ικανότητα να γονιμοποιεί ένα ωάριο. Είναι δυνατόν, σπέρμα που εμφανίζεται φυσιολογικό, να μην μπορεί να γονιμοποιήσει ένα ωάριο, όταν αυτά τοποθετηθούν μαζί κατά τη διάρκεια της διαδικασία της IVS. Για να καταλάβουμε την πραγματική γονιμότητα του άντρα, είναι σημαντικό να αναλύσουμε το σπέρμα τουλάχιστον δύο ή τρεις φορές πριν μπορέσουμε να καταλάβουμε τις διάφορες ποικιλίες, που μπορεί να υπαρχούν στον αριθμό των σπερματοζωαρίων και των άτυπων μορφών. Στη γονιμότητα του σπέρματος παίζει ρόλο ο αριθμός των σπερματοζωαρίων, η ικανότητα, η προωθητική ικανότητα αυτών, καθώς και ο αριθμός των ατύπων μορφών. Ένας μέσος αριθμός σπερματοζωαρίων είναι περίπου 100 εκατομμύρια ανά ml και μπορεί να υπάρχουν 3,5 ως 13 ml σε κάθε εκσπερμάτιση. Τα σπερματοζωάρια παράγονται σε ρυθμό 1800 ανά δευτερόλεπτο από κάθε όρχι. Αριθμός σπερματοζωαρίων κάτω από 20 έως 40 εκατομμύρια ανά ml θεωρείται υπογόνιμος και κάτω από 20 εκ ανά ml θεωρείται χαμηλός με πολύ μικρή πιθανότητα γονιμοποίησης, παρόλο που η γονιμοποίηση δεν θεωρείται αδύνατη απλώς μπορεί να χρειαστεί περισσότερος χρόνος για τη σύλληψη. Ελάττωση της παραγωγής ή της λειτουργίας του σπέρματος μπορεί να προέρχεται από γενετικούς λόγους, καθυστερημένη κάθοδο των όρχεων (κρυψορχία), μαγουλάδες, χλαμύδια, καρκίνο, κιρσοκήλη, ακτινοβόληση, κυτταροτοξικά φάρμακα, άλλα φάρμακα και περιβαλλοντολογικούς παράγοντες. Επίσης, μπορεί να υπάρχουν διαταραχές στην μεταφορά του σπέρματος λόγω αυτοάνοσης υπογονιμότητας (μία κατάσταση στην οποία μπορεί ο άνδρας να παράγει αντισώματα στο δικό του το σπέρμα), απόφραξη του σπερματικού πόρου, καθώς και προβλήματα εκσπερμάτισης, όπως η παλίνδρομη εκσπερμάτιση. Από την πλευρά της γυναίκας, μπορεί να υπάρχουν προβλήματα στην ωορρηξία, όπως είναι οι πολυκυστικές ωοθήκες, ο υπογοναδισμός, οι διαταραχές στη λειτουργία του υποθαλάμου, η υπερπολακτιναιμία, ωοθηκική ανεπάρκεια, ανωορρηκτικοί κύκλοι, όχι καλής ποιότητας ωάρια, κυταροτοξικά φάρμακα, άλλα φάρμακα, ακτινοβόληση, κάπνισμα. Η ενδομητρίωση επίσης είναι ένας παράγων που ελαττώνει τις πιθανότητες μίας εγκυμοσύνης. Είναι γεγονός ότι η ενδομητρίωση μπορεί να προκαλέσει ενδοπυελικές συμφύσεις, μειώνοντας έτσι τις πιθανότητες για μία σύλληψη. Παρόλα αυτά, πολλές γυναίκες με ελαφριά ως μέτρια ενδομητρίωση μπορούν να μείνουν έγκυες. Η ενδομητρίωση διαγιγνώσκεται με την λαπαροσκόπηση και πολλές γυναίκες δεν γνωρίζουν ότι έχουν ενδομητρίωση σε σημαντικό ποσοστό, μέχρι να εξεταστούν λαπαροσκοπικά. Τα συμπτώματα της ενδομητρίωσης δεν είναι ειδικά, και μία γυναίκα μπορεί να έχει συμπτώματα ενδομητρίωσης, ενώ να μην αποδειχθεί ότι έχει την νόσο, κατά την διάρκεια μίας λαπαροσκόπησης. Μία γυναίκα μπορεί επίσης να υποφέρει από απόφραξη των σαλπίγγων ή από χλαμυδιακή λοίμωξη, οντότητες οι οποίες και οι δύο μπορεί να μειώσουν τις πιθανότητες γονιμότητας. Έχει βρεθεί ότι οι 3 από τις 4 γυναίκες που έχουν υπογονιμότητα που οφείλεται σε σαλπιγγικό παράγοντα, ή που έχουν εξωμήτριο κύηση, είχαν χλαμυδιακή λοίμωξη. Υπάρχει επίσης και η ανεξήγητη γονιμότητα που αναφέρθηκε προηγουμένως. Υπάρχουν πολλές γυναίκες οι οποίες μπορεί να έχουν μία επαφή και να μείνουν κατευθείαν έγκυες, αυτές που λέμε ότι μένουν έγκυες "με τον αέρα", και από την άλλη πλευρά υπάρχουν πολλές οι οποίες μπορεί να προσπαθούν για χρόνια και να έχουν κάνει όλες τις εξετάσεις και παρόλα αυτά να μην μπορούν να μείνουν έγκυες. Εδώ υπάρχουν διάφοροι παράγοντες που μπορεί να παίζουν ρόλο και να μην έχουν εξεταστεί από την σύγχρονη ιατρική. Για παράδειγμα, οι ελλείψεις διαφόρων ιχνοστοιχείων ή βιταμινών, η λήψη ορισμένων ουσιών σε χρόνιο επίπεδο, όπως είναι ο καφές ή το αλκοόλ, η αύξηση ή η υπερβολική μείωση του βάρους, η ψυχολογική κατάσταση της γυναίκας, καθώς και το σωματικό ή ψυχολογικό στρες. Το στρες μπορεί επίσης να επηρεάσει και τους άντρες, με αποτέλεσμα πτώση του αριθμού των σπερματοζωαρίων. Ο ψυχολογικός παράγοντας είναι πολύ σημαντικός παράγοντας για το υπογόνιμο ζευγάρι, επειδή υπάρχει η επιβάρυνση της κοινωνίας, υπάρχει η επιβάρυνση των διαπροσωπικών σχέσεων του ζευγαριού μέσα στον γάμο, η σχέση του με τους συγγενείς και άλλα άτομα, η πίεση της υπογονιμότητας σε κάθε ένα από αυτά τα δύο άτομα του ζευγαριού, καθώς και η ψυχολογική πίεση όταν το ζευγάρι αυτό βρίσκεται μέσα στην διαδικασία μίας προσπάθειας για υποβοηθούμενη τεχνητή γονιμοποίηση. Υπάρχει επίσης η βιολογική ανάγκη της γυναίκας και του άντρα, για ένα παιδί, καθώς και το στρες της στέρησης αυτής της ψυχολογικής ανάγκης. Σε όλα αυτά θα πρέπει να προστεθεί και η επιβάρυνση της εξάρτησης από το γιατρό που βοηθά το ζευγάρι επειδή πολλές φορές αυτοί νομίζουν ότι αυτός είναι ο μόνος που μπορεί να τους βοηθήσει, να τους καταλάβει και να τους προσφέρει κάποιες ελπίδες. Μπορεί να νιώθουν την υποχρέωση να είναι καλοί ασθενείς, και να ξοδεύουν αρκετή ενεργητικότητα στην προσπάθεια προς αυτήν την κατεύθυνση. Έτσι λοιπόν, θα πρέπει να υιοθετηθούν τρόποι βελτίωσης της ποιότητας ζωής και μεγιστοποίησης των δυνατοτήτων. Στην σύγχρονη εποχή έχει έρθει ο καιρός πια να συμπληρωθεί η εξωσωματική γονιμοποίηση και με την υποβοήθηση του ατόμου σαν ένα όλον, ώστε να μπει πιο ολοκληρωμένο και πιο υγιές στην διαδικασία αυτή. Θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν μέθοδοι χαλάρωσης και βελτίωσης της υγείας, οι οποίες εάν τύχει να μην έχουν ως αποτέλεσμα την γέννηση ενός παιδιού, τουλάχιστον θα αυξήσουν την ικανότητα των ατόμων να απολαμβάνουν την ζωή ενώ συνεχίζουν να προσπαθούν να ξεπεράσουν τα προβλήματά τους.

υπογονιμότητα σήμερα Ημερομηνία δημοσίευσης: 10 Ιουνίου 2005 Γράφει: Γκικόντες Ευάγγελος, Μαιευτήρας - Χειρούργος Γυναικολόγος Προβολή Υπολογίζεται ότι ένα 15% περίπου των ζευγαριών θα πάσχει από κάποιο πρόβλημα υπογονιμότητας. Το ποσοστό αυτό μπορεί να μην έχει εκτιμηθεί σωστά καθώς περιλαμβάνει μόνο τα ζευγάρια εκείνα που αναζητούν ιατρική βοήθεια για το προβλημά τους. Υπάρχουν όμως και άλλα ζευγάρια που είναι προετοιμασμένα να αποδεχθούν την υπογονιμότητά τους, δεν αποκτούν παιδί αλλά και δεν προσπαθούν ενεργά για κάτι τέτοιο. Τα ποσοστά των ατόμων με υπογονιμότητα τείνουν να αυξάνουν, και αυτό γίνεται γιατί αυξάνεται η άποψη ότι η ελαττωμένη γονιμότητα είναι μία κατάσταση η οποία αντιμετωπίζεται. Έτσι, περισσότερα ζευγάρια πλησιάζουν τον γιατρό τους για να λάβουν βοήθεια. Το θέμα της υπογονιμότητας αναφέρεται συχνά στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και έχουν βρεθεί καινούργιες μέθοδοι μικρογονιμοποίησης οι οποίες προσφέρουν περισσότερες ελπίδες εκεί όπου παλαιότερα δεν υπήρχε καμία. Τώρα μπορεί να υπάρξει γονιμότητα και σύλληψη ακόμα και με ένα ή δύο ζωντανά σπερματοζωάρια από πλευράς του συζύγου ή και με κανένα ζωντανό σπερματοζωάριο με την χρησιμοποίηση των σπερματίδων. Εκτός από αυτά, η συχνότητα των χλαμυδιακών νόσων αυξάνεται. Οι λοιμώξεις αυτές μπορεί να έχουν κάποια επίδραση στην διαβατότητα των σαλπίγγων των γυναικών και να μειώνουν τις πιθανότητες φυσιολογικής σύλληψης ή να αυξάνουν τις πιθανότητες εξωμητρίου κυήσεως. Εκτός από αυτό, ο αριθμός ζωντανών σπερματοζωαρίων στον αντρικό πληθυσμό γενικά, μειώνεται σταδιακά. Δεν είναι γνωστός ακόμα ο τρόπος με τον οποίο το σπέρμα έχει την ικανότητα να γονιμοποιεί ένα ωάριο. Είναι δυνατόν, σπέρμα που εμφανίζεται φυσιολογικό, να μην μπορεί να γονιμοποιήσει ένα ωάριο, όταν αυτά τοποθετηθούν μαζί κατά τη διάρκεια της διαδικασία της IVS. Για να καταλάβουμε την πραγματική γονιμότητα του άντρα, είναι σημαντικό να αναλύσουμε το σπέρμα τουλάχιστον δύο ή τρεις φορές πριν μπορέσουμε να καταλάβουμε τις διάφορες ποικιλίες, που μπορεί να υπαρχούν στον αριθμό των σπερματοζωαρίων και των άτυπων μορφών. Στη γονιμότητα του σπέρματος παίζει ρόλο ο αριθμός των σπερματοζωαρίων, η ικανότητα, η προωθητική ικανότητα αυτών, καθώς και ο αριθμός των ατύπων μορφών. Ένας μέσος αριθμός σπερματοζωαρίων είναι περίπου 100 εκατομμύρια ανά ml και μπορεί να υπάρχουν 3,5 ως 13 ml σε κάθε εκσπερμάτιση. Τα σπερματοζωάρια παράγονται σε ρυθμό 1800 ανά δευτερόλεπτο από κάθε όρχι. Αριθμός σπερματοζωαρίων κάτω από 20 έως 40 εκατομμύρια ανά ml θεωρείται υπογόνιμος και κάτω από 20 εκ ανά ml θεωρείται χαμηλός με πολύ μικρή πιθανότητα γονιμοποίησης, παρόλο που η γονιμοποίηση δεν θεωρείται αδύνατη απλώς μπορεί να χρειαστεί περισσότερος χρόνος για τη σύλληψη. Ελάττωση της παραγωγής ή της λειτουργίας του σπέρματος μπορεί να προέρχεται από γενετικούς λόγους, καθυστερημένη κάθοδο των όρχεων (κρυψορχία), μαγουλάδες, χλαμύδια, καρκίνο, κιρσοκήλη, ακτινοβόληση, κυτταροτοξικά φάρμακα, άλλα φάρμακα και περιβαλλοντολογικούς παράγοντες. Επίσης, μπορεί να υπάρχουν διαταραχές στην μεταφορά του σπέρματος λόγω αυτοάνοσης υπογονιμότητας (μία κατάσταση στην οποία μπορεί ο άνδρας να παράγει αντισώματα στο δικό του το σπέρμα), απόφραξη του σπερματικού πόρου, καθώς και προβλήματα εκσπερμάτισης, όπως η παλίνδρομη εκσπερμάτιση. Από την πλευρά της γυναίκας, μπορεί να υπάρχουν προβλήματα στην ωορρηξία, όπως είναι οι πολυκυστικές ωοθήκες, ο υπογοναδισμός, οι διαταραχές στη λειτουργία του υποθαλάμου, η υπερπολακτιναιμία, ωοθηκική ανεπάρκεια, ανωορρηκτικοί κύκλοι, όχι καλής ποιότητας ωάρια, κυταροτοξικά φάρμακα, άλλα φάρμακα, ακτινοβόληση, κάπνισμα. Η ενδομητρίωση επίσης είναι ένας παράγων που ελαττώνει τις πιθανότητες μίας εγκυμοσύνης. Είναι γεγονός ότι η ενδομητρίωση μπορεί να προκαλέσει ενδοπυελικές συμφύσεις, μειώνοντας έτσι τις πιθανότητες για μία σύλληψη. Παρόλα αυτά, πολλές γυναίκες με ελαφριά ως μέτρια ενδομητρίωση μπορούν να μείνουν έγκυες. Η ενδομητρίωση διαγιγνώσκεται με την λαπαροσκόπηση και πολλές γυναίκες δεν γνωρίζουν ότι έχουν ενδομητρίωση σε σημαντικό ποσοστό, μέχρι να εξεταστούν λαπαροσκοπικά. Τα συμπτώματα της ενδομητρίωσης δεν είναι ειδικά, και μία γυναίκα μπορεί να έχει συμπτώματα ενδομητρίωσης, ενώ να μην αποδειχθεί ότι έχει την νόσο, κατά την διάρκεια μίας λαπαροσκόπησης. Μία γυναίκα μπορεί επίσης να υποφέρει από απόφραξη των σαλπίγγων ή από χλαμυδιακή λοίμωξη, οντότητες οι οποίες και οι δύο μπορεί να μειώσουν τις πιθανότητες γονιμότητας. Έχει βρεθεί ότι οι 3 από τις 4 γυναίκες που έχουν υπογονιμότητα που οφείλεται σε σαλπιγγικό παράγοντα, ή που έχουν εξωμήτριο κύηση, είχαν χλαμυδιακή λοίμωξη. Υπάρχει επίσης και η ανεξήγητη γονιμότητα που αναφέρθηκε προηγουμένως. Υπάρχουν πολλές γυναίκες οι οποίες μπορεί να έχουν μία επαφή και να μείνουν κατευθείαν έγκυες, αυτές που λέμε ότι μένουν έγκυες "με τον αέρα", και από την άλλη πλευρά υπάρχουν πολλές οι οποίες μπορεί να προσπαθούν για χρόνια και να έχουν κάνει όλες τις εξετάσεις και παρόλα αυτά να μην μπορούν να μείνουν έγκυες. Εδώ υπάρχουν διάφοροι παράγοντες που μπορεί να παίζουν ρόλο και να μην έχουν εξεταστεί από την σύγχρονη ιατρική. Για παράδειγμα, οι ελλείψεις διαφόρων ιχνοστοιχείων ή βιταμινών, η λήψη ορισμένων ουσιών σε χρόνιο επίπεδο, όπως είναι ο καφές ή το αλκοόλ, η αύξηση ή η υπερβολική μείωση του βάρους, η ψυχολογική κατάσταση της γυναίκας, καθώς και το σωματικό ή ψυχολογικό στρες. Το στρες μπορεί επίσης να επηρεάσει και τους άντρες, με αποτέλεσμα πτώση του αριθμού των σπερματοζωαρίων. Ο ψυχολογικός παράγοντας είναι πολύ σημαντικός παράγοντας για το υπογόνιμο ζευγάρι, επειδή υπάρχει η επιβάρυνση της κοινωνίας, υπάρχει η επιβάρυνση των διαπροσωπικών σχέσεων του ζευγαριού μέσα στον γάμο, η σχέση του με τους συγγενείς και άλλα άτομα, η πίεση της υπογονιμότητας σε κάθε ένα από αυτά τα δύο άτομα του ζευγαριού, καθώς και η ψυχολογική πίεση όταν το ζευγάρι αυτό βρίσκεται μέσα στην διαδικασία μίας προσπάθειας για υποβοηθούμενη τεχνητή γονιμοποίηση. Υπάρχει επίσης η βιολογική ανάγκη της γυναίκας και του άντρα, για ένα παιδί, καθώς και το στρες της στέρησης αυτής της ψυχολογικής ανάγκης. Σε όλα αυτά θα πρέπει να προστεθεί και η επιβάρυνση της εξάρτησης από το γιατρό που βοηθά το ζευγάρι επειδή πολλές φορές αυτοί νομίζουν ότι αυτός είναι ο μόνος που μπορεί να τους βοηθήσει, να τους καταλάβει και να τους προσφέρει κάποιες ελπίδες. Μπορεί να νιώθουν την υποχρέωση να είναι καλοί ασθενείς, και να ξοδεύουν αρκετή ενεργητικότητα στην προσπάθεια προς αυτήν την κατεύθυνση. Έτσι λοιπόν, θα πρέπει να υιοθετηθούν τρόποι βελτίωσης της ποιότητας ζωής και μεγιστοποίησης των δυνατοτήτων. Στην σύγχρονη εποχή έχει έρθει ο καιρός πια να συμπληρωθεί η εξωσωματική γονιμοποίηση και με την υποβοήθηση του ατόμου σαν ένα όλον, ώστε να μπει πιο ολοκληρωμένο και πιο υγιές στην διαδικασία αυτή. Θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν μέθοδοι χαλάρωσης και βελτίωσης της υγείας, οι οποίες εάν τύχει να μην έχουν ως αποτέλεσμα την γέννηση ενός παιδιού, τουλάχιστον θα αυξήσουν την ικανότητα των ατόμων να απολαμβάνουν την ζωή ενώ συνεχίζουν να προσπαθούν να ξεπεράσουν τα προβλήματά τους.

υπογονιμότητα σήμερα Ημερομηνία δημοσίευσης: 10 Ιουνίου 2005 Γράφει: Γκικόντες Ευάγγελος, Μαιευτήρας - Χειρούργος Γυναικολόγος Προβολή Υπολογίζεται ότι ένα 15% περίπου των ζευγαριών θα πάσχει από κάποιο πρόβλημα υπογονιμότητας. Το ποσοστό αυτό μπορεί να μην έχει εκτιμηθεί σωστά καθώς περιλαμβάνει μόνο τα ζευγάρια εκείνα που αναζητούν ιατρική βοήθεια για το προβλημά τους. Υπάρχουν όμως και άλλα ζευγάρια που είναι προετοιμασμένα να αποδεχθούν την υπογονιμότητά τους, δεν αποκτούν παιδί αλλά και δεν προσπαθούν ενεργά για κάτι τέτοιο. Τα ποσοστά των ατόμων με υπογονιμότητα τείνουν να αυξάνουν, και αυτό γίνεται γιατί αυξάνεται η άποψη ότι η ελαττωμένη γονιμότητα είναι μία κατάσταση η οποία αντιμετωπίζεται. Έτσι, περισσότερα ζευγάρια πλησιάζουν τον γιατρό τους για να λάβουν βοήθεια. Το θέμα της υπογονιμότητας αναφέρεται συχνά στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και έχουν βρεθεί καινούργιες μέθοδοι μικρογονιμοποίησης οι οποίες προσφέρουν περισσότερες ελπίδες εκεί όπου παλαιότερα δεν υπήρχε καμία. Τώρα μπορεί να υπάρξει γονιμότητα και σύλληψη ακόμα και με ένα ή δύο ζωντανά σπερματοζωάρια από πλευράς του συζύγου ή και με κανένα ζωντανό σπερματοζωάριο με την χρησιμοποίηση των σπερματίδων. Εκτός από αυτά, η συχνότητα των χλαμυδιακών νόσων αυξάνεται. Οι λοιμώξεις αυτές μπορεί να έχουν κάποια επίδραση στην διαβατότητα των σαλπίγγων των γυναικών και να μειώνουν τις πιθανότητες φυσιολογικής σύλληψης ή να αυξάνουν τις πιθανότητες εξωμητρίου κυήσεως. Εκτός από αυτό, ο αριθμός ζωντανών σπερματοζωαρίων στον αντρικό πληθυσμό γενικά, μειώνεται σταδιακά. Δεν είναι γνωστός ακόμα ο τρόπος με τον οποίο το σπέρμα έχει την ικανότητα να γονιμοποιεί ένα ωάριο. Είναι δυνατόν, σπέρμα που εμφανίζεται φυσιολογικό, να μην μπορεί να γονιμοποιήσει ένα ωάριο, όταν αυτά τοποθετηθούν μαζί κατά τη διάρκεια της διαδικασία της IVS. Για να καταλάβουμε την πραγματική γονιμότητα του άντρα, είναι σημαντικό να αναλύσουμε το σπέρμα τουλάχιστον δύο ή τρεις φορές πριν μπορέσουμε να καταλάβουμε τις διάφορες ποικιλίες, που μπορεί να υπαρχούν στον αριθμό των σπερματοζωαρίων και των άτυπων μορφών. Στη γονιμότητα του σπέρματος παίζει ρόλο ο αριθμός των σπερματοζωαρίων, η ικανότητα, η προωθητική ικανότητα αυτών, καθώς και ο αριθμός των ατύπων μορφών. Ένας μέσος αριθμός σπερματοζωαρίων είναι περίπου 100 εκατομμύρια ανά ml και μπορεί να υπάρχουν 3,5 ως 13 ml σε κάθε εκσπερμάτιση. Τα σπερματοζωάρια παράγονται σε ρυθμό 1800 ανά δευτερόλεπτο από κάθε όρχι. Αριθμός σπερματοζωαρίων κάτω από 20 έως 40 εκατομμύρια ανά ml θεωρείται υπογόνιμος και κάτω από 20 εκ ανά ml θεωρείται χαμηλός με πολύ μικρή πιθανότητα γονιμοποίησης, παρόλο που η γονιμοποίηση δεν θεωρείται αδύνατη απλώς μπορεί να χρειαστεί περισσότερος χρόνος για τη σύλληψη. Ελάττωση της παραγωγής ή της λειτουργίας του σπέρματος μπορεί να προέρχεται από γενετικούς λόγους, καθυστερημένη κάθοδο των όρχεων (κρυψορχία), μαγουλάδες, χλαμύδια, καρκίνο, κιρσοκήλη, ακτινοβόληση, κυτταροτοξικά φάρμακα, άλλα φάρμακα και περιβαλλοντολογικούς παράγοντες. Επίσης, μπορεί να υπάρχουν διαταραχές στην μεταφορά του σπέρματος λόγω αυτοάνοσης υπογονιμότητας (μία κατάσταση στην οποία μπορεί ο άνδρας να παράγει αντισώματα στο δικό του το σπέρμα), απόφραξη του σπερματικού πόρου, καθώς και προβλήματα εκσπερμάτισης, όπως η παλίνδρομη εκσπερμάτιση. Από την πλευρά της γυναίκας, μπορεί να υπάρχουν προβλήματα στην ωορρηξία, όπως είναι οι πολυκυστικές ωοθήκες, ο υπογοναδισμός, οι διαταραχές στη λειτουργία του υποθαλάμου, η υπερπολακτιναιμία, ωοθηκική ανεπάρκεια, ανωορρηκτικοί κύκλοι, όχι καλής ποιότητας ωάρια, κυταροτοξικά φάρμακα, άλλα φάρμακα, ακτινοβόληση, κάπνισμα. Η ενδομητρίωση επίσης είναι ένας παράγων που ελαττώνει τις πιθανότητες μίας εγκυμοσύνης. Είναι γεγονός ότι η ενδομητρίωση μπορεί να προκαλέσει ενδοπυελικές συμφύσεις, μειώνοντας έτσι τις πιθανότητες για μία σύλληψη. Παρόλα αυτά, πολλές γυναίκες με ελαφριά ως μέτρια ενδομητρίωση μπορούν να μείνουν έγκυες. Η ενδομητρίωση διαγιγνώσκεται με την λαπαροσκόπηση και πολλές γυναίκες δεν γνωρίζουν ότι έχουν ενδομητρίωση σε σημαντικό ποσοστό, μέχρι να εξεταστούν λαπαροσκοπικά. Τα συμπτώματα της ενδομητρίωσης δεν είναι ειδικά, και μία γυναίκα μπορεί να έχει συμπτώματα ενδομητρίωσης, ενώ να μην αποδειχθεί ότι έχει την νόσο, κατά την διάρκεια μίας λαπαροσκόπησης. Μία γυναίκα μπορεί επίσης να υποφέρει από απόφραξη των σαλπίγγων ή από χλαμυδιακή λοίμωξη, οντότητες οι οποίες και οι δύο μπορεί να μειώσουν τις πιθανότητες γονιμότητας. Έχει βρεθεί ότι οι 3 από τις 4 γυναίκες που έχουν υπογονιμότητα που οφείλεται σε σαλπιγγικό παράγοντα, ή που έχουν εξωμήτριο κύηση, είχαν χλαμυδιακή λοίμωξη. Υπάρχει επίσης και η ανεξήγητη γονιμότητα που αναφέρθηκε προηγουμένως. Υπάρχουν πολλές γυναίκες οι οποίες μπορεί να έχουν μία επαφή και να μείνουν κατευθείαν έγκυες, αυτές που λέμε ότι μένουν έγκυες "με τον αέρα", και από την άλλη πλευρά υπάρχουν πολλές οι οποίες μπορεί να προσπαθούν για χρόνια και να έχουν κάνει όλες τις εξετάσεις και παρόλα αυτά να μην μπορούν να μείνουν έγκυες. Εδώ υπάρχουν διάφοροι παράγοντες που μπορεί να παίζουν ρόλο και να μην έχουν εξεταστεί από την σύγχρονη ιατρική. Για παράδειγμα, οι ελλείψεις διαφόρων ιχνοστοιχείων ή βιταμινών, η λήψη ορισμένων ουσιών σε χρόνιο επίπεδο, όπως είναι ο καφές ή το αλκοόλ, η αύξηση ή η υπερβολική μείωση του βάρους, η ψυχολογική κατάσταση της γυναίκας, καθώς και το σωματικό ή ψυχολογικό στρες. Το στρες μπορεί επίσης να επηρεάσει και τους άντρες, με αποτέλεσμα πτώση του αριθμού των σπερματοζωαρίων. Ο ψυχολογικός παράγοντας είναι πολύ σημαντικός παράγοντας για το υπογόνιμο ζευγάρι, επειδή υπάρχει η επιβάρυνση της κοινωνίας, υπάρχει η επιβάρυνση των διαπροσωπικών σχέσεων του ζευγαριού μέσα στον γάμο, η σχέση του με τους συγγενείς και άλλα άτομα, η πίεση της υπογονιμότητας σε κάθε ένα από αυτά τα δύο άτομα του ζευγαριού, καθώς και η ψυχολογική πίεση όταν το ζευγάρι αυτό βρίσκεται μέσα στην διαδικασία μίας προσπάθειας για υποβοηθούμενη τεχνητή γονιμοποίηση. Υπάρχει επίσης η βιολογική ανάγκη της γυναίκας και του άντρα, για ένα παιδί, καθώς και το στρες της στέρησης αυτής της ψυχολογικής ανάγκης. Σε όλα αυτά θα πρέπει να προστεθεί και η επιβάρυνση της εξάρτησης από το γιατρό που βοηθά το ζευγάρι επειδή πολλές φορές αυτοί νομίζουν ότι αυτός είναι ο μόνος που μπορεί να τους βοηθήσει, να τους καταλάβει και να τους προσφέρει κάποιες ελπίδες. Μπορεί να νιώθουν την υποχρέωση να είναι καλοί ασθενείς, και να ξοδεύουν αρκετή ενεργητικότητα στην προσπάθεια προς αυτήν την κατεύθυνση. Έτσι λοιπόν, θα πρέπει να υιοθετηθούν τρόποι βελτίωσης της ποιότητας ζωής και μεγιστοποίησης των δυνατοτήτων. Στην σύγχρονη εποχή έχει έρθει ο καιρός πια να συμπληρωθεί η εξωσωματική γονιμοποίηση και με την υποβοήθηση του ατόμου σαν ένα όλον, ώστε να μπει πιο ολοκληρωμένο και πιο υγιές στην διαδικασία αυτή. Θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν μέθοδοι χαλάρωσης και βελτίωσης της υγείας, οι οποίες εάν τύχει να μην έχουν ως αποτέλεσμα την γέννηση ενός παιδιού, τουλάχιστον θα αυξήσουν την ικανότητα των ατόμων να απολαμβάνουν την ζωή ενώ συνεχίζουν να προσπαθούν να ξεπεράσουν τα προβλήματά τους.

υπογονιμότητα σήμερα Ημερομηνία δημοσίευσης: 10 Ιουνίου 2005 Γράφει: Γκικόντες Ευάγγελος, Μαιευτήρας - Χειρούργος Γυναικολόγος Προβολή Υπολογίζεται ότι ένα 15% περίπου των ζευγαριών θα πάσχει από κάποιο πρόβλημα υπογονιμότητας. Το ποσοστό αυτό μπορεί να μην έχει εκτιμηθεί σωστά καθώς περιλαμβάνει μόνο τα ζευγάρια εκείνα που αναζητούν ιατρική βοήθεια για το προβλημά τους. Υπάρχουν όμως και άλλα ζευγάρια που είναι προετοιμασμένα να αποδεχθούν την υπογονιμότητά τους, δεν αποκτούν παιδί αλλά και δεν προσπαθούν ενεργά για κάτι τέτοιο. Τα ποσοστά των ατόμων με υπογονιμότητα τείνουν να αυξάνουν, και αυτό γίνεται γιατί αυξάνεται η άποψη ότι η ελαττωμένη γονιμότητα είναι μία κατάσταση η οποία αντιμετωπίζεται. Έτσι, περισσότερα ζευγάρια πλησιάζουν τον γιατρό τους για να λάβουν βοήθεια. Το θέμα της υπογονιμότητας αναφέρεται συχνά στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και έχουν βρεθεί καινούργιες μέθοδοι μικρογονιμοποίησης οι οποίες προσφέρουν περισσότερες ελπίδες εκεί όπου παλαιότερα δεν υπήρχε καμία. Τώρα μπορεί να υπάρξει γονιμότητα και σύλληψη ακόμα και με ένα ή δύο ζωντανά σπερματοζωάρια από πλευράς του συζύγου ή και με κανένα ζωντανό σπερματοζωάριο με την χρησιμοποίηση των σπερματίδων. Εκτός από αυτά, η συχνότητα των χλαμυδιακών νόσων αυξάνεται. Οι λοιμώξεις αυτές μπορεί να έχουν κάποια επίδραση στην διαβατότητα των σαλπίγγων των γυναικών και να μειώνουν τις πιθανότητες φυσιολογικής σύλληψης ή να αυξάνουν τις πιθανότητες εξωμητρίου κυήσεως. Εκτός από αυτό, ο αριθμός ζωντανών σπερματοζωαρίων στον αντρικό πληθυσμό γενικά, μειώνεται σταδιακά. Δεν είναι γνωστός ακόμα ο τρόπος με τον οποίο το σπέρμα έχει την ικανότητα να γονιμοποιεί ένα ωάριο. Είναι δυνατόν, σπέρμα που εμφανίζεται φυσιολογικό, να μην μπορεί να γονιμοποιήσει ένα ωάριο, όταν αυτά τοποθετηθούν μαζί κατά τη διάρκεια της διαδικασία της IVS. Για να καταλάβουμε την πραγματική γονιμότητα του άντρα, είναι σημαντικό να αναλύσουμε το σπέρμα τουλάχιστον δύο ή τρεις φορές πριν μπορέσουμε να καταλάβουμε τις διάφορες ποικιλίες, που μπορεί να υπαρχούν στον αριθμό των σπερματοζωαρίων και των άτυπων μορφών. Στη γονιμότητα του σπέρματος παίζει ρόλο ο αριθμός των σπερματοζωαρίων, η ικανότητα, η προωθητική ικανότητα αυτών, καθώς και ο αριθμός των ατύπων μορφών. Ένας μέσος αριθμός σπερματοζωαρίων είναι περίπου 100 εκατομμύρια ανά ml και μπορεί να υπάρχουν 3,5 ως 13 ml σε κάθε εκσπερμάτιση. Τα σπερματοζωάρια παράγονται σε ρυθμό 1800 ανά δευτερόλεπτο από κάθε όρχι. Αριθμός σπερματοζωαρίων κάτω από 20 έως 40 εκατομμύρια ανά ml θεωρείται υπογόνιμος και κάτω από 20 εκ ανά ml θεωρείται χαμηλός με πολύ μικρή πιθανότητα γονιμοποίησης, παρόλο που η γονιμοποίηση δεν θεωρείται αδύνατη απλώς μπορεί να χρειαστεί περισσότερος χρόνος για τη σύλληψη. Ελάττωση της παραγωγής ή της λειτουργίας του σπέρματος μπορεί να προέρχεται από γενετικούς λόγους, καθυστερημένη κάθοδο των όρχεων (κρυψορχία), μαγουλάδες, χλαμύδια, καρκίνο, κιρσοκήλη, ακτινοβόληση, κυτταροτοξικά φάρμακα, άλλα φάρμακα και περιβαλλοντολογικούς παράγοντες. Επίσης, μπορεί να υπάρχουν διαταραχές στην μεταφορά του σπέρματος λόγω αυτοάνοσης υπογονιμότητας (μία κατάσταση στην οποία μπορεί ο άνδρας να παράγει αντισώματα στο δικό του το σπέρμα), απόφραξη του σπερματικού πόρου, καθώς και προβλήματα εκσπερμάτισης, όπως η παλίνδρομη εκσπερμάτιση. Από την πλευρά της γυναίκας, μπορεί να υπάρχουν προβλήματα στην ωορρηξία, όπως είναι οι πολυκυστικές ωοθήκες, ο υπογοναδισμός, οι διαταραχές στη λειτουργία του υποθαλάμου, η υπερπολακτιναιμία, ωοθηκική ανεπάρκεια, ανωορρηκτικοί κύκλοι, όχι καλής ποιότητας ωάρια, κυταροτοξικά φάρμακα, άλλα φάρμακα, ακτινοβόληση, κάπνισμα. Η ενδομητρίωση επίσης είναι ένας παράγων που ελαττώνει τις πιθανότητες μίας εγκυμοσύνης. Είναι γεγονός ότι η ενδομητρίωση μπορεί να προκαλέσει ενδοπυελικές συμφύσεις, μειώνοντας έτσι τις πιθανότητες για μία σύλληψη. Παρόλα αυτά, πολλές γυναίκες με ελαφριά ως μέτρια ενδομητρίωση μπορούν να μείνουν έγκυες. Η ενδομητρίωση διαγιγνώσκεται με την λαπαροσκόπηση και πολλές γυναίκες δεν γνωρίζουν ότι έχουν ενδομητρίωση σε σημαντικό ποσοστό, μέχρι να εξεταστούν λαπαροσκοπικά. Τα συμπτώματα της ενδομητρίωσης δεν είναι ειδικά, και μία γυναίκα μπορεί να έχει συμπτώματα ενδομητρίωσης, ενώ να μην αποδειχθεί ότι έχει την νόσο, κατά την διάρκεια μίας λαπαροσκόπησης. Μία γυναίκα μπορεί επίσης να υποφέρει από απόφραξη των σαλπίγγων ή από χλαμυδιακή λοίμωξη, οντότητες οι οποίες και οι δύο μπορεί να μειώσουν τις πιθανότητες γονιμότητας. Έχει βρεθεί ότι οι 3 από τις 4 γυναίκες που έχουν υπογονιμότητα που οφείλεται σε σαλπιγγικό παράγοντα, ή που έχουν εξωμήτριο κύηση, είχαν χλαμυδιακή λοίμωξη. Υπάρχει επίσης και η ανεξήγητη γονιμότητα που αναφέρθηκε προηγουμένως. Υπάρχουν πολλές γυναίκες οι οποίες μπορεί να έχουν μία επαφή και να μείνουν κατευθείαν έγκυες, αυτές που λέμε ότι μένουν έγκυες "με τον αέρα", και από την άλλη πλευρά υπάρχουν πολλές οι οποίες μπορεί να προσπαθούν για χρόνια και να έχουν κάνει όλες τις εξετάσεις και παρόλα αυτά να μην μπορούν να μείνουν έγκυες. Εδώ υπάρχουν διάφοροι παράγοντες που μπορεί να παίζουν ρόλο και να μην έχουν εξεταστεί από την σύγχρονη ιατρική. Για παράδειγμα, οι ελλείψεις διαφόρων ιχνοστοιχείων ή βιταμινών, η λήψη ορισμένων ουσιών σε χρόνιο επίπεδο, όπως είναι ο καφές ή το αλκοόλ, η αύξηση ή η υπερβολική μείωση του βάρους, η ψυχολογική κατάσταση της γυναίκας, καθώς και το σωματικό ή ψυχολογικό στρες. Το στρες μπορεί επίσης να επηρεάσει και τους άντρες, με αποτέλεσμα πτώση του αριθμού των σπερματοζωαρίων. Ο ψυχολογικός παράγοντας είναι πολύ σημαντικός παράγοντας για το υπογόνιμο ζευγάρι, επειδή υπάρχει η επιβάρυνση της κοινωνίας, υπάρχει η επιβάρυνση των διαπροσωπικών σχέσεων του ζευγαριού μέσα στον γάμο, η σχέση του με τους συγγενείς και άλλα άτομα, η πίεση της υπογονιμότητας σε κάθε ένα από αυτά τα δύο άτομα του ζευγαριού, καθώς και η ψυχολογική πίεση όταν το ζευγάρι αυτό βρίσκεται μέσα στην διαδικασία μίας προσπάθειας για υποβοηθούμενη τεχνητή γονιμοποίηση. Υπάρχει επίσης η βιολογική ανάγκη της γυναίκας και του άντρα, για ένα παιδί, καθώς και το στρες της στέρησης αυτής της ψυχολογικής ανάγκης. Σε όλα αυτά θα πρέπει να προστεθεί και η επιβάρυνση της εξάρτησης από το γιατρό που βοηθά το ζευγάρι επειδή πολλές φορές αυτοί νομίζουν ότι αυτός είναι ο μόνος που μπορεί να τους βοηθήσει, να τους καταλάβει και να τους προσφέρει κάποιες ελπίδες. Μπορεί να νιώθουν την υποχρέωση να είναι καλοί ασθενείς, και να ξοδεύουν αρκετή ενεργητικότητα στην προσπάθεια προς αυτήν την κατεύθυνση. Έτσι λοιπόν, θα πρέπει να υιοθετηθούν τρόποι βελτίωσης της ποιότητας ζωής και μεγιστοποίησης των δυνατοτήτων. Στην σύγχρονη εποχή έχει έρθει ο καιρός πια να συμπληρωθεί η εξωσωματική γονιμοποίηση και με την υποβοήθηση του ατόμου σαν ένα όλον, ώστε να μπει πιο ολοκληρωμένο και πιο υγιές στην διαδικασία αυτή. Θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν μέθοδοι χαλάρωσης και βελτίωσης της υγείας, οι οποίες εάν τύχει να μην έχουν ως αποτέλεσμα την γέννηση ενός παιδιού, τουλάχιστον θα αυξήσουν την ικανότητα των ατόμων να απολαμβάνουν την ζωή ενώ συνεχίζουν να προσπαθούν να ξεπεράσουν τα προβλήματά τους.

αρχή της αντιμετώπισης του προβλήματος Ημερομηνία δημοσίευσης: 10 Ιουνίου 2005 Γράφει: Γκικόντες Ευάγγελος, Μαιευτήρας - Χειρούργος Γυναικολόγος Προβολή Το πρώτο που θα πρέπει να κάνει ένα ζευγάρι που αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα υπογονιμότητας, είναι να έχει μία σωστή ψυχολογική αντιμετώπιση προς το πρόβλημα αυτό. Δεν θα πρέπει να υπάρχει άγχος, αγωνία, και λάθος αντιλήψεις σχετικά με το πρόβλημα. Το ζευγάρι θα πρέπει να ψάξει πρώτα από όλα να βρει ψυχολογική υποστήριξη, ερχόμενο σε επαφή με άλλα ζευγάρια που μπορεί να έχουν βρεθεί σε παρόμοια κατάσταση. Είναι σημαντικό να υπάρχουν σωστές ψυχολογικές αντιδράσεις στα προβλήματα υπογονιμότητας και το ζευγάρι θα πρέπει να εξετάσει τρόπους με τους οποίους άλλα ζευγάρια αντιμετώπισαν το πρόβλημα. Καλό θα είναι να αποφεύγεται η συζήτηση παραγόντων σχετικά με τα παιδιά και με την γονιμότητα και οι φίλοι και οι γνωστοί είναι καλό να έχουν κάποια μικρή γνώση του προβλήματος, όπου αυτό είναι δυνατόν και να αποφεύγουν να κάνουν σχόλια που μπορεί να "ρίξουν" προσωρινά το ζευγάρι. Το κάπνισμα, το ποτό, και η λήψη ηρεμιστικών ή ακόμα το πολύ φαγητό, μπορεί να σας κάνουν να νιώθετε καλύτερα, αλλά δεν είναι θετικοί τρόποι για την ψυχολογική υποστήριξη σε μία περίπτωση υπογονιμότητας. Εκείνο που θα πρέπει ίσως να γίνει, είναι να κάνετε το πρόβλημα σας να φύγει από το κέντρο του ενδιαφέροντος, αναμειγνυόμενοι σε άλλες δραστηριότητες, ασχολούμενοι περισσότερο με την εργασίας σας, αναλαμβάνοντας νέα ενδιαφέροντα, ή ξοδεύοντας περισσότερο χρόνο στα ήδη υπάρχοντα. Επίσης, είναι καλό και να δουλέψετε και προς την πλευρά της αυτοεκτίμησης σας. Προσπαθήστε να βελτιώσετε την εξωτερική σας εμφάνιση, την ψυχολογική σας κατάσταση, την σωματική σας αντοχή, την εργασία σας, τη δίαιτά σας. Δουλέψτε επίσης και στην αναγνώριση των θετικών απόψεων της υπογονιμότητας. Σκεφτείτε ότι το να μην έχετε παιδί, σας δίνει μεγαλύτερη ελευθερία, δεν είστε δεμένοι μέσα στο σπίτι, μπορείτε να βγείτε έξω, να κάνετε ότι θέλετε, να φάτε με την ησυχία σας, να κάνετε ταξίδια κλπ. Μπορεί αυτό να είναι κάτι τεχνητό, αλλά μπορεί να σας βοηθήσει να καταλάβετε ότι έστω και προσωρινά υπάρχει μία θετική πλευρά στην έλλειψη παιδιών. Μην κλαίτε στο ντους. Δώστε όμως διέξοδο στα αισθήματά σας, συζητήστε τα εις βάθος με τον σύντροφό σας, και ζητήστε βοήθεια. Μπορεί να πιστεύετε ότι προστατεύετε τον άλλον, εάν δεν του λέτε αυτό που πραγματικά νιώθετε. Αυτό μπορεί να ισχύει μεν, αλλά υπάρχει περίπτωση η απελευθέρωση των συναισθημάτων να καταλήξει σε καλύτερη συνεργασία. Μην φοβηθείτε να καταφύγετε και στην ατομική ή ομαδική συμβουλευτική, σε μία προσπάθεια να βγάλετε τα αισθήματά σας από τον εσωτερικό σας κόσμο προς τα έξω. Χρειάζεται θάρρος για να αποκαλύψουμε κάτι για το οποίο νιώθουμε ευάλωτοι. Μπορεί όμως στην διαδικασία να δούμε και άλλους ανθρώπους οι οποίοι να νιώθουν σαν και εμάς και να βοηθηθούμε από το γεγονός αυτό.

αρχή της αντιμετώπισης του προβλήματος Ημερομηνία δημοσίευσης: 10 Ιουνίου 2005 Γράφει: Γκικόντες Ευάγγελος, Μαιευτήρας - Χειρούργος Γυναικολόγος Προβολή Το πρώτο που θα πρέπει να κάνει ένα ζευγάρι που αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα υπογονιμότητας, είναι να έχει μία σωστή ψυχολογική αντιμετώπιση προς το πρόβλημα αυτό. Δεν θα πρέπει να υπάρχει άγχος, αγωνία, και λάθος αντιλήψεις σχετικά με το πρόβλημα. Το ζευγάρι θα πρέπει να ψάξει πρώτα από όλα να βρει ψυχολογική υποστήριξη, ερχόμενο σε επαφή με άλλα ζευγάρια που μπορεί να έχουν βρεθεί σε παρόμοια κατάσταση. Είναι σημαντικό να υπάρχουν σωστές ψυχολογικές αντιδράσεις στα προβλήματα υπογονιμότητας και το ζευγάρι θα πρέπει να εξετάσει τρόπους με τους οποίους άλλα ζευγάρια αντιμετώπισαν το πρόβλημα. Καλό θα είναι να αποφεύγεται η συζήτηση παραγόντων σχετικά με τα παιδιά και με την γονιμότητα και οι φίλοι και οι γνωστοί είναι καλό να έχουν κάποια μικρή γνώση του προβλήματος, όπου αυτό είναι δυνατόν και να αποφεύγουν να κάνουν σχόλια που μπορεί να "ρίξουν" προσωρινά το ζευγάρι. Το κάπνισμα, το ποτό, και η λήψη ηρεμιστικών ή ακόμα το πολύ φαγητό, μπορεί να σας κάνουν να νιώθετε καλύτερα, αλλά δεν είναι θετικοί τρόποι για την ψυχολογική υποστήριξη σε μία περίπτωση υπογονιμότητας. Εκείνο που θα πρέπει ίσως να γίνει, είναι να κάνετε το πρόβλημα σας να φύγει από το κέντρο του ενδιαφέροντος, αναμειγνυόμενοι σε άλλες δραστηριότητες, ασχολούμενοι περισσότερο με την εργασίας σας, αναλαμβάνοντας νέα ενδιαφέροντα, ή ξοδεύοντας περισσότερο χρόνο στα ήδη υπάρχοντα. Επίσης, είναι καλό και να δουλέψετε και προς την πλευρά της αυτοεκτίμησης σας. Προσπαθήστε να βελτιώσετε την εξωτερική σας εμφάνιση, την ψυχολογική σας κατάσταση, την σωματική σας αντοχή, την εργασία σας, τη δίαιτά σας. Δουλέψτε επίσης και στην αναγνώριση των θετικών απόψεων της υπογονιμότητας. Σκεφτείτε ότι το να μην έχετε παιδί, σας δίνει μεγαλύτερη ελευθερία, δεν είστε δεμένοι μέσα στο σπίτι, μπορείτε να βγείτε έξω, να κάνετε ότι θέλετε, να φάτε με την ησυχία σας, να κάνετε ταξίδια κλπ. Μπορεί αυτό να είναι κάτι τεχνητό, αλλά μπορεί να σας βοηθήσει να καταλάβετε ότι έστω και προσωρινά υπάρχει μία θετική πλευρά στην έλλειψη παιδιών. Μην κλαίτε στο ντους. Δώστε όμως διέξοδο στα αισθήματά σας, συζητήστε τα εις βάθος με τον σύντροφό σας, και ζητήστε βοήθεια. Μπορεί να πιστεύετε ότι προστατεύετε τον άλλον, εάν δεν του λέτε αυτό που πραγματικά νιώθετε. Αυτό μπορεί να ισχύει μεν, αλλά υπάρχει περίπτωση η απελευθέρωση των συναισθημάτων να καταλήξει σε καλύτερη συνεργασία. Μην φοβηθείτε να καταφύγετε και στην ατομική ή ομαδική συμβουλευτική, σε μία προσπάθεια να βγάλετε τα αισθήματά σας από τον εσωτερικό σας κόσμο προς τα έξω. Χρειάζεται θάρρος για να αποκαλύψουμε κάτι για το οποίο νιώθουμε ευάλωτοι. Μπορεί όμως στην διαδικασία να δούμε και άλλους ανθρώπους οι οποίοι να νιώθουν σαν και εμάς και να βοηθηθούμε από το γεγονός αυτό.

αρχή της αντιμετώπισης του προβλήματος Ημερομηνία δημοσίευσης: 10 Ιουνίου 2005 Γράφει: Γκικόντες Ευάγγελος, Μαιευτήρας - Χειρούργος Γυναικολόγος Προβολή Το πρώτο που θα πρέπει να κάνει ένα ζευγάρι που αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα υπογονιμότητας, είναι να έχει μία σωστή ψυχολογική αντιμετώπιση προς το πρόβλημα αυτό. Δεν θα πρέπει να υπάρχει άγχος, αγωνία, και λάθος αντιλήψεις σχετικά με το πρόβλημα. Το ζευγάρι θα πρέπει να ψάξει πρώτα από όλα να βρει ψυχολογική υποστήριξη, ερχόμενο σε επαφή με άλλα ζευγάρια που μπορεί να έχουν βρεθεί σε παρόμοια κατάσταση. Είναι σημαντικό να υπάρχουν σωστές ψυχολογικές αντιδράσεις στα προβλήματα υπογονιμότητας και το ζευγάρι θα πρέπει να εξετάσει τρόπους με τους οποίους άλλα ζευγάρια αντιμετώπισαν το πρόβλημα. Καλό θα είναι να αποφεύγεται η συζήτηση παραγόντων σχετικά με τα παιδιά και με την γονιμότητα και οι φίλοι και οι γνωστοί είναι καλό να έχουν κάποια μικρή γνώση του προβλήματος, όπου αυτό είναι δυνατόν και να αποφεύγουν να κάνουν σχόλια που μπορεί να "ρίξουν" προσωρινά το ζευγάρι. Το κάπνισμα, το ποτό, και η λήψη ηρεμιστικών ή ακόμα το πολύ φαγητό, μπορεί να σας κάνουν να νιώθετε καλύτερα, αλλά δεν είναι θετικοί τρόποι για την ψυχολογική υποστήριξη σε μία περίπτωση υπογονιμότητας. Εκείνο που θα πρέπει ίσως να γίνει, είναι να κάνετε το πρόβλημα σας να φύγει από το κέντρο του ενδιαφέροντος, αναμειγνυόμενοι σε άλλες δραστηριότητες, ασχολούμενοι περισσότερο με την εργασίας σας, αναλαμβάνοντας νέα ενδιαφέροντα, ή ξοδεύοντας περισσότερο χρόνο στα ήδη υπάρχοντα. Επίσης, είναι καλό και να δουλέψετε και προς την πλευρά της αυτοεκτίμησης σας. Προσπαθήστε να βελτιώσετε την εξωτερική σας εμφάνιση, την ψυχολογική σας κατάσταση, την σωματική σας αντοχή, την εργασία σας, τη δίαιτά σας. Δουλέψτε επίσης και στην αναγνώριση των θετικών απόψεων της υπογονιμότητας. Σκεφτείτε ότι το να μην έχετε παιδί, σας δίνει μεγαλύτερη ελευθερία, δεν είστε δεμένοι μέσα στο σπίτι, μπορείτε να βγείτε έξω, να κάνετε ότι θέλετε, να φάτε με την ησυχία σας, να κάνετε ταξίδια κλπ. Μπορεί αυτό να είναι κάτι τεχνητό, αλλά μπορεί να σας βοηθήσει να καταλάβετε ότι έστω και προσωρινά υπάρχει μία θετική πλευρά στην έλλειψη παιδιών. Μην κλαίτε στο ντους. Δώστε όμως διέξοδο στα αισθήματά σας, συζητήστε τα εις βάθος με τον σύντροφό σας, και ζητήστε βοήθεια. Μπορεί να πιστεύετε ότι προστατεύετε τον άλλον, εάν δεν του λέτε αυτό που πραγματικά νιώθετε. Αυτό μπορεί να ισχύει μεν, αλλά υπάρχει περίπτωση η απελευθέρωση των συναισθημάτων να καταλήξει σε καλύτερη συνεργασία. Μην φοβηθείτε να καταφύγετε και στην ατομική ή ομαδική συμβουλευτική, σε μία προσπάθεια να βγάλετε τα αισθήματά σας από τον εσωτερικό σας κόσμο προς τα έξω. Χρειάζεται θάρρος για να αποκαλύψουμε κάτι για το οποίο νιώθουμε ευάλωτοι. Μπορεί όμως στην διαδικασία να δούμε και άλλους ανθρώπους οι οποίοι να νιώθουν σαν και εμάς και να βοηθηθούμε από το γεγονός αυτό.

αρχή της αντιμετώπισης του προβλήματος Ημερομηνία δημοσίευσης: 10 Ιουνίου 2005 Γράφει: Γκικόντες Ευάγγελος, Μαιευτήρας - Χειρούργος Γυναικολόγος Προβολή Το πρώτο που θα πρέπει να κάνει ένα ζευγάρι που αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα υπογονιμότητας, είναι να έχει μία σωστή ψυχολογική αντιμετώπιση προς το πρόβλημα αυτό. Δεν θα πρέπει να υπάρχει άγχος, αγωνία, και λάθος αντιλήψεις σχετικά με το πρόβλημα. Το ζευγάρι θα πρέπει να ψάξει πρώτα από όλα να βρει ψυχολογική υποστήριξη, ερχόμενο σε επαφή με άλλα ζευγάρια που μπορεί να έχουν βρεθεί σε παρόμοια κατάσταση. Είναι σημαντικό να υπάρχουν σωστές ψυχολογικές αντιδράσεις στα προβλήματα υπογονιμότητας και το ζευγάρι θα πρέπει να εξετάσει τρόπους με τους οποίους άλλα ζευγάρια αντιμετώπισαν το πρόβλημα. Καλό θα είναι να αποφεύγεται η συζήτηση παραγόντων σχετικά με τα παιδιά και με την γονιμότητα και οι φίλοι και οι γνωστοί είναι καλό να έχουν κάποια μικρή γνώση του προβλήματος, όπου αυτό είναι δυνατόν και να αποφεύγουν να κάνουν σχόλια που μπορεί να "ρίξουν" προσωρινά το ζευγάρι. Το κάπνισμα, το ποτό, και η λήψη ηρεμιστικών ή ακόμα το πολύ φαγητό, μπορεί να σας κάνουν να νιώθετε καλύτερα, αλλά δεν είναι θετικοί τρόποι για την ψυχολογική υποστήριξη σε μία περίπτωση υπογονιμότητας. Εκείνο που θα πρέπει ίσως να γίνει, είναι να κάνετε το πρόβλημα σας να φύγει από το κέντρο του ενδιαφέροντος, αναμειγνυόμενοι σε άλλες δραστηριότητες, ασχολούμενοι περισσότερο με την εργασίας σας, αναλαμβάνοντας νέα ενδιαφέροντα, ή ξοδεύοντας περισσότερο χρόνο στα ήδη υπάρχοντα. Επίσης, είναι καλό και να δουλέψετε και προς την πλευρά της αυτοεκτίμησης σας. Προσπαθήστε να βελτιώσετε την εξωτερική σας εμφάνιση, την ψυχολογική σας κατάσταση, την σωματική σας αντοχή, την εργασία σας, τη δίαιτά σας. Δουλέψτε επίσης και στην αναγνώριση των θετικών απόψεων της υπογονιμότητας. Σκεφτείτε ότι το να μην έχετε παιδί, σας δίνει μεγαλύτερη ελευθερία, δεν είστε δεμένοι μέσα στο σπίτι, μπορείτε να βγείτε έξω, να κάνετε ότι θέλετε, να φάτε με την ησυχία σας, να κάνετε ταξίδια κλπ. Μπορεί αυτό να είναι κάτι τεχνητό, αλλά μπορεί να σας βοηθήσει να καταλάβετε ότι έστω και προσωρινά υπάρχει μία θετική πλευρά στην έλλειψη παιδιών. Μην κλαίτε στο ντους. Δώστε όμως διέξοδο στα αισθήματά σας, συζητήστε τα εις βάθος με τον σύντροφό σας, και ζητήστε βοήθεια. Μπορεί να πιστεύετε ότι προστατεύετε τον άλλον, εάν δεν του λέτε αυτό που πραγματικά νιώθετε. Αυτό μπορεί να ισχύει μεν, αλλά υπάρχει περίπτωση η απελευθέρωση των συναισθημάτων να καταλήξει σε καλύτερη συνεργασία. Μην φοβηθείτε να καταφύγετε και στην ατομική ή ομαδική συμβουλευτική, σε μία προσπάθεια να βγάλετε τα αισθήματά σας από τον εσωτερικό σας κόσμο προς τα έξω. Χρειάζεται θάρρος για να αποκαλύψουμε κάτι για το οποίο νιώθουμε ευάλωτοι. Μπορεί όμως στην διαδικασία να δούμε και άλλους ανθρώπους οι οποίοι να νιώθουν σαν και εμάς και να βοηθηθούμε από το γεγονός αυτό.

Τέστ αντισπερματικών αντισωμάτων Ημερομηνία δημοσίευσης: 11 Φεβρουαρίου 2008 Γράφει: Χηνιάδης Χ. Χάρης, Μαιευτήρας-Χειρουργός Γυναικολόγος Προβολή Αν κανένα από τα τεστ γονιμότητας που έχουν προηγηθεί δεν έχει καταδείξει ένα λόγο για την υπογονιμότητα του ζευγαριού, τότε ο γιατρός μπορεί να προτείνει το τεστ των Αντισπερματικών Αντισωμάτων. Η χρησιμότητα όμως του τεστ αυτού αμφισβητείται και πολλοί γιατροί συστήνουν την ίδια θεραπεία υπογονιμότητας ανεξάρτητα από το αποτέλεσμά του. Το τεστ ανιχνεύει αντισώματα που κινούνται ενάντια στα σπερματοζωάρια και τα αδρανοποιούν ή και τα εξολοθρεύουν, εμποδίζοντας έτσι την γονιμοποίηση του ωαρίου. Πρόκειται για μια δυσλειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος του άντρα η οποία λαμβάνει χώρα όταν παράγεται το σπέρμα. Οι παράγοντες που πιθανόν να παίζουν κάποιο ρόλο στην υπερευαισθησία αυτή του ανοσοποιητικού συστήματος είναι ο τραυματισμός των όρχεων, οι πιθανές λοιμώξεις (ορχίτιδα, επιδιδυμίτιδα) και οι χειρουργικές επεμβάσεις (απολίνωση σπερματικού πόρου). Το τεστ μετά την σεξουαλική επαφή Το τεστ αυτό είναι επίσης γνωστό και με άλλα ονόματα: post coital test, ή uhner τεστ ή Sims - Huhner τεστ. Η δοκιμασία αυτή αναλύει την τραχηλική βλέννη μετά την σεξουαλική επαφή χωρίς προφυλακτικό και ερευνά την ύπαρξη και την κινητικότητα του σπέρματος στο περιβάλλον του γυναικείου κόλπου. Η χρησιμότητα αυτού του τεστ αμφισβητείται σε μεγάλο βαθμό από τους ιατρούς της αναπαραγωγής, γιατί είναι δύσκολο να εκτιμήσει κανείς το αποτέλεσμά του όσον αφορά την αλλαγή της πορείας της θεραπείας του ζευγαριού. Το τεστ πραγματοποιείται αν υπάρχει φυσιολογικά ωορρηξία στη γυναίκα, οι σάλπιγγές της είναι βατές και το σπερμοδιάγραμμα του άνδρα έχει φυσιολογικές τιμές. Γίνεται την ημέρα πρίν την ωορρηξία, όταν δηλαδή η τραχηλική βλέννη είναι λεπτή και ελαστική και αφήνει έτσι τα σπερματοζωάρια να διεισδύσουν στη μήτρα. Ο γιατρός συλλέγει το κολπικό υγρό 2-4 ώρες μετά την σεξουαλική επαφή και ο εμβρυολόγος το εξετάζει στο μικροσκόπιο. Το τεστ αυτό είναι απλό, αλλά τα αποτελέσματά του μπορούν εύκολα να μην αξιολογηθούν σωστά αν έχει γίνει λάθος υπολογισμός της ημέρας ωορρηξίας ή έχουν χρησιμοποιηθεί λιπαντικά κατά τη σεξουαλική επαφή.

Τέστ αντισπερματικών αντισωμάτων Ημερομηνία δημοσίευσης: 11 Φεβρουαρίου 2008 Γράφει: Χηνιάδης Χ. Χάρης, Μαιευτήρας-Χειρουργός Γυναικολόγος Προβολή Αν κανένα από τα τεστ γονιμότητας που έχουν προηγηθεί δεν έχει καταδείξει ένα λόγο για την υπογονιμότητα του ζευγαριού, τότε ο γιατρός μπορεί να προτείνει το τεστ των Αντισπερματικών Αντισωμάτων. Η χρησιμότητα όμως του τεστ αυτού αμφισβητείται και πολλοί γιατροί συστήνουν την ίδια θεραπεία υπογονιμότητας ανεξάρτητα από το αποτέλεσμά του. Το τεστ ανιχνεύει αντισώματα που κινούνται ενάντια στα σπερματοζωάρια και τα αδρανοποιούν ή και τα εξολοθρεύουν, εμποδίζοντας έτσι την γονιμοποίηση του ωαρίου. Πρόκειται για μια δυσλειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος του άντρα η οποία λαμβάνει χώρα όταν παράγεται το σπέρμα. Οι παράγοντες που πιθανόν να παίζουν κάποιο ρόλο στην υπερευαισθησία αυτή του ανοσοποιητικού συστήματος είναι ο τραυματισμός των όρχεων, οι πιθανές λοιμώξεις (ορχίτιδα, επιδιδυμίτιδα) και οι χειρουργικές επεμβάσεις (απολίνωση σπερματικού πόρου). Το τεστ μετά την σεξουαλική επαφή Το τεστ αυτό είναι επίσης γνωστό και με άλλα ονόματα: post coital test, ή uhner τεστ ή Sims - Huhner τεστ. Η δοκιμασία αυτή αναλύει την τραχηλική βλέννη μετά την σεξουαλική επαφή χωρίς προφυλακτικό και ερευνά την ύπαρξη και την κινητικότητα του σπέρματος στο περιβάλλον του γυναικείου κόλπου. Η χρησιμότητα αυτού του τεστ αμφισβητείται σε μεγάλο βαθμό από τους ιατρούς της αναπαραγωγής, γιατί είναι δύσκολο να εκτιμήσει κανείς το αποτέλεσμά του όσον αφορά την αλλαγή της πορείας της θεραπείας του ζευγαριού. Το τεστ πραγματοποιείται αν υπάρχει φυσιολογικά ωορρηξία στη γυναίκα, οι σάλπιγγές της είναι βατές και το σπερμοδιάγραμμα του άνδρα έχει φυσιολογικές τιμές. Γίνεται την ημέρα πρίν την ωορρηξία, όταν δηλαδή η τραχηλική βλέννη είναι λεπτή και ελαστική και αφήνει έτσι τα σπερματοζωάρια να διεισδύσουν στη μήτρα. Ο γιατρός συλλέγει το κολπικό υγρό 2-4 ώρες μετά την σεξουαλική επαφή και ο εμβρυολόγος το εξετάζει στο μικροσκόπιο. Το τεστ αυτό είναι απλό, αλλά τα αποτελέσματά του μπορούν εύκολα να μην αξιολογηθούν σωστά αν έχει γίνει λάθος υπολογισμός της ημέρας ωορρηξίας ή έχουν χρησιμοποιηθεί λιπαντικά κατά τη σεξουαλική επαφή.

Τέστ αντισπερματικών αντισωμάτων Ημερομηνία δημοσίευσης: 11 Φεβρουαρίου 2008 Γράφει: Χηνιάδης Χ. Χάρης, Μαιευτήρας-Χειρουργός Γυναικολόγος Προβολή Αν κανένα από τα τεστ γονιμότητας που έχουν προηγηθεί δεν έχει καταδείξει ένα λόγο για την υπογονιμότητα του ζευγαριού, τότε ο γιατρός μπορεί να προτείνει το τεστ των Αντισπερματικών Αντισωμάτων. Η χρησιμότητα όμως του τεστ αυτού αμφισβητείται και πολλοί γιατροί συστήνουν την ίδια θεραπεία υπογονιμότητας ανεξάρτητα από το αποτέλεσμά του. Το τεστ ανιχνεύει αντισώματα που κινούνται ενάντια στα σπερματοζωάρια και τα αδρανοποιούν ή και τα εξολοθρεύουν, εμποδίζοντας έτσι την γονιμοποίηση του ωαρίου. Πρόκειται για μια δυσλειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος του άντρα η οποία λαμβάνει χώρα όταν παράγεται το σπέρμα. Οι παράγοντες που πιθανόν να παίζουν κάποιο ρόλο στην υπερευαισθησία αυτή του ανοσοποιητικού συστήματος είναι ο τραυματισμός των όρχεων, οι πιθανές λοιμώξεις (ορχίτιδα, επιδιδυμίτιδα) και οι χειρουργικές επεμβάσεις (απολίνωση σπερματικού πόρου). Το τεστ μετά την σεξουαλική επαφή Το τεστ αυτό είναι επίσης γνωστό και με άλλα ονόματα: post coital test, ή uhner τεστ ή Sims - Huhner τεστ. Η δοκιμασία αυτή αναλύει την τραχηλική βλέννη μετά την σεξουαλική επαφή χωρίς προφυλακτικό και ερευνά την ύπαρξη και την κινητικότητα του σπέρματος στο περιβάλλον του γυναικείου κόλπου. Η χρησιμότητα αυτού του τεστ αμφισβητείται σε μεγάλο βαθμό από τους ιατρούς της αναπαραγωγής, γιατί είναι δύσκολο να εκτιμήσει κανείς το αποτέλεσμά του όσον αφορά την αλλαγή της πορείας της θεραπείας του ζευγαριού. Το τεστ πραγματοποιείται αν υπάρχει φυσιολογικά ωορρηξία στη γυναίκα, οι σάλπιγγές της είναι βατές και το σπερμοδιάγραμμα του άνδρα έχει φυσιολογικές τιμές. Γίνεται την ημέρα πρίν την ωορρηξία, όταν δηλαδή η τραχηλική βλέννη είναι λεπτή και ελαστική και αφήνει έτσι τα σπερματοζωάρια να διεισδύσουν στη μήτρα. Ο γιατρός συλλέγει το κολπικό υγρό 2-4 ώρες μετά την σεξουαλική επαφή και ο εμβρυολόγος το εξετάζει στο μικροσκόπιο. Το τεστ αυτό είναι απλό, αλλά τα αποτελέσματά του μπορούν εύκολα να μην αξιολογηθούν σωστά αν έχει γίνει λάθος υπολογισμός της ημέρας ωορρηξίας ή έχουν χρησιμοποιηθεί λιπαντικά κατά τη σεξουαλική επαφή.

Τέστ αντισπερματικών αντισωμάτων Ημερομηνία δημοσίευσης: 11 Φεβρουαρίου 2008 Γράφει: Χηνιάδης Χ. Χάρης, Μαιευτήρας-Χειρουργός Γυναικολόγος Προβολή Αν κανένα από τα τεστ γονιμότητας που έχουν προηγηθεί δεν έχει καταδείξει ένα λόγο για την υπογονιμότητα του ζευγαριού, τότε ο γιατρός μπορεί να προτείνει το τεστ των Αντισπερματικών Αντισωμάτων. Η χρησιμότητα όμως του τεστ αυτού αμφισβητείται και πολλοί γιατροί συστήνουν την ίδια θεραπεία υπογονιμότητας ανεξάρτητα από το αποτέλεσμά του. Το τεστ ανιχνεύει αντισώματα που κινούνται ενάντια στα σπερματοζωάρια και τα αδρανοποιούν ή και τα εξολοθρεύουν, εμποδίζοντας έτσι την γονιμοποίηση του ωαρίου. Πρόκειται για μια δυσλειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος του άντρα η οποία λαμβάνει χώρα όταν παράγεται το σπέρμα. Οι παράγοντες που πιθανόν να παίζουν κάποιο ρόλο στην υπερευαισθησία αυτή του ανοσοποιητικού συστήματος είναι ο τραυματισμός των όρχεων, οι πιθανές λοιμώξεις (ορχίτιδα, επιδιδυμίτιδα) και οι χειρουργικές επεμβάσεις (απολίνωση σπερματικού πόρου). Το τεστ μετά την σεξουαλική επαφή Το τεστ αυτό είναι επίσης γνωστό και με άλλα ονόματα: post coital test, ή uhner τεστ ή Sims - Huhner τεστ. Η δοκιμασία αυτή αναλύει την τραχηλική βλέννη μετά την σεξουαλική επαφή χωρίς προφυλακτικό και ερευνά την ύπαρξη και την κινητικότητα του σπέρματος στο περιβάλλον του γυναικείου κόλπου. Η χρησιμότητα αυτού του τεστ αμφισβητείται σε μεγάλο βαθμό από τους ιατρούς της αναπαραγωγής, γιατί είναι δύσκολο να εκτιμήσει κανείς το αποτέλεσμά του όσον αφορά την αλλαγή της πορείας της θεραπείας του ζευγαριού. Το τεστ πραγματοποιείται αν υπάρχει φυσιολογικά ωορρηξία στη γυναίκα, οι σάλπιγγές της είναι βατές και το σπερμοδιάγραμμα του άνδρα έχει φυσιολογικές τιμές. Γίνεται την ημέρα πρίν την ωορρηξία, όταν δηλαδή η τραχηλική βλέννη είναι λεπτή και ελαστική και αφήνει έτσι τα σπερματοζωάρια να διεισδύσουν στη μήτρα. Ο γιατρός συλλέγει το κολπικό υγρό 2-4 ώρες μετά την σεξουαλική επαφή και ο εμβρυολόγος το εξετάζει στο μικροσκόπιο. Το τεστ αυτό είναι απλό, αλλά τα αποτελέσματά του μπορούν εύκολα να μην αξιολογηθούν σωστά αν έχει γίνει λάθος υπολογισμός της ημέρας ωορρηξίας ή έχουν χρησιμοποιηθεί λιπαντικά κατά τη σεξουαλική επαφή.

Εξωσωματική γονιμοποίηση Ημερομηνία δημοσίευσης: 14 Μαρτίου 2008 Πηγή: 'Εις ΥΓΕΙΑν' Προβολή Γράφει ο Κων/νος Δημητρόπουλος, Μαιευτήρας – Γυναικολόγος Μονάδα Εξωσωματικής Γονιμοποίησης Νοσοκομείου 'Μητέρα' Η υπογονιμότητα, δηλαδή η αδυναμία επίτευξης κύησης από δυο συντρόφους που έχουν ελεύθερες και τακτικές σεξουαλικές επαφές επί ένα τουλάχιστον έτος, υπολογίζεται ότι αφορά στο 10 - 15 % των ζευγαριών που βρίσκονται σε αναπαραγωγική ηλικία. Ο έλεγχος για τη γονιμότητα των δύο συντρόφων περιλαμβάνει τη λήψη ιατρικού ιστορικού και από τους δυο συντρόφους. Ειδικότερα για τη γυναίκα περιλαμβάνει: Υπερηχογράφημα έσω γεννητικών οργάνων. Ορμονικές εξετάσεις. Υστεροσαλπιγγογραφία για τον έλεγχο της κοιλότητας της μήτρας και της διαβατότητας των σαλπίγγων. Για τον άνδρα περιλαμβάνει: Έλεγχο της ποιότητας του σπέρματος με σπερμοδιάγραμμα. Μπορεί να χρειαστεί να γίνουν επιπλέον εξετάσεις όπως λαπαροσκόπηση, υστεροσκόπηση. Η εξωσωματική γονιμοποίηση Εξωσωματική γονιμοποίηση είναι η γονιμοποίηση του ωαρίου από το σπερματοζωάριο στο ιατρικό εργαστήριο και όχι μέσα στο σώμα της γυναίκας όπως γίνεται με το φυσικό τρόπο. Όταν οι σάλπιγγες της γυναίκας είναι αποφραγμένες ή η ποιότητα του σπέρματος είναι πολύ χαμηλή, η εξωσωματική γονιμοποίηση αποτελεί τον μόνο τρόπο για να επιτευχθεί η σύλληψη. Επιπλέον εφαρμόζεται όταν οι άλλες μέθοδοι υποβοηθούμενης αναπαραγωγής (πρόκληση ωορρηξίας, σπερματέγχυση, χειρουργικές επεμβάσεις) έχουν αποτύχει. Τα βασικά στάδια της εξωσωματικής γονιμοποίησης είναι: Πρόκληση ωοθηκικής διέγερσης Η πρώτη κύηση μετά από εξωσωματική προήλθε από τη λήψη ενός μόνο ωαρίου, που προερχόταν από ένα ωοθυλάκιο, κατά τη διάρκεια ενός φυσιολογικού κύκλου. Σήμερα για την αύξηση του ποσοστού των κυήσεων, γίνεται διέγερση των ωοθηκών ώστε να ληφθούν περισσότερα ωάρια. Τα φάρμακα (ορμόνες) που χρησιμοποιούνται για τη διέγερση των ωοθηκών λέγονται γοναδοτροπίνες και συνδυάζονται με μια άλλη ορμόνη που σκοπό έχει να εμποδίσει την πρόωρη ωορρηξία και την απώλεια των ωαρίων πριν από την ωοληψία. Οι ορμόνες αυτές χρησιμοποιούνται για πάνω από 30 χρόνια και μεγάλες επιδημιολογικές μελέτες έχουν δείξει ότι δεν εκθέτουν σε κίνδυνο τη μητέρα ή τα ωάρια. Η παρακολούθηση της ωοθηκικής διέγερσης γίνεται με υπερηχογραφικό και ορμονολογικό έλεγχο και θα χρειαστούν για το σκοπό αυτό 4 - 5 επισκέψεις της γυναίκας στο Κέντρο Εξωσωματικής Γονιμοποίησης. Ωοληψία και γονιμοποίηση Η λήψη των ωαρίων γίνεται διακολπικά με υπερηχογραφικό έλεγχο, υπό άσηπτες συνθήκες και παρουσία αναισθησιολόγου ο οποίος χορηγεί ενδοφλέβια αναλγησία μικρής διάρκειας. Μετά την ωοληψία η γυναίκα παραμένει στη Μονάδα για 30-60 λεπτά και στη συνέχεια αποχωρεί. Την ίδια ημέρα ο σύζυγος παραδίδει το σπέρμα στον εμβρυολόγο και γίνεται η γονιμοποίηση των ωαρίων με την κλασική μέθοδο ή με τη βοήθεια της μικρογονιμοποίησης. Εμβρυομεταφορά Η εμβρυομεταφορά είναι απλή διαδικασία, διαρκεί περίπου 15 λεπτά και δεν απαιτεί νάρκωση. Γίνεται συνήθως τη δεύτερη ή τρίτη ημέρα μετά την ωοληψία, ενώ αν τα έμβρυα έχουν φθάσει στο στάδιο της βλαστοκύστης, η εμβρυομεταφορά γίνεται την 5η ή 6η ημέρα. Συνήθως μεταφέρονται 2 - 3 έμβρυα για να αποφευχθεί η αύξηση του ποσοστού πολυδύμων κυήσεων. Τα έμβρυα που περισσεύουν, εάν είναι καλής ποιότητας, μπορούν να καταψυχθούν και να χρησιμοποιηθούν από το ζευγάρι σε μια μελλοντική προσπάθεια, η οποία βέβαια δεν θα περιλαμβάνει διέγερση ωοθηκών ούτε και ωοληψία. Μετά την εμβρυομεταφορά η γυναίκα παραμένει κλινήρης για 30 λεπτά και εν συνεχεία αποχωρεί από τη Μονάδα. Αποτελέσματα-Ποσοστό επιτυχίας Δώδεκα ημέρες μετά την εμβρυομεταφορά γίνεται το τεστ κυήσεως της β-hCG στο αίμα. Αν το αποτέλεσμα είναι θετικό, τότε ακολουθεί υπερηχογραφικός έλεγχος σε δυο εβδομάδες για να επιβεβαιωθεί ότι όλα βαίνουν καλώς. Αναφερόμενοι στο μέσο όρο πάντα, θα λέγαμε ότι το ποσοστό κλινικής κύησης ανά εμβρυομεταφορά κυμαίνεται μεταξύ 30 - 40 % με τα καλύτερα αποτελέσματα σε γυναίκες κάτω των 35 ετών. Θαυμαστός καινούργιος κόσμος Σε λίγο κλείνουν 30 χρόνια από τη γέννηση του πρώτου παιδιού (1978) μετά από Εξωσωματική Γονιμοποίηση και οι εξελίξεις στον χώρο αυτό υπήρξαν αλματώδεις. Βιοψία εμβρύων για προεμφυτευτική διάγνωση με σκοπό την επιλογή υγιών εμβρύων για εμβρυομεταφορά, σε ζευγάρια που μπορεί να μεταδώσουν στα παιδιά τους κληρονομικά νοσήματα. Στην Ελλάδα είναι ρουτίνα η προεμφυτευτική διάγνωση σε φορείς β- Μεσογειακής αναιμίας. Κατάψυξη ωαρίων και ωοθηκικού ιστού για τη διατήρηση της αναπαραγωγικής ικανότητας σε γυναίκες που πρόκειται να υποβληθούν σε χημειοθεραπεία ή ακτινοθεραπεία, η οποία θα προκαλέσει ανεπανόρθωτη βλάβη στις ωοθήκες τους. In Vitro ωρίμανση ωαρίων: Ωάρια συλλέγονται από μικρά θυλάκια χωρίς διέγερση των ωοθηκών και, αφού ωριμάσουν στο εργαστήριο, ακολούθως γονιμοποιούνται αποφεύγοντας έτσι τη χρήση γοναδοτροπινών και την εμφάνιση του συνδρόμου της υπερδιέγερσης των ωοθηκών. Με τη μικρογονιμοποίηση δόθηκε λύση στο πρόβλημα της ανδρικής υπογονιμότητας. Ακόμη και σε αζωοσπερμικούς άνδρες είναι δυνατή η λήψη σπερματοζωαρίων από τον όρχι ή από την επιδυδιμίδα και η χρησιμοποίησή τους στην εξωσωματική γονιμοποίηση

Εξωσωματική γονιμοποίηση Ημερομηνία δημοσίευσης: 14 Μαρτίου 2008 Πηγή: 'Εις ΥΓΕΙΑν' Προβολή Γράφει ο Κων/νος Δημητρόπουλος, Μαιευτήρας – Γυναικολόγος Μονάδα Εξωσωματικής Γονιμοποίησης Νοσοκομείου 'Μητέρα' Η υπογονιμότητα, δηλαδή η αδυναμία επίτευξης κύησης από δυο συντρόφους που έχουν ελεύθερες και τακτικές σεξουαλικές επαφές επί ένα τουλάχιστον έτος, υπολογίζεται ότι αφορά στο 10 - 15 % των ζευγαριών που βρίσκονται σε αναπαραγωγική ηλικία. Ο έλεγχος για τη γονιμότητα των δύο συντρόφων περιλαμβάνει τη λήψη ιατρικού ιστορικού και από τους δυο συντρόφους. Ειδικότερα για τη γυναίκα περιλαμβάνει: Υπερηχογράφημα έσω γεννητικών οργάνων. Ορμονικές εξετάσεις. Υστεροσαλπιγγογραφία για τον έλεγχο της κοιλότητας της μήτρας και της διαβατότητας των σαλπίγγων. Για τον άνδρα περιλαμβάνει: Έλεγχο της ποιότητας του σπέρματος με σπερμοδιάγραμμα. Μπορεί να χρειαστεί να γίνουν επιπλέον εξετάσεις όπως λαπαροσκόπηση, υστεροσκόπηση. Η εξωσωματική γονιμοποίηση Εξωσωματική γονιμοποίηση είναι η γονιμοποίηση του ωαρίου από το σπερματοζωάριο στο ιατρικό εργαστήριο και όχι μέσα στο σώμα της γυναίκας όπως γίνεται με το φυσικό τρόπο. Όταν οι σάλπιγγες της γυναίκας είναι αποφραγμένες ή η ποιότητα του σπέρματος είναι πολύ χαμηλή, η εξωσωματική γονιμοποίηση αποτελεί τον μόνο τρόπο για να επιτευχθεί η σύλληψη. Επιπλέον εφαρμόζεται όταν οι άλλες μέθοδοι υποβοηθούμενης αναπαραγωγής (πρόκληση ωορρηξίας, σπερματέγχυση, χειρουργικές επεμβάσεις) έχουν αποτύχει. Τα βασικά στάδια της εξωσωματικής γονιμοποίησης είναι: Πρόκληση ωοθηκικής διέγερσης Η πρώτη κύηση μετά από εξωσωματική προήλθε από τη λήψη ενός μόνο ωαρίου, που προερχόταν από ένα ωοθυλάκιο, κατά τη διάρκεια ενός φυσιολογικού κύκλου. Σήμερα για την αύξηση του ποσοστού των κυήσεων, γίνεται διέγερση των ωοθηκών ώστε να ληφθούν περισσότερα ωάρια. Τα φάρμακα (ορμόνες) που χρησιμοποιούνται για τη διέγερση των ωοθηκών λέγονται γοναδοτροπίνες και συνδυάζονται με μια άλλη ορμόνη που σκοπό έχει να εμποδίσει την πρόωρη ωορρηξία και την απώλεια των ωαρίων πριν από την ωοληψία. Οι ορμόνες αυτές χρησιμοποιούνται για πάνω από 30 χρόνια και μεγάλες επιδημιολογικές μελέτες έχουν δείξει ότι δεν εκθέτουν σε κίνδυνο τη μητέρα ή τα ωάρια. Η παρακολούθηση της ωοθηκικής διέγερσης γίνεται με υπερηχογραφικό και ορμονολογικό έλεγχο και θα χρειαστούν για το σκοπό αυτό 4 - 5 επισκέψεις της γυναίκας στο Κέντρο Εξωσωματικής Γονιμοποίησης. Ωοληψία και γονιμοποίηση Η λήψη των ωαρίων γίνεται διακολπικά με υπερηχογραφικό έλεγχο, υπό άσηπτες συνθήκες και παρουσία αναισθησιολόγου ο οποίος χορηγεί ενδοφλέβια αναλγησία μικρής διάρκειας. Μετά την ωοληψία η γυναίκα παραμένει στη Μονάδα για 30-60 λεπτά και στη συνέχεια αποχωρεί. Την ίδια ημέρα ο σύζυγος παραδίδει το σπέρμα στον εμβρυολόγο και γίνεται η γονιμοποίηση των ωαρίων με την κλασική μέθοδο ή με τη βοήθεια της μικρογονιμοποίησης. Εμβρυομεταφορά Η εμβρυομεταφορά είναι απλή διαδικασία, διαρκεί περίπου 15 λεπτά και δεν απαιτεί νάρκωση. Γίνεται συνήθως τη δεύτερη ή τρίτη ημέρα μετά την ωοληψία, ενώ αν τα έμβρυα έχουν φθάσει στο στάδιο της βλαστοκύστης, η εμβρυομεταφορά γίνεται την 5η ή 6η ημέρα. Συνήθως μεταφέρονται 2 - 3 έμβρυα για να αποφευχθεί η αύξηση του ποσοστού πολυδύμων κυήσεων. Τα έμβρυα που περισσεύουν, εάν είναι καλής ποιότητας, μπορούν να καταψυχθούν και να χρησιμοποιηθούν από το ζευγάρι σε μια μελλοντική προσπάθεια, η οποία βέβαια δεν θα περιλαμβάνει διέγερση ωοθηκών ούτε και ωοληψία. Μετά την εμβρυομεταφορά η γυναίκα παραμένει κλινήρης για 30 λεπτά και εν συνεχεία αποχωρεί από τη Μονάδα. Αποτελέσματα-Ποσοστό επιτυχίας Δώδεκα ημέρες μετά την εμβρυομεταφορά γίνεται το τεστ κυήσεως της β-hCG στο αίμα. Αν το αποτέλεσμα είναι θετικό, τότε ακολουθεί υπερηχογραφικός έλεγχος σε δυο εβδομάδες για να επιβεβαιωθεί ότι όλα βαίνουν καλώς. Αναφερόμενοι στο μέσο όρο πάντα, θα λέγαμε ότι το ποσοστό κλινικής κύησης ανά εμβρυομεταφορά κυμαίνεται μεταξύ 30 - 40 % με τα καλύτερα αποτελέσματα σε γυναίκες κάτω των 35 ετών. Θαυμαστός καινούργιος κόσμος Σε λίγο κλείνουν 30 χρόνια από τη γέννηση του πρώτου παιδιού (1978) μετά από Εξωσωματική Γονιμοποίηση και οι εξελίξεις στον χώρο αυτό υπήρξαν αλματώδεις. Βιοψία εμβρύων για προεμφυτευτική διάγνωση με σκοπό την επιλογή υγιών εμβρύων για εμβρυομεταφορά, σε ζευγάρια που μπορεί να μεταδώσουν στα παιδιά τους κληρονομικά νοσήματα. Στην Ελλάδα είναι ρουτίνα η προεμφυτευτική διάγνωση σε φορείς β- Μεσογειακής αναιμίας. Κατάψυξη ωαρίων και ωοθηκικού ιστού για τη διατήρηση της αναπαραγωγικής ικανότητας σε γυναίκες που πρόκειται να υποβληθούν σε χημειοθεραπεία ή ακτινοθεραπεία, η οποία θα προκαλέσει ανεπανόρθωτη βλάβη στις ωοθήκες τους. In Vitro ωρίμανση ωαρίων: Ωάρια συλλέγονται από μικρά θυλάκια χωρίς διέγερση των ωοθηκών και, αφού ωριμάσουν στο εργαστήριο, ακολούθως γονιμοποιούνται αποφεύγοντας έτσι τη χρήση γοναδοτροπινών και την εμφάνιση του συνδρόμου της υπερδιέγερσης των ωοθηκών. Με τη μικρογονιμοποίηση δόθηκε λύση στο πρόβλημα της ανδρικής υπογονιμότητας. Ακόμη και σε αζωοσπερμικούς άνδρες είναι δυνατή η λήψη σπερματοζωαρίων από τον όρχι ή από την επιδυδιμίδα και η χρησιμοποίησή τους στην εξωσωματική γονιμοποίηση

Εξωσωματική γονιμοποίηση Ημερομηνία δημοσίευσης: 14 Μαρτίου 2008 Πηγή: 'Εις ΥΓΕΙΑν' Προβολή Γράφει ο Κων/νος Δημητρόπουλος, Μαιευτήρας – Γυναικολόγος Μονάδα Εξωσωματικής Γονιμοποίησης Νοσοκομείου 'Μητέρα' Η υπογονιμότητα, δηλαδή η αδυναμία επίτευξης κύησης από δυο συντρόφους που έχουν ελεύθερες και τακτικές σεξουαλικές επαφές επί ένα τουλάχιστον έτος, υπολογίζεται ότι αφορά στο 10 - 15 % των ζευγαριών που βρίσκονται σε αναπαραγωγική ηλικία. Ο έλεγχος για τη γονιμότητα των δύο συντρόφων περιλαμβάνει τη λήψη ιατρικού ιστορικού και από τους δυο συντρόφους. Ειδικότερα για τη γυναίκα περιλαμβάνει: Υπερηχογράφημα έσω γεννητικών οργάνων. Ορμονικές εξετάσεις. Υστεροσαλπιγγογραφία για τον έλεγχο της κοιλότητας της μήτρας και της διαβατότητας των σαλπίγγων. Για τον άνδρα περιλαμβάνει: Έλεγχο της ποιότητας του σπέρματος με σπερμοδιάγραμμα. Μπορεί να χρειαστεί να γίνουν επιπλέον εξετάσεις όπως λαπαροσκόπηση, υστεροσκόπηση. Η εξωσωματική γονιμοποίηση Εξωσωματική γονιμοποίηση είναι η γονιμοποίηση του ωαρίου από το σπερματοζωάριο στο ιατρικό εργαστήριο και όχι μέσα στο σώμα της γυναίκας όπως γίνεται με το φυσικό τρόπο. Όταν οι σάλπιγγες της γυναίκας είναι αποφραγμένες ή η ποιότητα του σπέρματος είναι πολύ χαμηλή, η εξωσωματική γονιμοποίηση αποτελεί τον μόνο τρόπο για να επιτευχθεί η σύλληψη. Επιπλέον εφαρμόζεται όταν οι άλλες μέθοδοι υποβοηθούμενης αναπαραγωγής (πρόκληση ωορρηξίας, σπερματέγχυση, χειρουργικές επεμβάσεις) έχουν αποτύχει. Τα βασικά στάδια της εξωσωματικής γονιμοποίησης είναι: Πρόκληση ωοθηκικής διέγερσης Η πρώτη κύηση μετά από εξωσωματική προήλθε από τη λήψη ενός μόνο ωαρίου, που προερχόταν από ένα ωοθυλάκιο, κατά τη διάρκεια ενός φυσιολογικού κύκλου. Σήμερα για την αύξηση του ποσοστού των κυήσεων, γίνεται διέγερση των ωοθηκών ώστε να ληφθούν περισσότερα ωάρια. Τα φάρμακα (ορμόνες) που χρησιμοποιούνται για τη διέγερση των ωοθηκών λέγονται γοναδοτροπίνες και συνδυάζονται με μια άλλη ορμόνη που σκοπό έχει να εμποδίσει την πρόωρη ωορρηξία και την απώλεια των ωαρίων πριν από την ωοληψία. Οι ορμόνες αυτές χρησιμοποιούνται για πάνω από 30 χρόνια και μεγάλες επιδημιολογικές μελέτες έχουν δείξει ότι δεν εκθέτουν σε κίνδυνο τη μητέρα ή τα ωάρια. Η παρακολούθηση της ωοθηκικής διέγερσης γίνεται με υπερηχογραφικό και ορμονολογικό έλεγχο και θα χρειαστούν για το σκοπό αυτό 4 - 5 επισκέψεις της γυναίκας στο Κέντρο Εξωσωματικής Γονιμοποίησης. Ωοληψία και γονιμοποίηση Η λήψη των ωαρίων γίνεται διακολπικά με υπερηχογραφικό έλεγχο, υπό άσηπτες συνθήκες και παρουσία αναισθησιολόγου ο οποίος χορηγεί ενδοφλέβια αναλγησία μικρής διάρκειας. Μετά την ωοληψία η γυναίκα παραμένει στη Μονάδα για 30-60 λεπτά και στη συνέχεια αποχωρεί. Την ίδια ημέρα ο σύζυγος παραδίδει το σπέρμα στον εμβρυολόγο και γίνεται η γονιμοποίηση των ωαρίων με την κλασική μέθοδο ή με τη βοήθεια της μικρογονιμοποίησης. Εμβρυομεταφορά Η εμβρυομεταφορά είναι απλή διαδικασία, διαρκεί περίπου 15 λεπτά και δεν απαιτεί νάρκωση. Γίνεται συνήθως τη δεύτερη ή τρίτη ημέρα μετά την ωοληψία, ενώ αν τα έμβρυα έχουν φθάσει στο στάδιο της βλαστοκύστης, η εμβρυομεταφορά γίνεται την 5η ή 6η ημέρα. Συνήθως μεταφέρονται 2 - 3 έμβρυα για να αποφευχθεί η αύξηση του ποσοστού πολυδύμων κυήσεων. Τα έμβρυα που περισσεύουν, εάν είναι καλής ποιότητας, μπορούν να καταψυχθούν και να χρησιμοποιηθούν από το ζευγάρι σε μια μελλοντική προσπάθεια, η οποία βέβαια δεν θα περιλαμβάνει διέγερση ωοθηκών ούτε και ωοληψία. Μετά την εμβρυομεταφορά η γυναίκα παραμένει κλινήρης για 30 λεπτά και εν συνεχεία αποχωρεί από τη Μονάδα. Αποτελέσματα-Ποσοστό επιτυχίας Δώδεκα ημέρες μετά την εμβρυομεταφορά γίνεται το τεστ κυήσεως της β-hCG στο αίμα. Αν το αποτέλεσμα είναι θετικό, τότε ακολουθεί υπερηχογραφικός έλεγχος σε δυο εβδομάδες για να επιβεβαιωθεί ότι όλα βαίνουν καλώς. Αναφερόμενοι στο μέσο όρο πάντα, θα λέγαμε ότι το ποσοστό κλινικής κύησης ανά εμβρυομεταφορά κυμαίνεται μεταξύ 30 - 40 % με τα καλύτερα αποτελέσματα σε γυναίκες κάτω των 35 ετών. Θαυμαστός καινούργιος κόσμος Σε λίγο κλείνουν 30 χρόνια από τη γέννηση του πρώτου παιδιού (1978) μετά από Εξωσωματική Γονιμοποίηση και οι εξελίξεις στον χώρο αυτό υπήρξαν αλματώδεις. Βιοψία εμβρύων για προεμφυτευτική διάγνωση με σκοπό την επιλογή υγιών εμβρύων για εμβρυομεταφορά, σε ζευγάρια που μπορεί να μεταδώσουν στα παιδιά τους κληρονομικά νοσήματα. Στην Ελλάδα είναι ρουτίνα η προεμφυτευτική διάγνωση σε φορείς β- Μεσογειακής αναιμίας. Κατάψυξη ωαρίων και ωοθηκικού ιστού για τη διατήρηση της αναπαραγωγικής ικανότητας σε γυναίκες που πρόκειται να υποβληθούν σε χημειοθεραπεία ή ακτινοθεραπεία, η οποία θα προκαλέσει ανεπανόρθωτη βλάβη στις ωοθήκες τους. In Vitro ωρίμανση ωαρίων: Ωάρια συλλέγονται από μικρά θυλάκια χωρίς διέγερση των ωοθηκών και, αφού ωριμάσουν στο εργαστήριο, ακολούθως γονιμοποιούνται αποφεύγοντας έτσι τη χρήση γοναδοτροπινών και την εμφάνιση του συνδρόμου της υπερδιέγερσης των ωοθηκών. Με τη μικρογονιμοποίηση δόθηκε λύση στο πρόβλημα της ανδρικής υπογονιμότητας. Ακόμη και σε αζωοσπερμικούς άνδρες είναι δυνατή η λήψη σπερματοζωαρίων από τον όρχι ή από την επιδυδιμίδα και η χρησιμοποίησή τους στην εξωσωματική γονιμοποίηση

Εξωσωματική γονιμοποίηση Ημερομηνία δημοσίευσης: 14 Μαρτίου 2008 Πηγή: 'Εις ΥΓΕΙΑν' Προβολή Γράφει ο Κων/νος Δημητρόπουλος, Μαιευτήρας – Γυναικολόγος Μονάδα Εξωσωματικής Γονιμοποίησης Νοσοκομείου 'Μητέρα' Η υπογονιμότητα, δηλαδή η αδυναμία επίτευξης κύησης από δυο συντρόφους που έχουν ελεύθερες και τακτικές σεξουαλικές επαφές επί ένα τουλάχιστον έτος, υπολογίζεται ότι αφορά στο 10 - 15 % των ζευγαριών που βρίσκονται σε αναπαραγωγική ηλικία. Ο έλεγχος για τη γονιμότητα των δύο συντρόφων περιλαμβάνει τη λήψη ιατρικού ιστορικού και από τους δυο συντρόφους. Ειδικότερα για τη γυναίκα περιλαμβάνει: Υπερηχογράφημα έσω γεννητικών οργάνων. Ορμονικές εξετάσεις. Υστεροσαλπιγγογραφία για τον έλεγχο της κοιλότητας της μήτρας και της διαβατότητας των σαλπίγγων. Για τον άνδρα περιλαμβάνει: Έλεγχο της ποιότητας του σπέρματος με σπερμοδιάγραμμα. Μπορεί να χρειαστεί να γίνουν επιπλέον εξετάσεις όπως λαπαροσκόπηση, υστεροσκόπηση. Η εξωσωματική γονιμοποίηση Εξωσωματική γονιμοποίηση είναι η γονιμοποίηση του ωαρίου από το σπερματοζωάριο στο ιατρικό εργαστήριο και όχι μέσα στο σώμα της γυναίκας όπως γίνεται με το φυσικό τρόπο. Όταν οι σάλπιγγες της γυναίκας είναι αποφραγμένες ή η ποιότητα του σπέρματος είναι πολύ χαμηλή, η εξωσωματική γονιμοποίηση αποτελεί τον μόνο τρόπο για να επιτευχθεί η σύλληψη. Επιπλέον εφαρμόζεται όταν οι άλλες μέθοδοι υποβοηθούμενης αναπαραγωγής (πρόκληση ωορρηξίας, σπερματέγχυση, χειρουργικές επεμβάσεις) έχουν αποτύχει. Τα βασικά στάδια της εξωσωματικής γονιμοποίησης είναι: Πρόκληση ωοθηκικής διέγερσης Η πρώτη κύηση μετά από εξωσωματική προήλθε από τη λήψη ενός μόνο ωαρίου, που προερχόταν από ένα ωοθυλάκιο, κατά τη διάρκεια ενός φυσιολογικού κύκλου. Σήμερα για την αύξηση του ποσοστού των κυήσεων, γίνεται διέγερση των ωοθηκών ώστε να ληφθούν περισσότερα ωάρια. Τα φάρμακα (ορμόνες) που χρησιμοποιούνται για τη διέγερση των ωοθηκών λέγονται γοναδοτροπίνες και συνδυάζονται με μια άλλη ορμόνη που σκοπό έχει να εμποδίσει την πρόωρη ωορρηξία και την απώλεια των ωαρίων πριν από την ωοληψία. Οι ορμόνες αυτές χρησιμοποιούνται για πάνω από 30 χρόνια και μεγάλες επιδημιολογικές μελέτες έχουν δείξει ότι δεν εκθέτουν σε κίνδυνο τη μητέρα ή τα ωάρια. Η παρακολούθηση της ωοθηκικής διέγερσης γίνεται με υπερηχογραφικό και ορμονολογικό έλεγχο και θα χρειαστούν για το σκοπό αυτό 4 - 5 επισκέψεις της γυναίκας στο Κέντρο Εξωσωματικής Γονιμοποίησης. Ωοληψία και γονιμοποίηση Η λήψη των ωαρίων γίνεται διακολπικά με υπερηχογραφικό έλεγχο, υπό άσηπτες συνθήκες και παρουσία αναισθησιολόγου ο οποίος χορηγεί ενδοφλέβια αναλγησία μικρής διάρκειας. Μετά την ωοληψία η γυναίκα παραμένει στη Μονάδα για 30-60 λεπτά και στη συνέχεια αποχωρεί. Την ίδια ημέρα ο σύζυγος παραδίδει το σπέρμα στον εμβρυολόγο και γίνεται η γονιμοποίηση των ωαρίων με την κλασική μέθοδο ή με τη βοήθεια της μικρογονιμοποίησης. Εμβρυομεταφορά Η εμβρυομεταφορά είναι απλή διαδικασία, διαρκεί περίπου 15 λεπτά και δεν απαιτεί νάρκωση. Γίνεται συνήθως τη δεύτερη ή τρίτη ημέρα μετά την ωοληψία, ενώ αν τα έμβρυα έχουν φθάσει στο στάδιο της βλαστοκύστης, η εμβρυομεταφορά γίνεται την 5η ή 6η ημέρα. Συνήθως μεταφέρονται 2 - 3 έμβρυα για να αποφευχθεί η αύξηση του ποσοστού πολυδύμων κυήσεων. Τα έμβρυα που περισσεύουν, εάν είναι καλής ποιότητας, μπορούν να καταψυχθούν και να χρησιμοποιηθούν από το ζευγάρι σε μια μελλοντική προσπάθεια, η οποία βέβαια δεν θα περιλαμβάνει διέγερση ωοθηκών ούτε και ωοληψία. Μετά την εμβρυομεταφορά η γυναίκα παραμένει κλινήρης για 30 λεπτά και εν συνεχεία αποχωρεί από τη Μονάδα. Αποτελέσματα-Ποσοστό επιτυχίας Δώδεκα ημέρες μετά την εμβρυομεταφορά γίνεται το τεστ κυήσεως της β-hCG στο αίμα. Αν το αποτέλεσμα είναι θετικό, τότε ακολουθεί υπερηχογραφικός έλεγχος σε δυο εβδομάδες για να επιβεβαιωθεί ότι όλα βαίνουν καλώς. Αναφερόμενοι στο μέσο όρο πάντα, θα λέγαμε ότι το ποσοστό κλινικής κύησης ανά εμβρυομεταφορά κυμαίνεται μεταξύ 30 - 40 % με τα καλύτερα αποτελέσματα σε γυναίκες κάτω των 35 ετών. Θαυμαστός καινούργιος κόσμος Σε λίγο κλείνουν 30 χρόνια από τη γέννηση του πρώτου παιδιού (1978) μετά από Εξωσωματική Γονιμοποίηση και οι εξελίξεις στον χώρο αυτό υπήρξαν αλματώδεις. Βιοψία εμβρύων για προεμφυτευτική διάγνωση με σκοπό την επιλογή υγιών εμβρύων για εμβρυομεταφορά, σε ζευγάρια που μπορεί να μεταδώσουν στα παιδιά τους κληρονομικά νοσήματα. Στην Ελλάδα είναι ρουτίνα η προεμφυτευτική διάγνωση σε φορείς β- Μεσογειακής αναιμίας. Κατάψυξη ωαρίων και ωοθηκικού ιστού για τη διατήρηση της αναπαραγωγικής ικανότητας σε γυναίκες που πρόκειται να υποβληθούν σε χημειοθεραπεία ή ακτινοθεραπεία, η οποία θα προκαλέσει ανεπανόρθωτη βλάβη στις ωοθήκες τους. In Vitro ωρίμανση ωαρίων: Ωάρια συλλέγονται από μικρά θυλάκια χωρίς διέγερση των ωοθηκών και, αφού ωριμάσουν στο εργαστήριο, ακολούθως γονιμοποιούνται αποφεύγοντας έτσι τη χρήση γοναδοτροπινών και την εμφάνιση του συνδρόμου της υπερδιέγερσης των ωοθηκών. Με τη μικρογονιμοποίηση δόθηκε λύση στο πρόβλημα της ανδρικής υπογονιμότητας. Ακόμη και σε αζωοσπερμικούς άνδρες είναι δυνατή η λήψη σπερματοζωαρίων από τον όρχι ή από την επιδυδιμίδα και η χρησιμοποίησή τους στην εξωσωματική γονιμοποίηση

Θεραπεία προγεστερόνης στην εγκυμοσύνη Ημερομηνία δημοσίευσης: 10 Δεκεμβρίου 2007 Γράφει: Χηνιάδης Χ. Χάρης, Μαιευτήρας-Χειρουργός Γυναικολόγος Προβολή Χορήγηση: Ακολουθώντας μια διαδικασία IVF μπορείτε να παίρνετε καθημερινά προγεστερόνη από το στόμα ή διακολπικά έως ότου κάνετε το τεστ εγκυμοσύνης. Η προγεστερόνη είναι μια ορμόνη που παράγεται φυσιολογικά στο σώμα για να διασφαλίσει την δημιουργία μιας παχιάς επένδυσης της μήτρας (ενδομήτριο), που διευκολύνει την εμφύτευση του εμβρύου. Γιατί η προγεστερόνη μπορεί να συστηθεί σε σας: Η θεραπεία προγεστερόνης συνιστάται πολλές φορές στις γυναίκες που εμφανίζουν δευτεροπαθή στειρότητα (ή τις καθ’ έξιν αποβολές). Το πρόβλημα αυτό αποκαλείται συχνά ανεπάρκεια ωχρινικής φάσης. Παρόλα αυτά δεν υπάρχουν μελέτες που να αποδεικνύουν ότι η χορήγηση προγεστερόνης σε γυναίκες με επαπειλούμενη αποβολή μειώνει τις πιθανότητες να χάσουν το παιδί που κυοφορούν. Η ανεπάρκεια ωχρινικής φάσης είναι αποτέλεσμα της ανεπαρκούς παραγωγής της προγεστερόνης από τις ωοθήκες κατά τη διάρκεια του δεύτερου μισού του καταμήνιου κύκλου. Οι ωοθήκες συνεχίζουν να παράγουν προγεστερόνη κατά τη διάρκεια των πρώτων 8-10 εβδομάδων της εγκυμοσύνης (από την τελευταία περίοδο). Εάν δεν υπάρχει επαρκής ποσότητα προγεστερόνης κατά τη διάρκεια των πρώτων σταδίων της εγκυμοσύνης, το ενδομήτριο στερείται βασικών χαρακτηριστικών που επιτρέπουν την εμφύτευση του εμβρύου και αυτό μπορεί να μην επιζήσει. Μετά από αυτό το διάστημα των 8-10 εβδομάδων, ο πλακούντας γίνεται πλέον σημαντική πηγή παραγωγής προγεστερόνης και οι ωοθηκικές ορμόνες δεν παίζουν σημαντικό ρόλο. Οι γυναίκες μπορούν να αναπτύξουν την ανεπάρκεια ωχρινικής φάσης μετά την λήψη των φαρμάκων για την Εξωσωματική Γονιμοποίηση (IVF). Αυτό συμβαίνει γιατί ουσιαστικά ο κύκλος της εξωσωματικής γονιμοποίησης είναι κατ’ εξοχήν τεχνητός. Έτσι η προγεστερόνη δεν επαρκεί και χορηγείται συνεχώς ξεκινώντας 2 μέρες πριν από την ωοληψία για να προσδώσει στο ενδομήτριο τα χαρακτηριστικά εκείνα που θα ευνοήσουν την εμφύτευση των εμβρύων σε αυτό. Η ανάγκη για χορήγηση συμπληρωματικών ποσοτήτων προγεστερόνης στα αρχικά στάδια της εγκυμοσύνη σε γυναίκες με την ανεπάρκεια ωχρινικής φάσης δεν έχει διευκρινιστεί σαφώς. Το γεγονός ότι εάν οι ωοθήκες δεν μπορούν να παράγουν ικανοποιητικές ποσότητες προγεστερόνης κατά τη διάρκεια του τελευταίου μισού του εμμηνορροϊκού κύκλου, δεν θα παράγουν και τα απαραίτητα ποσά προγεστερόνης κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης επίσης αποτελεί απλώς υπόθεση. Στις γυναίκες, με την ανεπάρκεια ωχρινικής φάσης είναι σύνηθες να παρατείνεται η θεραπεία προγεστερόνης έως τις αρχικές εβδομάδες της εγκυμοσύνης, θεωρώντας ότι έτσι βοηθάμε την ωοθηκική παραγωγή της προγεστερόνης. Περισσότερο από ένα εκατομμύριο παιδιά παγκοσμίως έχουν υποβληθεί σε τέτοια θεραπεία κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της μητέρας τους. Δεν έχει υπάρξει ποτέ οποιοδήποτε αναφορά γεννητικών ανωμαλιών σε ασθενείς που έχουν υποβληθεί στη συγκεκριμένη θεραπεία και καμία αναφερόμενη αύξηση στο ποσοστό γεννητικών ανωμαλιών μετά τη θεραπεία προγεστερόνης στο πρώτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης. Πώς χορηγείται η προγεστερόνη: Η προγεστερόνη χορηγείται είτε διακολπικά είτε από το στόμα. Στην Ελλάδα παρασκευάζεται σε δύο μορφές: σε κάψουλες και σε γέλη (ζελέ / γαλάκτωμα). Και στις δύο μορφές είναι εξίσου αποτελεσματική. Το ζελέ χρησιμοποιείται αποκλειστικά διακολπικά, ενώ οι κάψουλες μπορούν να ληφθούν και από το στόμα. Το κόστος της θεραπείας είναι μικρό, ιδιαίτερα αν συγκριθεί με το κόστος των φαρμάκων της εξωσωματικής γονιμοποίησης. Και οι δύο μορφές του σκευάσματος είναι ιδιαίτερα εύκολες στη χρήση και αυτή δεν συνοδεύεται από παρενέργειες.

Θεραπεία προγεστερόνης στην εγκυμοσύνη Ημερομηνία δημοσίευσης: 10 Δεκεμβρίου 2007 Γράφει: Χηνιάδης Χ. Χάρης, Μαιευτήρας-Χειρουργός Γυναικολόγος Προβολή Χορήγηση: Ακολουθώντας μια διαδικασία IVF μπορείτε να παίρνετε καθημερινά προγεστερόνη από το στόμα ή διακολπικά έως ότου κάνετε το τεστ εγκυμοσύνης. Η προγεστερόνη είναι μια ορμόνη που παράγεται φυσιολογικά στο σώμα για να διασφαλίσει την δημιουργία μιας παχιάς επένδυσης της μήτρας (ενδομήτριο), που διευκολύνει την εμφύτευση του εμβρύου. Γιατί η προγεστερόνη μπορεί να συστηθεί σε σας: Η θεραπεία προγεστερόνης συνιστάται πολλές φορές στις γυναίκες που εμφανίζουν δευτεροπαθή στειρότητα (ή τις καθ’ έξιν αποβολές). Το πρόβλημα αυτό αποκαλείται συχνά ανεπάρκεια ωχρινικής φάσης. Παρόλα αυτά δεν υπάρχουν μελέτες που να αποδεικνύουν ότι η χορήγηση προγεστερόνης σε γυναίκες με επαπειλούμενη αποβολή μειώνει τις πιθανότητες να χάσουν το παιδί που κυοφορούν. Η ανεπάρκεια ωχρινικής φάσης είναι αποτέλεσμα της ανεπαρκούς παραγωγής της προγεστερόνης από τις ωοθήκες κατά τη διάρκεια του δεύτερου μισού του καταμήνιου κύκλου. Οι ωοθήκες συνεχίζουν να παράγουν προγεστερόνη κατά τη διάρκεια των πρώτων 8-10 εβδομάδων της εγκυμοσύνης (από την τελευταία περίοδο). Εάν δεν υπάρχει επαρκής ποσότητα προγεστερόνης κατά τη διάρκεια των πρώτων σταδίων της εγκυμοσύνης, το ενδομήτριο στερείται βασικών χαρακτηριστικών που επιτρέπουν την εμφύτευση του εμβρύου και αυτό μπορεί να μην επιζήσει. Μετά από αυτό το διάστημα των 8-10 εβδομάδων, ο πλακούντας γίνεται πλέον σημαντική πηγή παραγωγής προγεστερόνης και οι ωοθηκικές ορμόνες δεν παίζουν σημαντικό ρόλο. Οι γυναίκες μπορούν να αναπτύξουν την ανεπάρκεια ωχρινικής φάσης μετά την λήψη των φαρμάκων για την Εξωσωματική Γονιμοποίηση (IVF). Αυτό συμβαίνει γιατί ουσιαστικά ο κύκλος της εξωσωματικής γονιμοποίησης είναι κατ’ εξοχήν τεχνητός. Έτσι η προγεστερόνη δεν επαρκεί και χορηγείται συνεχώς ξεκινώντας 2 μέρες πριν από την ωοληψία για να προσδώσει στο ενδομήτριο τα χαρακτηριστικά εκείνα που θα ευνοήσουν την εμφύτευση των εμβρύων σε αυτό. Η ανάγκη για χορήγηση συμπληρωματικών ποσοτήτων προγεστερόνης στα αρχικά στάδια της εγκυμοσύνη σε γυναίκες με την ανεπάρκεια ωχρινικής φάσης δεν έχει διευκρινιστεί σαφώς. Το γεγονός ότι εάν οι ωοθήκες δεν μπορούν να παράγουν ικανοποιητικές ποσότητες προγεστερόνης κατά τη διάρκεια του τελευταίου μισού του εμμηνορροϊκού κύκλου, δεν θα παράγουν και τα απαραίτητα ποσά προγεστερόνης κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης επίσης αποτελεί απλώς υπόθεση. Στις γυναίκες, με την ανεπάρκεια ωχρινικής φάσης είναι σύνηθες να παρατείνεται η θεραπεία προγεστερόνης έως τις αρχικές εβδομάδες της εγκυμοσύνης, θεωρώντας ότι έτσι βοηθάμε την ωοθηκική παραγωγή της προγεστερόνης. Περισσότερο από ένα εκατομμύριο παιδιά παγκοσμίως έχουν υποβληθεί σε τέτοια θεραπεία κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της μητέρας τους. Δεν έχει υπάρξει ποτέ οποιοδήποτε αναφορά γεννητικών ανωμαλιών σε ασθενείς που έχουν υποβληθεί στη συγκεκριμένη θεραπεία και καμία αναφερόμενη αύξηση στο ποσοστό γεννητικών ανωμαλιών μετά τη θεραπεία προγεστερόνης στο πρώτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης. Πώς χορηγείται η προγεστερόνη: Η προγεστερόνη χορηγείται είτε διακολπικά είτε από το στόμα. Στην Ελλάδα παρασκευάζεται σε δύο μορφές: σε κάψουλες και σε γέλη (ζελέ / γαλάκτωμα). Και στις δύο μορφές είναι εξίσου αποτελεσματική. Το ζελέ χρησιμοποιείται αποκλειστικά διακολπικά, ενώ οι κάψουλες μπορούν να ληφθούν και από το στόμα. Το κόστος της θεραπείας είναι μικρό, ιδιαίτερα αν συγκριθεί με το κόστος των φαρμάκων της εξωσωματικής γονιμοποίησης. Και οι δύο μορφές του σκευάσματος είναι ιδιαίτερα εύκολες στη χρήση και αυτή δεν συνοδεύεται από παρενέργειες.

Θεραπεία προγεστερόνης στην εγκυμοσύνη Ημερομηνία δημοσίευσης: 10 Δεκεμβρίου 2007 Γράφει: Χηνιάδης Χ. Χάρης, Μαιευτήρας-Χειρουργός Γυναικολόγος Προβολή Χορήγηση: Ακολουθώντας μια διαδικασία IVF μπορείτε να παίρνετε καθημερινά προγεστερόνη από το στόμα ή διακολπικά έως ότου κάνετε το τεστ εγκυμοσύνης. Η προγεστερόνη είναι μια ορμόνη που παράγεται φυσιολογικά στο σώμα για να διασφαλίσει την δημιουργία μιας παχιάς επένδυσης της μήτρας (ενδομήτριο), που διευκολύνει την εμφύτευση του εμβρύου. Γιατί η προγεστερόνη μπορεί να συστηθεί σε σας: Η θεραπεία προγεστερόνης συνιστάται πολλές φορές στις γυναίκες που εμφανίζουν δευτεροπαθή στειρότητα (ή τις καθ’ έξιν αποβολές). Το πρόβλημα αυτό αποκαλείται συχνά ανεπάρκεια ωχρινικής φάσης. Παρόλα αυτά δεν υπάρχουν μελέτες που να αποδεικνύουν ότι η χορήγηση προγεστερόνης σε γυναίκες με επαπειλούμενη αποβολή μειώνει τις πιθανότητες να χάσουν το παιδί που κυοφορούν. Η ανεπάρκεια ωχρινικής φάσης είναι αποτέλεσμα της ανεπαρκούς παραγωγής της προγεστερόνης από τις ωοθήκες κατά τη διάρκεια του δεύτερου μισού του καταμήνιου κύκλου. Οι ωοθήκες συνεχίζουν να παράγουν προγεστερόνη κατά τη διάρκεια των πρώτων 8-10 εβδομάδων της εγκυμοσύνης (από την τελευταία περίοδο). Εάν δεν υπάρχει επαρκής ποσότητα προγεστερόνης κατά τη διάρκεια των πρώτων σταδίων της εγκυμοσύνης, το ενδομήτριο στερείται βασικών χαρακτηριστικών που επιτρέπουν την εμφύτευση του εμβρύου και αυτό μπορεί να μην επιζήσει. Μετά από αυτό το διάστημα των 8-10 εβδομάδων, ο πλακούντας γίνεται πλέον σημαντική πηγή παραγωγής προγεστερόνης και οι ωοθηκικές ορμόνες δεν παίζουν σημαντικό ρόλο. Οι γυναίκες μπορούν να αναπτύξουν την ανεπάρκεια ωχρινικής φάσης μετά την λήψη των φαρμάκων για την Εξωσωματική Γονιμοποίηση (IVF). Αυτό συμβαίνει γιατί ουσιαστικά ο κύκλος της εξωσωματικής γονιμοποίησης είναι κατ’ εξοχήν τεχνητός. Έτσι η προγεστερόνη δεν επαρκεί και χορηγείται συνεχώς ξεκινώντας 2 μέρες πριν από την ωοληψία για να προσδώσει στο ενδομήτριο τα χαρακτηριστικά εκείνα που θα ευνοήσουν την εμφύτευση των εμβρύων σε αυτό. Η ανάγκη για χορήγηση συμπληρωματικών ποσοτήτων προγεστερόνης στα αρχικά στάδια της εγκυμοσύνη σε γυναίκες με την ανεπάρκεια ωχρινικής φάσης δεν έχει διευκρινιστεί σαφώς. Το γεγονός ότι εάν οι ωοθήκες δεν μπορούν να παράγουν ικανοποιητικές ποσότητες προγεστερόνης κατά τη διάρκεια του τελευταίου μισού του εμμηνορροϊκού κύκλου, δεν θα παράγουν και τα απαραίτητα ποσά προγεστερόνης κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης επίσης αποτελεί απλώς υπόθεση. Στις γυναίκες, με την ανεπάρκεια ωχρινικής φάσης είναι σύνηθες να παρατείνεται η θεραπεία προγεστερόνης έως τις αρχικές εβδομάδες της εγκυμοσύνης, θεωρώντας ότι έτσι βοηθάμε την ωοθηκική παραγωγή της προγεστερόνης. Περισσότερο από ένα εκατομμύριο παιδιά παγκοσμίως έχουν υποβληθεί σε τέτοια θεραπεία κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της μητέρας τους. Δεν έχει υπάρξει ποτέ οποιοδήποτε αναφορά γεννητικών ανωμαλιών σε ασθενείς που έχουν υποβληθεί στη συγκεκριμένη θεραπεία και καμία αναφερόμενη αύξηση στο ποσοστό γεννητικών ανωμαλιών μετά τη θεραπεία προγεστερόνης στο πρώτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης. Πώς χορηγείται η προγεστερόνη: Η προγεστερόνη χορηγείται είτε διακολπικά είτε από το στόμα. Στην Ελλάδα παρασκευάζεται σε δύο μορφές: σε κάψουλες και σε γέλη (ζελέ / γαλάκτωμα). Και στις δύο μορφές είναι εξίσου αποτελεσματική. Το ζελέ χρησιμοποιείται αποκλειστικά διακολπικά, ενώ οι κάψουλες μπορούν να ληφθούν και από το στόμα. Το κόστος της θεραπείας είναι μικρό, ιδιαίτερα αν συγκριθεί με το κόστος των φαρμάκων της εξωσωματικής γονιμοποίησης. Και οι δύο μορφές του σκευάσματος είναι ιδιαίτερα εύκολες στη χρήση και αυτή δεν συνοδεύεται από παρενέργειες.

Θεραπεία προγεστερόνης στην εγκυμοσύνη Ημερομηνία δημοσίευσης: 10 Δεκεμβρίου 2007 Γράφει: Χηνιάδης Χ. Χάρης, Μαιευτήρας-Χειρουργός Γυναικολόγος Προβολή Χορήγηση: Ακολουθώντας μια διαδικασία IVF μπορείτε να παίρνετε καθημερινά προγεστερόνη από το στόμα ή διακολπικά έως ότου κάνετε το τεστ εγκυμοσύνης. Η προγεστερόνη είναι μια ορμόνη που παράγεται φυσιολογικά στο σώμα για να διασφαλίσει την δημιουργία μιας παχιάς επένδυσης της μήτρας (ενδομήτριο), που διευκολύνει την εμφύτευση του εμβρύου. Γιατί η προγεστερόνη μπορεί να συστηθεί σε σας: Η θεραπεία προγεστερόνης συνιστάται πολλές φορές στις γυναίκες που εμφανίζουν δευτεροπαθή στειρότητα (ή τις καθ’ έξιν αποβολές). Το πρόβλημα αυτό αποκαλείται συχνά ανεπάρκεια ωχρινικής φάσης. Παρόλα αυτά δεν υπάρχουν μελέτες που να αποδεικνύουν ότι η χορήγηση προγεστερόνης σε γυναίκες με επαπειλούμενη αποβολή μειώνει τις πιθανότητες να χάσουν το παιδί που κυοφορούν. Η ανεπάρκεια ωχρινικής φάσης είναι αποτέλεσμα της ανεπαρκούς παραγωγής της προγεστερόνης από τις ωοθήκες κατά τη διάρκεια του δεύτερου μισού του καταμήνιου κύκλου. Οι ωοθήκες συνεχίζουν να παράγουν προγεστερόνη κατά τη διάρκεια των πρώτων 8-10 εβδομάδων της εγκυμοσύνης (από την τελευταία περίοδο). Εάν δεν υπάρχει επαρκής ποσότητα προγεστερόνης κατά τη διάρκεια των πρώτων σταδίων της εγκυμοσύνης, το ενδομήτριο στερείται βασικών χαρακτηριστικών που επιτρέπουν την εμφύτευση του εμβρύου και αυτό μπορεί να μην επιζήσει. Μετά από αυτό το διάστημα των 8-10 εβδομάδων, ο πλακούντας γίνεται πλέον σημαντική πηγή παραγωγής προγεστερόνης και οι ωοθηκικές ορμόνες δεν παίζουν σημαντικό ρόλο. Οι γυναίκες μπορούν να αναπτύξουν την ανεπάρκεια ωχρινικής φάσης μετά την λήψη των φαρμάκων για την Εξωσωματική Γονιμοποίηση (IVF). Αυτό συμβαίνει γιατί ουσιαστικά ο κύκλος της εξωσωματικής γονιμοποίησης είναι κατ’ εξοχήν τεχνητός. Έτσι η προγεστερόνη δεν επαρκεί και χορηγείται συνεχώς ξεκινώντας 2 μέρες πριν από την ωοληψία για να προσδώσει στο ενδομήτριο τα χαρακτηριστικά εκείνα που θα ευνοήσουν την εμφύτευση των εμβρύων σε αυτό. Η ανάγκη για χορήγηση συμπληρωματικών ποσοτήτων προγεστερόνης στα αρχικά στάδια της εγκυμοσύνη σε γυναίκες με την ανεπάρκεια ωχρινικής φάσης δεν έχει διευκρινιστεί σαφώς. Το γεγονός ότι εάν οι ωοθήκες δεν μπορούν να παράγουν ικανοποιητικές ποσότητες προγεστερόνης κατά τη διάρκεια του τελευταίου μισού του εμμηνορροϊκού κύκλου, δεν θα παράγουν και τα απαραίτητα ποσά προγεστερόνης κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης επίσης αποτελεί απλώς υπόθεση. Στις γυναίκες, με την ανεπάρκεια ωχρινικής φάσης είναι σύνηθες να παρατείνεται η θεραπεία προγεστερόνης έως τις αρχικές εβδομάδες της εγκυμοσύνης, θεωρώντας ότι έτσι βοηθάμε την ωοθηκική παραγωγή της προγεστερόνης. Περισσότερο από ένα εκατομμύριο παιδιά παγκοσμίως έχουν υποβληθεί σε τέτοια θεραπεία κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της μητέρας τους. Δεν έχει υπάρξει ποτέ οποιοδήποτε αναφορά γεννητικών ανωμαλιών σε ασθενείς που έχουν υποβληθεί στη συγκεκριμένη θεραπεία και καμία αναφερόμενη αύξηση στο ποσοστό γεννητικών ανωμαλιών μετά τη θεραπεία προγεστερόνης στο πρώτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης. Πώς χορηγείται η προγεστερόνη: Η προγεστερόνη χορηγείται είτε διακολπικά είτε από το στόμα. Στην Ελλάδα παρασκευάζεται σε δύο μορφές: σε κάψουλες και σε γέλη (ζελέ / γαλάκτωμα). Και στις δύο μορφές είναι εξίσου αποτελεσματική. Το ζελέ χρησιμοποιείται αποκλειστικά διακολπικά, ενώ οι κάψουλες μπορούν να ληφθούν και από το στόμα. Το κόστος της θεραπείας είναι μικρό, ιδιαίτερα αν συγκριθεί με το κόστος των φαρμάκων της εξωσωματικής γονιμοποίησης. Και οι δύο μορφές του σκευάσματος είναι ιδιαίτερα εύκολες στη χρήση και αυτή δεν συνοδεύεται από παρενέργειες.

Εφιάλτης του σύγχρονου ζευγαριού: η υπογονιμότητα & πώς μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε Ημερομηνία δημοσίευσης: 18 Δεκεμβρίου 2007 Γράφει: Κλέντζερης Λουκάς, Μαιευτήρας - Χειρούργος Γυναικολόγος Προβολή Η αναπαραγωγική τεχνολογία για τα στείρα ζευγάρια αποτελεί την τελευταία ελπίδα για δημιουργία οικογένειας. Μεταξύ των διαφόρων τεχνικών της αναπαραγωγικής επιστήμης, η σπουδαιότερη και ευρύτερα εφαρμοζόμενη εδώ και αρκετά χρόνια είναι η εξωσωματική γονιμοποίηση. Πότε κάνουμε εξωσωματική γονιμοποίηση ; Το πότε κάνουμε εξωσωματική γονιμοποίηση είναι πολύ σημαντικό. Σύμφωνα με την ιατρική μία τέτοια ενέργεια θα πρέπει να γίνει μόνο όταν ένα ζευγάρι αντιμετωπίζει προβλήματα υπογονιμότητας Ενδείξεις από τον γυναικείο παράγοντα Σάλπιγγες (προβλήματα διαβατότητας και λειτουργικότητας) Ωοθήκες (βαριά προβλήματα ανωορρηξίας) Ενδείξεις από τον ανδρικό παράγοντα Βαριά προβλήματα σπέρματος Αζωοσπερμία (με βιοψιακό υλικό από τον όρχι) Διαταραχές στύσης Ενδείξεις και από τους δυο Ηλικία Αποτυχία απλών μεθόδων τεχνητής αναπαραγωγής για αντιμετώπιση προβλημάτων ενός εκ των δυο Αγνώστου αιτιολογίας υπογονιμότητα που ευοδώθηκε με απλές μεθόδους Κληρονομικές παθήσεις για τις οποίες πρέπει να γίνει προεμφυτευτική διάγνωση (preimplantation diagnosis) Δωρεές γαμετών (ωαρίων, σπερματοζωαρίων) Όταν η υπογονιμότητα μας προβληματίζει και αναζητούμε λύσεις για να την αντιμετωπίσουμε Κάτω από σχετική έρευνα με βάση τα ιατρικά δεδομένα η “W.R.”, έρχεται και απαντάει σε όλα τα ερωτήματα που μας απασχολούν για την υπογονιμότητα. Πόσο μας επηρεάζει στην καθημερινότητα μας; Και πως μπορούμε να αντιμετωπίσουμε ένα τέτοιο σοβαρό θέμα που μέρα με την ημέρα παίρνει διαστάσεις κοινωνικού προβλήματος ; Ο Δρ.Λουκάς Κλέντζερης εξειδικεύεται στην θεραπεία γυανικείας και ανδρικής υπογονιμότητας, στην εξωσωματική γονιμοποίηση αλλά και στην λαπαροσκοπική χειρουργική. Είναι ο μόνος στην Ελλάδα, ο οποίος μπορεί να κάνει εξωσωματική γονιμοποίηση και από την πλευρά του άνδρα. Πλέον το πρόβλημα της ανδρικής υπογονιμότητας θεωρείται ξεπερασμένο, ενώ η επίστημη μπορεί να κάνει θαύματα. ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΚΑΘΕ ΖΕΥΓΑΡΙ 60% τους πρώτους 12 μήνες και 90% στα δυο χρόνια. Είναι φανερό ότι η γονιμότητα της γυναίκας μειώνεται κατά 50%, μόνο λόγω της ηλικίας. Ποια είναι τα πιο συνηθισμένα αίτια υπογονιμότητας ; Διαταραχές της ωορρηξίας (30%). Ανωορρηξία (απουσία ωορρηξίας) λόγω απουσίας εμμήνου ρύσεως καο ολιγοωορρηξία (μη κανονική ωορρηξία) λόγω απουσίας στον κύκλο, είναι οι πιο συνηθισμένες διαταραχές της ωορρηξίας. Ο συνδυασμός ακανόνιστου κύκλου (π.χ. Περίοδος κάθε 3-4 μήνες), ανωορρηξίας, σεσημασμένου σωματικού βάρους, υπερτριχώσεις και υπογονιμότητα αποτελούν το σύνδρομο των πολυκιστικών ωοθηκών, το οποίο απαντά σε 60-70% των γυναικών που εμφανίζουν διαταραχές της ωορρηξίας. Βλάβη των σαλπίγγων (25%). Οφείλεται κυρίως σε διάφορα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα όπως για παράδειγμα, χλαμύδια, γονόκκοκο, ενδομητρίωση, περιτονίτιδα ή συγγενής απουσία της μιας ή εκ των δυο σαλπίγγων. Διαταραχές του σπέρματος (35%) Η γονιμότητα του άνδρα μειώνεται: εάν ο αριθμός των σπερμάτοζωαρίων είναι κάτω από είκοσι εκατομμύρια ανά ml, εάν η κινητικότητα των σπερματοζωαρίων είναι ασθενής ή εάν υπάρχει υψηλό ποσοστό σπεματοζωαρίων σε ανώμαλές μορφές. Σε μερικές περιπτώσεις οι αριθμητικοί παράμετροι του σπερματοδιαγράμματος είναι φυσιολογικοί, αλλά υπάρχουν λειτουργικές διαταραχές του σπέρματος. Πότε πρέπει να ζητηθεί ιατρική βοήθεια ; Το ζευγάρι πρέπει να επισκεφθεί τον γυναικολόγο εάν δεν έχει επιτευχθεί σύλληψη, μετά από 12 μήνες προσπαθειών, χωρίς προφύλαξη. Εάν όμως η γυναίκα αντιμετωπίζει προβλήματα με τον κύκλο της και ο άνδρας έχει κάποιο ιστορικό ασθενειών, τότε η επίσκεψη στον ειδικό πρέπει να γίνεται από την αρχή των προσπαθειών. Πολλά ζευγάρια αποφεύγουν να επισκεφθούν τον ειδικό καθώς δεν μπορούν να παραδεχτούν ότι υπάρχει πρόβλημα είτε από την μία ή από την άλλη πλευρά. Τις περισσότερες φορές το ανδρικό φύλο είναι αυτό που αρνείται την ιατρική στήριξη και βοήθεια. Εδώ παίζει σημαντικό ρόλο ο ψυχολογικός παράγοντας, που καμιά φορά δεν μας αφήνει να παραδεχτούμε το πρόβλημά μας. Με τον τρόπο αυτό το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να χάνουμε πολύτιμο χρόνο κάνοντας μάταιες πρόσπάθειες. Αυτό που πρέπει να κάνει ένα ζευγάρι που αντιμετωπίζει προβλήματα είναι να επισκεφθεί έναν γυναικολόγο που θα τους βοηθήσει να αναζητήσουν την αιτία. Σε όλη αυτή την διαδρομή για την θεράπευση του ενός ή του άλλου, το ζευγάρι θα πρέπει να είναι ενωμένο και αγαπημένο. Το να μην μπορεί μια γυναίκα να κάνει παιδί ή ένας άντρας αντίστοιχα, πολλές φορές γίνεται κύρια αιτία χωρισμού. Καλό είναι να μην φτάνουμε στα άκρα καθώς για όλα υπάρχει μία λύση. Κατά πόσο ο τρόπος ζωής και η καθημερινότητα μας συμβάλλουν στην υπογονιμότητα ; Είναι από τα ερωτήματα που θα πρέπει να μας απασχολούν και να μας προβληματίζουν. Η καθημερινότητα είναι ένας από τους παράγοντες που επηρεάζουν και συμβάλλουν στην υπογονιμότητα. Η άνοδος της θερμοκρασίας σε συνδυασμό με τα βιομηχανικά απόβλητα καταστρέφουν την κινητικότητα του σπέρματος. Ακόμη η επαφή του άνδρα με οιστρογόνες ουσίες που υπάρχουν κυρίως μέσα στα βιομηχανικά απόβλητα αλλά και στο νερό προκαλεί την μείωση του αριθμού των σπερματοζωαρίων. Η οδήγηση για πολλές ώρες μπορεί να προκαλέσει προβλήματα υπογονιμότητας, εξ’ αιτίας της θερμότητας που αναπτύσσεται στα γεννητικά όργανα. Σύμφωνα με μελέτες που έχουν πραγματοποιηθεί στο εξωτερικό προβλήματα αντιμετωπίζουν και αυτοί που κάνουν για πολλές ώρες ποδήλατο. Ακόμη πρέπει ν ααποφεύγουμε τα στενά εσώρουχα και παντελόνια καθώς έχουν αποδειχθεί η κύρια αιτία για την υπογονιμότητα. Όσον αφορά το κινητό και την ακτινοβολία θα πρέπει να αποφεύγουμε να το τοποθετούμε κοντά στην καρδιά και στα γεννητικά όργανα. Όλα αυτά συμβάλλουν στην υπογονιμότητα κατά 30%. Ο ψυχολογικός παράγοντας ; Ο ψυχολογικός παράγοντας είναι πολύ σημαντικός παράγοντας για το υπογόνιμο ζευγάρι, επειδή υπάρχει η επιβάρυνση των διαπροσωπικών σχέσεων του ζευγαριού μέσα στον γάμο, η σχέση του με τους συγγενείς και άλλα άτομα, η πίεση της υπογονιμότητας σε κάθε ένα από αυτά τα δυο άτομα του ζευγαριού, καθώς και η ψυχολογική πίεση όταν το ζευγάρι αυτό βρίσκεται μέσα στην διαδικασία μίας προσπάθειας για υποβοηθούμενη τεχνητή γονιμοποίηση. Υπάρχει επίσης η βιολογική ανάγκη της γυναίκας και του άντρα, για ένα παιδί, καθώς και το στρες της στέρησης αυτής της ψυχολογικής ανάγκης. Σε όλα αυτά θα πρέπει να προστεθεί και η επιβάρυνση της εξάρτησης από το γιατρό που βοηθά το ζευγάρι επειδή πολλές φορές αυτοί νομίζουν ότι αυτός είναι ο μόνος που μπορεί να τους βοηθήσει, να τους καταλάβει κα να τους προσφέρει κάποιες ελπίδες. Μπορεί να νιώθουν υποχρέωση να είναι καλοί ασθενείς, και να ξοδεύουν αρκετή ενέργητικότητα στην προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση. Έτσι λοιπόν, θα πρέπει να υιοθετηθούν τρόποι βελτίωσης της ποιότητας ζωής κα μεγιστοποίησης των δυνατοτήτων. Στην σύγχρονη εποχή έχει έρθει ο καιρός πια να συμπληρωθεί η εξωσωματική γονιμοποίηση και με την υποβοήθηση του ατόμου σαν ένα όλον, ώστε να μπει πιο ολοκληρωμένο και πιο υγιές στην διαδικασία αυτή. Θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν μέθοδοι χαλάρωσης και βελτίωσης της υγείας, οι οποίες εάν τύχει να μην έχουν ως αποτέλεσμα την γέννηση ενός παιδιού, τουλάχιστον θα αυξήσουν την ικανότρητα των ατόμων να απολαμβάνουν την ζωή ενώ συνεχίσουν να προσπαθούν να ξεπεράσουν τα προβλήματά τους.

Εφιάλτης του σύγχρονου ζευγαριού: η υπογονιμότητα & πώς μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε Ημερομηνία δημοσίευσης: 18 Δεκεμβρίου 2007 Γράφει: Κλέντζερης Λουκάς, Μαιευτήρας - Χειρούργος Γυναικολόγος Προβολή Η αναπαραγωγική τεχνολογία για τα στείρα ζευγάρια αποτελεί την τελευταία ελπίδα για δημιουργία οικογένειας. Μεταξύ των διαφόρων τεχνικών της αναπαραγωγικής επιστήμης, η σπουδαιότερη και ευρύτερα εφαρμοζόμενη εδώ και αρκετά χρόνια είναι η εξωσωματική γονιμοποίηση. Πότε κάνουμε εξωσωματική γονιμοποίηση ; Το πότε κάνουμε εξωσωματική γονιμοποίηση είναι πολύ σημαντικό. Σύμφωνα με την ιατρική μία τέτοια ενέργεια θα πρέπει να γίνει μόνο όταν ένα ζευγάρι αντιμετωπίζει προβλήματα υπογονιμότητας Ενδείξεις από τον γυναικείο παράγοντα Σάλπιγγες (προβλήματα διαβατότητας και λειτουργικότητας) Ωοθήκες (βαριά προβλήματα ανωορρηξίας) Ενδείξεις από τον ανδρικό παράγοντα Βαριά προβλήματα σπέρματος Αζωοσπερμία (με βιοψιακό υλικό από τον όρχι) Διαταραχές στύσης Ενδείξεις και από τους δυο Ηλικία Αποτυχία απλών μεθόδων τεχνητής αναπαραγωγής για αντιμετώπιση προβλημάτων ενός εκ των δυο Αγνώστου αιτιολογίας υπογονιμότητα που ευοδώθηκε με απλές μεθόδους Κληρονομικές παθήσεις για τις οποίες πρέπει να γίνει προεμφυτευτική διάγνωση (preimplantation diagnosis) Δωρεές γαμετών (ωαρίων, σπερματοζωαρίων) Όταν η υπογονιμότητα μας προβληματίζει και αναζητούμε λύσεις για να την αντιμετωπίσουμε Κάτω από σχετική έρευνα με βάση τα ιατρικά δεδομένα η “W.R.”, έρχεται και απαντάει σε όλα τα ερωτήματα που μας απασχολούν για την υπογονιμότητα. Πόσο μας επηρεάζει στην καθημερινότητα μας; Και πως μπορούμε να αντιμετωπίσουμε ένα τέτοιο σοβαρό θέμα που μέρα με την ημέρα παίρνει διαστάσεις κοινωνικού προβλήματος ; Ο Δρ.Λουκάς Κλέντζερης εξειδικεύεται στην θεραπεία γυανικείας και ανδρικής υπογονιμότητας, στην εξωσωματική γονιμοποίηση αλλά και στην λαπαροσκοπική χειρουργική. Είναι ο μόνος στην Ελλάδα, ο οποίος μπορεί να κάνει εξωσωματική γονιμοποίηση και από την πλευρά του άνδρα. Πλέον το πρόβλημα της ανδρικής υπογονιμότητας θεωρείται ξεπερασμένο, ενώ η επίστημη μπορεί να κάνει θαύματα. ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΚΑΘΕ ΖΕΥΓΑΡΙ 60% τους πρώτους 12 μήνες και 90% στα δυο χρόνια. Είναι φανερό ότι η γονιμότητα της γυναίκας μειώνεται κατά 50%, μόνο λόγω της ηλικίας. Ποια είναι τα πιο συνηθισμένα αίτια υπογονιμότητας ; Διαταραχές της ωορρηξίας (30%). Ανωορρηξία (απουσία ωορρηξίας) λόγω απουσίας εμμήνου ρύσεως καο ολιγοωορρηξία (μη κανονική ωορρηξία) λόγω απουσίας στον κύκλο, είναι οι πιο συνηθισμένες διαταραχές της ωορρηξίας. Ο συνδυασμός ακανόνιστου κύκλου (π.χ. Περίοδος κάθε 3-4 μήνες), ανωορρηξίας, σεσημασμένου σωματικού βάρους, υπερτριχώσεις και υπογονιμότητα αποτελούν το σύνδρομο των πολυκιστικών ωοθηκών, το οποίο απαντά σε 60-70% των γυναικών που εμφανίζουν διαταραχές της ωορρηξίας. Βλάβη των σαλπίγγων (25%). Οφείλεται κυρίως σε διάφορα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα όπως για παράδειγμα, χλαμύδια, γονόκκοκο, ενδομητρίωση, περιτονίτιδα ή συγγενής απουσία της μιας ή εκ των δυο σαλπίγγων. Διαταραχές του σπέρματος (35%) Η γονιμότητα του άνδρα μειώνεται: εάν ο αριθμός των σπερμάτοζωαρίων είναι κάτω από είκοσι εκατομμύρια ανά ml, εάν η κινητικότητα των σπερματοζωαρίων είναι ασθενής ή εάν υπάρχει υψηλό ποσοστό σπεματοζωαρίων σε ανώμαλές μορφές. Σε μερικές περιπτώσεις οι αριθμητικοί παράμετροι του σπερματοδιαγράμματος είναι φυσιολογικοί, αλλά υπάρχουν λειτουργικές διαταραχές του σπέρματος. Πότε πρέπει να ζητηθεί ιατρική βοήθεια ; Το ζευγάρι πρέπει να επισκεφθεί τον γυναικολόγο εάν δεν έχει επιτευχθεί σύλληψη, μετά από 12 μήνες προσπαθειών, χωρίς προφύλαξη. Εάν όμως η γυναίκα αντιμετωπίζει προβλήματα με τον κύκλο της και ο άνδρας έχει κάποιο ιστορικό ασθενειών, τότε η επίσκεψη στον ειδικό πρέπει να γίνεται από την αρχή των προσπαθειών. Πολλά ζευγάρια αποφεύγουν να επισκεφθούν τον ειδικό καθώς δεν μπορούν να παραδεχτούν ότι υπάρχει πρόβλημα είτε από την μία ή από την άλλη πλευρά. Τις περισσότερες φορές το ανδρικό φύλο είναι αυτό που αρνείται την ιατρική στήριξη και βοήθεια. Εδώ παίζει σημαντικό ρόλο ο ψυχολογικός παράγοντας, που καμιά φορά δεν μας αφήνει να παραδεχτούμε το πρόβλημά μας. Με τον τρόπο αυτό το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να χάνουμε πολύτιμο χρόνο κάνοντας μάταιες πρόσπάθειες. Αυτό που πρέπει να κάνει ένα ζευγάρι που αντιμετωπίζει προβλήματα είναι να επισκεφθεί έναν γυναικολόγο που θα τους βοηθήσει να αναζητήσουν την αιτία. Σε όλη αυτή την διαδρομή για την θεράπευση του ενός ή του άλλου, το ζευγάρι θα πρέπει να είναι ενωμένο και αγαπημένο. Το να μην μπορεί μια γυναίκα να κάνει παιδί ή ένας άντρας αντίστοιχα, πολλές φορές γίνεται κύρια αιτία χωρισμού. Καλό είναι να μην φτάνουμε στα άκρα καθώς για όλα υπάρχει μία λύση. Κατά πόσο ο τρόπος ζωής και η καθημερινότητα μας συμβάλλουν στην υπογονιμότητα ; Είναι από τα ερωτήματα που θα πρέπει να μας απασχολούν και να μας προβληματίζουν. Η καθημερινότητα είναι ένας από τους παράγοντες που επηρεάζουν και συμβάλλουν στην υπογονιμότητα. Η άνοδος της θερμοκρασίας σε συνδυασμό με τα βιομηχανικά απόβλητα καταστρέφουν την κινητικότητα του σπέρματος. Ακόμη η επαφή του άνδρα με οιστρογόνες ουσίες που υπάρχουν κυρίως μέσα στα βιομηχανικά απόβλητα αλλά και στο νερό προκαλεί την μείωση του αριθμού των σπερματοζωαρίων. Η οδήγηση για πολλές ώρες μπορεί να προκαλέσει προβλήματα υπογονιμότητας, εξ’ αιτίας της θερμότητας που αναπτύσσεται στα γεννητικά όργανα. Σύμφωνα με μελέτες που έχουν πραγματοποιηθεί στο εξωτερικό προβλήματα αντιμετωπίζουν και αυτοί που κάνουν για πολλές ώρες ποδήλατο. Ακόμη πρέπει ν ααποφεύγουμε τα στενά εσώρουχα και παντελόνια καθώς έχουν αποδειχθεί η κύρια αιτία για την υπογονιμότητα. Όσον αφορά το κινητό και την ακτινοβολία θα πρέπει να αποφεύγουμε να το τοποθετούμε κοντά στην καρδιά και στα γεννητικά όργανα. Όλα αυτά συμβάλλουν στην υπογονιμότητα κατά 30%. Ο ψυχολογικός παράγοντας ; Ο ψυχολογικός παράγοντας είναι πολύ σημαντικός παράγοντας για το υπογόνιμο ζευγάρι, επειδή υπάρχει η επιβάρυνση των διαπροσωπικών σχέσεων του ζευγαριού μέσα στον γάμο, η σχέση του με τους συγγενείς και άλλα άτομα, η πίεση της υπογονιμότητας σε κάθε ένα από αυτά τα δυο άτομα του ζευγαριού, καθώς και η ψυχολογική πίεση όταν το ζευγάρι αυτό βρίσκεται μέσα στην διαδικασία μίας προσπάθειας για υποβοηθούμενη τεχνητή γονιμοποίηση. Υπάρχει επίσης η βιολογική ανάγκη της γυναίκας και του άντρα, για ένα παιδί, καθώς και το στρες της στέρησης αυτής της ψυχολογικής ανάγκης. Σε όλα αυτά θα πρέπει να προστεθεί και η επιβάρυνση της εξάρτησης από το γιατρό που βοηθά το ζευγάρι επειδή πολλές φορές αυτοί νομίζουν ότι αυτός είναι ο μόνος που μπορεί να τους βοηθήσει, να τους καταλάβει κα να τους προσφέρει κάποιες ελπίδες. Μπορεί να νιώθουν υποχρέωση να είναι καλοί ασθενείς, και να ξοδεύουν αρκετή ενέργητικότητα στην προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση. Έτσι λοιπόν, θα πρέπει να υιοθετηθούν τρόποι βελτίωσης της ποιότητας ζωής κα μεγιστοποίησης των δυνατοτήτων. Στην σύγχρονη εποχή έχει έρθει ο καιρός πια να συμπληρωθεί η εξωσωματική γονιμοποίηση και με την υποβοήθηση του ατόμου σαν ένα όλον, ώστε να μπει πιο ολοκληρωμένο και πιο υγιές στην διαδικασία αυτή. Θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν μέθοδοι χαλάρωσης και βελτίωσης της υγείας, οι οποίες εάν τύχει να μην έχουν ως αποτέλεσμα την γέννηση ενός παιδιού, τουλάχιστον θα αυξήσουν την ικανότρητα των ατόμων να απολαμβάνουν την ζωή ενώ συνεχίσουν να προσπαθούν να ξεπεράσουν τα προβλήματά τους.

Εφιάλτης του σύγχρονου ζευγαριού: η υπογονιμότητα & πώς μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε Ημερομηνία δημοσίευσης: 18 Δεκεμβρίου 2007 Γράφει: Κλέντζερης Λουκάς, Μαιευτήρας - Χειρούργος Γυναικολόγος Προβολή Η αναπαραγωγική τεχνολογία για τα στείρα ζευγάρια αποτελεί την τελευταία ελπίδα για δημιουργία οικογένειας. Μεταξύ των διαφόρων τεχνικών της αναπαραγωγικής επιστήμης, η σπουδαιότερη και ευρύτερα εφαρμοζόμενη εδώ και αρκετά χρόνια είναι η εξωσωματική γονιμοποίηση. Πότε κάνουμε εξωσωματική γονιμοποίηση ; Το πότε κάνουμε εξωσωματική γονιμοποίηση είναι πολύ σημαντικό. Σύμφωνα με την ιατρική μία τέτοια ενέργεια θα πρέπει να γίνει μόνο όταν ένα ζευγάρι αντιμετωπίζει προβλήματα υπογονιμότητας Ενδείξεις από τον γυναικείο παράγοντα Σάλπιγγες (προβλήματα διαβατότητας και λειτουργικότητας) Ωοθήκες (βαριά προβλήματα ανωορρηξίας) Ενδείξεις από τον ανδρικό παράγοντα Βαριά προβλήματα σπέρματος Αζωοσπερμία (με βιοψιακό υλικό από τον όρχι) Διαταραχές στύσης Ενδείξεις και από τους δυο Ηλικία Αποτυχία απλών μεθόδων τεχνητής αναπαραγωγής για αντιμετώπιση προβλημάτων ενός εκ των δυο Αγνώστου αιτιολογίας υπογονιμότητα που ευοδώθηκε με απλές μεθόδους Κληρονομικές παθήσεις για τις οποίες πρέπει να γίνει προεμφυτευτική διάγνωση (preimplantation diagnosis) Δωρεές γαμετών (ωαρίων, σπερματοζωαρίων) Όταν η υπογονιμότητα μας προβληματίζει και αναζητούμε λύσεις για να την αντιμετωπίσουμε Κάτω από σχετική έρευνα με βάση τα ιατρικά δεδομένα η “W.R.”, έρχεται και απαντάει σε όλα τα ερωτήματα που μας απασχολούν για την υπογονιμότητα. Πόσο μας επηρεάζει στην καθημερινότητα μας; Και πως μπορούμε να αντιμετωπίσουμε ένα τέτοιο σοβαρό θέμα που μέρα με την ημέρα παίρνει διαστάσεις κοινωνικού προβλήματος ; Ο Δρ.Λουκάς Κλέντζερης εξειδικεύεται στην θεραπεία γυανικείας και ανδρικής υπογονιμότητας, στην εξωσωματική γονιμοποίηση αλλά και στην λαπαροσκοπική χειρουργική. Είναι ο μόνος στην Ελλάδα, ο οποίος μπορεί να κάνει εξωσωματική γονιμοποίηση και από την πλευρά του άνδρα. Πλέον το πρόβλημα της ανδρικής υπογονιμότητας θεωρείται ξεπερασμένο, ενώ η επίστημη μπορεί να κάνει θαύματα. ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΚΑΘΕ ΖΕΥΓΑΡΙ 60% τους πρώτους 12 μήνες και 90% στα δυο χρόνια. Είναι φανερό ότι η γονιμότητα της γυναίκας μειώνεται κατά 50%, μόνο λόγω της ηλικίας. Ποια είναι τα πιο συνηθισμένα αίτια υπογονιμότητας ; Διαταραχές της ωορρηξίας (30%). Ανωορρηξία (απουσία ωορρηξίας) λόγω απουσίας εμμήνου ρύσεως καο ολιγοωορρηξία (μη κανονική ωορρηξία) λόγω απουσίας στον κύκλο, είναι οι πιο συνηθισμένες διαταραχές της ωορρηξίας. Ο συνδυασμός ακανόνιστου κύκλου (π.χ. Περίοδος κάθε 3-4 μήνες), ανωορρηξίας, σεσημασμένου σωματικού βάρους, υπερτριχώσεις και υπογονιμότητα αποτελούν το σύνδρομο των πολυκιστικών ωοθηκών, το οποίο απαντά σε 60-70% των γυναικών που εμφανίζουν διαταραχές της ωορρηξίας. Βλάβη των σαλπίγγων (25%). Οφείλεται κυρίως σε διάφορα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα όπως για παράδειγμα, χλαμύδια, γονόκκοκο, ενδομητρίωση, περιτονίτιδα ή συγγενής απουσία της μιας ή εκ των δυο σαλπίγγων. Διαταραχές του σπέρματος (35%) Η γονιμότητα του άνδρα μειώνεται: εάν ο αριθμός των σπερμάτοζωαρίων είναι κάτω από είκοσι εκατομμύρια ανά ml, εάν η κινητικότητα των σπερματοζωαρίων είναι ασθενής ή εάν υπάρχει υψηλό ποσοστό σπεματοζωαρίων σε ανώμαλές μορφές. Σε μερικές περιπτώσεις οι αριθμητικοί παράμετροι του σπερματοδιαγράμματος είναι φυσιολογικοί, αλλά υπάρχουν λειτουργικές διαταραχές του σπέρματος. Πότε πρέπει να ζητηθεί ιατρική βοήθεια ; Το ζευγάρι πρέπει να επισκεφθεί τον γυναικολόγο εάν δεν έχει επιτευχθεί σύλληψη, μετά από 12 μήνες προσπαθειών, χωρίς προφύλαξη. Εάν όμως η γυναίκα αντιμετωπίζει προβλήματα με τον κύκλο της και ο άνδρας έχει κάποιο ιστορικό ασθενειών, τότε η επίσκεψη στον ειδικό πρέπει να γίνεται από την αρχή των προσπαθειών. Πολλά ζευγάρια αποφεύγουν να επισκεφθούν τον ειδικό καθώς δεν μπορούν να παραδεχτούν ότι υπάρχει πρόβλημα είτε από την μία ή από την άλλη πλευρά. Τις περισσότερες φορές το ανδρικό φύλο είναι αυτό που αρνείται την ιατρική στήριξη και βοήθεια. Εδώ παίζει σημαντικό ρόλο ο ψυχολογικός παράγοντας, που καμιά φορά δεν μας αφήνει να παραδεχτούμε το πρόβλημά μας. Με τον τρόπο αυτό το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να χάνουμε πολύτιμο χρόνο κάνοντας μάταιες πρόσπάθειες. Αυτό που πρέπει να κάνει ένα ζευγάρι που αντιμετωπίζει προβλήματα είναι να επισκεφθεί έναν γυναικολόγο που θα τους βοηθήσει να αναζητήσουν την αιτία. Σε όλη αυτή την διαδρομή για την θεράπευση του ενός ή του άλλου, το ζευγάρι θα πρέπει να είναι ενωμένο και αγαπημένο. Το να μην μπορεί μια γυναίκα να κάνει παιδί ή ένας άντρας αντίστοιχα, πολλές φορές γίνεται κύρια αιτία χωρισμού. Καλό είναι να μην φτάνουμε στα άκρα καθώς για όλα υπάρχει μία λύση. Κατά πόσο ο τρόπος ζωής και η καθημερινότητα μας συμβάλλουν στην υπογονιμότητα ; Είναι από τα ερωτήματα που θα πρέπει να μας απασχολούν και να μας προβληματίζουν. Η καθημερινότητα είναι ένας από τους παράγοντες που επηρεάζουν και συμβάλλουν στην υπογονιμότητα. Η άνοδος της θερμοκρασίας σε συνδυασμό με τα βιομηχανικά απόβλητα καταστρέφουν την κινητικότητα του σπέρματος. Ακόμη η επαφή του άνδρα με οιστρογόνες ουσίες που υπάρχουν κυρίως μέσα στα βιομηχανικά απόβλητα αλλά και στο νερό προκαλεί την μείωση του αριθμού των σπερματοζωαρίων. Η οδήγηση για πολλές ώρες μπορεί να προκαλέσει προβλήματα υπογονιμότητας, εξ’ αιτίας της θερμότητας που αναπτύσσεται στα γεννητικά όργανα. Σύμφωνα με μελέτες που έχουν πραγματοποιηθεί στο εξωτερικό προβλήματα αντιμετωπίζουν και αυτοί που κάνουν για πολλές ώρες ποδήλατο. Ακόμη πρέπει ν ααποφεύγουμε τα στενά εσώρουχα και παντελόνια καθώς έχουν αποδειχθεί η κύρια αιτία για την υπογονιμότητα. Όσον αφορά το κινητό και την ακτινοβολία θα πρέπει να αποφεύγουμε να το τοποθετούμε κοντά στην καρδιά και στα γεννητικά όργανα. Όλα αυτά συμβάλλουν στην υπογονιμότητα κατά 30%. Ο ψυχολογικός παράγοντας ; Ο ψυχολογικός παράγοντας είναι πολύ σημαντικός παράγοντας για το υπογόνιμο ζευγάρι, επειδή υπάρχει η επιβάρυνση των διαπροσωπικών σχέσεων του ζευγαριού μέσα στον γάμο, η σχέση του με τους συγγενείς και άλλα άτομα, η πίεση της υπογονιμότητας σε κάθε ένα από αυτά τα δυο άτομα του ζευγαριού, καθώς και η ψυχολογική πίεση όταν το ζευγάρι αυτό βρίσκεται μέσα στην διαδικασία μίας προσπάθειας για υποβοηθούμενη τεχνητή γονιμοποίηση. Υπάρχει επίσης η βιολογική ανάγκη της γυναίκας και του άντρα, για ένα παιδί, καθώς και το στρες της στέρησης αυτής της ψυχολογικής ανάγκης. Σε όλα αυτά θα πρέπει να προστεθεί και η επιβάρυνση της εξάρτησης από το γιατρό που βοηθά το ζευγάρι επειδή πολλές φορές αυτοί νομίζουν ότι αυτός είναι ο μόνος που μπορεί να τους βοηθήσει, να τους καταλάβει κα να τους προσφέρει κάποιες ελπίδες. Μπορεί να νιώθουν υποχρέωση να είναι καλοί ασθενείς, και να ξοδεύουν αρκετή ενέργητικότητα στην προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση. Έτσι λοιπόν, θα πρέπει να υιοθετηθούν τρόποι βελτίωσης της ποιότητας ζωής κα μεγιστοποίησης των δυνατοτήτων. Στην σύγχρονη εποχή έχει έρθει ο καιρός πια να συμπληρωθεί η εξωσωματική γονιμοποίηση και με την υποβοήθηση του ατόμου σαν ένα όλον, ώστε να μπει πιο ολοκληρωμένο και πιο υγιές στην διαδικασία αυτή. Θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν μέθοδοι χαλάρωσης και βελτίωσης της υγείας, οι οποίες εάν τύχει να μην έχουν ως αποτέλεσμα την γέννηση ενός παιδιού, τουλάχιστον θα αυξήσουν την ικανότρητα των ατόμων να απολαμβάνουν την ζωή ενώ συνεχίσουν να προσπαθούν να ξεπεράσουν τα προβλήματά τους.

Εφιάλτης του σύγχρονου ζευγαριού: η υπογονιμότητα & πώς μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε Ημερομηνία δημοσίευσης: 18 Δεκεμβρίου 2007 Γράφει: Κλέντζερης Λουκάς, Μαιευτήρας - Χειρούργος Γυναικολόγος Προβολή Η αναπαραγωγική τεχνολογία για τα στείρα ζευγάρια αποτελεί την τελευταία ελπίδα για δημιουργία οικογένειας. Μεταξύ των διαφόρων τεχνικών της αναπαραγωγικής επιστήμης, η σπουδαιότερη και ευρύτερα εφαρμοζόμενη εδώ και αρκετά χρόνια είναι η εξωσωματική γονιμοποίηση. Πότε κάνουμε εξωσωματική γονιμοποίηση ; Το πότε κάνουμε εξωσωματική γονιμοποίηση είναι πολύ σημαντικό. Σύμφωνα με την ιατρική μία τέτοια ενέργεια θα πρέπει να γίνει μόνο όταν ένα ζευγάρι αντιμετωπίζει προβλήματα υπογονιμότητας Ενδείξεις από τον γυναικείο παράγοντα Σάλπιγγες (προβλήματα διαβατότητας και λειτουργικότητας) Ωοθήκες (βαριά προβλήματα ανωορρηξίας) Ενδείξεις από τον ανδρικό παράγοντα Βαριά προβλήματα σπέρματος Αζωοσπερμία (με βιοψιακό υλικό από τον όρχι) Διαταραχές στύσης Ενδείξεις και από τους δυο Ηλικία Αποτυχία απλών μεθόδων τεχνητής αναπαραγωγής για αντιμετώπιση προβλημάτων ενός εκ των δυο Αγνώστου αιτιολογίας υπογονιμότητα που ευοδώθηκε με απλές μεθόδους Κληρονομικές παθήσεις για τις οποίες πρέπει να γίνει προεμφυτευτική διάγνωση (preimplantation diagnosis) Δωρεές γαμετών (ωαρίων, σπερματοζωαρίων) Όταν η υπογονιμότητα μας προβληματίζει και αναζητούμε λύσεις για να την αντιμετωπίσουμε Κάτω από σχετική έρευνα με βάση τα ιατρικά δεδομένα η “W.R.”, έρχεται και απαντάει σε όλα τα ερωτήματα που μας απασχολούν για την υπογονιμότητα. Πόσο μας επηρεάζει στην καθημερινότητα μας; Και πως μπορούμε να αντιμετωπίσουμε ένα τέτοιο σοβαρό θέμα που μέρα με την ημέρα παίρνει διαστάσεις κοινωνικού προβλήματος ; Ο Δρ.Λουκάς Κλέντζερης εξειδικεύεται στην θεραπεία γυανικείας και ανδρικής υπογονιμότητας, στην εξωσωματική γονιμοποίηση αλλά και στην λαπαροσκοπική χειρουργική. Είναι ο μόνος στην Ελλάδα, ο οποίος μπορεί να κάνει εξωσωματική γονιμοποίηση και από την πλευρά του άνδρα. Πλέον το πρόβλημα της ανδρικής υπογονιμότητας θεωρείται ξεπερασμένο, ενώ η επίστημη μπορεί να κάνει θαύματα. ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΚΑΘΕ ΖΕΥΓΑΡΙ 60% τους πρώτους 12 μήνες και 90% στα δυο χρόνια. Είναι φανερό ότι η γονιμότητα της γυναίκας μειώνεται κατά 50%, μόνο λόγω της ηλικίας. Ποια είναι τα πιο συνηθισμένα αίτια υπογονιμότητας ; Διαταραχές της ωορρηξίας (30%). Ανωορρηξία (απουσία ωορρηξίας) λόγω απουσίας εμμήνου ρύσεως καο ολιγοωορρηξία (μη κανονική ωορρηξία) λόγω απουσίας στον κύκλο, είναι οι πιο συνηθισμένες διαταραχές της ωορρηξίας. Ο συνδυασμός ακανόνιστου κύκλου (π.χ. Περίοδος κάθε 3-4 μήνες), ανωορρηξίας, σεσημασμένου σωματικού βάρους, υπερτριχώσεις και υπογονιμότητα αποτελούν το σύνδρομο των πολυκιστικών ωοθηκών, το οποίο απαντά σε 60-70% των γυναικών που εμφανίζουν διαταραχές της ωορρηξίας. Βλάβη των σαλπίγγων (25%). Οφείλεται κυρίως σε διάφορα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα όπως για παράδειγμα, χλαμύδια, γονόκκοκο, ενδομητρίωση, περιτονίτιδα ή συγγενής απουσία της μιας ή εκ των δυο σαλπίγγων. Διαταραχές του σπέρματος (35%) Η γονιμότητα του άνδρα μειώνεται: εάν ο αριθμός των σπερμάτοζωαρίων είναι κάτω από είκοσι εκατομμύρια ανά ml, εάν η κινητικότητα των σπερματοζωαρίων είναι ασθενής ή εάν υπάρχει υψηλό ποσοστό σπεματοζωαρίων σε ανώμαλές μορφές. Σε μερικές περιπτώσεις οι αριθμητικοί παράμετροι του σπερματοδιαγράμματος είναι φυσιολογικοί, αλλά υπάρχουν λειτουργικές διαταραχές του σπέρματος. Πότε πρέπει να ζητηθεί ιατρική βοήθεια ; Το ζευγάρι πρέπει να επισκεφθεί τον γυναικολόγο εάν δεν έχει επιτευχθεί σύλληψη, μετά από 12 μήνες προσπαθειών, χωρίς προφύλαξη. Εάν όμως η γυναίκα αντιμετωπίζει προβλήματα με τον κύκλο της και ο άνδρας έχει κάποιο ιστορικό ασθενειών, τότε η επίσκεψη στον ειδικό πρέπει να γίνεται από την αρχή των προσπαθειών. Πολλά ζευγάρια αποφεύγουν να επισκεφθούν τον ειδικό καθώς δεν μπορούν να παραδεχτούν ότι υπάρχει πρόβλημα είτε από την μία ή από την άλλη πλευρά. Τις περισσότερες φορές το ανδρικό φύλο είναι αυτό που αρνείται την ιατρική στήριξη και βοήθεια. Εδώ παίζει σημαντικό ρόλο ο ψυχολογικός παράγοντας, που καμιά φορά δεν μας αφήνει να παραδεχτούμε το πρόβλημά μας. Με τον τρόπο αυτό το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να χάνουμε πολύτιμο χρόνο κάνοντας μάταιες πρόσπάθειες. Αυτό που πρέπει να κάνει ένα ζευγάρι που αντιμετωπίζει προβλήματα είναι να επισκεφθεί έναν γυναικολόγο που θα τους βοηθήσει να αναζητήσουν την αιτία. Σε όλη αυτή την διαδρομή για την θεράπευση του ενός ή του άλλου, το ζευγάρι θα πρέπει να είναι ενωμένο και αγαπημένο. Το να μην μπορεί μια γυναίκα να κάνει παιδί ή ένας άντρας αντίστοιχα, πολλές φορές γίνεται κύρια αιτία χωρισμού. Καλό είναι να μην φτάνουμε στα άκρα καθώς για όλα υπάρχει μία λύση. Κατά πόσο ο τρόπος ζωής και η καθημερινότητα μας συμβάλλουν στην υπογονιμότητα ; Είναι από τα ερωτήματα που θα πρέπει να μας απασχολούν και να μας προβληματίζουν. Η καθημερινότητα είναι ένας από τους παράγοντες που επηρεάζουν και συμβάλλουν στην υπογονιμότητα. Η άνοδος της θερμοκρασίας σε συνδυασμό με τα βιομηχανικά απόβλητα καταστρέφουν την κινητικότητα του σπέρματος. Ακόμη η επαφή του άνδρα με οιστρογόνες ουσίες που υπάρχουν κυρίως μέσα στα βιομηχανικά απόβλητα αλλά και στο νερό προκαλεί την μείωση του αριθμού των σπερματοζωαρίων. Η οδήγηση για πολλές ώρες μπορεί να προκαλέσει προβλήματα υπογονιμότητας, εξ’ αιτίας της θερμότητας που αναπτύσσεται στα γεννητικά όργανα. Σύμφωνα με μελέτες που έχουν πραγματοποιηθεί στο εξωτερικό προβλήματα αντιμετωπίζουν και αυτοί που κάνουν για πολλές ώρες ποδήλατο. Ακόμη πρέπει ν ααποφεύγουμε τα στενά εσώρουχα και παντελόνια καθώς έχουν αποδειχθεί η κύρια αιτία για την υπογονιμότητα. Όσον αφορά το κινητό και την ακτινοβολία θα πρέπει να αποφεύγουμε να το τοποθετούμε κοντά στην καρδιά και στα γεννητικά όργανα. Όλα αυτά συμβάλλουν στην υπογονιμότητα κατά 30%. Ο ψυχολογικός παράγοντας ; Ο ψυχολογικός παράγοντας είναι πολύ σημαντικός παράγοντας για το υπογόνιμο ζευγάρι, επειδή υπάρχει η επιβάρυνση των διαπροσωπικών σχέσεων του ζευγαριού μέσα στον γάμο, η σχέση του με τους συγγενείς και άλλα άτομα, η πίεση της υπογονιμότητας σε κάθε ένα από αυτά τα δυο άτομα του ζευγαριού, καθώς και η ψυχολογική πίεση όταν το ζευγάρι αυτό βρίσκεται μέσα στην διαδικασία μίας προσπάθειας για υποβοηθούμενη τεχνητή γονιμοποίηση. Υπάρχει επίσης η βιολογική ανάγκη της γυναίκας και του άντρα, για ένα παιδί, καθώς και το στρες της στέρησης αυτής της ψυχολογικής ανάγκης. Σε όλα αυτά θα πρέπει να προστεθεί και η επιβάρυνση της εξάρτησης από το γιατρό που βοηθά το ζευγάρι επειδή πολλές φορές αυτοί νομίζουν ότι αυτός είναι ο μόνος που μπορεί να τους βοηθήσει, να τους καταλάβει κα να τους προσφέρει κάποιες ελπίδες. Μπορεί να νιώθουν υποχρέωση να είναι καλοί ασθενείς, και να ξοδεύουν αρκετή ενέργητικότητα στην προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση. Έτσι λοιπόν, θα πρέπει να υιοθετηθούν τρόποι βελτίωσης της ποιότητας ζωής κα μεγιστοποίησης των δυνατοτήτων. Στην σύγχρονη εποχή έχει έρθει ο καιρός πια να συμπληρωθεί η εξωσωματική γονιμοποίηση και με την υποβοήθηση του ατόμου σαν ένα όλον, ώστε να μπει πιο ολοκληρωμένο και πιο υγιές στην διαδικασία αυτή. Θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν μέθοδοι χαλάρωσης και βελτίωσης της υγείας, οι οποίες εάν τύχει να μην έχουν ως αποτέλεσμα την γέννηση ενός παιδιού, τουλάχιστον θα αυξήσουν την ικανότρητα των ατόμων να απολαμβάνουν την ζωή ενώ συνεχίσουν να προσπαθούν να ξεπεράσουν τα προβλήματά τους.

Τα ποσοστά επιτυχίας στην υποβοηθούμενη αναπαραγωγή Ημερομηνία δημοσίευσης: 7 Ιανουαρίου 2008 Γράφει: Χηνιάδης Χ. Χάρης, Μαιευτήρας-Χειρουργός Γυναικολόγος Προβολή Οι μέθοδοι υποβοηθούμενης αναπαραγωγής έχουν πάψει πλέον να είναι άγνωστες λέξεις για πολλά ζευγάρια με πρόβλημα υπογονιμότητας. Οι πιο συχνά χρησιμοποιούμενες είναι η σπερματέγχυση (IUI) και η εξωσωματική γονιμοποίηση (IVF) με ή χωρίς μικρογονιμοποίηση (ICSI). Πολλά ζευγάρια προχωρούν σε μια τέτοια θεραπεία χωρίς να ξέρουν ποια είναι τα πραγματικά ποσοστά επιτυχίας της. Πρέπει λοιπόν να γνωρίζουν τα νούμερα αυτά για να είναι σε θέση να αποφασίζουν πιο σωστά, αλλά και για να μην πλανώνται σχετικά με την πιθανότητα εγκυμοσύνης. Για να δοθεί το μέτρο σύγκρισης πρέπει να πούμε πως αν ένα φυσιολογικό ζευγάρι προσπαθεί να συλλάβει με απλή σεξουαλική επαφή κατά τη διάρκεια των γόνιμων ημερών της γυναίκας, με φυσιολογικό σπέρμα, σωστή παραγωγή ωαρίου και ανοιχτές και τις δύο σάλπιγγες, οι πιθανότητες να επιτευχθεί εγκυμοσύνη είναι 6%. Με άλλα λόγια κάθε μήνα που προσπαθεί μια γυναίκα να συλλάβει έχει πιθανότητες αποτυχίας 94%! Για να μην τρομάξουν οι αναγνώστριες να εξηγήσουμε εδώ πως πρέπει να προσπαθήσουν για τουλάχιστον ένα χρόνο για να θεωρήσουμε ότι έχουν πρόβλημα υπογονιμότητας και να γίνει διερεύνησή της με τις ανάλογες εξετάσεις. Κατά συνέπεια στη διάρκεια των 12-18 μηνών προσπάθειας το ποσοστό επιτυχίας του 6% πολλαπλασιάζεται. Η σπερματέγχυση Η σπερματέγχυση είναι μια σχετικά απλή μέθοδος υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, κατά την οποία επεξεργαζόμαστε το σπέρμα, βελτιώνουμε τα χαρακτηριστικά του και το εγχύουμε μέσα στην κοιλότητα της μήτρας με έναν λεπτό καθετήρα. Όταν δεν γίνεται χρήση φαρμάκων για τη διέγερση των ωοθηκών η όλη διαδικασία ονομάζεται φυσικός κύκλος. Αν γίνεται ελεγχόμενη διέγερση των ωοθηκών με γοναδοτροφίνες ή χάπια κιτρικής κλομιφαίνης ονομάζουμε τον κύκλο αντίστοιχα. Πολλά ζευγάρια πιστεύουν πως με την σπερματέγχυση λύνονται τα προβλήματα υπογονιμότητας και επίκειται η εγκυμοσύνη. Η πραγματικότητα είναι πως με τη διαδικασία αυτή βελτιώνουμε πάρα πολύ το ποσοστό επιτυχίας -ουσιαστικά το διπλασιάζουμε ή τριπλασιάζουμε ανάλογα με την ηλικία της γυναίκας- αλλά και πάλι το εύρος του είναι 15-18%. Η σπερματέγχυση λοιπόν δεν είναι πανάκεια, αλλά προσφέρει σημαντικά αυξημένα ποσοστά επιτυχίας σε σχέση με τη σεξουαλική επαφή. Αν συνυπολογίσουμε το χαμηλό κόστος της σπερματέγχυσης, την ευκολία της ως μεθόδου, την επαναληψιμότητά της και το γεγονός ότι είναι ατραυματική για τη γυναίκα, βλέπουμε πως τα ποσοστά επιτυχίας που παρέχει είναι ικανοποιητικά. Πρέπει δηλαδή να σκεφθούμε πως θα χρειαστούν τουλάχιστον 3 κύκλοι σπερματέγχυσης προκειμένου να έχουμε καλές πιθανότητες επιτυχίας. Πολλοί γυναικολόγοι προτείνουν 6 κύκλους σπερματέγχυσης. Στην περίπτωση αυτή θα πρέπει ο ειδικός να λάβει υπ' όψιν του τόσο το λόγο της υπογονιμότητας, όσο και την ψυχολογική και οικονομική κατάσταση του ζευγαριού. Δεν είναι λίγες οι φορές όπου το ζευγάρι απογοητεύεται τόσο πολύ από τις επαναλαμβανόμενες αποτυχίες των σπερματεγχύσεων ώστε όταν έρχεται η στιγμή να προχωρήσει ένα βήμα πιο πέρα -δηλαδή στην εξωσωματική γονιμοποίηση- δεν υπάρχει το κουράγιο και η θέληση που χρειάζεται. Κατά συνέπεια ο ρόλος του γυναικολόγου που είναι ειδικευμένος στην υποβοηθούμενη αναπαραγωγή είναι πολλαπλός: να προτείνει την θεραπεία εκλογής, να καθορίζει τη διάρκειά της, να ενημερώνει το ζευγάρι για το επόμενο θεραπευτικό στάδιο σε περίπτωση αποτυχίας και να λαμβάνει υπ' όψιν του τους παράγοντες εκείνους που μπορεί να οδηγήσουν το ζευγάρι σε απογοήτευση ή και απόγνωση, προτείνοντας ακόμα και ψυχολογική υποστήριξη αν χρειαστεί. Η εξωσωματική γονιμοποίηση Η μέθοδος αυτή για τα περισσότερα ζευγάρια σημαίνει πολλά έξοδα, στρες, αναμονή, και φυσικά ιατρική επέμβαση. Το κυριότερο όμως είναι πως πολλοί πιστεύουν ότι τα ποσοστά επιτυχίας της IVF είναι εξαιρετικά υψηλά και ότι το πιθανότερο είναι πως το τέλος της θεραπείας θα τους βρει με ένα παιδί στην αγκαλιά τους. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως ο σκοπός του Γυναικολόγου που είναι ειδικευμένος στην IVF συμπίπτει με αυτόν του υπογόνιμου ζευγαριού: την τεκνοποίηση. Επιπλέον ο ειδικός πρέπει να εξασφαλίσει ότι η διαδικασία είναι ασφαλής για τη γυναίκα, σύντομη και οικονομικά προσιτή. Στα πλαίσια αυτά είναι ιδιαίτερα σημαντική η επιμόρφωση του ζευγαριού και η ενημέρωσή του για το τι πραγματικά σημαίνει IVF πέρα από το τεχνικό μέρος της διαδικασίας. Με δεδομένο λοιπόν τον αριθμό εμβρύων που νόμιμα μπορούν να μεταφερθούν στη μήτρα κατά τη διαδικασία της εμβρυομεταφοράς, το τελικό δηλαδή στάδιο της IVF, το ποσοστό επιτυχίας κυμαίνεται μεταξύ 45-48%. Τι πραγματικά σημαίνει αυτό το νούμερο; Το νούμερο αυτό κατ' αρχήν αναφέρεται σε γυναίκες ηλικίας μέχρι 35 ετών. Μετά από αυτήν την ηλικία τα ποσοστά επιτυχίας αρχίζουν να πέφτουν κάθε χρόνο για να φτάσουν σε γυναίκες 40 ετών γύρω στο 12% και να πέσουν εν συνεχεία ακόμα πιο πολύ και να καταλήξουν στο 2-3% στα 44 χρόνια. Αξίζει βέβαια να σημειωθεί πως τα ποσοστά αυτά, όπως και αυτά που θα ακολουθήσουν, αναφέρονται στο μέσο όρο των γυναικών, ανεξάρτητα από τα επίπεδα των ορμονών τους, τις ανατομικές ιδιαιτερότητες, τις προηγούμενες προσπάθειες και τέλος ανεξάρτητα από την ποιότητα του σπέρματος. Κάθε ζευγάρι δηλαδή έχει τα δικά του ποσοστά επιτυχίας, τα οποία όμως είναι αδύνατον να προσδιοριστούν με ακρίβεια. Για το λόγο αυτό η εκτίμηση γίνεται κατά προσέγγιση και πάντα με βάση τα νούμερα που αναφέραμε. Επιπλέον έχει υπολογιστεί πως το συνολικό ποσοστό επιτυχίας για μια γυναίκα (έως 35 ετών) που θα υποβληθεί σε θεραπεία 3 φορές ανέρχεται στο 70%. Το επόμενο άγνωστο κομμάτι των ποσοστών είναι η πραγματική τους σημασία. Έστω ότι έχουμε μια γυναίκα 34 ετών. Το γενικό ποσοστό επιτυχίας για IVF είναι 45%. Τι σημαίνει αυτό; Τα ποσοστά αναφέρονται στην επίτευξη θετικού τεστ εγκυμοσύνης (βιοχημική εγκυμοσύνη) ή στη διάγνωση καρδιακής λειτουργίας του εμβρύου στο υπερηχογράφημα μερικές εβδομάδες μετά το τέλος της θεραπείας (κλινική εγκυμοσύνη). Κατά τη διάρκεια όμως των πρώτων εβδομάδων της κύησης ένα σημαντικό ποσοστό εμβρύων σταματά να αναπτύσσεται και έτσι αυτά δεν φθάνουν στο στάδιο της καρδιακής λειτουργίας. Είναι προφανές ότι το ποσοστό επιτυχίας βιοχημικής εγκυμοσύνης (biochemical pregnancy success rate) είναι σημαντικά υψηλότερο από αυτό της κλινικής εγκυμοσύνης (clinical pregnancy success rate). Τα πράγματα γίνονται πιο σύνθετα αν λάβουμε υπόψιν μας το ποσοστό επιτυχίας που βασίζεται στις γεννήσεις παιδιών από προσπάθειες εξωσωματικής (take home baby rate). Η κάθε γυναίκα που εγκυμονεί έχει δυστυχώς πιθανότητα αποβολής 15%. Το ποσοστό αυτό μειώνεται καθώς η εγκυμοσύνη προχωρά και το έμβρυο μεγαλώνει, αλλά και πάλι είναι διαφορετικό για κάθε έγκυο και αυξάνεται ανάλογα με την ηλικία της λόγω του μεγαλύτερου ποσοστού χρωμοσωμικών ανωμαλιών. Επιπλέον για γυναίκες που υποβάλλονται σε εξωσωματική γονιμοποίηση, το ποσοστό αποβολής είναι ακόμη μεγαλύτερο και φθάνει το 20%. Αυτό συμβαίνει γιατί οι γυναίκες αυτές έχουν πιο συχνά προβλήματα που μετατρέπουν μια εγκυμοσύνη σε υψηλής επικινδυνότητας (high risk pregnancy). Καταλαβαίνουμε λοιπόν πως το ποσοστό που αφορά την επιτυχία της εξωσωματικής γίνεται ακόμη πιο μικρό αν αναφέρεται στην επιτυχή γέννηση ενός παιδιού. Ακόμη πιο πολύπλοκη γίνεται η κατάσταση αν σκεφθούμε ότι πολλές γυναίκες που ξεκινούν μια προσπάθεια δεν καταφέρνουν να φτάσουν στο στάδιο της εμβρυομεταφοράς. Ξεκινούν δηλαδή τη διέγερση των ωοθηκών και σταματούν γιατί έχουν μειωμένη ή μηδενική ανταπόκριση στα φάρμακα, δεν συλλέγονται ωάρια κατά την ωοληψία (empty follicle syndrome), δεν επιτυγχάνεται γονιμοποίηση των ωαρίων από τα σπερματοζωάρια άρα δεν δημιουργούνται έμβρυα (failed fertilisation) και δεν είναι δυνατή η εμβρυομεταφορά λόγω ανατομικών δυσκολιών. Φυσικά οι παραπάνω λόγοι δεν ισχύουν όλοι μαζί, αλλά καθένας ξεχωριστά. Για καθέναν από αυτούς όμως τα ποσοστά επιτυχίας πέφτουν. Αν δηλαδή για την εξαγωγή συμπερασμάτων και ποσοστών επιτυχίας λαμβάνονται υπ' όψιν όλες οι γυναίκες που ξεκινούν μια προσπάθεια εξωσωματικής, τότε αυτά είναι σαφώς χαμηλότερα απ' ότι αν βασίζονται στις γυναίκες που έχουν επιτυχημένη εμβρυομεταφορά, γιατί οι τελευταίες έχουν ξεπεράσει τους κινδύνους εγκατάλειψης της προσπάθειας. Επίσης σημαντικό ρόλο παίζει η ποιότητα των εμβρύων. Όσο πιο καλή είναι η μορφολογία τους τόσο ανεβαίνει το ποσοστό επιτυχίας. Όλα τα παραπάνω γίνονται ακόμα πιο δυσνόητα αν μπουν στην εξίσωση τεχνικές όπως η μικρογονιμοποίηση (ICSI), οι βλαστοκύστες, η τεχνητή ωρίμανση ωαρίων (IVM), ο φυσικός κύκλος εξωσωματικής (natural cycle), η προεμφυτευτική γενετική διάγνωση (PGD), η χρήση παγωμένων ωαρίων, σπέρματος ή εμβρύων, η υποβοηθούμενη εκκόλαψη (assisted hatching) και αν αυτή γίνεται με χρήση laser και φυσικά τα διαφορετικά πρωτόκολλα θεραπείας (βραχύ, μακρύ, υπερμακρύ και υπερβραχύ), η χρήση αγωνιστών ή ανταγωνιστών και ανασυνδυασμένων ή ανθρώπειων γοναδοτροφινών. Το συμπέρασμα είναι πως τα ποσοστά επιτυχίας είναι διαφορετικά για κάθε περίπτωση υποβοηθούμενης αναπαραγωγής. Το φαινόμενο της χρήσης της στατιστικής προς όφελός μας είναι πλέον αρκετά διαδεδομένο σε πολλές επιστήμες (οικονομία, πολιτική) και πρέπει κάποιος να είναι πολύ προσεκτικός, είτε είναι ο γιατρός, είτε ο ασθενής. Στην πρώτη περίπτωση η ευθύνη της δημιουργίας αβάσιμων ελπίδων είναι σημαντική. Στη δεύτερη, το ζευγάρι έχει δικαίωμα να γνωρίζει τα πραγματικά ποσοστά επιτυχίας της προσπάθειάς του και όχι ένα αυθαίρετο νούμερο που βγαίνει μέσα από διεθνείς στατιστικές που δεν έχουν σχέση με τις ιδιαιτερότητές του, αλλά ούτε και με τη συγκεκριμένη Μονάδα Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής. Τα παραπάνω δεν σημαίνουν φυσικά ότι οι διεθνείς στατιστικές είναι άχρηστες. Αντίθετα, οι αριθμοί που δίνουν είναι πολύ εγκυρότεροι γιατί βασίζονται σε μεγάλα στατιστικά δείγματα ασθενών. Στη χώρα μας, που έχει μικρό πληθυσμό είναι δύσκολο να πραγματοποιηθούν μεγάλες στατιστικές μελέτες. Είναι όμως σημαντικό να εξηγούνται τόσο τα γενικά ποσοστά επιτυχίας, όσο και αυτά που αφορούν τη συγκεκριμένη Μονάδα Εξωσωματικής Γονιμοποίησης, χωρίς να παραλείπονται διαφοροποιήσεις τους λόγω ιδιαιτεροτήτων της υπογονιμότητας του ζευγαριού. Εν κατακλείδει, αυτό που πρέπει πρωτίστως να αντιληφθεί το υπογόνιμο ζευγάρι είναι πως οι μέθοδοι υποβοηθούμενης αναπαραγωγής δεν είναι πανάκεια και δεν υπόσχονται σίγουρη εγκυμοσύνη, πόσο μάλλον τεκνοποίηση. Είναι όμως ο πλέον αξιόπιστος και ασφαλής τρόπος για να προσπαθήσει κανείς να αποκτήσει παιδί και στα κατάλληλα χέρια έχει εξαιρετικά ποσοστά επιτυχίας, τα οποία χρόνο με το χρόνο και με την πρόοδο της επιστήμης βελτιώνονται. Ελπίζουμε σύντομα να φτάσουμε στο σημείο να λέμε στο ζευγάρι πως με τη θεραπεία είναι πολύ πιο πιθανό να έχει επιτυχημένη εγκυμοσύνη απ' ότι σήμερα. Σκοπός μας είναι δηλαδή να ξεπεράσουμε το 50% στην πλειοψηφία των θεραπειών δίνοντας έτσι ένα ακόμη κίνητρο για την έναρξη της θεραπείας και κάνοντάς την ψυχολογικά πιο ήπια και οικονομικά πιο συμφέρουσα.