Mητέρες: οι καλύτεροι σύμμαχοι των δασκάλων

Οι δημιουργικές σχέσεις των «σημαντικών άλλων» -των δασκάλων- στη ζωή ενός παιδιού, με τη μητέρα που πρώτη αναγνωρίζει τη...

μοναδικότητά τους

Με τη γιορτή της μητέρας τιμούμε όλες τις γυναίκες- μητέρες. Αυτές τις ανθρώπινες μορφές που έμαθαν να βάζουν σε δεύτερη μοίρα τη δική τους υπόσταση, που αγκαλιάζουν με λατρεία και δέος το παιδί τους αλλά και του επιτρέπουν να λάμψει μακριά από τη σκιά τους…

Δεν υπάρχει πιο όμορφη εικόνα απ’ αυτή που αναδύεται στα μάτια ενός δασκάλου την πρώτη σχολική ημέρα: Μητέρες γεμάτες υπερηφάνεια φέρνουν τα παιδιά στον Αγιασμό. Μητέρες με παιδιά που θα φοιτήσουν στην Πρώτη δημοτικού κρατούν στο χέρι τους το μικρό χεράκι, που σε λίγους μήνες θα ξέρει και θα γράφει ανορθόγραφα «Μαμα σαγαπό». Στο βλέμμα τους ένα μείγμα χαράς και ανησυχίας, καθώς έρχονται να εμπιστευτούν έναν άνθρωπο που θα παίξει καθοριστικό ρόλο στη ζωή του παιδιού τους για τα επόμενα χρόνια.

Άραγε, πόσοι από εμάς, τους δασκάλους, έχουμε αναλογιστεί τι ύψιστη τιμή αποδίδει μία μητέρα σε ένα δάσκαλο, όταν του εμπιστεύεται το ανεκτίμητο;

Στέκεται στη διάρκεια όλων των μαθητικών χρόνων ο καλύτερος και ο πιο δυνατός σύμμαχός του. Είναι αυτή που πρώτη αναγνωρίζει τη μοναδικότητα και συνεισφορά όλων αυτών των «σημαντικών άλλων» στη ζωή ενός παιδιού, των δασκάλων.

Μια μητέρα γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα τα δυνατά σημεία και τις αδυναμίες του παιδιού της και όσο και αν η αγάπη της τα έχει αποδεχτεί και δεν τα εντοπίζει πλέον, είναι ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να βοηθήσει.

Στα πρώτα βήματα επιφορτίζεται με την καθημερινή βοήθεια στη "μάχη" με τα γράμματα. Στην αρχή προσπαθώντας να ξεπεράσει την άρνηση και την κούραση του μικρού μαθητή και να τον ενθαρρύνει να συνεχίσει την προσπάθειά του. Στη συνέχεια ολοκληρώνοντας τη δουλειά στην τάξη και υποστηρίζοντας τις αποφάσεις του δασκάλου.

Με τη θετική της στάση μαθαίνει στο παιδί το σεβασμό στο πρόσωπο του δασκάλου. Ακόμα και αν είναι αντίθετη ή διαφωνεί με τη στάση ή τις πράξεις του, το κρατάει για τον εαυτό της, αφού γνωρίζει ότι δεν πρέπει να τον υπονομεύσει ή να τον υποτιμήσει στα μάτια του παιδιού της.

Περιμένει με αγωνία τις ενημερώσεις και τους βαθμούς. Ακούει με προσοχή και κάποιες φορές αισθάνεται ότι πρέπει να το υπερασπιστεί. Μαθαίνει να συγκρατεί την απογοήτευση ή το θυμό της για χάρη της καλής της σχέσης με το δάσκαλο, αναζητά λύσεις και συντονίζεται με το σχολείο για το καλό του παιδιού της.

Μαθαίνει με τα χρόνια να ελέγχει την παρόρμησή της, τολμά να αφήνει το παιδί της να προσπαθεί περισσότερο μόνο του, το προτρέπει να αναλαμβάνει την ευθύνη της προετοιμασίας στο σπίτι, ενώ η αγωνία κορυφώνεται μέσα της.

Τελειώνοντας το δημοτικό, αισθάνεται ευγνωμοσύνη για τους δασκάλους του παιδιού της. Πάντα τους θυμάται! Ιδιαίτερα αυτούς που έδειξαν πραγματικό ενδιαφέρον. Όσους μπόρεσαν να δουν το παιδί της όχι ως ένα ακόμα μαθητή μίας τάξης αλλά ως το παιδί μίας μητέρας.

Σε όλες τις μητέρες, στο όνομα των δασκάλων, ένα μεγάλο ευχαριστώ που έχετε τη δύναμη και το σθένος να συμπορεύεστε μαζί μας. «Μαμά, σ’ ευχαριστώ που είσαι κοντά μου»!

της Μαρίας - Τερέζας Μπάουμ, Διευθύντριας του δίγλωσσου, Δημοτικού σχολείου Neue Schule Athen