Ξέσπασμα οργής και θυμού στο παιδί

Οι κρίσεις οργής είναι συχνές στα μικρά παιδιά που εκδηλώνουν με αυτό τον τρόπο την αντίδρασή τους στις απαγορεύσεις και στις αποτυχίες.

Πίσω από την εκδήλωση οργής ( άγρια κλάματα, χτύπημα στων ποδιών στο έδαφος, σφίξιμο των χεριών κτλ.) υπάρχει χωρίς αμφιβολία μια ανάγκη για σιγουριά, αυτονομία ή κατανόηση για την οποία εμείς δεν πρέπει να αδιαφορήσουμε.

Η τάση να κάνει πράγματα που ξεπερνούν τις ικανότητες του μπορεί να το οδηγεί σε αποτυχίες και να προκαλεί την οργή του. Η ίδια συμπεριφορά μπορεί να εκδηλωθεί στο παιδί όταν εκείνο θέλει να ασχολούνται μαζί του ή όταν το διακόπτουμε για να του επιβάλλουμε μια άλλη ενέργεια, άλλα ενδιαφέροντα.

Ένα στιγμιαίο και περιστασιακό ξέσπασμα οργής δεν έχει μεγάλη σημασία. Το παιδί συνήθως αντιδρά έτσι μετά από μια απογοήτευση. Όταν το παιδί μεγαλώσει οι εκδηλώσεις τις οργής θα τείνουν να ελαττωθούν σε ένταση και συχνότητα και θα αντικατασταθούν από περισσότερο ήπια και αποδεκτά ξεσπάσματα.

Εάν δεν θέλουμε να προεκταθεί η νηπιακή τάση του παιδιού για καπρίτσια είναι καλό να προσπαθούμε να καταλάβουμε τι πράγμα θέλει το παιδί να εκφράσει με την οργή του, να μην το περιορίσουμε αυστηρά και να το κριτικάρουμε σωστά για αυτά τα ξεσπάσματα.

Να προσπαθούμε να μη το χαϊδεύουμε και να μη του δίνουμε μεγάλη προσοχή όταν έχει αυτές τις κρίσεις. Με σταθερότητα και κατανόηση πρέπει να το κάνουμε να καταλάβει πως υπάρχουν και άλλοι τρόποι αντίδρασης και ότι είμαστε διατεθειμένοι να το βοηθήσουμε.

Το δικό μας παράδειγμα σε αυτόν τον τομέα έχει πολύ μεγάλη σημασία. Σε μια οικογένεια στην οποία οι γονείς πολύ δύσκολα συγκρατιούνται, θα είναι αρκετά δύσκολο να ζητήσουμε και να απαιτήσουμε κάτι τέτοιο από το παιδί.

Αντίθετα, πρέπει να το κάνουμε να καταλάβει ότι συμβαίνει και σε εμάς να θυμώνουμε, να αναγνωρίζουμε αυτή την τάση και να κανονίζουμε τις συνέπειες για να αποφεύγουμε τυχόν ζημιές και στεναχώριες για τον εαυτό μας και για τους άλλους, συχνά για λόγους μάταιους.