Συμπτώματα άγχους;

[misofeggaro]

Καλησπέρα και καλή χρονιά.

Ακολουθεί εξομολόγηση αλλά , όσο και αν φαίνεται χαζό, χρειάζομαι κάπου να τα πω.

Ζω μια ιδιαιτέρως στρεσογόνα περίοδο. Πέρασα τις πρώτες γιορτές μετά την απώλεια του παιδιού μου και δε νιώθω καλά.
Έχουν ξυπνήσει φοβίες που έχουν να κάνουν με την υγεία μου. Πόνοι περιστασιακοί αλλά επαναλαμβανόμενοι, σε διάφορα σημεία του κορμιού μου, με απασχολούν καθημερινά. Προσπαθώ ειλικρινά να σκεφτώ λογικά και να μην αφήσω το φόβο μου να με καταβάλει, ξεχνιέμαι και λίγες στιγμές και μετά πάλι το μυαλό μου κολλάει στην ενόχληση που νιώθω. Επίσης κάνω το τρομερό λάθος να συμβουλευτώ το θείο Γκούκλι, με αποτέλεσμα να είμαι τουλάχιστον ένα βήμα πριν το θάνατο!
Προσπαθώ ειλικρινά να μην κάνω αρνητικές σκέψεις γιατί το έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου, αλλά έχω ένα προαίσθημα ότι κάτι έχω και φοβάμαι να πάω στο γιατρό. Και δεν έχω κάποιον δυνατό άνθρωπο δίπλα μου να του εξομολογηθώ τις φοβίες μου και να πάω μαζί του στο γιατρό, είναι όλοι τόσο απορροφημένοι στα δικά τους ζόρια και δεν θέλω να τους ρίξω και το δικό μου βάρος πάνω τους. Δυστυχώς αυτός είναι ο χαρακτήρας μου, ακόμα και τη στιγμή που ο γιατρός είπε ότι το παιδί μου είναι πεθαμένο, άρχισα να δίνω οδηγίες για το πως να το πούμε στους άλλους για να μην τους ταράξω. 

Ήδη έχω στο πρόγραμμα  να πάω για έναν πρώτο κοιλιακό υπέρηχο γιατί έχω μέρες έναν πόνο κάτω από τα αριστερά πλευρά, σαν πιάσιμο, και μέσα στο θολωμένο μου μυαλό φαντάζομαι ότι έχω το λιγότερο όγκο στη σπλήνα. Τόσο καλά... 
Ελπίζω να μην με περάσετε για τρελή και να δείξετε μια κάποια κατανόηση. Εύχομαι όμως να μην έχετε περάσει τα ίδια, γιατί είναι πραγματικά τρομακτικό το πόσα παιχνίδια μπορεί να παίξει το μυαλό μας.

Θα ευχηθώ επίσης για το 2019 υγεία, σωματική και ψυχική, δύναμη, ευτυχία , αγάπη και τύχη! Και του χρόνου να είμαστε όλες εδώ μαζί με γερά μωράκια ή φουσκωμένες κοιλίτσες.
 

[paradisebird]

στις πριν 1 ώρα, ο/η misofeggaro είπε:

Καλησπέρα και καλή χρονιά.

Ακολουθεί εξομολόγηση αλλά , όσο και αν φαίνεται χαζό, χρειάζομαι κάπου να τα πω.

Ζω μια ιδιαιτέρως στρεσογόνα περίοδο. Πέρασα τις πρώτες γιορτές μετά την απώλεια του παιδιού μου και δε νιώθω καλά.
Έχουν ξυπνήσει φοβίες που έχουν να κάνουν με την υγεία μου. Πόνοι περιστασιακοί αλλά επαναλαμβανόμενοι, σε διάφορα σημεία του κορμιού μου, με απασχολούν καθημερινά. Προσπαθώ ειλικρινά να σκεφτώ λογικά και να μην αφήσω το φόβο μου να με καταβάλει, ξεχνιέμαι και λίγες στιγμές και μετά πάλι το μυαλό μου κολλάει στην ενόχληση που νιώθω. Επίσης κάνω το τρομερό λάθος να συμβουλευτώ το θείο Γκούκλι, με αποτέλεσμα να είμαι τουλάχιστον ένα βήμα πριν το θάνατο!
Προσπαθώ ειλικρινά να μην κάνω αρνητικές σκέψεις γιατί το έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου, αλλά έχω ένα προαίσθημα ότι κάτι έχω και φοβάμαι να πάω στο γιατρό. Και δεν έχω κάποιον δυνατό άνθρωπο δίπλα μου να του εξομολογηθώ τις φοβίες μου και να πάω μαζί του στο γιατρό, είναι όλοι τόσο απορροφημένοι στα δικά τους ζόρια και δεν θέλω να τους ρίξω και το δικό μου βάρος πάνω τους. Δυστυχώς αυτός είναι ο χαρακτήρας μου, ακόμα και τη στιγμή που ο γιατρός είπε ότι το παιδί μου είναι πεθαμένο, άρχισα να δίνω οδηγίες για το πως να το πούμε στους άλλους για να μην τους ταράξω. 

Ήδη έχω στο πρόγραμμα  να πάω για έναν πρώτο κοιλιακό υπέρηχο γιατί έχω μέρες έναν πόνο κάτω από τα αριστερά πλευρά, σαν πιάσιμο, και μέσα στο θολωμένο μου μυαλό φαντάζομαι ότι έχω το λιγότερο όγκο στη σπλήνα. Τόσο καλά... 
Ελπίζω να μην με περάσετε για τρελή και να δείξετε μια κάποια κατανόηση. Εύχομαι όμως να μην έχετε περάσει τα ίδια, γιατί είναι πραγματικά τρομακτικό το πόσα παιχνίδια μπορεί να παίξει το μυαλό μας.

Θα ευχηθώ επίσης για το 2019 υγεία, σωματική και ψυχική, δύναμη, ευτυχία , αγάπη και τύχη! Και του χρόνου να είμαστε όλες εδώ μαζί με γερά μωράκια ή φουσκωμένες κοιλίτσες.
 

Ψυχούλα μου, σε αποκαλώ έτσι γιατί είσαι ψυχούλα. Αυτό το αποδεικνύει το ότι σκέφτεσαι τους άλλους, να μην τους φορτωθείς, να μη τους στενοχωρήσεις. Και επίσης γιατί αν δεν ήσουν ψυχούλα δεν θα είχες όλα αυτά τα συμπτώματα.... Είσαι ευαίσθητη και με το χαμό του παιδιού σου έγινες πιο ευαίσθητη και ευάλωτη. Απόλυτα φυσιολογικό. Με όλα αυτά που έγραψες είναι σαν να βλέπω τον εαυτό μου. Κι εγώ πονάκια παντού. Σκέφτομαι πως έχω καρκίνο σε στομάχι, έντερο, χολή, οισοφάγο. Αφού σκέφτομαι πως ίσως αυτές ήταν οι τελευταίες μου γιορτές. Μακάβριο, το ομολογώ!!! Στον άντρα μου δεν μιλάω πολύ για να μην τον αγχώσω και τα τρώω μέσα μου. Φοβάμαι και να πάω σε ιατρό, φοβάμαι γιατί θα μου πει να κάνω γαστροσκόπηση και κολονοσκόπηση. Και μετά φοβάμαι τα αποτελέσματα... Είμαι πολύ φοβιτσιάρα, υποχόνδρια και κατά φαντασίαν ασθενής. Όταν τα σκέφτομαι νιώθω τα συμπτώματα πιο έντονα, όταν δεν τα σκέφτομαι ή ξεχνιέμαι ή ασχολούμαι με κάτι άλλο νιώθω καλύτερα. Μόλις το ξανασκεφτώ... τσουπ.... αρχίζουν οι καούρες, τα τσιμπηματάκια, το κάψιμο στο λαιμό και στην γλώσσα και πάει λέγοντας. Πόσους καρκίνους μπορώ να έχω λοιπόν; Είμαι πολύ μα πολύ αγχώδης και γι' αυτό έχω και το ευερέθιστο έντερο που προκαλεί πόνους σε διάφορα σημεία οπότε μετά αρχίζω να σκέφτομαι όλα αυτά που σκέφτεσαι κι εσύ. Δεν θέλω να πάω σε ιατρό, δεν ξέρω τι θα κάνω, ίσως αν φτάσω στο ΑΜΗΝ να πάω. Προς το παρόν σκέφτομαι να αγοράσω φυτικά ηρεμιστικά. Δεν θέλω να καταφύγω σε αντικαταθλιπτικά και ψυχοφάρμακα. Προσπάθησε να ηρεμήσεις, διώξε τις αρνητικές σκέψεις και θα δεις πως θα νιώθεις. Το μυαλό μας παίζει περίεργα παιχνίδια και το χρόνιο άγχος, στρες και η στενοχώρια σωματοποιούνται, ιδιαίτερα όταν έχεις μια ευαίσθητη ψυχοσύνθεση. Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Πέρασες πολύ άσχημα τους τελευταίους μήνες λόγω του χαμού του παιδιού σου. Αυτό δημιούργησε και όλες τις ενοχλήσεις που νιώθεις. Χαλάρωσε και θα δεις πως θα νιώσεις καλύτερα. Προσπάθησε να απασχολείς το μυαλό σου με κάτι άλλο και μην εμβαθύνεις στις κακές σκέψεις. Είναι φαύλος κύκλος!!! Ας προσπαθήσουμε μαζί, τι λες; Και θα τα λέμε εδώ και θα ανταλλάσσουμε εμπειρίες! Δεν είσαι μόνη, είμαι κι εγώ εδώ. Δεν είσαι μόνη ψυχούλα μου!!!!

[kaposetsi]

Για αρχή πρ2π2ι να ηρεμήσεις είναι δύσκολο όλα αυτά που λες είναι καθαρά από το άγχος τα έχω περάσει μήνες μέχρι να ζητήσω βοήθεια από ιδικο για αυτό κοπέλα μου Θα σου έλεγα καλό είναι να πας σε έναν ψυχολόγο θα σε βοηθήσει πολύ και θα ηρεμήσεις θα έχεις και να μιλάς κάπου σου εύχομαι τα καλύτερα 

[marillia]

στις πριν 1 ώρα, ο/η misofeggaro είπε:

Καλησπέρα και καλή χρονιά.

Ακολουθεί εξομολόγηση αλλά , όσο και αν φαίνεται χαζό, χρειάζομαι κάπου να τα πω.

Ζω μια ιδιαιτέρως στρεσογόνα περίοδο. Πέρασα τις πρώτες γιορτές μετά την απώλεια του παιδιού μου και δε νιώθω καλά.
Έχουν ξυπνήσει φοβίες που έχουν να κάνουν με την υγεία μου. Πόνοι περιστασιακοί αλλά επαναλαμβανόμενοι, σε διάφορα σημεία του κορμιού μου, με απασχολούν καθημερινά. Προσπαθώ ειλικρινά να σκεφτώ λογικά και να μην αφήσω το φόβο μου να με καταβάλει, ξεχνιέμαι και λίγες στιγμές και μετά πάλι το μυαλό μου κολλάει στην ενόχληση που νιώθω. Επίσης κάνω το τρομερό λάθος να συμβουλευτώ το θείο Γκούκλι, με αποτέλεσμα να είμαι τουλάχιστον ένα βήμα πριν το θάνατο!
Προσπαθώ ειλικρινά να μην κάνω αρνητικές σκέψεις γιατί το έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου, αλλά έχω ένα προαίσθημα ότι κάτι έχω και φοβάμαι να πάω στο γιατρό. Και δεν έχω κάποιον δυνατό άνθρωπο δίπλα μου να του εξομολογηθώ τις φοβίες μου και να πάω μαζί του στο γιατρό, είναι όλοι τόσο απορροφημένοι στα δικά τους ζόρια και δεν θέλω να τους ρίξω και το δικό μου βάρος πάνω τους. Δυστυχώς αυτός είναι ο χαρακτήρας μου, ακόμα και τη στιγμή που ο γιατρός είπε ότι το παιδί μου είναι πεθαμένο, άρχισα να δίνω οδηγίες για το πως να το πούμε στους άλλους για να μην τους ταράξω. 

Ήδη έχω στο πρόγραμμα  να πάω για έναν πρώτο κοιλιακό υπέρηχο γιατί έχω μέρες έναν πόνο κάτω από τα αριστερά πλευρά, σαν πιάσιμο, και μέσα στο θολωμένο μου μυαλό φαντάζομαι ότι έχω το λιγότερο όγκο στη σπλήνα. Τόσο καλά... 
Ελπίζω να μην με περάσετε για τρελή και να δείξετε μια κάποια κατανόηση. Εύχομαι όμως να μην έχετε περάσει τα ίδια, γιατί είναι πραγματικά τρομακτικό το πόσα παιχνίδια μπορεί να παίξει το μυαλό μας.

Θα ευχηθώ επίσης για το 2019 υγεία, σωματική και ψυχική, δύναμη, ευτυχία , αγάπη και τύχη! Και του χρόνου να είμαστε όλες εδώ μαζί με γερά μωράκια ή φουσκωμένες κοιλίτσες.
 

Kαλησπέρα κορίτσι μου!!Καλή χρονιά κ ότι επιθμείς να στο φέρει το 2019!!Εχω περάσει απ αυτη τη φάση άπειρες φορές!!Τελευταία πέρσυ που είχα χαμηλά λευκά κ επειδή είχα κ σε λίγο διάστημα άφθες(νόμιζα είχα καρκίνο στο στόμα) οι οποίες εφευγαν δύσκολα πήγα σε αιματολόγο!!Αφου έδωσα 30ε στην παθολόγο,30ε στην ωρυλά,50ε στην αιματολόγο κ άλλα 30ε συμμετοχή σε αιματολογικές κατάλαβα ότι τα χαμηλά λευκά ήταν απο ίωση που είχα περάσει!!Γενικά τρέχω σε γιατρούς κ είπα τέλος όσο μπορώ!Φαντάσου τώρα θέλω να πάω σε ουρολόγο για το σπέρμα του άντρα μου κ λέω μήπως άδικα θα πάμε?Απο φόβο μήπως γίνομαι παράλογη!!Πέρασες πολλά κ ίσως είναι ένας τρόπος να ξεσπάσεις!!Αν σε βοηθά πήγαινε σε ένα γιατρό αλλά προσπάθησε να πεις θα είναι κάτι απλό!!

[LOULOUdaki!]

Κι εγώ κορίτσια στο κλαμπ...!!! Εννοείται ότι δεν είσαι η μόνη, είμαστε πολλές εκεί έξω! Ένα θα σας πω: με τραβούσε η γάμπα στο δεξί πόδι και πήγα κι έκανα τρίπλεξ φλεβών αρτηριών επειδή νόμιζα ότι είχα θρόμβο!!! Και τελικά ήταν ελαφρύς τραυματισμός του μυ από την οδήγηση, επειδή οδηγώ αρκετά κάθε μέρα. Ε, μετά από λίγο καιρό εξαφανίστηκε ο πόνος. Έχω κάνει ακτινογραφία στον αυχένα επειδή με πονούσε και νόμιζα ότι έχει ραγίσει σπόνδυλος, τι να σας λέω τώρα!!! Καλά, μετά την παλίνδρομη και μέχρι σήμερα, τα βλέπετε τα χάλια μου που τα γράφω, νομίζω ότι έχω τα πάντα, από πολύποδα μέχρι καρκίνο!!! Βαράω κρίσεις μελαγχολίας συχνά πυκνά με κλάμα και απαισιόδοξες σκέψεις. Για το τέλος άφησα τις ταχυπαλμίες που ανεβάζω, έτσι από μόνη μου. Κλινική περίπτωση φουλ ψυχοσωματικά, που δεν τα πίστευα κιόλας!!! Το ρίχνω στο φαΐ και ησυχάζω, κάνω και κανένα τσιγάρο ( και μετά έχω τύψεις γιατί νομίζω ότι έπαθα καρκίνο του πνεύμονα!!!). ???

(Το διακωμωδώ λίγο, αλλά κορίτσι μου, δεν είσαι η μόνη, εξάλλου πέρασες ένα φοβερό σοκ και είναι λογικό να κάνεις τέτοιες σκέψεις. Με τον καιρό θέλω να πιστεύω, θα χαλαρώσεις λιγάκι. Σε φιλώ ?)

[paradisebird]

στις πριν 19 λεπτά, ο/η LOULOUdaki! είπε:

Κι εγώ κορίτσια στο κλαμπ...!!! Εννοείται ότι δεν είσαι η μόνη, είμαστε πολλές εκεί έξω! Ένα θα σας πω: με τραβούσε η γάμπα στο δεξί πόδι και πήγα κι έκανα τρίπλεξ φλεβών αρτηριών επειδή νόμιζα ότι είχα θρόμβο!!! Και τελικά ήταν ελαφρύς τραυματισμός του μυ από την οδήγηση, επειδή οδηγώ αρκετά κάθε μέρα. Ε, μετά από λίγο καιρό εξαφανίστηκε ο πόνος. Έχω κάνει ακτινογραφία στον αυχένα επειδή με πονούσε και νόμιζα ότι έχει ραγίσει σπόνδυλος, τι να σας λέω τώρα!!! Καλά, μετά την παλίνδρομη και μέχρι σήμερα, τα βλέπετε τα χάλια μου που τα γράφω, νομίζω ότι έχω τα πάντα, από πολύποδα μέχρι καρκίνο!!! Βαράω κρίσεις μελαγχολίας συχνά πυκνά με κλάμα και απαισιόδοξες σκέψεις. Για το τέλος άφησα τις ταχυπαλμίες που ανεβάζω, έτσι από μόνη μου. Κλινική περίπτωση φουλ ψυχοσωματικά, που δεν τα πίστευα κιόλας!!! Το ρίχνω στο φαΐ και ησυχάζω, κάνω και κανένα τσιγάρο ( και μετά έχω τύψεις γιατί νομίζω ότι έπαθα καρκίνο του πνεύμονα!!!). ???

(Το διακωμωδώ λίγο, αλλά κορίτσι μου, δεν είσαι η μόνη, εξάλλου πέρασες ένα φοβερό σοκ και είναι λογικό να κάνεις τέτοιες σκέψεις. Με τον καιρό θέλω να πιστεύω, θα χαλαρώσεις λιγάκι. Σε φιλώ ?)

Αχ αυτό το κλάμα. Έχω ρίξει τόσο που καθάρισαν τα καστανόμαυρα αμυγδαλωτά ματάκια μου και δεν χρειάζομαι κολλύρια!!! 

[paradisebird]

Ξέχασα να πω πως νομίζω πως έχω πρόβλημα και με την καρδιά! Εγώ έχω μάστερ στο άγχος. Διακωμωδώ κι εγώ την κατάστασή μου. Αυτοσαρκασμός!!!

[Diwni]

Κοριτσι μου γλυκό αρχικά όπως κατάλαβες όλες πάνω κάτω την πατάμε με τ πάλιο Γκουγκλ κ τα πονακια κτλ. 9 στις 10 φορες ότι κ να βάλεις ότι έχεις πεθαίνεις. Από κει κ πέρα το θέμα είναι πόσο επηρεάζει την καθημερινότητα σου αυτό. Σίγουρα τ σώμα μας μας δίνει σημάδια όταν κάτι δ πάει καλά αλλά δ πρέπει μα τ φθάνουμε στην υπερβολή. Είναι μια μηχανή που δούλευει ασταμάτητα οπότε όλο κ κατι θα έχουμε. Πονακια, ενοχλήσεις, πιασιματα κτλ.

Τώρα εσύ είσαι ειδική περίπτωση. Το σώμα σου βίωσε μια εγκυμοσύνη κ μια γέννα με ότι αυτό συνεπάγεται. Οι ορμόνες είναι ακόμη τρελαμένες κ ο οργανισμός σου πρέπει ξανά να βρει τις ισορροπίες του. Επίσης είσαι μια μαμά χωρίς μωρο. Όλο αυτό π βίωσες δ ήταν απλά μια άσχημη εμοειρια. Ήτανε από τα πιο δύσκολα π μπορεί να συμβεί σε μια γυναίκα. Το σώμα μετά την εγκυμοσυνη θέλει τ χρόνο του. Επίσης οι ορμονες επηρεάζουν πολύ τ ψυχισμό μας. Ακούς από μαμάδες ότι είναι στα όρια ρης κατάρρευσης κ ότι κοιτάνε τα μωράκια τους κ παίρνουν δύναμη. Εσύ δυστυχώς τ στερήθηκες όλο αυτό.

Καθόλου υπερβολική δεν είσαι λοιπόν. Αυτό που θα σε συμβούλευα Εγώ προσωπικά είναι να μιλήσεις με κάποιον ειδικό πάνω σ αυτά τα θέματα. Μόνο αυτός μπορεί να σε βοηθήσει. Εδώ από τ άγχος της καθημερινότητας κ βγάζουμε χίλια δυο. Πόσο μάλλον εσύ π ακόμη η καρδιά σου αιμορραγεί. Μη φοβάσαι κα μιλήσεις, να εμπιστευτείς κπ ειδικό.  Να πάρεις τ άντρα σ κ να πάτε. Ένα μωρο σε περιμένει. Το ουράνιο τόξο π θα σας στείλει τ αγγελακι σας. Να είσαι έτοιμη γι αυτό.

[Ε.Γ.Α.]

Αυτό με το Google είναι πρόβλημα όλων τελικά!κι εγώ τα ίδια και όλοι οι γιατροί, ακόμα και ο κτηνίατρος για τον σκύλο μου, μου λένε σταματά με αυτό το Google!!πέρα από αυτό όταν περνάμε κάτι δύσκολο βγαίνουν στη φόρα όλα τα άγχη μας!

[paradisebird]

στις πριν 6 λεπτά, ο/η Ε.Γ.Α. είπε:

Αυτό με το Google είναι πρόβλημα όλων τελικά!κι εγώ τα ίδια και όλοι οι γιατροί, ακόμα και ο κτηνίατρος για τον σκύλο μου, μου λένε σταματά με αυτό το Google!!πέρα από αυτό όταν περνάμε κάτι δύσκολο βγαίνουν στη φόρα όλα τα άγχη μας!

Κι εμένα μου έχουν πει να μη ψάχνω στο ίντερνετ. Μπορείς και να τρελαθείς με αυτά που διαβάζεις.

[Ε.Γ.Α.]

στις πριν 15 λεπτά, ο/η paradisebird είπε:

Κι εμένα μου έχουν πει να μη ψάχνω στο ίντερνετ. Μπορείς και να τρελαθείς με αυτά που διαβάζεις.

Ακριβώς!εμένα παρόλο που το λένε συνέχεια αυτό κάνω!

[paradisebird]

στις πριν 1 ώρα, ο/η Ε.Γ.Α. είπε:

Ακριβώς!εμένα παρόλο που το λένε συνέχεια αυτό κάνω!

Παρομοίως!!! Είμαι μαζόχα, το παραδέχομαι!!!?

[LOULOUdaki!]

Καλημέρα! Εγώ τον αγαπώ τον Γκουγκλ, μου έχει μάθει πολλά πράγματα και είμαι εθισμένη στην αναζήτηση στο διαδίκτυο, το παραδέχομαι κι εγώ!!!

[Mama2015]

Κορίτσια αφήστε τα.. καλή χρονια καταρχήν.. εχω το ίδιο προβλημα, αλλα οχι με εμενα, με τα παιδιά μου. Εχω δυο κορίτσια 4 ετών και 5 μηνών και για κάποιο λόγο ειμαι σε παράκρουση απο τοτε που γέννησα. Πρωτα απο ολα, απο οταν γέννησα αρχισα να Νοιώθω ανασφάλεια. Νομίζω οτι δεν ειναι ασφαλής η μπεμπα μου έξω.. επίσης υποφέρω κάθε βράδυ απο εφιάλτες οτι κατι παθαίνει και ξυπνάω ίδρωμενη και κλαίω. Εχω δει μεχρι και οτι κάποιος μου την πήρε και την έβαλε στον φούρνο και της έκανε κακό. Οταν ξύπνησα έτρεξα την πήρα αγκαλια και έκλαιγα.. συνέχεια νομίζω οτι θα σταματήσει να αναπνέει και εχθές που πήγα στην παιδίατρο για εμβόλιο, με ρώτησε αν συμβαίνει κατι (την παίρνω συνέχεια τηλέφωνα και μια φορα την εβδομάδα πηγαίνω στο ιατρείο). Ακομα και την ιδια μου την μάνα δεν αφηνω να την πάρει αγκαλια, μήπως της πεσει! Το ίδιο με έπιασε και με την μεγάλη (η οποία οταν ηταν μωρο δεν το είχα πάθει αυτο). Την πηγαίνω στο σχολείο και παίρνω τηλ να δω αν ειναι καλα! Ειναι σαν να φοβάμαι ακομα και τον αέρα. Ο άντρας μου λεει να μιλήσω με κάποιον ειδικό, δεν ξερω γιατι. Ολα ειναι μια χαρα, φτου φτου χαιρουμε άκρα υγείας και δεν ξερω τι γίνεται.. η μαμά μου νομίζει οτι ειναι επιλόχειος..

[paradisebird]

στις πριν 6 ώρες, ο/η Mama2015 είπε:

Κορίτσια αφήστε τα.. καλή χρονια καταρχήν.. εχω το ίδιο προβλημα, αλλα οχι με εμενα, με τα παιδιά μου. Εχω δυο κορίτσια 4 ετών και 5 μηνών και για κάποιο λόγο ειμαι σε παράκρουση απο τοτε που γέννησα. Πρωτα απο ολα, απο οταν γέννησα αρχισα να Νοιώθω ανασφάλεια. Νομίζω οτι δεν ειναι ασφαλής η μπεμπα μου έξω.. επίσης υποφέρω κάθε βράδυ απο εφιάλτες οτι κατι παθαίνει και ξυπνάω ίδρωμενη και κλαίω. Εχω δει μεχρι και οτι κάποιος μου την πήρε και την έβαλε στον φούρνο και της έκανε κακό. Οταν ξύπνησα έτρεξα την πήρα αγκαλια και έκλαιγα.. συνέχεια νομίζω οτι θα σταματήσει να αναπνέει και εχθές που πήγα στην παιδίατρο για εμβόλιο, με ρώτησε αν συμβαίνει κατι (την παίρνω συνέχεια τηλέφωνα και μια φορα την εβδομάδα πηγαίνω στο ιατρείο). Ακομα και την ιδια μου την μάνα δεν αφηνω να την πάρει αγκαλια, μήπως της πεσει! Το ίδιο με έπιασε και με την μεγάλη (η οποία οταν ηταν μωρο δεν το είχα πάθει αυτο). Την πηγαίνω στο σχολείο και παίρνω τηλ να δω αν ειναι καλα! Ειναι σαν να φοβάμαι ακομα και τον αέρα. Ο άντρας μου λεει να μιλήσω με κάποιον ειδικό, δεν ξερω γιατι. Ολα ειναι μια χαρα, φτου φτου χαιρουμε άκρα υγείας και δεν ξερω τι γίνεται.. η μαμά μου νομίζει οτι ειναι επιλόχειος..

Να σου ζήσουν τα παιδάκια σου! Δεν αποκλείεται να είναι επιλόχειος κατάθλιψη. Αυτά που νιώθεις είναι πολύ ψυχοφθόρα. Μήπως να πήγαινες να μιλήσεις σε ψυχολόγο; Είναι κρίμα, γιατί έτσι όπως τα περιγράφεις πρέπει να υποφέρεις πολύ. Εύχομαι σύντομα να απαλλαγείς από αυτούς τους φόβους σου που στην πραγματικότητα δεν υφίστανται. Αν το καταλάβεις αυτό θα μπορέσεις να χαλαρώσεις και να αφεθείς και έτσι θα χαίρεσαι περισσότερο και τα παιδάκια σου. 

[paradisebird]

@misofeggaro μου πως είσαι; Εγώ νιώθω καλύτερα. Είναι σαν να το θέμα που άνοιξες να μου άνοιξε τα μάτια. Καταφέρνω σιγά σιγά να μη δίνω σημασία στα συμπτώματα και δεν σκέφτομαι πως αυτά που τρώω θα με πειράξουν. Αρχίζω να το παλεύω. Εσύ πως τα πας; Βλέπεις τελικά τι μπορεί να κάνει το μυαλό μας, πόση δύναμη κρύβει μέσα του; Αυθυποβολή! 

[Mama2015]

στις πριν 15 λεπτά, ο/η paradisebird είπε:

Να σου ζήσουν τα παιδάκια σου! Δεν αποκλείεται να είναι επιλόχειος κατάθλιψη. Αυτά που νιώθεις είναι πολύ ψυχοφθόρα. Μήπως να πήγαινες να μιλήσεις σε ψυχολόγο; Είναι κρίμα, γιατί έτσι όπως τα περιγράφεις πρέπει να υποφέρεις πολύ. Εύχομαι σύντομα να απαλλαγείς από αυτούς τους φόβους σου που στην πραγματικότητα δεν υφίστανται. Αν το καταλάβεις αυτό θα μπορέσεις να χαλαρώσεις και να αφεθείς και έτσι θα χαίρεσαι περισσότερο και τα παιδάκια σου. 

Αυτο ειναι το θέμα, οτι καταλαβαίνω και μονή μου πως ειμαι υπέρ υπερβολική, αλλα αδυνατώ να το σταματησω.. την ωρα που την κραταει πχ, παλεύω στις σκέψεις « Αχ θα της πέσει, μα πως θα της πεσει ειναι δυνατόν?» Ξερω οτι δεν θα γίνει, αλλα τρέμουν τα πόδια μου! Τι να πω περαστικό θα ειναι! Μόνο οταν την θηλάζω και την μυρίζω ηρεμώ! Αλλα γίνεται όλη μέρα με το β@#ί απ έξω???

[misofeggaro]

Καταρχάς σας ευχαριστώ πολύ όλες! Είναι ανακουφιστθκο να σε καταλαβαίνουν. 

Εγώ χθες αφού τα έγραψα ήμουν λίγο καλύτερα. Μίλησα και με μια γνωστή μου παιδίατρο και με καθυσηχασε λίγο για τα ευρήματα της νεκροψιας και μου σύστησε ένα γυναικολόγο στον οποίο θέλω να μιλήσω για να πάρω το οκ για να ξεκινήσω προσπάθειες. Μετά που ξαπλώσα άρχισε πάλι η ενόχληση στα παΐδια. Προσπάθησα να το εκλογοκευσω και να κοιμηθώ αλλά δεν βολευόμουν, μπορεί να φταίει που έχω πάρει βάρος, μπορεί να φταίει και το στρώμα, τι να πω! 

Μέσα στη μέρα ήμουν καλά. Το μεσημεράκι κοιμήθηκα και κάποια στιγμή πετάχτηκα γιατί κάπως είχα πλακώσει το στήθος μου και με είχε πιάσει ταχυκαρδία. Ταυτόχρονα με σουβλιζε το κεφάλι μου δίπλα στο αριστερό μάτι και εκεί άρχισα να πανικοβαλομαι και να νομίζω ότι θα πεθάνω. Σιγά σιγά ήρεμησα. Έχω όμως νευροπονο στο στήθος και κατά διαστήματα νιώθω φτερουγισματα. Αυτά τα συμπτώματα τα έχω περάσει κατά καιρούς, έχω πάει σε διάφορους καρδιολόγους και δεν έχουν βρει κάτι, αυτές τις έκτακτες συστολες τις έχουν λίγο πολύ όλοι απλά εγώ κατά καιρούς είμαι πιο ευαίσθητη στο να τις νιώθω. Οι συμβουλές πάντα είναι οι ίδιες. Να μην πίνω καφε και αναψυκτικά με καφεΐνη, όχι σοκολάτα, να μην αγχώνομαι να μην στεναχβριεμαι και να μην θυμώνω. Πως να το κάνεις όμως αυτό συνέχεια;; καφέδες δεν πίνω, κολες περιστασιακά, δεν καπνιζω, τρώω ή πίνω καμία σοκολάτα που κ που, τώρα τελευταία πίνω τσάι ή κακάο αλλά τελικά αυτή η καφεΐνη η λίγη που έχουν με ενοχλεί. 

Σε ψυχολόγο είχα πάει πριν δύο μήνες γιατί χρειαζόμουν να πω κάποια πράγματα και να ακούσω. Μου είπε η κοπέλα ότι αυτό που πέρασα είναι πολύ δύσκολο και πως ήδη έχω καταφέρει πολλά και πως είμαι δυνατή και μπορώ οποιοδήποτε πρόβλημα ή συναίσθημα προκύψει να το αντιμετωπίσω. 

Πριν δύο χρόνια χωρίς να έχω κανένα άγχος την περίοδο εκείνη έπαθα κρίση πανικού. Στην αρχή μουδιασε το δεξί μου χέρι, μετά πόδι μετά κεφάλι μετά σιγα σιγά η αριστερή πλευρά. Είχα ανεβάσει πίεση και ήμουν σε υπερένταση. Μπήκα έκανα μπάνιο για να πάω στο γιατρό αλλά δεν τα κατάφερα να πάω. Προσπαθούσα να γράψω μήνυμα στον φίλο μου και δεν μπορούσα να πατήσω τα σωστά γράμματα. Ευτυχώς ήταν σπίτι ή μαμα μου και φώναξε τον αδερφό μου. Και στο τέλος δεν μπορούσα να μιλήσω, ήθελα να τους πω πχ κρυώνω και έλεγα φακές. Ήταν το πιο τρομακτικό πράγμα που έχω ζήσει. Αφού ξάπλωσα μου πήρε κάμποσες ώρες να συνέλθω και ακόμα κι άλλες να μου πέσει η πίεση. 

Όταν ήμουν έγκυος ξαφνικά μια μέρα άρχισα να έχω πονοκέφαλο και μετά να βλέπω αστραπές στο μάτι μου. Δεν ήξερα τι είναι και άρχισα να πανικοβαλομαι. Ευτυχώς δεν με επιασε κρίση. Είχα και έντονη τάση για εμετό και φωτοευαισθησια. Τελικά κατάλαβα ότι ήταν κρίση ημικρανίας όπου με επιασε τρεις φορές σε τρεις ημέρες. Ευτυχώς δεν έχει επανέλθει αλλά ζω και με αυτό το φόβο. Βασικά ένας από τους φόβους μου είναι να πάθω κάτι και να μην μπορεί να με βοηθήσει κάνεις. Να μην μπορεί κάποιος από τους γύρω μου να καταλάβει ότι κάτι συμβαίνει και να το αντιμετωπίσει. 

Να ξέρετε πως κάπως με βοήθησαν τα μηνύματα σας. Και ναι όντως οι ορμόνες παίζουν παιχνίδια, και ναι πολλά από όσα μας συμβαίνουν είναι στο μυαλό μας, και ναι μου λείπει το παιδι μου και είμαι μια μαμά χωρίς μωρό, και σίγουρα ποτέ δεν είναι αργά για να ζητήσουμε βοήθεια. 

Σάς ευχαριστώ αγαπημένες μου. 

[marillia]

@misofeggaroMακάρι γλυκιά μου να σε βοηθούν τα μυνήματα απ όλα τα κορίτσια κ να ξέρεις δν είσαι μόνη σε αυτό!!Πολλές κοπέλες τα παθαίνουμε αυτά αναλόγως τις στρεσογόνες καταστάσεις που βιώνει η καθεμία!!Πιστεύω όταν είσαι έτοιμη κ απο γιατρό κ μέσα σου κ ξεκινήσεις καινούργιες προσπάθειες για παιδάκι θα είναι καλύτερα!!Να ανοίξει κ ο καιρός μήπως κ καμιά βολτούλα στον ήλιο θα είναι καλύτερα!!

[elvi]

Κορίτσια μου, ήμουν για χρόνια με αυτά τα θέματα που προαναφέρατε όλες! Τα οποία και ξεκίνησαν εντελώς ξαφνικά ένα ωραίο πρωινό του Μαΐου του έτους 2012 και μάλιστα σε μια περίοδο που φαινομενικά όλα πήγαιναν τέλεια. Δεν είχα αφήσει γιατρό για γιατρό! και ενώ στην αρχή ανακουφιζόμουν μετά πονούσα και κάπου αλλού! Είχα στο μυαλό μου ότι ασθένεια μπορείτε να φανταστείτε. Θέλει φοβερή δύναμη εσωτερική να πείσεις τον εαυτό σου ότι δεν είναι τίποτα και να συνεχίσεις κανονικά την καθημερινότητά σου. Η αλήθεια είναι ότι εγώ στράφηκα σε ψυχίατρο-ψυχοθεραπευτή, ο οποίος και δεν μου έδωσε ποτέ φαρμακευτική αγωγή και σιγά σιγά με τον καιρό τα περισσότερα εξαφανίσθηκαν. Είχα φτάσει σε σημείο να μην μπαίνω σε κανένα κλειστό μέσο μεταφοράς (τρένο, μετρό, πλοίο κλπ) ή να μην βγαίνω εκτός Αθηνών μήπως και πάθω κάτι! Δεν ευχαριστιόμουν και δεν χαιρόμουν τίποτα! και ας πήγαιναν όλα τέλεια! Όπως όμως μου έλεγε ο εν λόγω γιατρός θα μπαίνεις επίτηδες παντού. Το να το ξεπεράσεις από μόνη σου είναι σαν να βγάζεις δόντι χωρίς αναισθησία. Θέλει φοβερή εσωτερική δύναμη. Εγώ μετά από τόσα χρόνια σχεδόν τα κατάφερα. Και αν πάει να με πιάσει αγχώδης διαταραχή λέω στον εαυτό μου να συνέλθει, πίνω λίγο νερό, γελάω, λέω πάλι με πιάσαν τα ψυχολογικά μου και συνεχίζω κανονικότατα το πρόγραμμά μου! Στην τελική είπα άμα πάθω κάτι έπαθα!!!! και όλα αυτά με βοήθησαν μαζί με τον ειδικό φυσικά όπου και μαζί ανακαλύψαμε την πραγματική αιτία του άγχους μου! Μια χαρά μπορείτε και θα τα καταφέρετε όλες! Για να καταλάβετε σε τι επίπεδο έχω φτάσει διανύω την 14η εβδομάδα κύησης και στην αρχή μας είχαν πει ότι είχα πολλές πιθανότητες να αποβάλλω λόγω ενός συγκεκριμένου θέματος. Ε! Μόνο εγώ ΔΕΝ αγχώθηκα! Το μυαλό κάνει φοβερά παιχνίδια! Στο χέρι μας είναι να τα διώξουμε όλα! 

[paradisebird]

στις πριν 5 ώρες, ο/η elvi είπε:

Κορίτσια μου, ήμουν για χρόνια με αυτά τα θέματα που προαναφέρατε όλες! Τα οποία και ξεκίνησαν εντελώς ξαφνικά ένα ωραίο πρωινό του Μαΐου του έτους 2012 και μάλιστα σε μια περίοδο που φαινομενικά όλα πήγαιναν τέλεια. Δεν είχα αφήσει γιατρό για γιατρό! και ενώ στην αρχή ανακουφιζόμουν μετά πονούσα και κάπου αλλού! Είχα στο μυαλό μου ότι ασθένεια μπορείτε να φανταστείτε. Θέλει φοβερή δύναμη εσωτερική να πείσεις τον εαυτό σου ότι δεν είναι τίποτα και να συνεχίσεις κανονικά την καθημερινότητά σου. Η αλήθεια είναι ότι εγώ στράφηκα σε ψυχίατρο-ψυχοθεραπευτή, ο οποίος και δεν μου έδωσε ποτέ φαρμακευτική αγωγή και σιγά σιγά με τον καιρό τα περισσότερα εξαφανίσθηκαν. Είχα φτάσει σε σημείο να μην μπαίνω σε κανένα κλειστό μέσο μεταφοράς (τρένο, μετρό, πλοίο κλπ) ή να μην βγαίνω εκτός Αθηνών μήπως και πάθω κάτι! Δεν ευχαριστιόμουν και δεν χαιρόμουν τίποτα! και ας πήγαιναν όλα τέλεια! Όπως όμως μου έλεγε ο εν λόγω γιατρός θα μπαίνεις επίτηδες παντού. Το να το ξεπεράσεις από μόνη σου είναι σαν να βγάζεις δόντι χωρίς αναισθησία. Θέλει φοβερή εσωτερική δύναμη. Εγώ μετά από τόσα χρόνια σχεδόν τα κατάφερα. Και αν πάει να με πιάσει αγχώδης διαταραχή λέω στον εαυτό μου να συνέλθει, πίνω λίγο νερό, γελάω, λέω πάλι με πιάσαν τα ψυχολογικά μου και συνεχίζω κανονικότατα το πρόγραμμά μου! Στην τελική είπα άμα πάθω κάτι έπαθα!!!! και όλα αυτά με βοήθησαν μαζί με τον ειδικό φυσικά όπου και μαζί ανακαλύψαμε την πραγματική αιτία του άγχους μου! Μια χαρά μπορείτε και θα τα καταφέρετε όλες! Για να καταλάβετε σε τι επίπεδο έχω φτάσει διανύω την 14η εβδομάδα κύησης και στην αρχή μας είχαν πει ότι είχα πολλές πιθανότητες να αποβάλλω λόγω ενός συγκεκριμένου θέματος. Ε! Μόνο εγώ ΔΕΝ αγχώθηκα! Το μυαλό κάνει φοβερά παιχνίδια! Στο χέρι μας είναι να τα διώξουμε όλα! 

Μπράβο κοπέλα μου!!!

[fra18]

Γεια σας κορίτσια! Και εγώ είμαι πάρα πολύ αγχώδης  και το κυριότερο το άγχος με χτυπάει στον ύπνο. η αυπνία έχει καταντήσει πλέον χρόνια που με ταλαιπωρεί πάρα πολύ. Δυσκολεύομαι παρα πολύ να με πάρει ο ύπνος , πηγαίνω και αρκετές φορές τη νύχτα τουαλέτα οπότε και αν με έχει πάρει λίγο ο ύπνος, αυτό με ξυπνάει.. Με αποτέλεσμα να μην ξεκουράζομαι καλά τη νύχτα και το πρωί να είμαι κομμάτια. Δεν ξαπλώνω ποτέ κατά τη διάρκεια της μέρας και επισης δεν πίνω ποτέ καφέ, τσάι.. γνωρίζω τι με αγχώνει Κ έχω διαβάσει πολλα για τη ζημιά που κάνει το άγχος και η χρόνια αϋπνία στον οργανισμό και αυτό με αγχώνει ακόμα πιο πολύ. Γίνεται ένας φαύλος κύκλος... είμαι 40 και πάμε για την πρώτη εξωσωμ  και αγχώνομαι πολύ και με αυτό γιατί έχω χαμηλή ΑΜΗ και γενικωσ ο γιατρός είπε ότι πρέπει να βιαστούμε. Επισης λέω με τόσο αγχος τι παιδί θα βγει..... τι γενετικό υλικό θα πάρει από μένα; Και αυτό με προβληματίζει πολύ. Έχω σκεφτεί να πάω σε ψυχολόγο ψυχίατρο μηπως με βοηθησει αλλά δεν γνωρίζω κάποιον και μόνο όποιον βρω από Ίντερνετ. Είχα πάρει ενα διάστημα Xanax και κάτι αλλά υπνωτικά αλλά δεν είχα και ιδιαίτερο αποτέλεσμα.. πολύ stress... νομίζω ότι δεν υπάρχει πιο αγχώδης από μένα! Κοριτσια συγγνώμη για το σεντόνι

[tatouska]

στις On 3/1/2019 at 7:12 ΜΜ, ο/η misofeggaro είπε:

Καλησπέρα και καλή χρονιά.

Ακολουθεί εξομολόγηση αλλά , όσο και αν φαίνεται χαζό, χρειάζομαι κάπου να τα πω.

Ζω μια ιδιαιτέρως στρεσογόνα περίοδο. Πέρασα τις πρώτες γιορτές μετά την απώλεια του παιδιού μου και δε νιώθω καλά.
Έχουν ξυπνήσει φοβίες που έχουν να κάνουν με την υγεία μου. Πόνοι περιστασιακοί αλλά επαναλαμβανόμενοι, σε διάφορα σημεία του κορμιού μου, με απασχολούν καθημερινά. Προσπαθώ ειλικρινά να σκεφτώ λογικά και να μην αφήσω το φόβο μου να με καταβάλει, ξεχνιέμαι και λίγες στιγμές και μετά πάλι το μυαλό μου κολλάει στην ενόχληση που νιώθω. Επίσης κάνω το τρομερό λάθος να συμβουλευτώ το θείο Γκούκλι, με αποτέλεσμα να είμαι τουλάχιστον ένα βήμα πριν το θάνατο!
Προσπαθώ ειλικρινά να μην κάνω αρνητικές σκέψεις γιατί το έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου, αλλά έχω ένα προαίσθημα ότι κάτι έχω και φοβάμαι να πάω στο γιατρό. Και δεν έχω κάποιον δυνατό άνθρωπο δίπλα μου να του εξομολογηθώ τις φοβίες μου και να πάω μαζί του στο γιατρό, είναι όλοι τόσο απορροφημένοι στα δικά τους ζόρια και δεν θέλω να τους ρίξω και το δικό μου βάρος πάνω τους. Δυστυχώς αυτός είναι ο χαρακτήρας μου, ακόμα και τη στιγμή που ο γιατρός είπε ότι το παιδί μου είναι πεθαμένο, άρχισα να δίνω οδηγίες για το πως να το πούμε στους άλλους για να μην τους ταράξω. 

Ήδη έχω στο πρόγραμμα  να πάω για έναν πρώτο κοιλιακό υπέρηχο γιατί έχω μέρες έναν πόνο κάτω από τα αριστερά πλευρά, σαν πιάσιμο, και μέσα στο θολωμένο μου μυαλό φαντάζομαι ότι έχω το λιγότερο όγκο στη σπλήνα. Τόσο καλά... 
Ελπίζω να μην με περάσετε για τρελή και να δείξετε μια κάποια κατανόηση. Εύχομαι όμως να μην έχετε περάσει τα ίδια, γιατί είναι πραγματικά τρομακτικό το πόσα παιχνίδια μπορεί να παίξει το μυαλό μας.

Θα ευχηθώ επίσης για το 2019 υγεία, σωματική και ψυχική, δύναμη, ευτυχία , αγάπη και τύχη! Και του χρόνου να είμαστε όλες εδώ μαζί με γερά μωράκια ή φουσκωμένες κοιλίτσες.
 

Είχα χαθεί λίγο τελευταία και δεν είχα παρακολουθήσει τα νέα σου! Είχα μείνει στα χαρμόσυνα μόνο.... Μπορεί να μην σε ξέρω προσωπικά αλλά ένα ψήγμα του πόνου σου πέρασε στο κορμί μου και αναρίγγησε ολόκληρο... Λυπάμαι πραγματικά... Μα τι έγινε?? 

Κοπέλα μου, η συμβουλή μου είναι μία. Μην τα κρατάς μέσα σου. Και να ξέρεις και οι άνθρωποι γύρω σου πονάνε. Και πονάνε διπλα γιατί σκέφτονται και σένα. Να πενθήσεις. Και έχει ο Θεός. Είμαι ΣΙΓΟΥΡΗ ότι σύντομα θα σου στείλει άλλο παιδάκι. Ένα άλλο αγγελούδι...

Ειλικρινά λυπάμαι. Δεν ξέρεις πόσο λυπάμαι....

[misofeggaro]

στις πριν 3 ώρες, ο/η tatouska είπε:

Είχα χαθεί λίγο τελευταία και δεν είχα παρακολουθήσει τα νέα σου! Είχα μείνει στα χαρμόσυνα μόνο.... Μπορεί να μην σε ξέρω προσωπικά αλλά ένα ψήγμα του πόνου σου πέρασε στο κορμί μου και αναρίγγησε ολόκληρο... Λυπάμαι πραγματικά... Μα τι έγινε?? 

Κοπέλα μου, η συμβουλή μου είναι μία. Μην τα κρατάς μέσα σου. Και να ξέρεις και οι άνθρωποι γύρω σου πονάνε. Και πονάνε διπλα γιατί σκέφτονται και σένα. Να πενθήσεις. Και έχει ο Θεός. Είμαι ΣΙΓΟΥΡΗ ότι σύντομα θα σου στείλει άλλο παιδάκι. Ένα άλλο αγγελούδι...

Ειλικρινά λυπάμαι. Δεν ξέρεις πόσο λυπάμαι....

Αχ κορίτσι μου!
Εδώ και έξι περίπου μήνες (αχ πότε πέρασε τόσος καιρός) πενθω. Έχω περάσει από διάφορες φάσεις, ψυχραιμια, εντονο κλαμα, αδιαφορια, κυνισμο, φοβο, θυμο και παλι απο την αρχη. Δεν ξερω τι παιχνιδια παιζει η ζωη αλλα πραγματικα σε εμενα τα χτυπηματα ειναι απανωτα. Το παιδι μου πεθανε απο τοξοπλασμα, του ειχε δημιουργησει ανωμαλιες στον εγκεφαλο, και επισης υπαρχουν πλεον υποψιες και οτι δεν ειχε επαρκη αναπτυξη λογω αυξημενης πιεσης - προεκλαμψιας. Το θεμα ειναι οτι ακομα ψαχνομαι και δεν εχω παρει το οκ να προσπαθησω να προσπαθω για αλλο μωρο. ξερω πολυ καλα οτι αν ερθει αλλο, θα ειναι ΑΛΛΟ, δε θα ειναι αυτο που με εκανε μαμα. Ετσι παλευω με τα αγχη και τις φρικες μου και προσπαθω να βοηθησω εγω τον εαυτο μου γιατι για τους αλλους η ζωη συνεχιζεται. 
Σε ευχαριστω για το ενδιαφερον σου, και παλι σου ευχομαι να χαιρεσαι την μπεμπουσα σου! 

[tatouska]

στις πριν 6 λεπτά, ο/η misofeggaro είπε:

Αχ κορίτσι μου!
Εδώ και έξι περίπου μήνες (αχ πότε πέρασε τόσος καιρός) πενθω. Έχω περάσει από διάφορες φάσεις, ψυχραιμια, εντονο κλαμα, αδιαφορια, κυνισμο, φοβο, θυμο και παλι απο την αρχη. Δεν ξερω τι παιχνιδια παιζει η ζωη αλλα πραγματικα σε εμενα τα χτυπηματα ειναι απανωτα. Το παιδι μου πεθανε απο τοξοπλασμα, του ειχε δημιουργησει ανωμαλιες στον εγκεφαλο, και επισης υπαρχουν πλεον υποψιες και οτι δεν ειχε επαρκη αναπτυξη λογω αυξημενης πιεσης - προεκλαμψιας. Το θεμα ειναι οτι ακομα ψαχνομαι και δεν εχω παρει το οκ να προσπαθησω να προσπαθω για αλλο μωρο. ξερω πολυ καλα οτι αν ερθει αλλο, θα ειναι ΑΛΛΟ, δε θα ειναι αυτο που με εκανε μαμα. Ετσι παλευω με τα αγχη και τις φρικες μου και προσπαθω να βοηθησω εγω τον εαυτο μου γιατι για τους αλλους η ζωη συνεχιζεται. 
Σε ευχαριστω για το ενδιαφερον σου, και παλι σου ευχομαι να χαιρεσαι την μπεμπουσα σου! 

Δεν υπάρχουν λόγια να σε παρηγορησουν.  Το ξέρω..  ότι και να σου πουν εσύ ξέρεις πόσο πονάς... αλλά σε παρακαλώ μην χάνεις την ελπίδα σου... Θα βρεις ποιο είναι το πρόβλημα και θα τα καταφέρεις. Ναι θα είναι άλλο μωρο και δεν θα ξεχάσεις ποτέ το πρώτο σου μωράκι αλλά θα απαλύνει ο πόνος. Θα είναι πολύ αχνος όταν θα κρατήσεις το μωρό σου. Μέσα μου το πιστεύω ότι ο Θεός δεν θα σε αφήσει έτσι... κουράγιο σου εύχομαι... Και σ ευχαριστώ για τις ευχές για την μπέμπα μου...