Το παιδί παρουσιάζει από τη γέννηση αντανακλαστικά, δηλαδή νευρομυικές συνδέσεις ήδη πολύ καλά οργανωμένες, που του επιτρέπουν να δημιουργήσει τις πρώτες σχέσεις με το περιβάλλον.
Τα πιο σημαντικά αντανακλαστικά είναι τα εξής: το αντανακλαστικό του βλεφάρου και της κόρης του ματιού, του θηλασμού, της λαβής(αρπαγής), της φωνής, του εναγκαλισμού και τα πελματιαίο αντανακλαστικό.
Από την πρώτη κιόλας στιγμή είναι εξοπλισμένο με ένα γενετικά προκαθορισμένο πρόγραμμα, το οποίο θα το βοηθήσει να έρθει σε επαφή και να επιβιώσει στο καινούριο περιβάλλον και να αναπτύξει τις δυνατότητές του.
Μετά τη γέννηση, το νεογνό αντιδρά στο ερέθισμα μόνο διαμέσου αντανακλαστικών κινήσεων, δηλαδή κινήσεων που ακολουθούν με τρόπο αυτόματο τα ερεθίσματα του περιβάλλοντος.
Αρκεί για παράδειγμα να να δημιουργήσουμε στο παιδί ένα φωτεινό ερέθισμα για να μειωθεί η διάμετρος της κόρης του ματιού και να κλείσει το βλέφαρο. Ένας άλλος τρόπος είναι να βάλουμε στο χεράκι του το δάχτυλό μας για να το κλείσει σφιχτά ή να βάλουμε κοντά στο στόμα ένα αντικείμενο να αρχίζει να το βυζαίνει.
Οι αντανακλαστικές κινήσεις βελτιώνονται με την εξάσκηση και την πρακτική και τείνουν αργότερα να γενικευτούν.
Για παράδειγμα, το μωράκι στην αρχή, όταν του δίνεται η θηλή του μαστού, προτού θηλάσει κάνει αδέξιες κινήσεις, ενώ σε μια δεύτερη φάση, σαν αποτέλεσμα της εμπειρίας του, θηλάζει αμέσως και στη συνέχεια μαθαίνει να θηλάζει με τον ίδιο τρόπο άλλα αντικείμενα( το δάχτυλό του, μέρη της κουβερτούλας του, ένα παιχνίδι).
Τελικά το μωράκι μαθαίνει να ξεχωρίζει όταν πεινάει τα διαφορετικά αυτά αντικείμενα από το μαστό, απορρίπτοντας τα πρώτα και αποδεχόμενο μόνο τη θηλή από όπου βγαίνει το γάλα.
Τα νεογνικά αντανακλαστικά αποτελούν δείκτες της φυσιολογικής ανάπτυξης των παιδιών και για το λόγο αυτό ελέγχονται από τον παιδίατρο έτσι ώστε να παρακολουθούν τη γενική κατάσταση του μωρού και ότι το κεντρικό νευρικό του σύστημα λειτουργεί φυσιολογικά.
Recommended Comments
Δεν υπάρχει κάποιο σχόλιο