Αυτή η κατάσταση προκαλεί την εμφάνιση των πιο χαρακτηριστικών προβλημάτων αυτής της ηλικίας γιατί εμπλέκει την αβεβαιότητα που είναι κάτι βασικό μεταξύ της νηπιακής και της εφηβικής ηλικίας.
Το πέρασμα από τη νηπιακή ηλικία σε εκείνη του ενήλικα προκαλεί είτε την ένταση που συνοδεύει τη φυσική ανάπτυξη και τις αλλαγές ψυχολογικής φύσης που προκύπτουν, είτε τις συγκρούσεις που χαρακτηρίζουν απόκτηση της τυπικής κοινωνικής συμπεριφοράς του ενήλικα.
Οι προσδοκίες των ενηλίκων από τους εφήβους είναι αντίθετες. Μερικές φορές ζητάνε από αυτούς να συμπεριφέρονται σαν ενήλικες, να καθοδηγούνται δηλαδή από κανόνες και ανεξάρτητες συνήθειες και άλλες πάλι φορές ζητάνε να κατευθύνονται από το κύρος των ενηλίκων, να είναι δηλαδή εξαρτημένοι.
Μερικοί προορισμοί που μπαίνουν στη συμπεριφορά από τους γονείς ή από άλλους ενήλικες δημιουργούν την εντύπωση στα παιδιά ότι αντιμετωπίζονται ακόμα σαν μικρά. Η δυσανασχέτηση για τον έλεγχο των γονιών μεγαλώνει κατά τη διάρκεια της εφηβείας, αφού το παιδί οδηγείτε προς την ωριμότητα λόγω της ανάπτυξής του και η επιθυμία του για ανεξαρτησία το ωθεί να επαναστατεί στους περιορισμούς και στα όρια που προσπαθούν να του επιβάλλουν.
Η αμφιταλάντευση του εφήβου μεταξύ της επιθυμίας για ανεξαρτησία και της νηπιακής εξάρτησης που υπάρχει ακόμα, κάνει για τους γονείς δύσκολη την επιλογή του τρόπου αντιμετώπισης των παιδιών στις διάφορες στιγμές και καταστάσεις. Το παιδί δε μπορεί να καταλάβει αν είναι ακόμα μωρό ή ενήλικας και πάνω από όλα δεν ξέρει τι θα ήθελε να είναι. Έχει ανάγκη από την ελευθερία της μελλοντικής κατάστασης του ενήλικα και ταυτόχρονα αναπολεί τις ανέσεις και τη σιγουριά της νηπιακής ηλικίας.
Και οι γονείς δοκιμάζουν επίσης μια σύγκρουση στις επιθυμίες τους. Από τη μια μεριά είναι περήφανοι για τις προόδους του παιδιού τους προς την ωριμότητα και από την άλλη επιθυμούν και επιζητούν να είναι ακόμα εξαρτημένο από αυτούς.
Οι καινούργιες φυσικές, πνευματικές, σεξουαλικές και κοινωνικές ικανότητες δοκιμάζονται σε σχέση με τις εμπειρίες, τις σχέσεις και τα συναισθήματα του παρελθόντος. Οι καλοί τρόποι εγκαταλείπονται και η αυθεντία του ενήλικα δεν είναι πλέον ανεκτή. Για τους γονείς είναι ενοχλητικό να ανέχονται μια τέτοια συμπεριφορά και συχνά έχουν την εντύπωση ότι η εφηβεία των παιδιών τους είναι πιο δύσκολη για αυτούς παρά για τα ίδια. Μέχρι αυτή τη στιγμή τα παιδιά έχουν μείνει ουσιαστικά κολλημένα στο σπίτι μπορεί να είναι επώδυνο για τους γονείς να τα βλέπουν να απομακρύνονται φυσικά και συναισθηματικά από αυτούς.
Στους εφήβους δημιουργείται μια έντονη επιθυμία για προσκόλληση σε ενήλικες, εκτός του οικογενειακού περιβάλλοντος. Είναι η στιγμή των ειδώλων, των ηρώων και των φανατισμών. Όλα αυτά τα εξιδανικευμένα πρόσωπα είναι για το παιδί καινούργια πρότυπα για μίμηση. Την ίδια στιγμή που αρχίζουν να θαυμάζουν τους ξένους ενήλικες κριτικάρουν πολύ έντονα τους γονείς.
Μερικές φορές οι γονείς μπορεί να ζηλεύουν όταν τα παιδιά δίνουν την αγάπη τους και ανεβάζουν στην ψυχή τους άλλους ενήλικες. Το καλύτερο πράγμα που μπορούν να κάνουν είναι να δέχονται τα αισθήματα των παιδιών τους σαν μια πλευρά της απόπειρας για να ξεφύγουν από την οικογένεια και να καταλάβουν ότι το παιδί γρήγορα θα αντιληφθεί πως και το είδωλό του είναι ένα ανθρώπινο πλάσμα με τόσα ελαττώματα όσα και οι γονείς του.
Recommended Comments
Δεν υπάρχει κάποιο σχόλιο