Αχ αυτό το πείσμα σου !

Αυτήν την κατάσταση φαίνεται ότι το παιδάκι των τριών ετών αρχίζει να τη συνειδητοποιεί.

Καταλαβαίνει ότι διαθέτει μια δική του θέληση, δικά του μέσα και ότι μπορεί να πάρει πρωτοβουλίες. Αυτή τη συνειδητοποίηση ακολουθεί η επιθυμία του παιδιού για επαλήθευση. Το παιδάκι για μια ορισμένη περίοδο έχει την τάση να κάνει το αντίθετο και να αντιδράει σε αυτό που του λέει ο ενήλικας. Με λίγα λόγια γίνεται αντιρρησίας, αρνητικό, αντιδραστικό και ξεροκέφαλο.

Τα όχι του συχνά ενοχλούν τους γονείς που φοβούνται μια συστηματική απειθαρχία και μπορεί να γίνουν αυταρχικοί και αδιάλλακτοι προς το παιδί, πολλαπλασιάζοντας τις απαγορεύσεις και τις επιπλήξεις στην προσπάθειά τους να αποκαταστήσουν ένα κύρος που κινδυνεύει να χαθεί.

Μπροστά στα συνεχή όχι, το γεγονός να είναι οι γονείς σωστοί είναι κάτι το ουσιαστικό. Οι γονείς πρέπει να επιμένουν μέχρι να σεβαστεί τους λειτουργικούς κανόνες παρά τα όχι του. Πρέπει να αφήνουν στο παιδί τη δυνατότητα να χρησιμοποιεί τα όχι του με τρόπο ρεαλιστικό σε καταστάσεις που η άρνηση του είναι λογική και που μπορεί να περιμένει ότι οι μεγάλοι θα υποχωρήσουν.

Για παράδειγμα μπορεί να του ζητηθεί να διαλέξει αν προτιμά να πάει μια βόλτα ή να μείνει στο σπίτι να παίξει. Μα δεν είναι ρεαλιστικό να το ρωτήσουμε αν θέλει να πάει για ύπνο όταν πρέπει να το κάνει.

Το παιδί για να εξασκήσει την αυτονομία του έχει ανάγκη από έναν σύντροφο που να ξέρει να αγωνίζεται μαζί του. Το παιδί δε μπορεί να πετύχει αυτό το στόχο αν ο ενήλικας δεν απαντάει στις απαιτήσεις του ή απαντάει μόνο υποχωρώντας και αντίθετα όταν δείχνει να είναι πολύ ισχυρός ώστε το παιδάκι να νιώθει ότι πάντα χάνει.

Η συμπεριφορά του ενήλικα θα πρέπει να είναι εκείνου που αντέχει, που προσπαθεί να προτρέψει το παιδί να σκέφτεται και που προσπαθεί να το πείσει και στο τέλος να το αφήνει να αποκτάει ορισμένες εμπειρίες (φτάνει να μην είναι επικίνδυνες) για να γυρίσει μετά να συζητήσει με αυτό.

Οι δυνατότητες επιλογής που προσφέρουμε στο παιδί πρέπει να είναι αξιόπιστες. Είναι ανώφελο να το ρωτάμε αν θέλει να πάει στο σχολείο αλλά είναι καλύτερο να του ζητάμε αν θέλει να πάει στο σχολείο με τα πόδια ή με το ποδήλατο.

Η σταθερότητα των γονιών πάνω σε λίγους κανόνες βοηθάει το παιδί να ξεχωρίσει τις διάφορες καταστάσεις: σε εκείνες που η επιμονή του είναι λογική και σε εκείνες που που δεν είναι καθόλου. Η ανάγκη του παιδιού για επιβεβαίωση της αυτονομίας του βαθμιαία μειώνεται και αυτές οι συμπεριφορές του αρνητισμού και της επιμονής, αν δεν έρχονται ενεργητικά σε αντίθεση με απειλές για την αυτονομία του παιδιού, καταλήγουν να εξαφανίζονται από μόνες τους σε σύντομο χρονικό διάστημα.