Αρχίζουν σιγά σιγά να εμφανίζονται τα παιχνίδια συνεργασίας και του ατομικού και του ομαδικού συναγωνισμού. Αυτή είναι μια ηλικία που συχνά την ονομάζουν "της μετάβασης" και φτάνει μέχρι τα οκτώ χρόνια!
Τα παιδάκια των 6 ετών απεχθάνονται συνήθως να παίζουν μόνα τους και επιζητούν παιχνίδια συνεργασίας και συναγωνισμού μαζί με άλλα παιδιά της ηλικίας τους, αν και ακόμα οι ομάδες τους στο παιχνίδι είναι ακόμα ευμετάβλητες και οργανωμένες με πολύ ελεύθερο τρόπο.
Τα παιχνίδια δεν εξαρτιούνται τώρα τόσο πολύ από τα διάφορα αντικείμενα και εκδηλώνεται μια καθαρή προτίμηση για το τρέξιμο, τα οργανωμένα παιχνίδια σε ομάδες και για όλες τις μορφές των αθλημάτων.
Τα ομαδικά παιχνίδια οδηγούν στον σχηματισμό πραγματικών ομάδων που δημιουργούνται για να καταφέρουν και να πετύχουν έναν κοινό σκοπό. Οι ομάδες που σχηματίζονται αρχικά δεν είναι σταθερές. Στη συνέχεια, γύρω στα δέκα περίπου χρόνια αρχίζουν και δημιουργούνται ομάδες από τα παιδάκια με σταθερούς συντρόφους, με μιαν αυξανόμενη αλληλεγγύη μεταξύ τους που επεκτείνεται και στην τάξη και μερικές φορές η αντίθεση μεταξύ των αντιπάλων προκαλεί ανταγωνιστικότητα.
Ένα τυπικό φαινόμενο αυτών των ομάδων είναι η ιεραρχία. Συνήθως κάθε ομάδα έχει τον δικό της αρχηγό που συντονίζει και οργανώνει τους συμπαίκτες του.
Η ανάγκη του παιδιού για επιβεβαίωση και απελευθέρωση από τους ενήλικες καθώς και η ανάγκη για συμφωνία και αλληλεγγύη είναι τα κίνητρα που σπρώχνουν τα παιδιά να ενωθούν και να σχηματίσουν ομάδες. Η ανάγκη να ανήκουν και να είναι μέλη μιας ομάδας είναι πάρα πολύ σημαντική σε αυτή την ηλικία. Είναι επίσης σημαντικό να μιμούνται τους άλλους και να κάνουν εκείνο που κάνουν οι συνομήλικοι και να επηρεάζονται από αυτούς.
Η σχετική επιρροή των ενηλίκων και των συνομηλίκων αλλάζει σύμφωνα με την ηλικία του παιδιού. Όσο μεγαλώνει η επιρροή των άλλων παιδιών της ηλικίας τους γίνεται μεγαλύτερη σε σχέση με εκείνη των ενηλίκων. Πίσω από αυτή τη συμπεριφορά κρύβεται η ανάγκη του παιδιού να αισθάνεται μέρος μιας ομάδας. Η επιθυμία αυτή είναι η φάση της μετάβασης μεταξύ του να ανήκει στην οικογένεια, όπως το μικρό παιδί, και να ανήκει στον εαυτό του, όπως ο έφηβος.
Τον πρώτο χρόνο η εκλογή των συντρόφων καθορίζεται από τις ευκαιρίες του παιδιού για κοινωνικές επαφές και αργότερα καθορίζεται από τα κοινά ενδιαφέροντα. Τα παιδιά δεν αναζητούν πλέον το ένα το άλλο μόνο για να παίζουν, αλλά για να δημιουργήσουν μια καινούργια ψυχολογική κοινότητα.
Τα παιδάκια αυτής της ηλικίας, δεδομένου της απειρίας και της ανωριμότητας τους, έχουν ανάγκη και δέχονται τις περισσότερες φορές με ευχαρίστηση την παρέμβαση, την επίβλεψη και την καθοδήγηση ενός ενήλικα, αρκεί να μη επεμβαίνει πολύ και να ξέρει να κρατάει τη θέση του.
Recommended Comments
Δεν υπάρχει κάποιο σχόλιο