Το ντροπαλό παιδάκι !

Το να νιώθει ένα παιδάκι ότι ντρέπεται είναι πολύ συχνό φαινόμενο. Στα πρώτα χρόνια της ζωής του εκδηλώνεται σαν μια μορφή αρνητισμού και αποτελεί μια από τις συνηθισμένες πλευρές που σκιαγραφούν την προσωπικότητά του.

Η δειλία είναι πολύ συχνή στα παιδιά, ιδιαίτερα όταν βρίσκονται μπροστά σε ενήλικες και σε άλλα παιδιά που δεν γνωρίζουν. Σε αυτές τις περιπτώσεις φαίνονται ντροπαλά, δειλά, αγχώδη, αμήχανα και δείχνουν ακόμα πιο περιορισμένα από ότι είναι στην πραγματικότητα. Φυσικά υπάρχουν υπερβολικές διαφορές από παιδί σε παιδί. Σε μερικά η δειλία εκδηλώνεται με μια στιγμιαία ντροπή και λιγότερη ανεξαρτησία και σε άλλα σαν τρόμος για τις κοινωνικές σχέσεις που εκφράζεται αμέσως με κλάματα και φωνές.

Ποιοι λόγοι κάνουν όμως ένα παιδί δειλό και ένα άλλο όχι;

Είναι αρκετά εύκολο να αποδώσουμε αυτή την διαφορά στο χαρακτήρα, αλλά είναι αρκετά δύσκολο να υποστηρίξουμε ότι η δειλία είναι ένα έμφυτο χαρακτηριστικό, παρά μια συμπεριφορά επίκτητη.

Η δειλία μπορεί να γεννηθεί από μια παρόμοια συμπεριφορά των γονιών που τη μεταδίδουν στο παιδί από μια οικογενειακή ζωή χωρίς κοινωνικές σχέσεις, από μια υπερπροστατευτική ή πολύ αυστηρή διαπαιδαγώγηση, από το πέρασμα του παιδιού από το ένα περιβάλλον στο άλλο που είναι πολύ διαφορετικό, από την επαφή με ενήλικες που το έχουν τρομάξει κ.τ.λ. Η δειλία σε όλες αυτές τις μορφές ερεθίζει γενικά πολύ τους γονείς, μια συμπεριφορά που αντί να μειώσει τη δειλία του παιδιού την αυξάνει.

Ο καλύτερος τρόπος να καταπολεμήσουμε την ντροπή που νιώθει ένα παιδάκι είναι πάνω από όλα να αποφεύγουμε μπροστά σε μια τέτοια συμπεριφορά να εκφράζουμε την απογοήτευσή μας και να συζητάμε για αυτήν όταν το παιδί είναι μπροστά.

Οι μέθοδοι μεταχείρισης διαφέρουν αργότερα, σχετικά με άλλους παράγοντες που δημιουργούν στο παιδάκι αυτή τη συμπεριφορά. Εξετάζουμε έτσι με ειλικρίνεια για εκείνο που του έχουμε ζητήσει, εάν οι απαιτήσεις μας ήταν λογικές, αν ήμασταν πολύ αγχώδεις και υπερβολικοί, αν ήμασταν πολύ αυστηροί ή πολύ ανυπόμονοι στην απασχόληση μας μαζί του και στην ικανοποίηση των απαιτήσεων του, αν του είχαμε ζητήσει πράγματα δυσανάλογα που δεν ήταν σε θέση να καταλάβει ή να ικανοποιήσει, αν το αφήναμε μόνο του για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα και αν δεν του δίναμε την δυνατότητα να έχει καινούργιες κοινωνικές επαφές και χωρίς τη βοήθειά μας.

Πρέπει να το ενθαρρύνουμε φιλικά να ξεφύγει από αυτή τη συμπεριφορά, επιδοκιμάζοντας το για εκείνο που γνωρίζει να κάνει. Να προσπαθούμε με κάθε τρόπο να το κάνουμε να αποκτήσει μεγαλύτερη σιγουριά στον εαυτό του, να το παροτρύνουμε να παίζει και να έρχεται σε επαφή με τα άλλα παιδάκια, να το προτρέψουμε για κοινωνικές επαφές και να το αφήνουμε ελεύθερο να γνωρίσει και να αναμετρηθεί μέσα από αυτές τις σχέσεις με τους άλλους.